Review: Lone Survivor – Wie mij een beetje kent, weet dat ik me te pletter erger aan de vele zogenaamde “horror” franchises die helemaal geen moeite meer doen om eng te zijn. Ontwikkelaars verliezen vaak uit het oog dat een horrorgame daadwerkelijk griezelig moet zijn om dit genrelabel te verdienen, terwijl ze – vaak om financiële redenen – hun titel volproppen met spectaculaire setpieces en zo hun oorspronkelijke doelgroep volledig verwaarlozen. Goed, ik val in herhaling. Wie mijn geklaag over het teloor gegane survival horror genre in al zijn gedetailleerde glorie nog eens wil doornemen, verwijs ik graag door naar de column die ik een half jaar geleden geschreven heb. In deze review ga ik het namelijk over Lone Survivor hebben en die game doet het wél goed.

Eenmansproject met Pokémon-graphics

Lone Survivor is een indrukwekkend staaltje software, in mekaar gestoken door één uiterst toegewijde man die luistert naar de naam Jasper Byrne. De titel toont dat je geen state-of-the-art graphics nodig hebt om mensen de stuipen op het lijf te jagen en bewijst nog maar eens dat suggestie de onbetwistbare koning van het kippenvel genoemd mag worden. De blokkerige visuals die de game tentoonspreidt kunnen iemand die vanop een afstandje toekijkt al snel het verkeerde idee geven, maar wie het spel daadwerkelijk een kans geeft weet wel beter. Byrne heeft namelijk niet meer nodig dan Pokémon-graphics om een uiterst ongemakkelijk sfeertje op te roepen, waardoor je al snel vergeet dat Lone Survivor er eigenlijk uitziet als een doordeweekse Gameboy Color titel. En dat is niet eens zo heel erg overdreven.

Niet alleen geven de graphics de game een zekere charme mee – het “indie” statuut van Lone Survivor wordt hiermee extra in de verf gezet – ze ontnemen de speler ook de kans om zijn belagers deftig te kunnen onderscheiden. Byrne heeft elk aspect van zijn game zo vaag mogelijk gemaakt en zorgt er zo voor dat je letterlijk en figuurlijk verloren loopt in deze bijzonder grimmige wereld. Het onduidelijke verhaal en het feit dat tutorials voornamelijk uitblinken door hun afwezigheid dragen bij aan het drukkende gevoel van hulpeloosheid dat je overvalt zodra je Lone Survivor opstart. Voor je weet wat er gebeurt, parelt het angstzweet je op het voorhoofd. De reden? De hierboven beschreven primitieve graphics die je angst voor het onbekende aanzwengelen, en het haast bovennatuurlijke sound design.

De… ja, wat eigenlijk?

In Lone Survivor kruip je in de huid van een naamloze protagonist, die een apocalyptisch gebeuren van onbekende aard overleefd heeft door zich schuil te houden in een onbekend appartement. Na verloop van tijd heeft hij zijn kostbare voorraden erdoor gejaagd en moet hij zich wel wagen aan een trip naar de uiterst vijandige buitenwereld. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want in de gangen van het appartementsgebouw en de aangrenzende straten stikt het van de lelijke en uiterst dodelijke… ja, wat eigenlijk? De wezens die je om de haverklap de weg versperren worden nooit expliciet benoemd en lijken nog het meest weg te hebben van de creaturen die je in de meeste Silent Hill games (niet voor niets Byrne’s voornaamste inspiratiebron) tegen het lijf loopt. Zei ik al dat ze afgrijselijke geluiden uitbrengen?

Zodra je de relatieve veiligheid van je appartement verlaat, krijg je de ene bizarre confrontatie na de andere op je afgevuurd, zodat je na verloop van tijd echt niet meer weet wat je moet toeschrijven aan de werkelijkheid en wat aan een door hongersnood en slaaptekort opgewekte hallucinatie. Een bleke man duikt op de meest onmogelijke plaatsen op om je te vertellen dat hij je bij de derde ontmoeting iets belangrijks te vertellen heeft. Een bevreemdende figuur met een doos op zijn hoofd spookt rond in je dromen en spreekt steevast in raadsels. In een aangrenzende kamer vieren drie personages feest zonder zich druk te maken om de monsters die op het punt staan om hun deur in te trappen. En zo gaat dat onafgebroken door. Verwacht geen duidelijke antwoorden en je zal niet teleurgesteld zijn.

Vergeet Expeditie Robinson, DIT is overleven!

