Review: GRID 2 – Codemasters Racing maakt al jaren racegames en doet dit met verve. Ze werden bekend bij het grote publiek met de Colin McRae Rally games en de TOCA serie. Erg sterke titels, maar tegenwoordig richt de ontwikkelaar en uitgever zich op de DiRT serie en de Formule 1 games. Maar, vijf jaar geleden kwamen zij met GRID, welke zeer geslaagd was. Het heeft lang geduurd, maar vorige week verscheen dan eindelijk de sequel. De vraag is of het vervolg succesvol als winnaar over de finish knalt of de bandenstapels induikt. Lees het in onze review.

De WSR promoten

In GRID 2 krijg je de bekende manier qua opzet wat Codemasters Racing vaker doet met hun games. Je begint als rookie en door goed te presteren krijg je betere auto´s tot je beschikking en wordt de uitdaging alsmaar groter. Dit gaat allemaal stap voor stap verdeeld over vier niveau´s of ook wel Tiers. Jij bent trouwens niet puur voor jezelf aan het rijden in GRID 2, maar je moet een nieuwe raceserie genaamd de WSR, wat staat voor World Series Racing, bekend maken. Deze is bedacht door ene meneer Patrick Callahan en jij moet als coureur de serie promoten en op de kaart zetten met als doel dat andere coureurs enthousiast worden over de WSR en hierin willen gaan racen.

Vertrouwde en nieuwe modi doen hun intrede

In de eerste instantie een leuke opzet zo met de WSR, welke er ook voor zorgt dat er de nodige variatie is in het racen zelf. Zo zul je als speler verschillende racetypes onder de knie moeten krijgen en in slagen. Zo heb je de normale races waarbij je rondes moet rijden, maar er is ook genoeg nieuws in GRID 2. Zo maken de Face-off races hun debuut. Hierin moet je van punt A naar punt B rijden. Klinkt simpel, maar deze races bevinden zich op routes die vol zitten met hellingen, nauwe bochten en zelfs ravijnen waar je vanaf kunt rijden. Het zijn races waar je op het puntje van je stoel zit wat wel vaker voorkomt in de game, maar daar later meer over.

Je zult je tot het uiterste moeten concentreren in de Face-off races, waarin je naaste belager altijd dichtbij is. Een foutje wordt dus snel afgestraft met spectaculaire situaties als gevolg. Dat kan ook gezegd worden van de LiveRoutes. Hierin verandert de baan een aantal keer per race en je weet niet precies wanneer. Je zult dus goed op moeten letten, want dat makkelijke rechte stuk van daarvoor kan opeens verandert zijn in een scherpe bocht. Het toffe hieraan is dat je altijd je aandacht erbij moet houden.

De winnaar van de race wordt overigens bepaald door de coureur die de meeste kilometers af heeft gelegd en dus vooraan rijdt. Verder heb je Time Attack wat simpel tijdrijden is en Checkpoint. In de laatste moet je door een rits aan checkpoints rijden zodat je tijd verlengd wordt en degene die de meeste checkpoints haalt wint ook vervolgens. Als laatste nieuwe modus waar ook veel om tijd draait heb je Eliminator en de naam zegt het al een beetje zelf. Het is een modus die we al eerder zagen in bijvoorbeeld DiRT: Showdown.

Het principe van Eliminator is dat er om de 20 secondes één coureur, welke helemaal achteraan rijdt, geëlimineerd wordt. Jij moet dus als speler zo snel mogelijk naar voren rijden om zo als laatste over te blijven. Twee modi keren net als de normale races terug en dat zijn Touge en Drift. In de eerste modus rij je tegen één andere coureur en moet je met een wagen die snel zijn achterkant verliest (driften) voor diegene eindigen. Klinkt vrij logisch, maar je mag de ander niet raken en je moet met een voorsprong van een aantal seconden de eindstreep passeren.

Drift keert dus ook terug en persoonlijk heb ik een hekel aan dit racetype. Het heeft niets met racen te maken en je bent alleen maar bezig met een score op te bouwen. Toch is het een kwestie van voorkeur van wat je leuk vind. Het zit overigens goed in elkaar, net zoals als de rest van de singleplayer. Bij elk racetype is er wel een team dat een bepaald type als specialiteit heeft wat een geinig accent is. Zo heb je Divizero bij Time Attacks, Eleminacion bij Eliminator enzovoort.

