Review: Tales of Xillia – De typische Japanse RPG is een genre apart. Sinds de lokalisatie van Dragon Quest en Final Fantasy wint het steeds meer populairiteit. Gamers raken gewend aan de uitgebreide combat en nemen het voor lief dat het vaak ook wat ingewikkelder is dan ze gewend zijn. Het is eigenlijk een gat in de markt om nu een nieuwe JRPG voor de PlayStation 3 naar het Westen te brengen. Vooral nu Dragon Quest haar grond heeft gevonden bij Nintendo en Square Enix ondertussen veel meer te doen heeft dan slechts het ontwikkelen en uitgeven van Final Fantasy games. De Tales Of franchise is één van de bekenste in haar genre, welke door de jaren heen trouw is gebleven aan haar fans. Namco Bandai is dus niet onverstandig wanneer het besloot Tales of Xillia te lokaliseren, ookal is het een beetje aan de late kant.

Elke JRPG begint met een cliché

Hoe je het ook wendt of keert, de meeste RPG’s hebben één ding met elkaar gemeen. De hoofdpersonages beschikken over bovennatuurlijke krachten en bijna allemaal raken ze deze in het begin kwijt door een betreurenswaardig ongeluk. Zo ook in Tales of Xillia en dat is het cliché waarmee deze game begint. Een schone jonge dame, Milla Maxwell genaamd, breekt in in een laboratorium van de overheid waarin op een ongewenste manier wordt geëxperimenteerd met mana. Milla Maxwell is de incarnatie van de ‘Four Spirits’ en ziet het als haar taak om dit tegen te gaan. De boosdoener is het wapen ‘The Lance of Kresnik’ en juist voordat zij deze vernietigen kan, wordt hij geactiveerd. Het absorbeert de Four en zo verliest Maxell ook alle krachten (Artes) die ze eerder bezat. Hoewel zij eens zo machtig was, weet ze nu amper hoe ze effectief een zwaard moet hanteren. Zo begin je weer van voren af aan…

In de openings-scène word je geconfronteerd met Jude Mathis, een dokter in opleiding in de stad Fennmont. Hij is op zoek naar zijn verloren professor en loopt zo Maxwell tegen het lijf. Ondanks dat hem meermaals wordt gevraagd terug naar huis te gaan, blijft hij erop aandringen om Maxwell te helpen haar krachten terug te krijgen. Jude voegt zich bij team Maxwell en kort hierna maak je kennis met de voordelen die dat met zich meebrengt. Wanneer je de game begint is de combat opzich niet zo heel speciaal. Het is een mix tussen buttonbashen en af en toe eens verdedigen, niets wat veel oefening vergt. Dit wordt heel anders wanneer je tijdens de gevechten een link maakt met je partner. Je kunt op meerdere fronten een strategie bedenken die jouw computergestuurde partner moet aanhouden om zo alles soepeltjes te laten verlopen. Denk hierbij aan healen, normaal aanvallen of aanvallen met Artes. Dit systeem is erg goed uitgewerkt en wordt ook uitgebreider naarmate je verder levelt. Gebruik je geen specifieke strategie tijdens gevechten, dan is de AI vaak hopeloos ineffectief.

Samen sta je sterker

Tijdens de gevechten kun je ook ‘Linken’ met een specifieke partner. Dit systeem wordt het Double Raid Linear Motion Battle System genoemd. Dit wil zeggen dat je tijdens de gevechten aan elkaar gekoppeld wordt, waardoor je nog beter op elkaar bent afgestemd. Wanneer je samen aanvalt zal er aan de linkerkant van je scherm een metertje oplopen, welke je steeds één segment kan laten stijgen door middel van Linked Artes. De speciale aanvallen die je kunt doen kunnen gezamenlijk één extra effectieve aanval vormen wanneer je het goed timed. Is de meter helemaal vol, kun je zelfs meerdere van deze Artes aan elkaar linken als je heel snel bent en alles goed weet te timen. Je kunt redelijk wat Artes vrijspelen, maar je kunt slechts 8 Artes per keer instellen. Links, rechts, boven en onder met zowel de linker- als de rechter stick en je activeert ze met rondje. Het gebruik van LS is enorm fijn, maar RS is vreselijk onhandig. Dit hadden ze beter alleen met LS kunnen doen en van pallet switchen met L1 of iets dergelijks. Het went wel na een tijdje, maar het blijft een moeizaam karwei.

