Special – Het Nostalgie Kwartier: Resistance en de echte vijand die achter de schermen bleef – Ah, Resistance. Twee weken geleden konden jullie in het vorige nostalgiekwartier lezen hoe ik gelukzalig terugdacht aan Resistance: Fall of Men en openlijk betreurde dat de franchise inmiddels vakkundig de grond in gedreven werd. Een jammerlijke zaak, als je het mij vraagt. Het verhaal rond de Chimera-terreur liet immers nog veel vragen onbeantwoord en kan dus, mits men de mythologie op de juiste plaatsen aandikt, nog gemakkelijk verder uitgebreid worden. Zo had ik bijvoorbeeld graag deelgenomen aan een expeditie naar Rusland, de plek waar de invasie begon en waar de Chimera nu al enkele decennia lang de plak zwaaien. Een uitje naar het eveneens bezette Afrika had ik ook niet afgeslagen. En als dat teveel gevraagd is, had ik toch op zijn minst de échte vijand eens willen ontmoeten, die al sinds het eerste deel achter de schermen de touwtjes stevig in handen houdt.

Lang leve suggestie… maar overdrijven is ook een kunst

Ik heb al vaak aangegeven dat ik het bijzonder op prijs stel wanneer een ontwikkelaar ervoor kiest om terreur te suggereren in plaats van de speler ermee te confronteren. Deze voorkeur zal ik altijd blijven verdedigen, al bestaan er uiteraard ook situaties waarbij suggestie op zich niet volstaat. Wanneer je drie games lang het bestaan van een bepaald type übervijand teast, maar deze mystieke figuur uiteindelijk nooit daadwerkelijk op het pad van de speler gooit, vind ik dat bijvoorbeeld eerder een gemiste kans. Het monster nooit duidelijk in beeld krijgen en hem nooit fysiek tegen het lijf lopen zijn dan ook twee compleet verschillende dingen. De “pure Chimera” die Insomniac doorheen de franchise meerdere malen subtiel in het verhaal wist te verwerken, zijn hier een prima voorbeeld van. Je krijgt zelfs – al dan niet terecht – de indruk dat je tegen tweederangsvijanden vecht…

…maar mag je Bullseye nooit op de klootzakken richten die de hele invasie hebben opgezet. Stel je voor dat Sherlock Holmes nooit oog in oog komt te staan met James Moriarty, maar in plaats daarvan enkel vage hints krijgt over het criminele meesterbrein achter de schermen. Of, misschien wel een betere vergelijking, beeld je in dat Commander Shephard na al die dreigende voorbodes nooit effectief de degens zou kruisen met de Reapers. Je mag dan wel het universum redden van de ondergang, wanneer je de eigenlijke booswichten geen kopje kleiner mag maken, blijf je teleurgesteld achter. Of dat is toch het gevoel dat ik overhoudt aan de Resistance franchise. Om dit punt wat beter uit te diepen, ga ik de verschillende hints die Insomniac achterliet even kort overlopen. Je had het misschien al door, maar dit is een nostalgie kwartier met een iets andere opzet dan je gewend bent.

Ze zijn hier al eerder geweest

In Resistance: Fall of Men wordt Nathan Hale op een gegeven moment naar Somerset gestuurd, om daar met de stoïcijnse luitenant Cartwright uit te zoeken waarom de plaatselijke Chimera activiteiten drastisch toegenomen zijn. Het duo stuit op een gigantische toren van buitenaardse makelij, al is het ontzagwekkende bouwwerk op zichzelf niet de meest schokkende ontdekking. De Chimera zijn de constructie namelijk niet aan het opbouwen, maar eerder aan het uitgraven. De verdedigingswerken zitten reeds kant en klaar in de aardse bodem verpakt, wat impliceert dat de buitenaardse wezens die zonet de halve planeet overgenomen hebben hier eigenlijk al eerder geweest zijn. Duizenden, misschien zelfs miljoenen jaren geleden… maar de Aarde is wel degelijk bekend terrein voor de zesogige smeerlappen, die sindsdien wel duchtig geëvolueerd zijn.

