Review: Lost Planet 3 – De eerste Lost Planet verscheen al in 2006 om in februari van 2008 eindelijk naar de PlayStation 3 te komen en twee jaar later was daar de sequel. In dit deel kon je met z´n vieren de campagne doen in coöp en draaide het voornamelijk om actie en zo veel mogelijk en zo groot mogelijke Akrids af te knallen. Laatst kwam Lost Planet 3 uit, die deze keer niet gemaakt is door Capcom, maar door Spark Unlimited. Een andere ontwikkelaar en een nieuw deel die een meer persoonlijk verhaal wil vertellen. Pakt dit positief uit? Lees het hieronder.

Game komt traag op gang

In Lost Planet 3 kom je te weten wat zich voor de eerste twee delen heeft afgespeeld op EDN III. Dit zie je allemaal vanuit Jim Peyton’s perspectief. Het is een hardwerkende man die voor zijn vrouw en jonge zoontje Hank naar de planeet is gereisd om brood op de plank te brengen. Niet zonder gevaar uiteraard, maar de organisatie waar hij voor werkt, NEVEC, welke we uit de vorige delen al kennen, lijkt alles wel op orde te hebben. Aangezien dit een prequel betreft, zijn ze anders qua instelling en zo zijn wapens taboe op de planeet.

De werkplek van Jim, zoals we hem vanaf nu noemen, lijkt dan wel weer op een wapen. Dit gevaarte is een RIG (mech) waar je als Jim allerlei klusjes mee uitvoert. Op de planeet worden grondstoffen (Thermal Energy) gewonnen met machines en deze vereisen onderhoud. Als speler moet je dus wat machines repareren en zelfs op eigen voet de Thermal Energy binnenhalen als dit op een onveilige of zowat onbereikbare locatie is. Daarnaast gebeuren er rare zaken op de planeet waar jij onderzoek naar moet doen. Hierdoor gaat Jim zelfs twijfelen aan de motivaties van zijn werkgever.

Je moet dus, zoals we al zeiden, allerlei klussen opknappen, maar door dit komt de game wat traag op gang. De oorzaak hiervan is dat alles zeer stapsgewijs wordt uitgelegd is het echt even doorbijten tot het echt interessant wordt. Het is goed dat je er een tutorial inzet, maar naar ons gevoel ging dit net iets te lang door. Daarbij is de gameplay niet bijster diepgaand, maar juist vrij simpel te begrijpen. Zo heb je de RIG, waar je aan de linkerarm van de mech een grijparm hebt waarmee je deuren of andere mechanismes kunt draaien. Aan de rechterkant zit een boor en met die arm kun je ook slaan om bijvoorbeeld ijs te verwijderen.

Vaak dezelfde acties

Hiermee voer je vrij vaak dezelfde acties uit, wat op den duur best langdradig wordt. Zeker aan het begin, want toen moesten we vaak dezelfde soort taken doen. Je wordt op pad gestuurd, draait even wat aan en zorgt ervoor dat alle werkzaamheden verder kunnen. En dat een aantal keer achter elkaar. We kregen het idee dat we lichtelijk van het kastje naar de muur werden gestuurd. Er zit weinig variatie in, maar gelukkig zijn daar de Akrid. Zij zullen je vaak genoeg storen, waardoor de gameplay niet te eentonig wordt. Je kunt dan wel met de verdiende credits (Thermal Energy) upgrades kopen voor je RIG en wapens, maar voor veel variatie zorgt dit niet.

De Akrids waar je vaak mee vecht komen in verschillende vormen en zo zijn er de onfrontaties met de wat kleinere versies, maar later ook veel grotere, die je echt met je RIG moet doden. Deze gevechten zijn intens en actievol. Tijdens de gevechten met de grotere Akrids moet je goed timen, want counteren is van belang. Je moet dan inschatten wat die gaan doen en dat allemaal in een quick time event. Meestal als je een aanval geblokt hebt door de twee armen als een bokser voor je te houden, kun je met de linkerarm bijvoorbeeld de staart van een Akrid vastpakken, om vervolgens met je boor op de zwakke delen van het beest te boren. Deze zwakke delen zijn niet te missen, want ze zijn altijd oranje. Iets wat we kennen uit de vorige delen.

