Review: DmC: Devil May Cry – Street Fighter, Mega Man en Resident Evil zijn franchises die Capcom de vorige eeuw al op de kaart heeft gezet, maar net in deze eeuw lanceerde het een totaal nieuwe. We hebben het hier natuurlijk over Devil May Cry, welke in zekere zin het hack and slash genre verrijkte met de vlotte gameplay doordat je in sneltrein combo´s aan elkaar kon rijgen en dat allemaal als Dante. Na vier delen, waarvan één op deze generatie, verschijnt officieel vandaag de reboot. Ja, de reboot met een andere Dante (met zwart haar!) en afkomstig van een andere studio. Als dat maar goed gaat zou je denken, maar hoe zit het nu echt? Is het een geslaagde comeback of juist niet? Daar gaan we het nu over hebben.

Meer een verhaal wat past bij nu

Sinds de eerste glimp die werd opgevangen van de nieuwe Dante waren fans niet geheel blij met de gewijzigde looks. Hij ziet er inderdaad best anders uit, maar dit hoeft nog geen indicatie te zijn dat de game direct slecht is, maar laten we niet gelijk met een oordeel komen. Laten we beginnen bij het verhaal, welke toch even anders is dan je gewend bent van de franchise. De strijd is nog steeds tegen de demonen, maar het is erg gericht op de huidige maatschappij. Je hebt namelijk de normale wereld waar alles zijn gangetje lijkt te gaan, al is dat totaal niet zo. Nee, de wereld waarin we leven wordt gecontroleerd door de mega grote bedrijven. De mensheid wordt beheerst en dan niet door één of andere topman van een beursgenoteerd bedrijf, want degene die de leiding heeft over een bedrijf of meerdere is geen mens, maar iemand van de demonenwereld.

Het nieuws in de stad waar Dante leeft wordt bijvoorbeeld via het Raptor News Network naar buiten gebracht en deze wordt bestuurd door één van de eindbazen, welke je later moet verslaan. De mensheid wordt als ware dom gehouden door de media en niet alles is zoals het lijkt. Acties van Dante worden namelijk anders weergeven en natuurlijk wordt de good guy afgebeeld als een terrorist. Over Dante gesproken. Hij woont in een simpele trailer en het kan hem niet zoveel boeien wat er om hem heen aan de hand is, totdat er op de deur wordt geklopt en daar staat Kat. Zij is een volledig nieuw personage binnen het Devil May Cry universum en zij waarschuwt Dante dat hij wordt opgejaagd. Het blijkt zijn redding te zijn en komt er op deze manier achter dat er ook een andere wereld is.

Limbo is bizar en mooi

Hij wordt door de demonen Limbo ingetrokken en hier keken we werkelijk onze ogen uit. Ninja Theory heeft niet zomaar een andere wereld of dimensie neergezet, maar een omgeving die reageert op Dante. De demonen proberen hem te pletten en de grond onder hem vandaan te trekken. De wereld van Limbo scheurt vaak in stukken of het komt juist bij elkaar. Het is werkelijk op een zowat filmische manier neergezet die nooit saai zal worden. Hierdoor blijft de wereld ook afwisselend, dynamisch en het leveldesign is van de bovenste plank. Limbo is daarnaast ook abstract en kleurrijk te noemen, maar daarbij zagen we ook nog veel variatie hierin terug. Dan sta je ondersteboven in een level om vervolgens in een DmC variant van een grote talentenshow je skills te tonen in verschillende fel gekleurde arena´s. Het is een waar spektakel te noemen voor je ogen.

Limbo is kortom zeer tof in elkaar gezet en het ideale toneel voor het verhaal van de game. Dante weet van zichzelf dat hij bepaalde abnormale gaven heeft, maar het hele plaatje is hem vreemd. De eerdere genoemde Kat introduceert hem tot Vergil die de leiding heeft over een verzetsgroep die juist aan de mensheid wil laten zien hoe het echt zit. Daarbij heeft hij Dante nodig, want alleen Dante kan als een Nephilim opperdemon Mundus doden. Inderdaad, zoals je het kunt lezen keert een bekend personage met zijn broer Vergil terug, maar het is Kat die een andere zijde van de nogal grof gebekte en arrogante Dante laat zien. Hoewel Dante totaal niet geïnteresseerd is in hun doel zie je gaandeweg wanneer het verhaal vordert een steeds meer een menselijkere Dante.

