Special – Het Nostalgie Kwartier: Die keer dat de Chimera Engeland veroverden – Kan je over een PlayStation 3 game nostalgisch zijn? Wat mij betreft is het antwoord op die vraag een volmondige “ja”. Uiteraard zijn zelfs de oorspronkelijke PlayStation 3 games nog lang niet zo oud als de klassiekers uit het tijdperk van Sony’s eerste console, maar dat neemt niet weg dat er in zeven jaar PlayStation 3 behoorlijk wat veranderd is. Neem de Dead Space franchise bijvoorbeeld, die na een ijzersterk eerste deel zijn horrorcomponent brutaal aan de kant schoof voor een meer actiegerichte aanpak. Vanuit het ronduit zwakke derde deel van die reeks kan je behoorlijk verlangend terugkijken, als je het mij vraagt. Of wat dacht je van Resistance, een aanvankelijk prachtige franchise die onlangs door zijn ontwikkelaar min of meer letterlijk dood verklaard werd.

BCES-00001

Resistance: Fall of Man was één van de launch games voor de PlayStation 3 en werd in 2006 tegen torenhoge verwachtingen in de winkelrekken gedropt. Ontwikkelaar Insomniac Games, vooral bekend van het olijke platformduo Ratchet & Clank, wist interesse te wekken met enkele in het oog springende trailers en pakte uiteindelijk uit met een oerdegelijke shooter die mij alvast helemaal kon overtuigen. Voor mij was de game ook veel meer dan louter de eerste titel voor de PlayStation 3 die ik ooit zou spelen. Zoals mensen die mijn vorig artikel in deze reeks (“Die heldhaftige wasbeer in de Pizzahut”) gelezen hebben zich misschien nog vaag kunnen herinneren, was de PS3 ook mijn eerste console. Het zou dus de eerste game ooit worden die ik met een controller in de hand speelde.

Mijn eerste shooter was het echter niet, aangezien de PC-editie van Far Cry toen reeds de revue gepasseerd was en ik me ook op de PSP aan enkele knaltitels gewaagd had – met bijzonder gemengde gevoelens als gevolg. Uiteraard is het even wennen wanneer je plots een vlotte muisbesturing moet inruilen voor een iets minder nauwkeurige besturing met twee joysticks, maar Insomniac Games wist klaarblijkelijk perfect waar het mee bezig was en leverde een console-FPS af waarin mikken zelfs voor een nieuwkomer nooit echt een probleem werd. Mijn liefde voor Resistance: Fall of Man groeide gestaag naarmate de levels zich opstapelden, waarin de ontwikkelaar mij langs onder andere Manchester en Londen op een duistere en onvergetelijke trip door Engeland stuurde.

Dodelijke landing

Na een kort introfilmpje waarin de verspreiding van het Chimera-virus door de Sovjet-Unie en Europa uit de doeken gedaan werd, kregen spelers de militaire laarzen van Nathan Hale aangemeten. Ik herinner me nog goed de opwinding die ik voelde toen Hale in een VTOL – een soort kruising tussen een transportvliegtuig en een helikopter – naar het slagveld in York gevlogen werd. Het Amerikaanse leger, dat een massa uiterst vijandige Russen verwacht had, kwam na de landing voor een erg onaangename verrassing te staan en liep met open ogen in de val die de buitenaardse Chimera klaargelegd hadden. Na enkele uiterst intensieve openingsmissies werd ik vervolgens hardhandig geconfronteerd met de hopeloosheid die de plak zwaait in het Resistance universum.

Voordat het Amerikaanse leger echter definitief in de pan gehakt werd en Hale als enige de slachtpartij wist te overleven, moesten spelers zich een weg banen door een bijzonder dodelijke eerste missie. In dit level kon je namelijk je gezondheidsbalk nog niet bijvullen door her en der verspreide health kits op te rapen – dit kon pas nadat Hale zelf in het verhaal geïnfecteerd werd met het Chimera-virus – en hierdoor kon elke vijandige kogel die zijn doel trof noodlottig zijn. Ik ben er niet trots op, maar moet bekennen dat ik behoorlijk vaak het loodje gelegd heb in dit level. Pas nadat ik me voetje voor voetje, voorzichtig om hoekjes turend en elk schot zorgvuldig afwegend, door het level bewoog, wist ik na verloop van tijd het einde te bereiken. Spanning verzekerd.

Stalkers en een onverwoestbare jeep

Na een korte, maar veelzeggende omweg langs een Conversion Center – waarin we te weten komen dat de Chimera opgebouwd worden uit menselijke lichamen – voegt Hale zich bij het Britse verzet tegen de buitenaardse bezetter. Hij wordt onmiddellijk naar Manchester gestuurd, waar de Britten een groots tegenoffensief opzetten om een container met een mysterieus “superwapen” te heroveren. Wie herinnert zich nog hoe Hale en zijn squad overspoeld werden met leapers – kleine schorpioenachtige rotdingen – in de half vernielde kathedraal? Zelden ben ik zo paniekerig in het rond aan het knallen geweest. Even afgrijselijk als de tegenstander was ook de houterige SIXAXIS-besturing, die ervoor zorgde dat je als een gek met je controller moest beginnen zwaaien wanneer zo’n leaper zich als een facehugger aan je gezicht vasthechtte.