Onze planeet zag er in het verre verleden uiteraard compleet anders uit en naar het einde van Resistance: Fall of Men toe wordt duidelijk dat de Chimera het wereldse klimaat opnieuw volledig proberen om te gooien. Wanneer je in Londen aankomt om het bolwerk van de Chimera met de grond gelijk te maken, lijk je namelijk plots verzeild in één of andere ijstijd. Het zorgt voor fabelachtig level design en de besneeuwde straten en bevroren Thames zijn mij dan ook altijd bijzonder goed bijgebleven. Belangrijker voor dit artikel is echter de achterliggende betekenis van de klimaatsverandering: de Chimera kunnen niet goed tegen de warmte en proberen van onze planeet een voor hen leefbare plek te maken. Een stap die de oorspronkelijke Chimera duidelijk niet hoefden te zetten, en die er nu voor zorgt dat ze niet zelf naar onze uithoek van het heelal komen afzakken.

Dr. Malikov’s reusachtige monsters

Het vervolg op Fall of Men voegde de sinistere praktijken van Dr. Malikov toe aan het steeds complexer wordende achtergrondverhaal van de franchise. De bebaarde wetenschapper is verantwoordelijk voor Hale’s bestandheid tegen het Chimera-virus en creëerde eveneens Daedalus, het schepsel dat als leider van de op Aarde gestationeerde Chimera fungeerde en tevens de rol van eindbaas in Resistance 2 opeiste. Op een gegeven moment reizen Hale en zijn team van Sentinels – soldaten die net als Hale deels immuun zijn voor het Chimera-virus en hierdoor sterker zijn dan de gemiddelde mens – naar Bryce Canyon, waar ze Malikov uit zijn door vijanden overspoelde laboratorium moeten bevrijden. In de faciliteit komt de oplettende speler plots oog in oog te staan met de “pure Chimera”, oftewel de eigenlijke buitenaardse soort die we tot dusver enkel in hybride vorm aantroffen.

De gigantische wezens hebben nog het meest weg van dikke, pulserende tentakels, maar hun positie – opgerold in enorme glazen cilinders – maakt het moeilijk om een deftige indruk te krijgen van de dreiging die zich achter de schermen schuilhoudt. Hoe Dr. Malikov aan actieve monsters van de “pure Chimera” komt, mag Joost weten, maar opnieuw wordt de speler met zijn neus op de feiten gedrukt: dít is de echte vijand. Niet de zombieachtige combinaties tussen mens en Chimera, maar deze slangachtige creaturen dragen de volle verantwoordelijkheid voor de buitenaardse invasie die onze aardbol teistert. Ergens in dat eindeloze heelal wachten soortgelijke gedrochten op hun kans om terug te keren naar ons zonnestelsel. En laat het voorkomen van die kans nu net het uitgangspunt zijn van Resistance 3, al heeft Insomniac dit opnieuw erg subtiel in de game verwerkt.

Dat doet de deur dicht

Strikt gezien moet je in Resistance 3 als Joseph Capelli – die de hoofdrol van de overleden Nathan Hale overneemt – voorkomen dat de mensheid collectief doodvriest ten gevolge van de drastische klimaatverandering die de Chimera doorgevoerd hebben. Dit doe je essentieel door het zwarte gat dat boven New York hangt – en dat in stand gehouden wordt door één van de vele torens die de Chimera opgegraven hebben – te sluiten. Wie in één van de latere levels echter het juiste intel document gevonden heeft, weet dat deze klimaatsverandering noodzakelijk is om onze planeet weer bewoonbaar te maken voor de “pure Chimera”. En dat deze überslechterikken reeds onderweg zijn naar de Aarde en op elke moment hun hoofd door het omineuze portaal in de lucht kunnen steken. Wanneer Capelli de ijstijd eigenhandig de nek omwringt, doet hij dus letterlijk de deur dicht voor de “pure Chimera”

Een gouden zaak voor de mensheid, een gemiste kans voor de Resistance franchise (opnieuw: als je het mij vraagt). Het geforceerde ‘happy end’ dat Resistance 3 tentoonspreidde schoot bij mij sowieso al een beetje in het verkeerde keelgat. Noem me een doemdenker of iemand die nooit tevreden is – Resistance 3 was uiteindelijk al bij al een prima shooter – maar ik vind dat de wanhoop die als een donkere wolk over de Resistance franchise hangt te allen tijde in stand gehouden moet worden. Voeg daar nog eens de mogelijkheden die de “pure Chimera” met zich meebrengen aan toe, en je begrijpt mijn teleurstelling. Tot op het laatste moment verwachtte ik dat de oorspronkelijke Chimera zich nog in extremis door de interstellaire doorgang boven New York zouden wurmen, maar dat onheilspellende beeld bleef uit. Misschien een idee voor de toekomst, Sony?