Review: Epic Mickey 2: The Power of Two – Wie de wereld van Disney betreedt staat garant voor een olijk dagje. Altijd vol pracht en praal, gezang en een regenboog scala aan kleuren. De stijl die Disney maakt wat het is tovert zowel bij jong als oud een glimlach op het gezicht. Toen het eerste deel van Epic Mickey uitkwam in 2010, was deze enkel beschikbaar voor de Nintendo Wii. Dit is enerzijds vrij logisch, want de voornaamste doelgroep waarop Disney zich richt is immers in het bezit van een Wii. Toch is het niet onverstandig om een groter publiek aan proberen te spreken. Niet alleen voor de verkoopaantallen, maar ook voor de algehele bekendheid van de franchise en dus de toekomst van de games. Met Epic Mickey 2 op de PS3 en Xbox 360 hebben ze hiervoor de eerste stap in de juiste richting gezet. Disney hoopt vanzelfsprekend op een warm onthaal, maar krijgen ze dit ook?

Disney neemt het zekere voor het onzekere

Met Epic Mickey 2 snijdt Junction Point geen compleet nieuw hoofdstuk aan. Ze hebben er met reden voor gekozen om alles zoveel mogelijk hetzelfde te houden. Van de personages tot het verhaal; we staan niet echt voor verrassingen. Op het feit dat de Mad Doctor uit het eerste deel ineens vrienden met je probeert te zijn staan we nergens van te kijken. Ergens is dat wel logisch, want Epic Mickey had een duidelijke rode draad die gevolgd werd door de hele game en dat is iets waar ze niet snel vanaf wilden stappen. Toch hebben ze gekozen voor enkele radicale veranderingen, terwijl ze wel binnen de lijnen zijn gebleven als het gaat om risico’s. Zo hebben ze gezorgd voor Move ondersteuning én de mogelijkheid om met z’n tweeën op de bank te duiken om zo de game coöperatief uit te spelen. Dit kan door middel van een gemakkelijk drop-in/drop-out systeem, waarbij je met de Move en normale besturing tegelijkertijd kan spelen.

Qua gameplay zorgt dit voor veel vernieuwing en het biedt ook een extra uitdaging om als Oswald the Rabbit aan de slag te kunnen. In tegenstelling tot Mickey met zijn kwast heeft Oswald een kleine afstandsbediening waarmee hij specifieke acties kan verrichten of dingen in motie kan zetten waar Mickey compleet geen raad mee weet. Speel je niet samen met een ander, dan doet Oswald dit normaal gezien uit zichzelf. Gelukkig werkt dit niet altijd, want anders waren de puzzels waarmee Epic Mickey 2 vol van zit is totaal geen uitdaging meer. Toch schuilt hierbij wel een addertje onder het gras, want soms is het juist de bedoeling dat Oswald actie onderneemt en dan gebeurt het niet. Vanzelfsprekend wordt dat op den duur één van je grootste irritaties en daardoor weet je vaak niet precies wat je moet doen. Af en toe rest je niets anders dan het herstarten van een checkpoint, iets wat gemakkelijk verholpen zou kunnen worden door een ‘hint’ systeem.

Ben ik hier niet al eens eerder geweest…

Tijdens de missies is het regelmatig niet helemaal duidelijk wat je moet doen. Soms hoor je vaag een stemmetje ergens vandaan komen die je roept of vertelt iets te doen. Ook via de map kun je niet opmaken waar de stem vandaan komt of waar je tijdens een missie iets moet vinden of vandaan halen. Dit alles bij elkaar zorgt voor een overwegend rommelige presentatie en maakt alles zoveel ingewikkelder dan het is. Als je eenmaal uitvindt waar je heen moet kun je er best wel eens achter komen dat hetgeen je zocht al die tijd recht voor je neus was. Dat hoeft in principe geen probleem te zijn, maar als we gaan kijken naar de doelgroep waarvoor het bedoeld is, dan lijkt het ons vrij onlogisch om zelfs voor een volwassen persoon de lat zo hoog te leggen. Daarnaast zijn de omgevingen waarin je je bevindt ook vrij overeenkomstige remixen van die uit de eerste Epic Mickey game.

Wat wel voor een goede vorm van uitdaging zorgt zijn de vele puzzels die door de game heen verspreid zitten. Hoewel in het begin vrij gemakkelijk, worden deze stukje bij beetje moeilijker. De oplossing ligt vaak niet voor de hand en kunnen daardoor vrij veel tijd in beslag nemen. De puzzels zijn het leukst wanneer je de game in coöp speelt, want als Oswald in de singleplayer modus eens zijn werk doet dan lost de puzzel zichzelf bijna op. Mocht je de wanhoop nabij zijn en zit je met de handen in het haar doordat je geen idee hebt wat je doen moet, dan is dit natuurlijk het meest handige wat je kunt overkomen. Is dit niet het geval? Dan is het waarschijnlijk beter om iemand te strikken die – niet computergestuurd – met je mee wil denken.