Des te verder je komt in de game, des te meer partners krijg je waarmee je samen kunt vechten. Je kunt maximaal 3 partners per gevecht inzetten, maar het is ook mogelijk om tussendoor te wisselen. Dit is erg handig tijdens eindbaas gevechten wanneer je er bijvoorbeeld achter komt dat hij een zwakte heeft voor een element dat enkel wordt gebruikt door een inactieve partymember. Helaas zal niet alle aanhang te allen tijde aanwezig zijn en zul je dus regelmatig afhankelijk zijn van personages die je niet vaak gebruikt en soms ben je zelfs compleet op jezelf aangwezen. Aangezien je al enige tijd in de game zit voordat dit eens gebeurt, zul je enorm dankbaar zijn als je weer zij-aan-zij kunt vechten. Zelfs gevechten met simpele vijanden worden ineens veel moeilijker en je zult veel beter op moeten letten, zeker als het personage waar je mee speelt geen manier van healen heeft.

Levelen doe je zo!

Het is daarom extra belangrijk om tijdens het levelen prioriteiten te stellen en deze ook aan te houden. Als je in level stijgt, zul je kennis maken met de Lilium Orb. Dit is een web waarin je Artes en skills vrijspeelt door de omringende Orbs met bijbehorende statistieken, te activeren. Is het uitzoeken wat het beste bij het desbetreffende personage past niet zo jouw ding? Dan heb je ook de optie om auto-level te activeren. Hierbij wordt een aangeraden pad automatisch geactiveerd, maar eenmaal gedaan kun je het niet meer ongedaan maken. Let hier dus goed mee op en wees niet bang om te experimenteren door eerst te saven en indien nodig het opnieuw te proberen. Gelukkig kun je niet echt grote misstappen maken. Het meeste wat je fout kunt doen, kun je je gemakkelijk veroorloven – zelfs als je op de hard moeilijkheidsgraad speelt – en dit kun je in een later stadium altijd weer rechtzetten.

Natuurlijk is het niet alleen van belang wat je naakte statistieken zijn, ook zul je aan heel wat soorten wapens en armor sets moeten geloven. Deze kun je in elke stad kopen, maar deze zijn niet afhankelijk van je voortgang in de game – noch je level. Je kunt ze naar hartelust uitbreiden via de ‘Expand’ functie. Dit doe je met behulp van spullen die je door de gehele wereld vindt, maar ook krijgt als beloning na gevechten. Lever je ze in bij de shops, dan breiden zij graag uit voor je. Ook zorgt dit voor fikse kortingen, dus mocht het je een beetje tegenzitten dan kun je altijd je statistieken upgraden door jezelf te trakteren op nieuw gevechtswaar. Speciale wapens en dergelijke kom je amper tegen als resultaat van een gevecht, dus het kopen van nieuwe spullen is altijd zinvoller dan zoeken naar schatkisten of het verslaan van honderden vijanden.

Daarbij komt ook nog eens dat de wereld erg groot is, dus om exact te vinden wat je zoekt zou een helse klus zijn. Gelukkig heeft Namco Bandai er wel een fast travel optie in geplaats, waarmee je het verre lopen naar plekken die je al hebt bezocht, achter je laat. Tevens is het ook een fijne optie voor het voltooien van sub-quests, die verspreid zijn over de verschillende steden. Deze variëren in opzet en doe je heel veel, maar de de manier van aanpak is vaak hetzelfde; je komt het hoe dan ook wel tegen, ookal weet je niet wat je zoekt. Dit maakt het enorm simpel en het is zeker geen uitdaging, maar het komt vaak wel met interessante extra’s die je anders niet krijgt. Het is wel jammer dat je vaak tijdens bepaalde quests niet ergens anders heen kunt voor sub-quests of je mist de specifieke partymember op het desbetreffende moment. Daarom moet je later terugkomen om de sub-quest af te maken. Dan maar hopen dat je het tegen die tijd niet bent vergeten of wellicht het item voor de quests nog in bezit hebt.

