Review: The Saboteur – Het is inmiddels bekend dat The Saboteur de laatste titel van ontwikkelaar Pandemic Studios is. Dit voorspelt natuurlijk zelden wat goeds, want het idee om een studio te sluiten komt niet zomaar aanwaaien. Dit heeft dan waarschijnlijk tijdens het ontwikkelingsproces al invloed gehad op gemaakte keuzes. Willen wij graag de saboteur uithangen of kunnen we beter meteen de hele game saboteren? Dat lees je in onze review!

Le Saboteur!

In het verhaal van The Saboteur neem je de rol over van de Ier Sean Devlin. Een Ier met een sterk accent, een kleine alcoholverslaving en een niet te stillen liefde voor het vrouwelijk schoon. Om een aantal vage redenen heeft Sean Ierland verlaten en zoekt hij nu een nieuw leven in Frankrijk. Hij weet zichzelf te vermaken als autocoureur totdat hij op een dag een andere, toevallig een Duitse, coureur tegenkomt op de racebaan van Saarbrücken tijdens de Tweede Wereldoorlog. Omdat de Duitser dreigt te verliezen schiet hij Sean zijn banden lek en wint hij op die manier de race. Sean heeft natuurlijk zijn trots en hij besluit de auto van zijn rivaal te slopen. Dat nu blijkt dat zijn rivaal niet alleen een goede coureur is maar ook erg goed is in het martelen van mensen kon Sean van tevoren natuurlijk niet weten. Gelukkig weet hij aan de nazi’s te ontsnappen naar het dichtbij gelegen Parijs.

Aangekomen in Parijs raakt Sean aan de praat met Luc, een Fransman die een nog grotere hekel aan de nazi’s lijkt te hebben dan Sean zelf. Hij overtuigt je om aan te sluiten bij het verzet om zo de nazi’s een koekje van eigen deeg te geven. Dat past wel in het straatje van de typisch Ierse Sean, want hij is niet op zijn mondje gevallen en is ook zeker niet bang om de daad bij het woord te voegen.

Doei racen… Hallo saboteren!

Hier komen we eigenlijk meteen aan bij de gameplay van The Saboteur, want je zult zoals de titel al doet vermoeden continu dingen saboteren. Van het opblazen van opslagplaatsen en voertuigen tot het omleggen van belangrijke Duitsers zelf; het maakt Sean allemaal niets uit. Sean kan zoals elke Ier prima met zijn vuisten overweg, maar ook met wapens weet hij zijn slechte humeur wel duidelijk te maken. Nu kun je wel schietend naar binnen rennen bij een café vol nazi’s, maar het allemaal heel stilletjes doen is nog veel leuker. Zo kun je “Stealth Kills” maken, waarbij je heel stil naar je vijand toe loopt om hem bijvoorbeeld ze nek om te draaien. Je kunt nu zelfs zijn kleren aan doen, waardoor je zelf onopgemerkt tussen de Duitsers kunt mengen. Als je dan eenmaal bij je doelwit bent aangekomen begint het leukste deel pas: het saboteren.

Sean heeft namelijk een aantal manieren om opslagtanks of apparatuur uit te schakelen. Het leukste is natuurlijk het plaatsen van een paar dynamietstaven (want toen was er nog geen C4!) en de hele tent op te blazen. Hierna moet hij zich logischerwijs wel snel uit de voeten maken, want er verschijnt een grote rode cirkel in je minimap waar alle nazi’s naartoe komen om je te zoeken. Ze kwijtraken is dan ook simpel, je pakt de eerste de beste auto die je ziet en rijdt zo weg. Wat ook handig is bij het sluipen naar je doelwit en ook bij het verstoppen voor de nazi’s is het beklimmen van gebouwen. Je kunt namelijk praktisch elk gebouw op klauteren, inclusief de Eiffeltoren. Hartstikke leuk en tijdrovend, maar dit komt op geen enkele wijze in de buurt bij een game als Assassin’s Creed 2. Hij is dan ook geen assassin, maar een lompe Ierse alcoholist. Als we dat in het achterhoofd houden, beklimt hij nog best snel de hoogste torens. Het rennen over de daken op zoek naar een goede manier om binnen te dringen is ook zeker wel bevredigend, ondanks dat je daarna altijd een onhandig gevecht zal moeten doorstaan.

