Gespeeld: Wolfenstein: The New Order – Voor ons is de Gamescom van 2013 alweer ten einde, maar wat nog vers in ons geheugen gegrift staat is de sfeer en natuurlijk alle games die we hebben gespeeld. Eén van de games die ik onder handen nam was het nieuwste deel van Wolfenstein, Wolfenstein: The New Order. Eén, waarvan ik het idee had dat dit wederom een shooter zou worden zoals alle andere en waar ik weinig vertrouwen in had na de komst van Wolfenstein in 2009. De franchise die pas echt wist te aarden met haar ‘3D uitgave’ van begin jaren 90 en daarna de gamers van toen in een stevige houdgreep nam, leek de nek om te zijn gedraaid. Maar God, wat was ik aangenaam verrast toen ik plaats nam bij Bethesda en de controller in mijn handen nam. Ik had er nog nooit zo naast kunnen zitten.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Zoals sommigen van jullie zullen weten wordt Wolfenstein al sinds het eerste succes ontwikkeld door id Software, maar werd uit handen gegeven voor de eerste Wolfenstein op de huidige generatie consoles. Als ondersteunend ontwikkelaar met Raven Software aan het roer, bleek het eindresultaat toch niet erg spannend te zijn en verloor mening fan van het eerste uur haar interesse. Onze verbazing was dus groot dat ze ditmaal helemaal niet van de partij zijn en dat het lot van de Wolfenstein franchise nu volledig in de handen werd gelegd van MachineGames, een studio die sinds enige tijd onderdeel uitmaakt van Bethesda en tevens nog géén games op haar naam heeft staan.

Maar onder de oppervlakte schuilt een berg ervaring – de medewerkers zijn grotendeels afkomstig van Starbreeze Studios die we onder anderen kennen van The Darkness en Chronicles of Riddick. Deze link was snel gelegd, aangezien al vanaf het begin van de demo tot aan het einde heel wat sterke punten van deze twee franchises tevoorschijn kwamen die ze niet beter hadden kunnen implementeren in welke andere game dan ook. Zo gaat het bij de grote shooters van dit moment allemaal om de actie, destructie en daarnaast nog de hoeveelheid bloed. De focus wordt al jaren niet verlegd van deze drie punten, welke het liefst nog gecombineerd worden tot één adembenemend spektakel waar je slechts met open mond naar kan staren. MachineGames weet al deze aspecten in hun game te optimaliseren, met de nadruk op een totaal ander aspect van een game-ervaring om nooit te vergeten.

Beslissingen die je liever aan een ander overlaat

Wij kunnen ons niet herinneren wanneer we écht gaven om het lot van één van de protagonisten in eenderwelke shooter van de afgelopen jaren. Een scène, waarbij we moeite moesten doen om onze tranen in te houden. Een emotionele weergave van de protagonisten in Wolfenstein: The New Order deed ons op de lippen bijten, in de hoop dat de persoon die naast ons dezelfde demo speelde niet zou zien dat we snel een traantje moesten wegpinken. Dat deed ons denken aan The Darkness, waarin we al gauw een keuze moesten maken tussen het leven van twee individuen welke goed bevriend waren met de hoofdrolspeler en zo gebeurde dit ook in The New Order. Je had je zojuist door een compleet battalion van Krautz heen geslagem, waarin je tot je grote verrassing geen van je kameraden verliest. Alles gaat goed, tot op het punt dat je wordt opgesloten in een kamer waar curieuze experimenten zijn uitgevoerd op mensen, waarvan geen enkele het heeft overleefd.