We missen wat en zien wat bekends

Dante heeft een nieuwe look, de setting en het verhaal zijn anders en dit is natuurlijk van belang, maar uiteindelijk is het de gameplay die de game maakt of breekt. Binnen de gameplay zijn in vergelijking met de vorige delen toch wel wat wijzigingen die wellicht niet elke fan kan bekoren. Ten eerste is de framerate gehalveerd naar 30 frames per seconden en is de lock-on feature verdwenen. Devil Trigger is trouwens wel aanwezig en zo kun je alsnog in slow-motion combo´s en speciale aanvallen uitvoeren. Desondanks ontbreken dus wel wat bekende elementen. Zijn deze onderdelen echt een gamebreaker? Nee, dat niet. Uiteindelijk is de ziel van de gameplay nog wel aanwezig en dat komt neer op het grote arsenaal aan wapens die Dante kan gebruiken in de strijd. Bekende wapens keren ook terug, zoals zijn zwaard en twee pistolen Ebony en Ivory.

Later krijg je ook als vuurwapen nog een shotgun in de vorm van Revenant en een pistool genaamd Kablooey die explosieven afvuurt. Andere nieuwe mêlee wapens die Dante tot zijn beschikking krijgt zijn Arbiter (grote bijl), waarmee je niet snel slaat, maar wel veel schade mee aan kan brengen. Dit wapen kan trouwens ook vijanden enige tijd verlammen. Met Osiris (zeis) val je snel aan en kun je meerdere vijanden met één aanval raken. De eerstgenoemde van deze wapens valt onder de demonische wapens net als Eryx, wat kort gezegd een stel grote vuisten zijn, en dan heb je nog Aquila wat een wapen is afkomstig van de engelen. Dit zijn schijven die je om je heen kunt gebruiken of af kunt vuren die vervolgens aan vijanden blijven hangen. Osiris valt onder dezelfde categorie en wat je wellicht al constateert is dat Dante wapens in zijn arsenaal heeft die of wel een demonisch tintje hebben of juist een relevantie met engelen hebben.

Get over here DmC stijl

Naast al deze (nieuwe) wapens bevat de game ook een nieuwe manier van platformen wat via Angel Lift (L2) en Demon Pull (R2) gaat. Dat laatste heeft overigens veel weg van Nero´s Devil Bringer uit DMC 4, maar dat even terzijde. De benamingen van de opties zeggen eigenlijk al genoeg. Met Angel Lift trek je jezelf naar een platform of voorwerp toe, waardoor Dante er heen vliegt en met Demon Pull trek je een deel van een platform uit de muur of naar je toe. Echter kun je het ook gebruiken in gevechten. Zo kun je jezelf naar vliegende vijanden toe trekken en ze zwevend in de lucht er van langs geven of met Demon Pull de vijand naar je toe halen om er zo van dichtbij op los te hakken. Een ander voordeel hiervan is dat je er schilden van vijanden mee weg kunt trekken, waardoor ze kwetsbaar zijn.

De Angel Lift en Demon Pull zijn dus erg handig in gevechten, maar je zult ze de meeste tijd gebruiken om van A naar B te komen. Het platformen is in de game wel wat gewijzigd en hierbij komt vooral timing naar voren. Samen met de dubbele sprong van Dante moet je namelijk vaak van het ene platform naar het andere gaan. Soms is dit best wel tricky, omdat het vrij nauw luistert en soms werkt de eigenwijze camera dan even wat tegen. In de game wordt wel duidelijk aangeven waar je Angel Lift en Demon Pull kunt gebruiken. Het is best een geinige manier van verplaatsen en er zit flink wat variatie in hoe het is gebruikt in de verschillende levels. Toch hebben we het gevoel alsof er meer mee gedaan had kunnen worden en daarbij zitten er wat minder actievolle stukken in de game die je een beetje uit de flow halen wat vooral in het begin voorkomt. Dit komt mede doordat het even duurt voordat de game echt op gang komt doordat tutorials net iets te lang worden doorgevoerd (die je overigens kunt uitzetten).

