DLC Special: BioShock Infinite – Burial at Sea Episode 1 – BioShock Infinite was geniaal. Dat laatste uur? Verbluffend. Ik zat met mijn kin tot op de grond naar het scherm te staren en wist niet goed waar ik met mijn enthousiasme heen moest. Een terugkeer naar Rapture met de hoofdpersonages uit Infinite werd vervolgens aangekondigd, en plots telde ik opnieuw de dagen af naar een zekere releasedatum. Nu is het eindelijk zover: Burial At Sea ligt in de virtuele winkelrekken en hieronder lees je of de DLC de moeite waard is.

Terug naar Rapture

BioShock Infinite: Burial At Sea brengt spelers terug naar Rapture en breidt tegelijkertijd verder op het onvergetelijke einde van de hoofdgame. Jij kruipt opnieuw in de huid van Booker DeWitt, die op vraag van Elizabeth – in dit universum een volwassen femme fatale die meer weet dan ze laat uitschijnen – op zoek gaat naar zijn dood gewaande dochter. Rapture zelf staat op de rand van de afgrond; de gebeurtenissen die vlak voor de eerste BioShock plaatsvonden staan voor de deur, al zijn de meeste inwoners zich nog van geen kwaad bewust. Na een korte, maar uiterst interessante blik op het dagelijkse leven in Rapture, waarin dolgedraaide artiest Sander Cohen een verrassende hoofdrol speelt, zorgt deze DLC ook voor een enkelzijdige trip naar de waanzin.

Dat korte wandelingetje door Rapture heen in zijn utopiedagen is meteen het interessantste gedeelte van de DLC. De hoeveelheid details zijn, zoals altijd in een product van Irrational Games, verbluffend, al beperkt Ken Levine het aantal directe referenties naar de eerste BioShock. De namen Ryan en Fontaine worden met regelmaat van de klok bovengehaald (al blinkt Atlas verrassend genoeg uit door zijn afwezigheid), maar daar stopt het dan ook. Her en der voeren verontruste inwoners conversaties waaruit je opmerkt dat de ondergang van de onderwaterstad niet veraf meer is. En terwijl de speler zich vol verwondering laat terugvoeren naar één van de best ontworpen gamelocaties aller tijden, zorgt Levine ervoor dat je Infinite niet uit het oog verliest.

De splicers zijn terug

Diverse verwarrende flashbacks en enkele eigenaardige opmerkingen van Elizabeth houden de gebeurtenissen in BioShock Infinite vers in het geheugen. Het einde van die game – spoiler alert! – goochelde met een ontelbare hoeveelheid dimensies en Burial At Sea wordt met dat in het achterhoofd netjes verbonden met Booker DeWitt’s kruistocht door Columbia. “There’s always a lighthouse. There’s always a city.” Inderdaad. De Vigors heten weer Plasmids, de wapens zijn een paar decennia ouder geworden en de weer opduikende Skyhook wordt nu Air-grabber genoemd. “Constants and variables”, zucht Elizabeth op een gegeven moment, om nog maar eens duidelijker te maken dat er meer aan de hand is dan je zou denken. Ik zat aan het scherm gekluisterd.

Je verhelderende tocht door een opgefleurd Rapture wordt echter gevolgd door een iets minder geïnspireerde en uiterst gewelddadige kruistocht door een vervallen gedeelte van de onderwaterstad, waar de splicers – je weet wel, die junkies die je in de eerste BioShock om de haverklap in de haren vlogen – het voor het zeggen hebben. Begrijp me niet verkeerd, Burial At Sea doet zijn uiterste best om spannend te zijn en slaagt daar voor het grootste gedeelte ook in. Je hebt het echter allemaal al wel eens eerder gezien. Op een enkele uitzondering na zit er weinig tot geen vernieuwing in het aanbod wapens en plasmids, je vecht dit keer tegen kleinere groepjes, je ammo is schaarser, en hier en daar pak je het best even stealthy aan. Burial At Sea in een notendop.

Conclusie:

Op een kleine twee uur ben je ook door het avontuur heen en dat is best wel zonde. Toch ben ik uiterst te spreken over deze DLC. Het verhaal is bijvoorbeeld zeker de moeite waard, mede door de bijzondere connectie met BioShock Infinite, en ik kan alvast niet wachten op het vervolg (waarin je met Elizabeth zult spelen). Het was ook een verademing om Rapture eens in zijn gloriedagen te mogen aanschouwen. Zo zie je Houdini Splicers hun gave gebruiken op een erg nuttige wijze en vang je ook een glimp op van de vooroorlogse bezigheden van een Big Daddy. Ben je een BioShock fan, dan kan ik je deze DLC ten zeerste aanraden. Ga echter op je gemak door de game, anders zit je binnen de kortste keren reeds naar de credits te staren. Laat episode 2 maar komen!