Byrne is niet vergeten dat een survival horror game in de eerste plaats om het griezelen en in de tweede plaats om het overleven moet gaan – een prestatie waar ik hem erg dankbaar om ben. De ontwikkelaar houdt gamers niet bij het handje en gooit hen zonder pardon het diepen in. Op een vage omschrijving van de basiscontrols na, kom je ook niet te weten hoe je bepaalde handelingen dient uit te voeren of welk voorwerp je op welke manier in je voordeel kan gebruiken. Deze bewuste onduidelijkheid wordt het best geïllustreerd door een aantal verschillend gekleurde pillen, waarvan je de werking zelf moet ondervinden. Zo is er één die je extra energie geeft, maar bezorgen de anderen je vooral slapeloze nachten, die op hun beurt weer iets toevoegen aan het absurde verhaaltje dat Byrne probeert te vertellen.

In het echte leven overleef je voornamelijk door voor eten te zorgen en op tijd en stond jezelf te trakteren op een gezonde dosis nachtrust. Dat is in Lone Survivor niet anders. Het is aan te raden om elk hoekje en gaatje af te speuren in je niet-aflatende zoektocht naar voedsel en wie goed genoeg zoekt kan zelfs een pan of een blikopener op de kop tikken om respectievelijk je eten op te warmen en jezelf te trakteren op een welverdiende portie blikvoer. Wanneer je slaapt, save je de game, maar herwin je ook je krachten. Een gebrek aan voedsel of slaap zorgt ervoor dat je stilaan je verstand begint te verliezen, wat zich vertaalt in een aangepast einde. Wie nu denkt dat je constant moet backtracken om je appartement te bereiken, komt gelukkig bedrogen uit. Met behulp van spiegels kan je namelijk heen en weer teleporteren.

Overleven betekent uiteraard ook leren omgaan met de vermaledijde schepsels die je om de haverklap de weg versperren. Zoals het een goede horrorgame betaamt, verkiest Lone Survivor steevast suggestie boven confrontatie. Je bespeurt vijanden slechts op het allerlaatste momentje en dan nog zeer vaag, en wie denkt zich een weg door de tegenstand heen te slaan, wordt al snel brutaal op andere gedachten gebracht. Je hebt een pistool voor noodgevallen, maar mikken gaat onhandig en is ook niet bijster effectief. Een monster afleiden met een stuk rottend vlees om vervolgens met je rug tegen de muur gedrukt langs hem heen te sluipen, werkt doorgaans een stuk beter, al is succes ook met deze methode niet gegarandeerd. Je bent bijzonder kwetsbaar in Lone Survivor en dat zal je verdorie geweten hebben.

Padvindertje spelen

Ik ben hoogst tevreden met Lone Survivor, maar ik moet helaas ook enkele mindere aspecten van de titel belichten. Zo speelt de game zich volledig in 2D af, maar vraagt Byrne je om te werken met een kaart in top-down perspectief. Dit zorgt er maar al te vaak voor dat je de verkeerde kant op gaat of zelfs helemaal het noorden kwijtraakt, wat in hectische situaties wel eens op de zenuwen kan gaan werken. De speelduur van de game is relatief kort (je bent er met enkele uurtjes doorheen), al bieden verschillende gameplay opties en alternatieve eindes hardnekkige horrorfans een reden om terug te keren naar het gestoorde universum van Lone Survivor. Een universum dat, hoe verfrissend het ook op mij overkwam, zeker niet iedereen naar waarde zal weten te schatten. Je bent gewaarschuwd!

Conclusie:

Lone Survivor is een pareltje, dat mij met minimale middelen de stuipen op het lijf wist te jagen. Ontwikkelaar Jasper Byrne gebruikt graphics die eerder op de Gameboy Color thuishoren om een uniek sfeertje op te roepen en maakt op gepaste wijze gebruik van suggestie om onze fantasie aan het werk te zetten. Het onduidelijke verhaal vol symboliek weet te intrigeren, maar draagt ook bij aan het gevoel van wanhoop dat je als gamer snel bekruipt. Weet dat je je in Lone Survivor nooit op je gemak zal voelen, terwijl je als een gek naar voedsel zoekt, op tijd en stond een uiterst levendige nachtmerrie beleeft en je uiterste best doet om confrontaties met knap ontworpen griezels uit de weg te gaan. Lone Survivor is zeker geen game voor iedereen, maar horrorfans laten deze titel best niet links liggen.

Pluspunten

  • Vaag, maar intrigerend verhaal
  • Griezelen en overleven staan centraal
  • Zoek het zelf maar uit!
  • Primitieve graphics
  • Zenuwslopend audio design

Minpunten

  • Je weg vinden is onnodig ingewikkeld
  • Korte speelduur
  • Niet voor iedereen!