Stuk voor stuk erg leuke modi behalve het driften, maar het grootste probleem zit hem bij iets anders. Hoewel de structuur van de singleplayer prima is opgezet is het jammer dat je dus bepaalde disciplines per se moet doen, want anders kun je niet naar het volgende seizoen van de WSR. Aangezien ik geen fan ben van het driften voelde dit aan als een verplichting. In het eerste deel kon je het driften volledig overslaan en je richten op het racen alleen. Ik snap dat Codemasters Racing de variatie er in wilt houden, maar dit had van mij niet gehoeven.

Opzet toch minder dan in origineel

Een ander ding is dat je constant alleen maar fans voor de WSR aan het verzamelen bent en niets verder doet eigenlijk. In het eerste deel had je jouw eigen team met eigen naam en moest je keiharde euro´s verdienen om zo een betere wagen te kunnen kopen of zelfs een tweede rijder in te huren. Nu krijg je fans en daarmee stijgt de populariteit van de WSR serie en zie je even een kort filmpje van ESPN´s Sportcenter. Het is allemaal wat simpel en valt tegen. Auto´s hoef je niet meer te kopen, maar deze krijg je gewoon. Oké, je hebt de keuze tussen twee auto´s als je die krijgt. Kies je de ene dan kun je altijd de andere nog verdienen door even een snel rondje met deze wagen te rijden.

Leuk dat ze dit doen, want dan loop je die auto niet mis, maar het rijden van dit rondje kan ik zowat met beide ogen dicht. Er is amper uitdaging wat ook ter sprake is bij de promotionele evenementen voor sponsoren, waarbij je moet laten zien hoe goed je kunt inhalen. Dit is echter zo gemakkelijk, want de wagens die je moet inhalen zijn jeeps en hierbij is het snelheidsverschil dusdanig hoog dat je er zo langs vliegt. Andere racetypes in deze evenementen om sponsors aan te trekken zijn gelukkig wel leuk met LiveRoutes en meer. Toch hadden we liever de opzet van deel één gezien wat veel persoonlijker is. Een eigen team en meer keuze in wat je kunt doen heeft onze voorkeur.

Het racen is geweldig, grof en zeer intens

Nu komen we aan bij waar het echt om draait; hoe is het racen? Geweldig, grof en zeer intens. Toen we de game de eerste paar uur speelden deden we dit gewoon met onze vertrouwde DualShock 3 controller, maar GRID 2 ondersteunt meerdere stuurwielen. Onder andere de Driving Force GT van Logitech. Wat een verademing was dat zeg, want het speelde fantastisch. Dit is toch wel hoe je de game moet spelen. Met een controller spelen gaat trouwens prima en de besturing is zeer fijn en accuraat. Niets op aan te merken, maar een stuurwiel geeft de gameplay een extra dimensie.

De gameplay van het eerste deel werd door sommige niet als diep bevonden en nogal arcade. De opvolger is ook zeker geen sim, zoals Gran Turismo 5 dat is, maar weet wel briljant de physics over te brengen van de baan naar de controller en nog meer naar een stuurwiel. Elke curbstone, hobbel of overgang van asfalt naar de stenen nabij de Champs-Élysées in Parijs voel je. Dit komt door de feedback (vibratie) die je voelt in de controller. Met een stuurwiel is dit veel intenser en ook veel gaver. Het racen is echt een beleving van snelheid en doet je op het puntje van je stoel zitten, doordat je ontzettend geconcentreerd moet zijn. Tegelijkertijd geeft het ook veel voldoening.

Opvallende keuze van Codemasters Racing is het weglaten van de cockpitview wat men vorig jaar in september al aangaf in een interview met ons. Ze hebben dit gedaan omdat heel weinig spelers dit gebruikten. Begrijpelijk, maar sommige van jullie zullen dit wel gaan missen. Wij hadden er echter weinig problemen mee, want de view vanaf de bumper of motorkap zorgt voor genoeg immersie en met het snelheidsgevoel zit het ook wel goed. Wat we wel missen zijn de circuits waar we zo van genoten in het eerste deel. Teleurstellend en dat gaat samen met de totale opzet van de game.