Diepgaand vechtsysteem met tal aan combo´s

Tevens ontstaat door de combinatie van Angel Lift en Demon Pull en de vele wapens die Dante hanteert een breed scala aan mogelijkheden wat betreft acties die je kunt uitvoeren. Als je er genoeg tijd in steekt kun je de meest uiteenlopende combo´s maken en wat dit betreft is het vechtsysteem met een tal aan upgrades erg diepgaand. Het doet niet onder wat betreft de opties die je als speler krijgt als we even schuin naar de vorige delen kijken. Het jagen naar de beste klassering (SSS) is tevens aanwezig en zo kun je op de hoogste moeilijkheidsgraad er helemaal voor gaan. Daarbij moet je dan ook alle collectibles en geheime kamers vinden terwijl je binnen de tijd blijft. Dit kan overigens behoorlijk pittig zijn, waardoor de game het aan uitdaging niets tekort komt. Na elke afgerond level krijg je te zien wat je hebt gepresteerd en hoe beter je dit gedaan hebt, des te meer je kunt spenderen aan upgrades en andere zaken die de gameplay gemakkelijker maken.

Toch wat mindere punten

Samenvattend zijn de nieuwe aspecten in Devil May Cry’s nieuwe stijl dus best geslaagd, maar wel met wat haken en ogen. Hoewel de visuele stijl zeer creatief is en het verder grafisch een prima game is zijn er toch wel wat mindere kanten. Zo zijn textures niet altijd even scherp, net als schaduwen en zagen we weleens wat framedrops. Het is niet iets wat direct irriteert, maar wel opvalt. Daarnaast had er ook zeker wat meer fantasie gebruikt mogen worden bij de vijanden, want deze ogen afgezien van het robotachtige toch wel erg eentonig. De ene is donker en de andere is rood gekleurd, maar er missen toch wel wat details. De bossfights zijn verder tof opgezet met een variatie van hoe je er naar toe moet komen, maar uiteindelijk moet je elke keer van dichtbij rammen, wat een beetje repetitief is. Audiovisueel is het verder een fraaie game met mooi verzorgde cut-scenes, goede voice-acting en een fijne soundtrack die door Combichrist en Noisia (van Nederlandse bodem) in elkaar is gezet. De muziek knalt werkelijk uit je speakers en dat precies op de juiste momenten.

Conclusie:

Het is inmiddels meer dan tien jaar geleden dat de eerste Devil May Cry titel verscheen en met deze reboot is de franchise nieuw leven ingeblazen. Ninja Theory heeft deze geboorte mede mogelijk gemaakt en een zeer toffe hack and slash game afgeleverd. Eén met een verhaal wat meer bij de huidige maatschappij past en met een meer menselijke Dante die nogal grof gebekt is. Hoewel hij zwart haar heeft en er anders uitziet is het nog steeds een erg tof personage, waarmee je erg goed kan huishouden in de prachtige en bizarre wereld van Limbo. De gameplay voelt vertrouwd en verfrissend aan door tal van nieuwe wapens en features. Wel is het missen van de mogelijkheid om je op vijanden te locken wat onhandig in gevechten en roept het wat irritaties op, maar dat is slechts een smet op het verder deftig in elkaar zittende geheel. Hetzelfde geldt voor de zichtbare framerate van 30 fps. Dat neemt niet weg dat dit een heerlijke actiegame is geworden dat genoeg uitdaging biedt voor de ervaren speler en tegelijkertijd ook toegankelijk is voor nieuwkomers. Kortom, een reboot die er mag zijn en perspectief biedt voor de franchise in de toekomst.

Pluspunten

  • Interessant verhaal en personages
  • Limbo
  • Gaaf leveldesign
  • Audiovisueel meer dan in orde
  • Vertrouwde gameplay met wat verfrissing
  • Groot arsenaal aan wapens
  • Diepgaand vechtsysteem

Minpunten

  • Platformen haalt je soms uit de flow
  • Komt wat traag op gang
  • Vijanden ogen eentonig
  • Vaak dezelfde tactiek bij eindbazen
  • Lock-on mist