Review: Lightning Returns: Final Fantasy XIII – Het is alweer zo’n vier jaar geleden dat Final Fantasy XIII op de markt verscheen. Het was de eerste Final Fantasy game voor de (toen) nieuwe generatie consoles. Het was ook de allereerste game uit de reeks die ook op een Microsoft systeem werd uitgebracht – in dit geval de Xbox 360. Met het verlies van de exclusiviteit voor PlayStation, wist het team van ontwikkelaars ons tevens te verrassen met een compleet nieuwe vorm van gameplay, die we niet bepaald gewend waren van de voorgaande titels. De gameplay behoefde iets minder strategie en meer vingervlugheid. Snel de juiste keuze kunnen maken was het gevolg van de meer op actie gerichte combat. Hierop werd voortgeborduurd in Final Fantasy XIII-2, totdat er van de originele gameplay niets meer terug te vinden is in Lightning Returns: Final Fantasy XIII – de afsluiter van het verhaal omtrent Lightning en Nova Chrysalia.

Nog eenmaal ieders lot in eigen handen

Vijfhonderd jaar na de gebeurtenissen van Final Fantasy XIII-2 ontwaakt Lightning van haar schoonheidsslaapje om een wereld in beroering te vinden. De God Bhunivelze heeft haar nieuw leven in geblazen om als reddende engel te fungeren. Ze zal zoveel mogelijk zielen moeten redden van een wereld die op het punt staat te vergaan, om zo deze een nieuw leven te bieden op de nieuwe wereld die Bhunivelze zal creëren op de dertiende dag – de dag des oordeels. In ruil voor haar medewerking, of eigenlijk meer de samenwerking, zal Lightning een tweede kans krijgen om zich te herenigen met haar zus, Serah. Helaas is niets zeker, maar toch laat ze die kans niet aan haar voorbij gaan. Met behulp van een bekend gezicht, zet zij wederom voet op Nova Chrysalia waar zij een letterlijke race tegen de klok aangaat.

Eenmaal aangekomen in één van de grotere steden van de game, gaat er direct van alles mis. Aan de complete omgeving en iedereen die zich daarin bevindt is af te lezen hoe slecht het gesteld is met de wereld. De sfeer is grauw en niet te vergelijken met die van de voorgaande games. Desalniettemin sluit het goed aan bij de setting van de game, die door middel van het verhaal al snel de duistere kant op trekt. In de eerste instantie stelde dat ons nogal teleur, omdat we ondanks de vele veranderingen binnen de franchise toch wel een bepaalde rode draad zagen, waarvan nu toch heel wat wordt afgeweken. Tevens wordt er bij het verhaal teveel rekening gehouden met spelers die de voorgaande delen niet onder handen hebben genomen. Voor degene die hiermee wel bekend zijn, betekent dit een verhaal wat door heel wat herhaling veel te traag op gang komt.

Van schaak naar airhockey

Sinds Square Enix een samenwerking is aangegaan met ontwikkelaar Tri-Ace, die ondersteunend werk leverde voor zowel Final Fantasy XIII-2 en Lightning Returns: Final Fantasy XIII, kun je terugzien dat de gameplay ook aardig aan de tand is gevoeld. Toen we voor het eerst kennis maakten met Lightning en consorten in Final Fantasy XIII was enig beraad voorafgaand nog een mogelijkheid, maar dat is ons nu langzaam maar zeker ontnomen. De combat in Lightning Returns heeft nogal wat weg van Tri-Ace’s Resonance of Fate, waarin je combo’s moest opbouwen en alle acties realtime werden uitgevoerd. Het enige verschil is dat je in plaats van drie personen, slechts de beschikking hebt over één personage: Lightning. Ondanks dat kun je haar wel uitrusten met verschillende Schemata, welke allemaal verschillende voordelen met zich meebrengen.

Zo kun je tijdens gevechten wisselen van kleding, bewapening en ander soorten accessoires om je zo perfect strijdklaar te maken voor de verschillende gevaren op je pad. Je kunt kiezen tussen drie verschillende Schemata, die je naar hartenlust kunt aanpassen. Waar de ene zich focust op magie, kan de andere weer rake klappen uitdelen met een zwaard en een derde kan zich focussen op het uitbuiten van zwakke plekken of juist zware aanvallen absorberen. Zo krijg je toch nog een beetje dat gevoel dat je meerdere personages bestuurt, of toch over verschillende klassen tot beschikt. Het is namelijk wel even afkicken dat je er nu zo ‘alleen voor staat’, in vergelijking met de voorgaande Final Fantasy games. De fast paced combat is goed uitgewerkt en je pikt de beste manieren om belagers te verslaan snel op. De simpele vijanden in het begin bereiden je goed voor op de moeilijkere eindbazen die je later in de game het leven zuur zullen maken.