Doei saboteren… Hallo ergernis!

We hebben helaas ook wel wat minpunten ontdekt aan de gameplay, waaronder het lopen, schieten, rijden en bewegen in het algemeen. Het verloopt namelijk niet helemaal hoe je het zou verwachten, tenzij je gewend bent dat je diagonaal over de verharde wegen kunt “schaatsen”. Ook het richten en schieten verloopt een beetje moeizaam. Wat er mis gaat is lastig te benoemen, maar het voelt allemaal een beetje ‘net niet’. Daarbij komt ook nog eens dat wij vermoeden dat de wagens in de 40’er jaren beter reden dan de bolides in The Saboteur. Dit is natuurlijk erg jammer, want in een sandbox game (lees: open wereld) is het verkennen en lekker rondlopen en rijden toch altijd wel een leuk onderdeel. Dat de game in theorie te vergelijken is met een GTA of een Mafia klopt, maar het niveau van deze games zal het nooit halen. Wel blijft het concept natuurlijk hetzelfde, met grote missies die het verhaallijn duidelijk maakt en kleinere missies om wat extra geld of reputatie te verdienen.

Schindler’s list

Na je carrière als coureur te hebben opgegeven is alles in Parijs helemaal zwart-wit. Soms willen je mede-verzetsstrijders wel eens een tintje blauw afgeven en de swastika’s hebben hun bekende rood/zwart/witte uiterlijk, maar verder is er in de hele stad geen kleur te bekennen. Dit geeft een heel grimmig en mysterieus sfeertje, wat zeker wat toevoegt aan het geheel. Naarmate je het verzet verder helpt in hun strijd tegen de meedogenloze nazi’s zal de kleur terug keren in delen van de stad. Mocht je een hele buurt bevrijden van het naziregime, oftewel je inspireert de buurtbewoners tot het opkomen voor hun eigen rechten, zullen de originele kleuren terugkomen. Nou moeten we daar helaas meteen bij zeggen dat de kleuren er voor zorgen dat je wat beter ziet dat de game grafisch vrij slecht in elkaar zit.

Naast de ietwat slechte graphics zijn ook de voice-overs soms tenenkrommend. De eerste paar keer is het best grappig als een Duitser, een Fransman en een Ierse kerel met slechte voice-overs met elkaar discussiëren, maar dat gaat al snel vervelen. Overigens zit de audio wel verder prima in elkaar, van de authentieke muziek uit die periode tot het geluid van de wapens.

Conclusie

Ondanks de toch wel frequent aanwezige minpunten hebben wij ons kostelijk vermaakt. Misschien dat deze minpunten zoals de onnatuurlijke besturing en de niet-al-te-beste graphics zelfs wel wat toevoegen aan het geheel. Het is een game die je tussen alle grote titels van november en de grote titels van het eerste kwartaal van 2010 even kunt spelen. Het verkennen en het herstellen van de kleur in Parijs evenals het onnodig afknallen van nazi’s blijft erg vermakelijk. De basis van de game zit boordevol goede ideeën, maar geeft een heel onafgemaakte impressie. Om die reden hopen wij natuurlijk op een vervolg die de goede lijn doorzet maar de vervelende foutjes achter zich laat. Een absolute aanrader is het niet, maar wij blijven hem zeker spelen om de tijd te doden tot de grote titels van begin 2010 uit komen!

Pluspunten:

  • Grimmige en mysterieuze sfeer
  • Erg mooie Franse setting

Minpunten:

  • Besturing voelt niet altijd even soepel
  • Grafische details ver te zoeken
  • Geen schademodellen