Review: Persona 4: Arena – Fighting games zijn populair en we zien steeds vaker franchises die eigenlijk helemaal niets met het genre te maken hebben deze weg bewandelen. Denk bijvoorbeeld aan de Dissidia Final Fantasy games op de PSP of aan PlayStation All-Stars Battle Royale, een gloednieuwe IP die gebruik maakte van talrijke populaire PlayStation personages, allen afkomstig uit totaal andere genres. Persona 4: Arena doet qua concept erg denken aan Dissidia. Personages worden uit de laatste 2 Shin Megami Tensei: Persona games geplukt en tegenover elkaar in een stijlvolle 2D-arena geplaatst. Is Persona 4: Arena, dat erg afwijkt van de roots van de franchise, de moeite waard? Dat lees je in de onderstaande review.

Persona meets Guilty Gear

Voor Persona 4 werden zowel de geestelijke vader van de franchise, Atlus, als Arc System Works, verantwoordelijk voor heerlijk gestoorde 2D vechtgames als Guilty Gear en het recentere BlazBlue, als ontwikkelaar aangeduid. Een samenwerking die duidelijk zijn vruchten afwerpt. Fans van Persona kunnen hun hart ophalen aan de uitgebreide verhaalmodus, die uit de hoek komt als een rechtstreeks vervolg op Shin Megami Tensei: Persona 4. Gamers met een zwak voor fighting games met een bijzonder diepgaand vechtsysteem kunnen ook zonder twijfel deze titel in huis halen, aangezien je met Arc System Works altijd op kwaliteit kunt rekenen. De game is zelfs verrassend toegankelijk dankzij een ellenlange (maar broodnodige) tutorial, die je haarfijn de kneepjes van het vak uitlegt. Wie echter niets heeft met dat hele manga stijltje en het op zijn zenuwen krijgt van onnodig uitgesponnen verhaallijnen, zal door Persona 4: Arena niet op andere gedachten worden gebracht.

Wat klachten over het verhaal

De verhaalmodus heeft met twaalf speelbare personages (die elk hun eigen campagne met zich meebrengen) alvast voldoende om het lijf. Meer zelfs, je bent al gauw dertig tot veertig uur bezig met het uitspelen van deze lijvige modus. We gebruiken het woord “lijvig”, dat vooral gebruikt wordt om erg dikke boeken te omschrijven, echter niet zomaar. Je zult namelijk veel meer tijd spenderen aan het lezen van ellenlange, en vaak bijzonder saaie, tekstfragmenten dan dat je effectief aan het knokken bent. Een sterke verhaallijn mag van mij altijd op het voorplan geplaatst worden, maar wanneer je ettelijke minuten doorbrengt met het lezen hoe iemand zich gekwetst voelt omdat de grote slechterik met haar lunchbox is gaan lopen, vragen we ons toch af of ze bij Atlus de verhaalmodus niet beter een beetje ingekort hadden. Van statische tekstschermen, hoe stijlvol ze ook ontworpen zijn, worden wij alvast niet bijzonder vrolijk, zeker als ze meer dan de helft van de game in beslag nemen.

Fans van de Shin Megami Tensei: Persona franchise zullen nochtans behoorlijk tevreden zijn met wat Atlus hen voorschotelt. Zo is het ongetwijfeld een prettig weerzien met Persona 4 personages als Yosuke Hanamura en Yukiko Amagi en wordt het een stuk interessanter wanneer ook Persona 3-veteranen als Aigis en Mitsuru Kirijo hun opwachting maken. Het eigenlijke plot mag er ook best wezen, als we tenminste de nodeloos saaie uitwijdingen waarvan we hierboven reeds een voorbeeld hebben gegeven niet meerekenen. Het kwaadaardige Midnight Channel duikt uit het niets weer op en onze helden besluiten om terug in de TV-wereld te duiken om uit te zoeken wat er aan de hand is. Voor ze precies doorhebben wat er aan de hand is, belanden ze in een duivels toernooi en worden ze gedwongen om de wapens tegen elkaar op te nemen. Hoe de vork precies in de steel steekt gaan we hier uiteraard niet verklappen, maar neem van ons aan dat het best de moeite waard is.

Easy to learn, hard to master

Persona 4: Arena volgt net als andere recente fighting games als Mortal Kombat, SoulCalibur V en Injustice: Gods Among Us het bekende “easy to learn, hard to master” principe. Concreet houdt dit in dat je al button bashend behoorlijk wat lol kan beleven, maar dat echte genrefanaten hun hart kunnen ophalen aan enorme diepgang die het vechtsysteem van Persona 4: Arena bevat. Voor beginners is er een automatische combo optie voorzien, die ervoor zorgt dat je met beperkte input toch erg spectaculaire resultaten op het scherm kan toveren. Ervaren vechtersbazen krijgen dan weer een aantal metersgebonden moves tot hun beschikking en zullen erg tevreden zijn met de manier waarop de titulaire Persona’s (larger-than-life versies van de hoofdpersonages) gebruikt worden. Deze kan je eender waar in het level oproepen en op verschillende manieren voor je kar spannen. De opties zijn talrijk in Persona 4: Arena – zelfs een “instant kill” move werd niet achterwege gelaten.

Knap stijltje, prima stemmenwerk

Het getekende mangastijltje doet het goed in de tussenfilmpjes, al – zoals we reeds hebben aangegeven – zijn we niet echt een fan van ellenlange, statische tekstschermen. In de eigenlijke arena zien de gevechten er heerlijk uit. De chaos is soms een beetje onoverzichtelijk, maar dat maakt uiteindelijk net deel uit van de charme die dit soort games om zich heen hebben hangen. De dertien beschikbare personages zijn bijzonder divers en bovendien erg goed uitgebalanceerd. De verschillende arena’s bieden eveneens meer dan voldoende afwisseling. Met de muziek zit het ook best snor. Heerlijk foute J-Pop/Rock zwaait de plak en hoewel we nooit echt fan zullen worden van het genre, moeten we toch toegeven dat het hier bijzonder opzwepend werkt. Over het stemmenwerk hebben we ook niet echt te klagen, aangezien iedereen behoorlijk overtuigend overkomt. Over het algemeen zijn we op audiovisueel vlak dus best tevreden.

Conclusie:

Het verhaal wordt bij momenten een beetje lang uitgerekt en de hoeveelheid opties in het vechtsysteem kunnen aanvankelijk een beetje verwarrend werken. Dat zijn de enige echte minpunten die we over Persona 4: Arena kunnen aanhalen. Een rooster van dertien personages lijkt niet zo enorm uitgebreid, maar de vechtersbazen zijn divers genoeg en bovendien prima uitgebalanceerd. Het vechtsysteem is bijzonder diep en toch oh zo toegankelijk, waardoor het in wezen elk publiek zou kunnen aanspreken. Een aantrekkelijk grafisch stijltje, lekker opzwepende muziek en een hoop interessante modi maken het plaatje compleet. Persona 4: Arena is misschien niet de meest alledaagse fighting game, maar wel één die je geld waard is.

Pluspunten

  • Knap verhaal
  • Toegankelijk en diep vechtsysteem
  • Veel afwisseling
  • Veel modi
  • Audiovisueel dik in orde

Minpunten

  • Ellenlange tekstschermen met oersaaie verhandelingen
  • Overdaad aan opties kan verwarrend werken
  • Niet al teveel personages