Review: Sly Cooper: Thieves in Time – De wasbeer met de bekende naam Sly Cooper is terug en wel in een geheel nieuw avontuur op de PlayStation 3 nadat we ons eerst nog even konden vermaken met de HD remakes van de PlayStation 2 delen. In dit nieuwe avontuur staat het tijdreizen centraal en wij doken in de in-game tijdmachine om de geschiedenis van deze meesterdief te ontdekken. Sly Cooper blijkt namelijk een rijke geschiedenis te hebben en dat levert een uitermate vermakelijk avontuur op.

Tijdreizen dankzij Bentley

De afwezigheid van Sly de afgelopen jaren heeft te maken met het feit dat iederene van het dieventeam zijn eigen ding is gaan doen. Sly heeft het voor elkaar gekregen om te gaan daten met de vrouw die altijd op hem joeg, Carmelita Fox. Murray is zijn droom als autocoureur achterna gegaan en Bentley, tja, die is de nerd blijven uithangen en heeft een hoop nieuwe uitvindingen gedaan. Eén van zijn laatste uitvindingen was een teletijdmachine en die blijkt uitermate goed van pas te komen als er iets ernstig gebeurt.

Sly leeft volgens een dievenhandboek dat zijn voorouders – ook allemaal dieven – hebben geschreven. Op een dag verdwijnt de inhoud van deze pagina’s op een mysterieuze wijze en hierdoor zit Sly met z’n handen in zijn haar, want dit boek moet intact gehouden worden. Er zit niets anders op dan de schrijvers van dit boek op te gaan zoeken en het avontuur met ze te beleven om de informatie die ontbreekt uit het boek terug te brengen naar waar het hoorde. Gezien het boek generaties oud is, is het bijzonder handig dat Bentley een teletijdmachine heeft uitgevonden, want hierdoor kan Sly terug in de tijd om zijn voorouders te bezoeken.

Van het feodale Japan naar het Wilde Westen en meer

De game begint met een spelende tutorial waar je op een gemakkelijke wijze de gameplay leert kennen van de verschillende speelbare personages. Kort daarna kun je aan de slag in je eerste echte grote ‘missie’ en dat brengt je naar Japan waar je in typische oosterse sferen kunt ronddwalen in een relatief grote wereld. Terwijl je in Japan vertoeft kun je met Sly diverse missies afwerken, maar voor de variatie heeft de ontwikkelaar ook zo nu en dan missies in de game verwerkt die voor andere leden uit het team bedoeld zijn.

Na pakweg een uur of drie spelen was het belangrijkste wel gedaan in Japan en was het tijd voor het volgende gedeelte in de game en dat bracht Sly en consorten naar het Wilde Westen. Hier herhaalt het principe zich een beetje en zo speel je gaandeweg door tot je het einde van de game bereikt en de verantwoordelijke aantreft voor het verdwijnen van de informatie uit de Thievius Raccoonus. Qua afwisseling in de setting zit het meer dan goed in deze game, want je weet nooit wat je kunt verwachten en dat geeft enigszins de drang om verder te spelen. Ook het verhaal speelt hier een rol in.

Laten we wel wezen, het verhaal is niet van de bovenste plank, maar gecombineerd met de setting en de gameplay is het een solide geheel dat ervoor zorgt dat je met plezier van het begin tot het einde doorspeelt. Het spelen gaat uitermate vlot door een fijne en soepele besturing en dat geldt voor ieder speelbaar personage. Uiteindelijk is Sly Cooper: Thieves in Time dan ook een game dat op gameplay bovengemiddeld goed uit de verf komt, want Sanzaru Games is echt helemaal los gegaan met allerlei elementen in de game verwerken. Het platformen voert uiteraard de boventoon, maar waar de game sterk in uitblinkt is de sterke variatie in de gameplay.

De standaard platformelementen wisselen elkaar goed af. Zo draait het voornamelijk om het klimmen en klauteren om zo je doelen al stilletjes te bereiken. Vroeg of laat loop je tegen een eindbaas aan, waar iedere tijdsetting in de game naar toe werkt en dat maakt de afwisseling tussen platformen en vechten compleet. Toch is dit niet alles, want de game schotelt je een forse hoeveelheid aan minigames voor die zowel volledig uniek zijn als duidelijke inspiratie uit andere games hebben gehaald. Als een totaal geheel valt er ook niet veel aan de gameplay op te merken. Het zit uitstekend in elkaar en dit maakt de game voor de wat jongere gamer een fantastisch avontuur.

Simpelheid ten top en geen enkele uitdaging

Inderdaad, de wat jongere gamer. Als je een diehard Sly Cooper fan bent zul je veel plezier beleven aan de game, maar waar wij ons op een gegeven moment wat aan gingen storen was dat de game extreem simpel is. Er werkelijk waar geen enkel moment geweest waar we echt moeite mee hadden en dat slaat dan voornamelijk op de uitdaging die het platformen en de gevechten je bieden. De game kent weinig uitdaging en is nogal voorspelbaar, waardoor een ervaren gamer er iets te gemakkelijk doorheen loopt en dat is wat jammer.

