Column: Volgens Fransz – Out of the Box Gamen – De afgelopen weken gaat het over niets anders dan next-gen gaming. Met argusogen volgt iedereen hier de ontwikkelingen in Amerika, want daar spelen ze al eventjes met de gloednieuwe PlayStation 4. Ook de Xbox One maakt daar zijn opwachting om de strijd der titanen definitief te laten losbarsten. Ik laat het allemaal lekker aan me voorbij gaan. Ik weet toch al dat ik een PlayStation 4 ga kopen, maar dit zal niet eerder zijn dan begin volgend jaar. Inmiddels zullen er dan ook wat leuke games zijn verschenen, heb ik een nieuwe televisie gekocht en ben ik zoals ze dat zo mooi zeggen: voldaan. Mijn PlayStation 3 is aan de andere kant nog steeds kapot en zou je denken dat gamen momenteel – zeker met een drukke studie er nog bij – op een laag pitje staat. Oh, but you are so wrong.

Voor mijn studie moest ik namelijk een nieuwe laptop kopen en hoewel het absoluut niet de beste op de markt is, kan ik er goed mee uit de voeten om ook leuke games te spelen. En zo bevond ik mij in een compleet andere gamewereld. Ik ging namelijk, zoals ik zelf mooi wilde verwoorden, ‘out of the box gamen’. Dit keer geen Assassin’s Creed, Uncharted of Hitman, maar games zoals The Walking Dead en Outlast. Dat klinkt misschien niet heel indrukwekkend, maar bedenk dat ik een hekel had aan point-and-click en horror games. Over point-and-click games was ik altijd erg bevoordeeld, omdat ik dacht dat daar niet genoeg actie in zat. Horror games speelde ik niet, omdat ik van mening was dat je gamen doet voor je plezier en niet om je broek vol te schijten op een goedkope manier.

Toevallig kwam ik bij Steam langs The Walking Dead en heb ik die uiteindelijk gekocht vanwege de hoge review cijfers, pas toen ik de game ging spelen kwam ik erachter dat het een point-and-click game was. In eerste instantie balen natuurlijk, want ik maakte me klaar voor een game die ten eerste saai zou zijn en ten tweede had ik er twintig euro voor neergeteld. Maar… na ongeveer vijftien minuten spelen zat ik zo in het verhaal dat ik de game in een weekendje heb uitgespeeld. Het geweldige verhaal, de personages, de sfeer en de muziek… geweldig! Het uitdagende zat hem in de juiste keuzes maken die soms echt heel erg moeilijk waren, terwijl je soms maar maximaal drie seconden had om de keuze te maken. Inmiddels heb ik ook de 400 Days DLC uitgespeeld en kan ik niet wachten op seizoen twee.

Bij Outlast kwam ik in de eerste instantie terecht, omdat een kennis mij vertelde dat het de engste game was die hij ooit had gespeeld. Echter kwam ik al snel tot de conclusie dat bijna twintig euro voor een potje broekschijten mij wat ver ging. Vervolgens zag ik een video van YouTuber PewDiePie die zich helemaal het leplazerus schrok en was ik toch eigenlijk wel benieuwd. Ik hield niet van horror games, dus als ik het ging proberen kon ik ook maar meteen een hele goede proberen. Wat volgde was inderdaad een zeer angstige avond, want wat is het een verschrikkelijk enge game. Ook eentje die echt heel erg goed in elkaar steekt, althans dat vind ik als niet-horror-games-kenner. Het enige jammere vond ik dat je op sommige momenten niet even iets terug kon doen in de vorm van een stalen buis pakken en iemand verrot slaan. In Outlast ben je namelijk constant op de vlucht en kun je niet vechten. Inmiddels ben ik meer horror games aan het uitproberen en ga ik binnenkort aan de slag met Amnesia: A Machine for Pigs.

Het is leuk om te ontdekken dat je soms op een hele vreemde manier leuke nieuwe dingen kunt ontdekken. In mijn geval was het kapot gaan van mijn console de reden waardoor ik een hele andere tak van de gamewereld ging verkennen. Uiteraard hoop ik dat jullie een minder grof lot is beschoren. Wat eigenlijk de moraal is van dit verhaal? Don’t judge a book by it’s cover. Probeer eens wat nieuws en wellicht maak je wel net zoiets mee als mij. Wat ook grappig is om nog te vermelden is Splinter Cell: Conviction. Dit vijfde deel in de spionage serie die ik zo lief heb verscheen in 2010, maar omdat ik geen Xbox 360 of PC had die de game aan kon ging deze aan mij voorbij. Drie jaar later heb ik Sam Fisher’s avontuur toch nog kunnen beleven op mijn nu al geliefde laptopje. En wat bleek? Van deze game die toch echt wel in mijn straatje ligt. Ik vond er helemaal niets aan. Niet omdat het grafisch wat verouderd was, maar omdat het totaal niet meer op Splinter Cell leek. Met hersenloze actiegedeeltes, een zwak verhaal en totaal andere gameplay. Het is toch wat die games-industrie.