Deathshead transformeert Wolfenstein van actie naar horror

Je bent op zoek naar Wilhelm ‘Deathshead’ Strasse, een Nazi-generaal wie verantwoordelijk is voor de onmenselijke experimenten waarvan je blij mag zijn dat je deze niet hebt hoeven aanzien of ervaren. Hij was ook al aanwezig in de eerdere Wolfenstein games, waar hij al de nodige ophef veroorzakte. Op het moment dat je probeert te ontsnappen, verschijnt zijn door oorlog misvormde hoofd voor het raampje en je weet dat je op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent beland. De muren schuiven op je af en je verliest je bewust zijn. Wanneer je weer bijkomt, ben je in de boeien geslagen door in metaal gekleedde supersoldaten, waarvan je er al eerder één bent tegengekomen en deze eiste toen al de nodige levens op. Ditmaal is het Deathshead die een leven zal opeisen, want hij vraagt je te kiezen welke van de twee broeders je wilt laten ontleden, zonder verdoving, met de dood als gevolg. Er is geen ontsnappen aan. “Het is een oorlog, mensen gaan nu eenmaal dood…” zegt hij nog, voordat met een scalpel zijn oogbal wordt doorboord.

Wanneer Deathshead ervoor kiest jullie te bewaren voor later, zie je een kans te ontsnappen. Dit moet binnen bepaalde tijd, want de faciliteit staat op exploderen. Wanneer je de tralies voor het raam hebt weggekregen en naar buiten springt, zorgt de explosie ervoor dat een metaalsplinter je hersenpan opensplijt, met als gevolg dat je brein 90% van haar functies niet meer kan uitvoeren. De game zet zich 14 jaar later voort, in een wereld waar de Nazi’s de oorlog hebben gewonnen. Je opent je ogen en je bevind je in een gekkenhuis, waar de Nazi’s regelmatig ‘gekken’ komen halen om te gebruiken voor de vreselijkste experimenten. De Nazi’s zijn hun tijd ver vooruit, veel verder dan we in de ‘normale’ wereld waren geweest in de jaren ’60. Zoals je in de eerste trailers van Wolfenstein kon zien, zijn ze in het bezit van allerhande robots en superwapens. Hoe dit zo is gekomen werd nog niet prijsgegeven, maar dit zal gauw duidelijk worden wanneer je je vitale functies weer langzaamaan terugkrijgt.

De harde, alternatieve werkelijkheid

Wanneer de Nazi’s binnenstormen voor hun laatste bezoekje, waarin ze plannen iedereen te vermoorden, zie je je kans schoon. Je vermoordt een Nazi met een boterhammesje en maakt je uit de voeten. Hier heeft MachineGames enorm goed weten weer te geven hoe iemand met hersenletsel zich moet voelen in zo’n situatie. Zo is de wereld sepia gekleurd en verlies je af en toe je (scherp) zicht. Het beste ga je de strijd stilletjes aan, door de patrouillerende Nazi’s met één snelle slag de strot door te snijden. Het rondsluipen werkt echt goed, al hebben we wel het idee dat de de reactie van de AI nog wat ruw is afgewerkt – maar het is dan ook nog maar pre-alpha. Zelfs grafische imperfecties kwamen we niet echt tegen op wat haperende beelden tijdens de filmpjes na, maar ondanks dat verliep alles prima.

Voorlopige conclusie:

MachineGames heeft ons na jaren van sceptisch zijn weer weten over te halen om vertrouwen te hebben in de toekomst van de Wolfenstein franchise. Door te focussen op de band tussen de speler en het hoofdpersonage “B.J.” Blazkowicz in The New Order, wist het ons al vanaf het begin te fascineren en vast te houden. Onze haat voor Deathshead geeft ons de drive om verder te gaan, in de hoop dat we hem in deze game eindelijk eens de nek om kunnen draaien – hoewel dat misschien nog te humaan is om hem aan zijn einde te laten komen. De combinatie hiervan met de vloeiende gameplay, waarbij we voor een stealth aanpak kunnen kiezen of een frontale aanval, is wat deze game enorm sterk in de schoenen laat staan. Wij zijn onder de indruk en wij verwachten dat MachineGames in de aankomende paar maanden onze aandacht nog wel even weet vast te houden als het gaat om Wolfenstein: The New Order. Kom maar op met die game!