Ook zijn de tussen filmpjes met uitleg iets te doorzichtig waardoor we dit op een gegeven moment gingen overslaan, laat staan dat deze ook nog eens vol zaten met veel te flauwe grappen die meer een facepalm moment triggerden dan een glimlach. Goed dat zijn de twee voornaamste kritieken op de game, want inhoudelijk steekt het prima in elkaar. Hoewel het springen tijdens het platformen niet altijd even vlot werkt, maar goed, dat is iets waar we niet echt van wakker liggen. Als je fout springt word je of een klein stukje voor het punt waar het fout ging geplaatst of gewoonweg op de plek waar je verkeerd sprong. Inderdaad, dan is het wel heel erg makkelijk.

Wat tijdens het spelen vooral ook opviel is dat de ontwikkelaar op een één of andere manier de gebruiker iets te dom acht. Als volwassen speler vonden we de game behoorlijk voorspelbaar en doordat Bentley praktisch alles voorkauwt en de navigatie je continu naar je doel stuurt doorloop je de game met twee vingers in je neus. De doelgroep is de wat jongere gamer, maar ook die zouden zonder de vele hints – en iets te veel uitleg dat net iets te logisch is – ook weinig moeite met de game hebben. Daar komt bij dat je veelal van het kastje naar de muur gestuurd wordt alvorens je echt aan de slag gaat in de missies die er toe doen met als gevolg dat het gevoel je bekruipt dat de game onnodig lang is.

Audiovisueel een prachtige titel

Goed, de game mag dan op het vlak van gameplay prima in elkaar zitten, toch kent de game wat minpunten. Deze minpunten zijn iets te relativeren doordat de doelgroep wat anders is dan bij de voorgaande games en dat zullen we als oudere fans helaas voor lief moeten nemen. Wel kunnen we spreken over een geslaagde game als we naar het totaalplaatje kijken en dat komt mede door de grafische kracht van de titel. De gehele game kent een sterke bijpassende grafische stijl die helemaal tot zijn recht komt in de game. Het is wat dromerig, heel erg variërend en bovendien erg netjes.

Ook de audio is prima te noemen en dat maakt de game als één geheel uiteindelijk tot een net product. Je zult een lange tijd bezig zijn, zeker als je alles wilt verzamelen in de game, want het zit boordevol te verzamelen objecten wat ook de replaywaarde aanzienlijk opvoert. Dat is niet het enige, want als je de game aanschaft krijg je hier ook een gratis PlayStation Vita versie bij en uiteraard hebben we deze ook gespeeld. In het onderstaande kader zal mijn collega Matthias de verschillende aspecten van de Vita versie die uniek zijn ten opzichte van de PlayStation 3 versie benoemen en hoe de game op de handheld uit de verf komt.

Veel verschillen tussen de Vita versie en de PlayStation 3 editie van de game zijn er niet. De graphics zijn iets minder gedetailleerd en occasioneel kan de framerate even een duik nemen, maar dan zijn we al aan het muggenziften. Wat de controls betreft worden de touch screens ingezet om het gemis van bepaalde toetsen (denk aan L2 of R3) op te vangen. Je verrekijker oproepen doe je met een druk op het voorste scherm, terwijl je via de achterkant van de Vita snel je objectieven in beeld laat verschijnen.

Ook de sixaxis motion controls van de Vita werden door Sanzaru Games verwerkt in het eindproduct. Zo zal je bij de vele minigames geregeld je Vita moeten kantelen om de opdracht met succes af te sluiten. Hier zitten ongetwijfeld goede bedoelingen achter, maar ik moet ook toegeven dat deze manier van spelen geregeld wat frustratie oproept. De bewegingen die je maakt worden niet altijd even goed opgevangen en het voelde snel nogal dom aan dat ik me in bochten zat te wringen om bijvoorbeeld wat vissen te vangen.

Conclusie:

Sly Cooper: Thieves in Time is als we naar zowel de PlayStation 3 als PlayStation Vita versie kijken een geslaagde game. De PlayStation 3 versie kent wat minpunten in de vorm van een gebrek aan uitdaging evenals dat het zo hier en daar een beetje opgerekt aanvoelt en het aan de behoorlijk simpele kant is. Over de PlayStation Vita versie kan hetzelfde gezegd worden, maar als we daar langs kijken staan beide versies als een huis. Je haalt met Sly Cooper: Thieves in time, ongeacht het platform waarop je speelt, een prima platformer in huis die vooral de wat jongere gamer enorm zal kunnen vermaken. De wat oudere gamer zal hier ook uitstekend me uit de voeten kunnen, weet alleen wel dat je er weinig uitdaging in zult aantreffen.

Pluspunten

  • Vermakelijke gameplay
  • Veel variatie
  • Geinige minigames
  • Toffe sfeer

Minpunten

  • Geen uitdaging
  • Voelt soms wat te opgerekt aan
  • Motion controls op de Vita werken niet altijd even goed