Hoewel de gevechten soms best hevig zijn, duren ze af en toe net te lang. Hierdoor voelden de gevechten op een gegeven moment toch wat langdradig aan, wat kwam doordat je meestal dezelfde soort acties moest uitvoeren om ze te doden. Na een aantal van deze gevechten werd het zelfs voorspelbaar. Het is eigenlijk ook jammer dat de makers niets eens voor wat anders hebben gekozen dan het “raak de oranje delen en je wint”-principe. Er zit dan wel wat verschil in de Akrids, welke vaak op insecten of krabben lijken, maar je moet altijd de oranje delen raken.

De actie in de RIG voelde door bovenstaande zaken soms saai aan, maar de actie op de grond is gelukkigerwijs een stuk boeiender. Net als de vorige delen is dit ook een third person shooter en de actie voelt vrij solide aan. Qua arsenaal had er zeker wat meer diversiteit mogen zijn en wat meer exotische wapens. Aan de andere kant is het te begrijpen dat dit wat minder is, aangezien het verhaal zich in het verleden afspeelt en alles dus nog meer back-to-basic is. De wapens die er zijn voelen juist aan en geven ook echt een kick. De shotgun is dan ook een persoonlijk favoriet van ons.

Gameplay is prima, op een paar punten na

De controls werken verder fijn, maar soms kan het ontwijken een tikkeltje eigenwijs zijn. Komt ook doordat je dit met kruisje doet, terwijl het opzoeken van cover met dezelfde knop moet. Als je dan in een hectisch gevecht zit met meerdere Akrids, kan dit best irritant zijn. Tevens is de AI van de menselijke vijanden ook niet heel denderend. Ze gaan vaak overmatig uit cover, waardoor ze te gemakkelijke doelwitten werden. Over het algemeen is de gameplay prima, maar doet het verder niets spectaculairs. Soms is er wel wat spanning, wat komt door de quick time events. Die heb je al in de RIG, maar ook te voet. Sommige Akrids pakken je namelijk beet en willen het liefst je hoofd als maaltijd hebben.

Om ervoor te zorgen dat dit niet gebeurt, moet je even snel de cursor naar de kop van de Akrid brengen met de rechter analoge stick, om vervolgens op vierkantje te rammen en zo met het mes meerdere keren te steken. Een erg leuke feature waarbij je echt snel moet handelen en op moet letten. De actie is vermakelijk en een ander positief punt aan de game is het verhaal en de personages. Het licht voorspelbare verhaal heeft net als de game zelf even tijd nodig om op gang te komen, maar wordt dan wel interessanter. Hoe het precies in elkaar zit, laten we liever achterwege, maar het lot van de planeet speelt een grote rol.

Leuke personages en audiovisueel oké

Jim is een belangrijke pion in dit alles en is echt zo´n personage dat je graag mag. Hij is dan ook wel een echte braverik die altijd voor de beste oplossing wil gaan. Andere personages kunnen er ook mee door en de voice-acting is van een redelijk niveau. Dat laatste is tevens van toepassing bij het audiovisuele aspect van de game. De wereld, of ook wel EDN III, vertelt mede het verhaal. De planeet is zichtbaar nog jong en in ontwikkeling. Sneeuw, ijs en stormen zijn er in overvloed, wat op een fraaie manier wordt gepresenteerd. Het is dan ook zeker geen lelijke game te noemen.

De sneeuw waait aan je neus voorbij en als je ver kijkt, zie je vele rotsformaties en donkere wolken boven je. We waanden onszelf door de sfeer echt op een planeet waar de mens niet welkom is. De Akrids zien er jammer genoeg wat ongedetailleerd uit, want hoewel ze variëren in verschijning, zijn ze altijd donker of grijs. Over het algemeen bevat de game aardige graphics, al zagen we soms wat matige en inladende textures voorbij komen. Het laatstgenoemde zien we trouwens wel vaker bij games die lopen op de Unreal Engine 3.

De game liep verder goed hoor, maar er waren wel momenten dat de framerate echt even naar beneden zakte. Dit gebeurde vooral tijdens de actievolle momenten, zoals een gevecht met meerdere Akrids die vaak van positie wijzigden. Daarnaast haperde de game ook bij het saven. Het zijn van die kleine dingen die niet heel erg stoorden, maar wel opvielen. Dan is er nog de audio, welke prima is. De geluidseffecten en de soundtrack zorgen uiteindelijk voor een complete ervaring op dit gebied.

