Review: Daylight – Ik hol door een duister ziekenhuis, op de vlucht voor dat onheilspellende fladdergeluid dat aangeeft dat ze vlak achter me zitten. De weg voor me is enkel verlicht door de groene glowstick die ik in mijn handen houdt – een lichtbron die het elk moment kan begeven. Ik probeer mijn aandacht bij de GPS op mijn GSM te houden, maar wordt achtereenvolgens afgeleid door een locker die openvliegt en een hartverscheurende schreeuw ergens rechts van me. Kijken naar wat zich op het hevig schokkende scherm van de telefoon afspeelt, is sowieso al een opgave. En ja hoor, deze weg loopt dood. Ik haal diep adem, draai me om en steek mijn laatste flare aan. So long, witch!

Dit heb ik al eens eerder gehoord

Daylight is een horrorgame van Zombie Studios die hoopt verder te bouwen op de “horror revival” die de voorbije jaren met Amnesia: The Dark Descent, Slender en het recente Outlast ingezet werd. Jij bent Sara, een (jawel!) hulpeloze jonge vrouw die (jawel!) met geheugenverlies wakker wordt in een (jawel!) verlaten hospitaal, waar ze vervolgens (jawel!) op zoek moet gaan naar sporen uit het verleden. Gaap! De clichés worden in het verhaal in recordtempo aan elkaar geregen en dat zorgt geregeld voor een oogrolmoment. Toch weet Zombie Studios overeind te blijven dankzij de knap geschreven documenten die her en der in de omgeving verspreid liggen en een einde dat je met de nodige vragen achterlaat.

Dit heb ik al eens eerder gezien

Na één minuut spelen weet je al precies wat je de komende drie uur – ja, de game is bijzonder kort – voorgeschoteld zal krijgen. Daylight is namelijk een Slender-kloon. Sara rent rond in vier verschillende omgevingen en moet er telkens in slagen om zes remnants (documenten over het verleden van de instelling) te verzamelen voor haar achtervolgers haar te pakken krijgen. Met elk document dat je oppakt, zit de tegenstand je dichter op je hielen. De omgevingen zelf komen eveneens uit het handboek der genreclichés. Het ziekenhuis zagen we onlangs in Outlast nog de revue passeren, het bos lijkt wel klakkeloos overgenomen uit Slender: The Arrival en het rioollevel lijkt wel een verplicht nummertje in dit soort games.

Je hebt het allemaal dus al wel eerder gezien. Dat neemt echter niet weg dat Daylight erin slaagde om mij voor zich te winnen. De omgevingen zien er met de Unreal 4 engine best goed uit voor een downloadbare titel en de audio bezorgt je regelmatig kippenvel. Zombie Studios neemt ook heel wat risico door een willekeurig gegenereerde wereld op je scherm te toveren. Ze zorgen er zo voor dat elke playthrough toch iets anders aanvoelt, al blijven de elementen waaruit elk level is opgebouwd telkens hetzelfde. Vijanden steken op ander locaties de kop op, geluidseffecten worden op andere momenten geactiveerd en ga zo maar door. Dit is een risico, aangezien doordacht leveldesign in mijn ogen sneller een geslaagde scare oplevert.

Angst

Het concept van Daylight zou eigenlijk niet mogen werken. In eerste instantie lijkt de game immers niet meer te zijn dan een hoop willekeurig op elkaar gestapelde schrikeffecten die de ontwikkelaar op de succesformule van Slender geplakt heeft. En toch slaagde Daylight er meermaals in om mij een ongemakkelijk gevoel te bezorgen. Bij momenten joeg de game me zelfs de stuipen op het lijf. Het is moeilijk om precies te zeggen waarom dat het geval is, al heeft timing er veel mee te maken. Kasten vallen telkens op exact het juiste moment om, voetstappen komen vlak achter je tot stilstand en mysterieuze hersenschimmen wekken de indruk dat je te allen tijde in de gaten gehouden wordt.

Het helpt ook dat de vijand in Daylight behoorlijk eng uit de hoek kan komen. Je krijgt in deze titel slechts één type tegenstander voorgeschoteld, maar de schreeuwende – ja, wat zijn het? Heksen? Geesten? – wezens die je constant op de hielen zitten, zijn alvast een schot in de roos. De enige manier om hen te slim af te zijn, is het halsoverkop op een lopen zetten, al kan je ze ook tijdelijk uitschakelen door een flare aan te steken. Flares die over het algemeen best schaars zijn en waarvan de vindplaatsen ook elke playthrough van locatie veranderen. Als de willekeur van het leveldesign één nadeel heeft, dan is het wel dat Sara’s opmerkingen soms de bal volledig misslaan. Al is dit misschien ook te wijten aan de zwakke voice-acting.

Conclusie:

Daylight is een schaamteloze Slender-kloon en vult zo een gat in het horrorgenre op dat op de PlayStation platformen tot dusver open bleef. Je bent met een drietal uurtjes door de game heen, maar dankzij de willekeurig gegenereerde levels, kan je het spel gerust enkele keren opnieuw beleven. De opgestapelde clichés werken bij momenten wel eens op de zenuwen en de game weet op geen enkel vlak potten te breken, maar dat neemt niet weg dat een horrorfan met Daylight heel wat plezier kan beleven. Je krijgt voor twaalf euro geen onvergetelijke ervaring voorgeschoteld, maar zal ook geen spijt krijgen van je investering. Al bij al bestempel ik Daylight dan ook als een voorzichtige aanrader.

Pluspunten

  • Slender-formule blijft werken
  • Best eng
  • Goed geschreven
  • Grafisch oké
  • Sound design

Minpunten

  • Kort
  • Boordevol clichés
  • Mist diepgang
  • Voice-acting valt tegen