Review: Deadly Premonition – Red Seeds Profile is een horrorgame met een open wereld, die in 2010 uitkwam in Japan op de PlayStation 3 en voor het Westen werd omgedoopt naar Deadly Premonition. In datzelfde jaar zag deze nog een release in Amerika en Europa, maar niet op de PlayStation 3. Deze release heeft moeten wachten tot 2013, waar de game uitkwam als ‘Director’s Cut’. Hierin zitten extra scènes verwerkt, alsook geüpdate graphics en de mogelijkheid om te spelen in stereoscopisch 3D en met de PlayStation Move. Allen kunnen op zich erg belangrijke toevoegingen zijn aan een game die drie jaar na de officiële release opnieuw uitkomt, mits deze goed zijn uitgewerkt. Deadly Premonition is al een aparte game opzich en ondanks dat er geen actieve marketing voor heeft plaatsgevonden valt hij toch wel op. Of dit ook om de juiste redenen is kun je hieronder beschouwen, dus wees niet bang om verder te lezen.

Schizofrene Francis

Waarom de game in Europa Deadly Premonition heet is ons een raadsel. De naam ‘Red Seeds Profile’ klinkt veel logischer, er vanuitgaande dat het hoofdpersonage een moord onderzoekt waarbij bij het slachtoffer rode zaden zijn gevonden. Het hoofdpersonage is overigens een FBI agent, welke zich voorstelt als Francis ‘York’ Morgan, wie door iedereen York genoemd wordt. York blijkt een diep, maar merkwaardig persoon te zijn met veel eigenaardige eigenschappen, waaronder een overduidelijk geval van schizofrenie. York praat regelmatig tegen ene ‘Zach’, welke later een karakter van groot belang blijkt te zijn. Je maakt al snel kennis met beide persoonlijkheden in het begin van de game, maar erg veel introductietijd krijg je niet. De auto waarin je je bevindt geraakt van de weg en al gauw blijkt jouw wereld verweven te zijn met een alternatief en onwerkelijk universum.

PlayStation 2 graphics zijn weer helemaal hip

Nadat je uit je – nu onbruikbare – auto stapt, merk je al snel dat er iets niet helemaal in de haak is. Nu zouden we willen zeggen dat dit met het verhaal te maken heeft, en eigenlijk is dat gedeeltelijk ook wel zo, maar wat écht niet in de haak is is de besturing en het complete uiterlijk van de game. De Director’s Cut van Deadly Premonition zou voorzien moeten zijn van verbeterde visuals, maar hoewel we niet echt vergelijkingsmateriaal hebben afgezien van YouTube Video’s, is dat echt moeilijk te geloven. Grafisch is het zelfs onder de maat als het op een PlayStation 2 uitgekomen zou zijn. Ook de besturing is niet ’t ‘je-van-het’ en onbetwistbaar evengoed afkomstig uit een ander tijdperk. We krijgen het met moeite over de lippen, maar… het siert deze game absoluut. Doch, wel op een vreemde en soms irritante manier.

De confrontatie met wat dit een horrorgame maakt is meteen erg dichtbij, de besturing en graphics daargelaten. De omgevingen zijn vrij eng en met vlagen ook claustrofobisch met dichtbegroeide bossen of donkere, kleine kamertjes – alle typerende benauwende clichés kunnen hier afgevinkt worden. De muziek jaagt je af en toe ook de stuipen op het lijf als het ineens stilvalt en dan op een veel te hard volume weer verder gaat. Je hoort van alles op de achtergrond en dan kom je ze tegen: de traagste, maar engste vijand die je ooit hebt meegemaakt (nee, niet de besturing)! Deze zombie-achtige verschijnselen komen uit de grond en volgen je op de voet. Af en toe teleporteren ze, zodat ze zomaar ineens voor je neus komen te staan. Dan komt goed naar voren waarom de besturing zo’n groot gedeelte uitmaakt van het horrorsfeertje. Zo zul je niet kunnen bewegen als je op deze wezens schiet, zoals we dat kennen uit Resident Evil. Het werkt zo tegen dat je je bijna machteloos voelt tegenover de vijanden welke op het tempo van een bejaarde achter je aan zitten.

Een open wereldje dat Greenvale heet

Zodra je dat gedeelte achter je hebt gelaten, is het gedaan met de lineariteit. Je maakt kennis met Greenvale en daarnaast ook de open wereld van Deadly Premonition. Hoewel, open wereld is misschien wat overdreven – open stad is hier wat meer op zijn plek. Greenvale is thuis aan meerdere personages die belangrijk zijn voor zowel je sidequests als het progressie van het verhaal. Ook heeft York een beetje Sims-trekjes, zoals dat hij af en toe een hapje moet eten, zich wil scheren en ook nieuwe kleren behoeft. Onder andere ontvang je hiervoor geld, waarmee je weer dingen kunt kopen. Hierbij moet je denken aan benzine of reparatiekosten voor je auto, voor wanneer je van plek naar plek moet rijden. Geld verdien je ook door vijanden dood te schieten en door middel van sidequests.

Ook beschikt Deadly Premonition over een dag- en nachtcyclus, welke enkele uren duurt per dagdeel. Dit is best lang, vooral omdat specifieke personen die je nodig hebt voor zowel sidequests als de main storyline slechts tijdens enkele uren van een dagdeel beschikbaar zijn. Voordat je het weet heb je niets meer te doen en doet York niets anders meer dan slapen en roken, zodat de tijd sneller voorbij gaat. Een beetje de alledaagse sleur die bij elk hardwerkend persoon wel bekend is, maar in een game begint dat al snel te vervelen. De open wereld heeft zo een beetje zijn doel verloren als blijkt dat er helemaal niet zoveel te doen is.

Breng alles tot een happy end

Met het verhaal opzich is niets mis. Het is dan wel wat slecht uitgewerkt en de misplaatste humor is niet voor iedereen weggelegd, maar het heeft zo zijn charme. Wij kunnen ons voorstellen dat dit daarom voor het merendeel wat deze review leest geen aanrader zal zijn, maar zij die specifieke horror als deze wel kunnen waarderen zullen van begin tot eind wel smullen van wat het te bieden heeft. Daarnaast is het profileren wat is toegevoegd bij de Director’s Cut door middel van foto’s ook nog eens interessant voor de detectives van hart, want ondanks dat de gruwelen zich voortzetten moet je natuurlijk wel weten hoe je dat aan het einde van de game kunt stopzetten.

Conclusie:

Je moet een boek niet beoordelen op de kaft, zeggen ze wel eens. Nu heeft het team achter de ontwikkeling van Deadly Premonition – Acces Games – het wel heel moeilijk gemaakt voor ons. We moeten deze ruwe diamant wel heel goed bekijken, willen we enige glans bemerken. Nu zal dat ook bijzaak zijn geweest, want de focus ligt vooral op de open wereld en het vreemde beloop van het verhaal. Toch leek het ons beter geweest als ze iets meer tijd en moeite hadden besteed aan het uiterlijk, want vooral in 3D wordt het er beslist niet mooier op en dat is erg jammer. Met de besturing valt nog te leven, omdat dit het benauwende sfeertje wat aandikt, maar of het in deze mate had gehoeven… wij denken zelf van niet.

Pluspunten

  • Vreemde plottwists
  • Open wereld
  • Onplezant benauwend sfeertje
  • Audio sluit goed aan bij gebeurtenissen…

Minpunten

  • …behalve bij het spreken
  • Uiterst lelijke graphics
  • Onnauwkeurige besturing
  • Te weinig te doen, teveel tijd
  • Geen variatie in vijanden
  • Open wereld is best klein