Fraaie parcours, maar toch valt er iets tegen

Laten we gelijk zeggen dat GRID 2 een fraaie selectie heeft aan parcours. De banen in Parijs, Chicago, Dubai enzovoort zijn tof, maar het aantal circuits is behoorlijk beperkt. Ze zijn er wel in de vorm van Algarve, Brands Hatch, Redbull Ring, Abu Dhabi en Indianapolis. Toch als we dan kijken naar het eerste deel zien we daar banen tussen zoals Spa-Francorchamps, La Sarthe (Le Mans), Donington Park en Instanbul Park. Dat zijn naar onze mening toch echt de mooiere en betere banen met meer geschiedenis, maar aan de andere kant bevat GRID 2 wel veel meer variatie door meerdere modi en versies van de beschikbare banen (dag en nacht). Samen met de opzet toch een minpunt en we hadden echt verwacht dat Codemasters Racing juist meer zou toevoegen in dat opzicht.

Grafisch in orde en bloedgeile audio

Wat we zeker niet tot een minpunt van de game kunnen benoemen is het audiovisuele aspect. De EGO Engine is door de ontwikkelaar door de jaren heen verder ontwikkeld en dat is duidelijk te zien. Details zijn er in overvloed, zoals in de steden waar alles met sfeer is ingevuld tot aan de bladeren die tegen het beeld aanwaaien. Qua effecten is het ook zeer verzorgd met de zonnestralen die langs gebouwen en bomen komen. Het schademodel is er ten opzichte van het eerste deel ook erg op vooruit gegaan. Het is hierdoor echt geen ramp dat je even een harde kennismaking maakt met een rotswand. Gelukkig is het terugspoelen wederom aanwezig om je fout te herstellen.

Het is op grafisch vlak in orde, maar we zien dat deze generatie aan zijn einde zit en dat is te zien dankzij de welbekende kartels en soms wat simpele textures. Toch is het knap wat Codemasters Racing weet neer te zetten. We vergeten bijna de audio te benoemen wat één van de sterke kanten is van de game. Heb je een goede geluidset staan? Zet deze dan vol aan, want dan is echt genieten geblazen. Niet alleen klinken de motoren fantastisch, maar je hoort ze zelfs weerklinken tegen objecten als de muren van tunnels of rotswanden. Voor auto en raceliefhebbers is dit alleen al een fijne game om naar te luisteren, waar elke wagen zijn eigen sound heeft. Kans op een o(o)rgasme is door de prachtige audio aanwezig. Je bent gewaarschuwd.

Online de baan op

Buiten de singleplayer kun je ook nog online de baan op in GRID 2. Wij raden aan om dit te doen omdat dit gewoonweg vermakelijk is. De verschillende modi zijn aanwezig en je hebt wagens, welke je net als in de singleplayer kunt aanpassen qua livery en upgrades. Je begint echter wel weer op nul qua auto´s wat wij toch wat jammer vinden. Helemaal opnieuw beginnen dus, maar aan de andere kant heb je wel wat om voor te racen. Je verdient hier namelijk geld mee wat je kunt spenderen aan nieuwe wagens, liveries en upgrades. Het werkt allemaal prima, net als het racen zelf al is er soms wel wat lag. Toch zagen we dat het laten resetten van de wagen op de baan door op driehoekje te drukken misbruikt werd en dat is ook wat jammer. Ondanks dit kun je met plezier uren online gaan racen.

Conclusie:

Na vijf jaar is er nu eindelijk de sequel en om eerlijk te zijn, zijn we wat teleurgesteld. Waar we dachten dat Codemaster Racing de serie naar een hoger niveau zou brengen is dat niet helemaal gelukt. De opzet van de WSR is te simpel en het racen voor fans en bekendheid spreekt ons niet zo aan. Doe ons maar ons eigen team waar we voor een plekje moeten knokken tussen de gevestigde orde. Er is verder een mooie selectie aan wagens en circuits (wel iets te weinig) en er is genoeg variatie, maar waar zijn de open wiel classes, zoals de Formule 3? De charme die in het eerste deel zat is minder aanwezig. Het racen zelf maakt heel veel goed, want dat is simpelweg spectaculair. Veel snelheidsgevoel, nette graphics en het geluid is geweldig. Uiteindelijk is het een toffe racegame geworden, maar wel eentje waar we meer van hadden verwacht.

Pluspunten

  • Besturing is zeer goed, vooral met een stuurwiel
  • Intens racen
  • Genoeg variatie
  • Prima graphics en effecten
  • Bloedgeile audio
  • Schademodel

Minpunten

  • Opzet met de WSR
  • Geen eigen team
  • Bepaalde promo-evenementen
  • Te weinig circuits
  • Online beginnen vanaf nul