Wanneer je als Mickey speelt heb je, net zoals in de eerste game, een kwast in je handen waarmee je twee dingen kunt doen: ten eerste kun je verf in het rond spuiten om de wereld weer in haar originele opzet terug te krijgen, maar je kunt ook verfverdunner gebruiken wat het tegenovergestelde doet. Dit gebruik je door de gehele game, maar niet zonder limiet. Ook je verf kan opraken en daarom is het van groot belang dat je dit op een vrij effectieve manier gebruikt. Tijdens de gevechten kun je verf bijvullen door specifieke items op te rapen die tevoorschijn komen wanneer je een vijand verslaat, maar dergelijke items kun je ook vinden in bosjes en breekbare objecten. Doeltreffend is dit echter niet en daarom is het een verstandige manier om dit anders aan te pakken. Gebruik een Move controller!

Liever Move dan een normale controller

Ja, je hoort het goed. Als er iets is waarin Epic Mickey 2 uitblinkt (al is dat tussen het falen door niet zo heel moeilijk), is het wel de bijna sublieme integratie van de Move besturing. Wanneer je als Mickey speelt zul je merken dat het richten met de sticks, zelfs als je de gevoeligheid hiervan op het hoogst zet, niet snel, noch accuraat genoeg gaat. Het gebruik van de 1 op 1 bewegingsdetectie van de Move controller biedt dan een goede uitkomst. Hoewel de camera bij het platformen wel eens achter de oren van Mickey blijft steken, is het zeker aan te raden om je Move setje eens af te stoffen om deze game eens op een andere manier te spelen.

Naast de de open wereld die Disney ‘Wasteland’ genoemd heeft en haar talrijke puzzels, heeft deze game net als haar voorganger 2D platform gedeeltes waarin samenwerken een must is. Je kunt de aangegeven weg volgen, maar ook net wat meer moeite doen om op verborgen plekken te komen. Ben je een echte fan van platformen dan gaat dit helemaal jouw ding zijn, vooral omdat je – om überhaupt ergens te geraken – vrij goed moet nadenken wat je opties zijn. Als je graag deze extra moeite doet zul je beloond worden met collectables die door de hele game verspreid liggen. Deze zogenaamde ‘pins’ kun je gebruiken om spullen te kopen die je nodig hebt voor de voortgang tijdens het hoofdverhaal, maar ook voor specifieke zijmissies. Tevens is het mogelijk om ze uit te geven aan luxe hebbedingetjes zoals kleding.

Vrijheid met een enkelbandje

Je bent in je doen en laten te allen tijden vrij, maar wel wordt er te weinig uitgelegd over de keuzes die je maken kunt. Hierdoor kun je niet volledig gebruik maken van alle opties die je tot je beschikking hebt en dat is best jammer. Je slaat daarom een groot gedeelte over tot je er toevallig een keer tegenaan loopt. In onze beleving is dat dus een gemiste kans, want omdat de wereld van Epic Mickey 2 zo ontzettend druk is en vol zit met kleurtjes en dingetjes is het eerder uitnodigend om er met open mond naar te kijken dan er ook werkelijk gebruik van te maken. Voor een game waarin de plek waar zich alles afspeelt Wasteland genoemd wordt, is het nog best mooi namelijk. De leuke effecten in combinatie met de tijdloze Disney muziek is en blijft een lust voor het oor en oog.

Conclusie:

Als we over een game in dubio zitten dan is het wel deze. Disney behoort geen slechte naam te hebben en we kunnen over Epic Mickey 2: The Power of Two niet anders oordelen dan dat het vrij matig is. Met het oog gericht op de gebreken in gameplay en dan vooral de open wereld die je pas opmerkt als het te laat is, daalt deze game steeds verder in aanzien. Het verhaal is voor Disney zelfs te oppervlakkig en niet interessant om te volgen. Als je met je coöp partner praat tijdens een stuk uitleg dan mis je het en is het niet meer terug te halen. Allemaal punten waarna wij al hoofdschuddend met steeds meer tegenzin verder speelden. De grafische stijl en het immer vrolijke sfeertje kunnen deze game niet redden, maar houden de reputatie net op het randje. Gelukkig zorgt de erg goede Move besturing voor een pleister op de wond waar bijna al het andere meer als zout aanvoelde. Is het een leuke game? Jazeker. Maar had hij (veel) leuker kunnen zijn? Ja, dat zeer zeker ook…

Pluspunten

  • Leuke Disney sfeer
  • Erg goede Move integratie
  • 2D platformen

Minpunten

  • Oppervlakkig verhaal
  • AI weet zich geen raad
  • Onduidelijke missies
  • Rommelige opzet
  • Weinig uitleg over open wereld opties
  • Omgevingen min of meer gerecycled