Iets verderop in het Manchester-level werd de speler geconfronteerd met een STALKER, een gigantische “tank met vier poten” die voor een fikse uitdaging zorgde – tot je de enorme geel oplichtende bol aan zijn achterwerk ontdekte die het zwakke punt van de eindbaas telegrafeerde. Ik ben verschillende keren doorzeefd en opgeblazen geweest, en werd zelfs een enkele keer meedogenloos verpletterd onder de vlijmscherpe poot van dat ding. Man, wat een confrontatie. Wegrennen voor schijnbaar eindeloze kogelregens, om vervolgens knielend in een hoekje te bidden voor een korte pauze, zodat ik dat onding eindelijk op een koekje van eigen deeg kon trakteren. Denken dat ik veilig was in een geïmproviseerde bunker, tot ik met golfplaten en al omvergeblazen werd en er zo op pijnlijke wijze achter kwam dat er met dit ding niet te sollen viel.

Later in de game – wanneer je aanbeland bent in een fabelachtig met sneeuw overgoten Londen – krijg je dan de kans om zelf achter de stuurknuppel van een STALKER te kruipen. De besturing was om van te huilen en het ding gleed even onhandig als een krab zonder poten over de sneeuw, maar jongens toch, wat voelde ik me stoer. Minstens even memorabel was dat korte ritje in een onverwoestbare jeep, waarmee je hotsend en botsend door het platteland van Somerset stuiterde, zonder dat er ook maar het minste schrammetje de groene verf van het voertuig kwam te ontsieren. Nu zouden we ons er alleen maar aan ergeren, maar toen ik de game voor de eerste keer speelde was ik in de wolken. Die jeep roept vandaag nog steeds een glimlach bij me op. Het reed voor geen meter, maar zo’n Chimera op je motorkap spiesen gaf hoe dan ook een heerlijk gevoel.

De stem van Rachel Parker

De helse overlevingstocht door Engeland staat me nog steeds bijzonder na aan het hart en ligt dan ook nog zeer vers in het geheugen. Nu voelen de verschillende omgevingen vooral erg leeg (en de graphics behoorlijk gedateerd) aan, maar toen de game net de winkelrekken veroverd had, vergaapten ik me aan de sfeervolle plaatjes die Insomniac Games op het scherm wist te toveren. De mengeling van architectuur uit de jaren veertig en buitenaardse constructies allerhande straalde een zekere wanhoop uit en die stijl wist me buitengewoon te fascineren. Constructies als de duistere, ondergrondse Chimera-tunnels in Bracknell, de torenhoge wandelpaden in Nottingham en de gigantische toren in Londen straalden een zekere dreiging uit die ik als doorgewinterd horrorfan maar al te graag wilde verkennen. En wie schrok zich niet half dood wanneer dat boorapparaat zich een meter voor je neus door de muur van het Britse hoofdkwartier in Cheshire katapulteerde?

Op de één of andere manier slaagde Insomniac Games erin om het fictieve Engeland uit de jaren vijftig bijzonder echt te doen aanvoelen. Wat ook bijdroeg aan de authenticiteit van dat “alternatieve jaren vijftig”-sfeertje was de doorleefde stem van Rachel Parker, de vrouw die je doorheen de game van missies voorziet. Haar zwoele Britse accent vergezelde in de vorm van een voice-over de zwart-witte fotopresentaties die de verschillende missies aan elkaar breiden. Nu zouden we dit soort sequenties als tekenen aan de wand beschouwen van een productieproces dat vooral geplaagd werd door een acuut tijdsgebrek, maar in het geval van Resistance: Fall of Man droegen de foto’s alleen maar bij aan dat onvergetelijke sfeertje dat me dag na dag aan het scherm gekluisterd hield. Resistance: Fall of Man was een pareltje… en helaas zou Resistance 2 dat niveau niet kunnen vasthouden.

Wordt vervolgd

Het zou misschien wat veel van het goede zijn om aan elk Resistance-deel een apart Nostalgiekwartier te besteden, zeker omdat de laatste delen nog helemaal niet zo lang in de winkelrekken liggen. Over de kern van de zaak kan ik heel kort zijn: Resistance 2 was wat mij betreft een teleurstelling. Resistance: Retribution blijft één van de meest underrated titels voor de PlayStation Portable en Resistance 3 zette de franchise schijnbaar definitief weer op het juiste pad. Dat was echter buiten Nihilistic Software gerekend, dat met Burning Skies een afgrijselijke titel afleverde die de naam Resistance eigenlijk niet waard is. Nu Insomniac Games besloten heeft om de reeks uit handen te geven, kunnen we de serie vrijwel zeker dood verklaren. Wat bijzonder jammer is, aangezien de ontwikkelaar één erg interessante piste onbelopen liet. Over die gemiste kans zal ik het over twee weken hebben. Tot dan.