Geen grinden als vanouds

Ook de manier waarop je personage levelt en daardoor sterker wordt, is totaal anders dan hoe we dit gewend waren. Het Crystarium is verwijderd en heeft plaats gemaakt voor bonussen door het afronden van quests. Zowel de main quest als de sidequests leveren bonus statistieken op, maar dit heeft ook een heel groot nadeel. Zoals we eerder al aangaven zit je gebonden aan tijd: na 13 dagen vergaat de wereld en je kunt dus niet op je gemakje sidequests gaan doen. Vooral niet omdat bepaalde NPC’s die deze quests uitgeven enkel op een specifiek tijdstip verschijnen of de items die je nodig hebt om de quest af te ronden in een andere dimensie kunnen zitten. Zelfs bepaalde locaties zijn niet te allen tijde toegankelijk, dus je moet heel goed nadenken over hoe je de tijd indeelt. Gelukkig is er wel een optie voor NG+ (New Game Plus), waarin je vergaarde items en statistieken overdraagt en zo alles wat je hebt gemist alsnog kunt doen.

En er is genoeg te doen als het om quests gaat. Niet alleen de main story line is voorzien van een groot aantal quests, maar je wordt ook al snel in de wijde wereld losgelaten waarin er aanzienlijk wat mensen zijn die je hulp behoeven. Het zij om een voorwerp terug te vinden of om een monster te verslaan, daarin is redelijk wat variëteit terug te vinden. Jammer genoeg zijn de quests, ondanks dat ze allen van elkaar verschillen, niet heel erg interessant om te doen. De sidequests voelen daardoor na een tijdje meer als noodzakelijk kwaad (voor de bonussen) aan dan dat je het doet omdat je daadwerkelijk mensen naar een nieuwe, betere wereld wilt helpen.

Hebben we hier wel echt zin in? Dat is iets wat we ons juist moeten afvragen. De game is niet onaangenaam om te spelen, het speelt lekker weg, maar wat doen we nu eigenlijk? Het verhaal lijkt al snel Final Fantasy onwaardig te zijn. Waar wij ons ooit al vanaf het begin van de game betrokken voelden bij het hoofdpersonage, voelden we nu een soort van leegte. De connectie met Lightning, ook al kennen we haar ondertussen door en door, die is er helaas niet (meer). De kern hiervan ligt wellicht in de verandering van het karakter van Lightning, ze komt wat emotieloos over – alsof zij alle hoop al is verloren. Ook het ontbreken van regelmatige interactie met bekenden, waarvoor ze wellicht wel die gevoelens toont, speelt dat alleen nog maar meer in de kaart.

De aankleding van Lightning Returns voelt als een flinke stap achteruit

Als we gaan kijken naar de algemene afwerking van de game, lijkt de franchise achteruit te zijn gegaan. We konden het ons haast niet voorstellen, maar om toch de vergelijking te kunnen maken hebben we eens Final Fantasy XIII en XIII-2 opnieuw bekeken. Als je gaat kijken naar hoe het er grafisch uitzag, krijgen we het idee dat dit deel met een Franse slag is gemaakt. De omgevingen zien er wat gewoontjes uit en afgezien van Lightning en de andere hoofdpersonages, ziet nagenoeg iedereen eruit alsof het rechtstreeks uit een PlayStation 2 game is geknipt en geplakt. Dan hebben we het nog niet eens over de voice-acting gehad, die niet alleen bij NPC’s, maar zelfs bij de hoofdpersonages ongeïnspireerd overkomt.

Gelukkig is er één ding waarin wij wel altijd op kunnen vertrouwen en dat is de muziek in Final Fantasy. Een verhaal wat verteld wordt door de prachtige samenstelling van tonen zou bijna goedmaken hoe verdrietig wij werden van het gebrek aan diepgang in het plot. En dat terwijl componist Nobuo Uematsu er ditmaal helemaal niets mee te maken had. Toch, als we terugdenken aan al die keren dat de muziek, verhaal en emotie van de personages ons een traantje deden wegpinken, blijft er weinig over om echt gelukkig van te worden als het gaat om Lightning Returns. De geluidseffecten tijdens de gevechten zijn dan wel weer netjes ingevuld.

Conclusie:

Het is moeilijk om één van mijn favoriete franchises bijna de rug toe te willen keren, maar soms moet je hard zijn en door de zure appel heen bijten. Het is nog nooit zo geweest dat ik absoluut geen haast had om een Final Fantasy game uit te spelen. Niet zozeer omdat ik zo snel als maar kon iets anders wilde doen, maar omdat ik zo graag wilde weten hoe het afliep. Dit was absoluut niet het geval bij Lightning Returns, sterker nog – het liet me koud hoe het afliep om eerlijk te zijn. Hoewel er enorm veel aandacht is besteed aan de gameplay en combat valt het uiteindelijk toch aardig tegen. Ik had steeds minder het idee dat ik een RPG aan het spelen was, maar meer een actiegame en zelfs hack ‘n slash op zijn tijd bij de wat simpelere vijanden. De diepgang is ver te zoeken en dit maakt het wellicht een domper voor de meeste Final Fantasy fans, maar daarentegen zal het de actie fans weer enorm aanspreken. Voor wie gaan jullie kiezen, Square Enix?

Pluspunten

  • Uitwerken van Schemata
  • Soundtrack
  • Uitdagende eindbaas gevechten
  • Open wereld
  • Goed geconstrueerde combat…

Minpunten

  • …die helaas niet zo goed past bij Final Fantasy
  • Ongeïnspireerde voice-acting
  • Eentonig en kleurloos verhaal
  • Grafisch matig