De game mist afwerking…

Nu we er enige tijd op hebben zitten en ijverig met de game aan de slag zijn geweest, bemerken we wel dat het enthousiasme continu is gestegen naarmate we verder speelden. Ook verdoezelt het leuke ‘innerlijk’ van de game het wat mindere ‘uiterlijk’. Het intro filmpje van de game liet een heel bittere nasmaak achter, toen we erachter kwamen dat de game zelf er nog niet half zo goed uitziet. Zelfs toen de game voor het eerst uitkwam in Japan in 2011, was dit niet het neusje van de zalm te noemen. Het is allemaal heel kleurrijk en dat geeft wel een heel magische sfeer weer, maar ons vallen heel wat onafgewerkte details op die de kers op de taart niet mogelijk maken. Wat wel erg mooi is gedaan zijn de skits tussendoor, waarin 2D sprites zijn gebruikt. Daarin valt de Engelse voice acting ook minder tegen, doordat je je in ieder geval niet hoeft te storen aan de lip-sync, waar overduidelijk géén aandacht aan is besteed.

De Engelse voice-acting is sowieso geen pretje om naar te luisteren. Het hoofdpersonage, Milla Maxwell, is zelfs een van de slechtste die we in tijden hebben gehoord. Wellicht omdat het wordt ingesproken door een Amerikaans-geboren Aziaat, wie weet. De rest van de personages zijn redelijk, maar weten ook geen hoge ogen te gooien. We zochten naar een optie om de stemmen terug naar het Japans te zetten, maar deze bleek er niet te zijn. Best jammer, Namco Bandai! Wellicht is het handiger om in het vervolg de games niet de dubben, maar gewoon uit te brengen met originele stemmen en Engelse ondertitels? Dit scheelt ons ook weer een half jaar wachten op de lokalisatie.

Conclusie:

Tales of Xillia is zeker geen misser van Namco, integendeel. Het maakt het luttele bestaan van Tales of Graces f weer goed! De personages worden op ten duur veel interessanter dan ze eigenlijk lijken, met ieder hun eigen beweegredenen om verder te gaan. Dit betekent dat ze niet altijd deel zullen uitmaken van je party, maar dat komt met voor- en nadelen. De combat is eerst wat moeilijk te begrijpen, maar gelukkig neemt het standaard cliché van de JRPG hier het grootste gedeelte van weg. Wanneer je eenmaal alles onder de knie hebt, loopt alles gesmeerd en zet je al gauw de moeilijkheidsgraad een tandje hoger, omdat je lustig bent voor die extra uitdagingen op je pad! Nu is werkelijk geen één game perfect en heeft ook deze game haar imperfecties, welke vooral grafisch zichtbaar zijn – letterlijk. Ook de voice-acting is een beetje een domper, maar het verhaal is interessant, de gameplay is lekker vlot en mijn voorliefde voor turn-based combat staat dit niet eens in de weg. Tales of Xillia is best geslaagd, maar we hopen stiekem wel dat Xillia 2 deze kleine minpuntjes beter aanpakt.

Pluspunten

  • Vlotte combat
  • Skits met 2D sprites
  • Met vlagen humoristisch getint
  • Eindbaasgevechten behoeven veel tactiek
  • Verhaal is zeer bevredigend…

Minpunten

  • …maar komt wat langzaam op gang
  • Grafisch matig
  • Engelse voice-acting valt tegen…
  • …en geen optie voor Japanse stemmen
  • Sub-quests zijn saai en schaars
  • Party members komen en gaan
  • Normale vijanden behoeven… buttonbashen