De geluidseffecten bij de wapens klinken dan wel wat simpel en zelfs wat dof, maar het geluid dat je maakt met je RIG tijdens het lopen zorgt ervoor dat er echt gewicht aan zit. Terwijl je met je RIG door de sneeuw en storm banjert, kun je daarnaast ook wat muziek aanzetten – van country tot klassieke muziek. De soundtrack is zeker één van de sterkere kanten van de game. Op actievolle momenten knalt deze erin en dat voegt toe aan de spanning. Verder zorgt de muziek in andere situaties voor de juiste sfeer. Het heeft dan ook iets vaags, maar het past erbij.

Vermakelijke multiplayer

Na de best lange campagne, waar wij zeker meer dan 12 uur over deden, kun je in de multiplayer duiken. Hierin heb je de keuze uit verschillende modi. Zo heb je Team Deathmatch, wat we allemaal wel kennen, maar daarnaast zijn er nog twee modi waar teams van 5 tegen 5 spelen. Zo heb je Extraction, waarin twee teams tegen elkaar strijden om Thermal Energy. Hiervoor moeten ze de zogenaamde T-Posts plaatsen om dit te verzamelen. Deze zijn over te nemen door het andere team. Het team met de meeste Thermal Energy wint.

Als laatste modus van 5 tegen 5 heb je Scenario. Hierin heb je twee soorten matches, namelijk eentje waarin één team een voertuig dat kan graven genaamd de Battlecat moet verdedigen, terwijl de ander deze moet zien te stoppen. Komt het aanvallende team niet op tijd bij de laatste locatie, dan heeft het andere team gewonnen en vice versa. Dan heb je nog een andere opzet, waarin beide teams op een Akrid moeten schieten om deze te doden om er zo een sample van te pakken. Degene die dit het vaakst doet, wint. Eigenlijk is dit een soort Capture the Flag, maar dan met één bewegende vlag.

Dan heb je nog de 3 vs. 3 Akrid Survival Mode waarin twee teams van drie tegen elkaar vechten om de meeste punten. Elk team moet samenwerken om per fase in een level zoveel mogelijk Akrids af te schieten, om als laatste één locatie te zien beheren om zo punten te scoren. Deze modi zijn stuk voor stuk leuk om te spelen en goed uitgewerkt. De maps zijn geïnspireerd op locaties die je terug zult zien in de singleplayer. Ze zijn allemaal juist gebalanceerd voor elke modi en met je grapling hook kun je jezelf gemakkelijk en vlot verplaatsen.

Naarmate je meer punten verzamelt, kun je op een bol zelf bepalen waar je jezelf in gaat specialiseren. Via deze bol kun je allerlei upgrades vrijspelen en selecteren. Elke keer komen er meer beschikbaar, maar aan jou is de keuze wat je neemt, wat ons wel beviel. Uiteindelijk kun je bijvoorbeeld zelfs turrets neerzetten in de levels. Een fijn systeem voor het upgraden van je personage, omdat je echt kunt bepalen welke richting je op kan en zo je speelwijze daarop kunt aanpassen. Toch is het jammer dat in vergelijking tot de vorige delen de Vital Suits redelijk beperkt zijn en een uitgebreide coöp modus hadden wij graag gezien.

Conclusie:

Persoonlijk vond ik de eerste Lost Planet delen vermakelijke shooters met actie en grootse gevechten met bizarre Akrids. Toch hadden die games niet zoveel eigen karakter. Spark Unlimited heeft op dat gebied bij mij de juiste snaar geraakt, want het is een meer persoonlijk verhaal. Dit ondanks dat het een beetje voorspelbaar was. Qua gameplay voelde het jammer genoeg vaak beperkt aan en zelfs langdradig. Zo moet je vaak dezelfde acties uitvoeren en is het tempo over de hele lijn inconsistent. De gameplay is verder prima op wat kleine dingen na, maar het had bij elkaar zoveel meer kunnen zijn. Een aardige shooter met een best lange campagne en een leuke multiplayer – meer dan dat is Lost Planet 3 helaas niet.

Pluspunten

  • Personages en aardig verhaal
  • Lange campagne
  • Sfeervolle wereld
  • Redelijke actie
  • Soundtrack

Minpunten

  • Repetitieve en langdradige taken
  • Wisselvallig tempo
  • Audiovisuele fouten