Review: The Amazing Spider-Man 2 – Batman mag dan wel extreem populair zijn tegenwoordig, de mensgeworden spin blijft toch ook een plaatsje in menig hart veroveren. Beide Amazing Spider-Man films mogen dan wel op veel vlakken te kort schieten, wat zijn carrière in de game-industrie betreft, weet Peter Parker toch keer op keer weer een amusante ervaring af te leveren. De vorige titel van Beenox – The Amazing Spider-Man – schetste de gevolgen van de gebeurtenissen in de eerste film en kon mij alvast overtuigen met zijn unieke kijk op enkele klassieke Spider-Man slechteriken. Ik had me dan ook tevreden gesteld met meer van hetzelfde voor deel 2. Helaas weet de game dat niveau niet te halen. Wat was het gezegde? With great power comes great awkwardness? Ik dacht het niet.

“Coherentie” staat niet in het woordenboek

The Amazing Spider-Man 2 probeert net als zijn voorganger een verhaal af te leveren dat slechts losjes gebaseerd is op de gelijknamige film en vooral zijn eigen ding doet. Beenox grijpt hiervoor terug naar de moord op Uncle Ben, die op het witte doek vooralsnog niet opgelost werd. De spinnenman is de dood van zijn oom nog lang niet vergeten en jaagt verhit op de persoon die hiervoor verantwoordelijk is. Zijn speurwerk brengt hem in aanvaring met een mysterieuze moordenaar die het op criminelen gemunt heeft. De verdacht joviale Wilson Fisk (beter bekend als de maffiabaas “Kingpin”) heeft ondertussen een Task Force achter Spider-Man aangestuurd, die de zaken een stuk moeilijker maakt.

Als dan plots ook Kraven The Hunter opduikt als een verrassend innemende mentorfiguur en de gebeurtenissen uit de film ook nog de revue moeten passeren, begrijp je vast wel dat Beenox het begrip “coherent” niet in het achterhoofd hield wanneer het script voor deze game gepend werd. Wat je krijgt, is een op geforceerde wijze losjes met elkaar verbonden aaneenschakeling van gebeurtenissen die Spider-Man weliswaar klaarstomen voor een reeks bossfights, maar als verhaal bijzonder weinig indruk maken. Er is amper sprake van een “geheel” en de manier waarop Beenox de verschillende slechteriken op elkaar laat inspelen is op zijn zachtst uitgedrukt klungelig. De spinnenman verdient beter.

Grafisch een stap terug

Zodra je de game opstart, merk je eigenlijk dat The Amazing Spider-Man 2 op geen enkele manier gebruikmaakt van de kracht van de PlayStation 4. Integendeel, het lijkt wel alsof we ons terug in de begindagen van de PlayStation 3 bevinden, met dat verschil dat we toen onder de indruk geweest zouden zijn van dit soort graphics. Nu verwachten we echter met games als Killzone: Shadow Fall en inFAMOUS: Second Son heel wat meer. Spider-Man ziet er goed uit, maar de wereld waar hij doorheen slingert mist detail en wordt bovendien constant in de verte door een laag mist half aan het oog onttrokken. De inwoners zien eruit als robots en kunnen op geen enkel moment doorgaan voor mensen van vlees en bloed.

Yiiiiiiiihaaaaaaaaa!!!

Als The Amazing Spider-Man 2 één ding goed doet, dan is het wel het oh zo webslingeren. Ik durf zelfs zeggen dat dit noodzakelijke element in een Spider-Man game nog nooit eerder zo goed voor de dag kwam. Waar het web van de superheld de voorbije keer nog loodrecht omhoog schoot richting het wolkendek, blijft het goedje dit keer wel degelijk plakken aan elementen uit de omgeving. Hierdoor wordt je gedwongen om relatief laag bij de grond te blijven, wat het geheel een laagje gesmaakt realisme geeft. Ook moet je dit keer kiezen welke arm je gebruikt om aan te slingeren door de juiste schouderknop in te drukken. Het voelt intuïtief aan en maakt deze activiteit bijzonder leuk om uit te voeren.

Het is eveneens opnieuw mogelijk om de tijd te vertragen en met een druk op de knop Spidey een bepaalde richting uit te sturen. Dit haalt misschien wel het momentum uit de game, maar het is desalniettemin erg handig en ziet er bovendien erg cool uit. Ook kan je deze keer met je web een soort katapult maken en de spinnenman enkele honderden meters ver door het luchtruim laten zoeven. Het amusement dat je uit de gameplay haalt, wordt alleen maar versterkt door de epische soundtrack en slim geschreven dialogen die om de zoveel tijd bovengehaald worden. Maar het is jammer dat de meeste stemacteurs hun teksten louter opdreunen en zo bijzonder weinig bezieling in hun rol weten te leggen.

Laat mij nu toch eens met rust!

Het webslingeren mag dan wel fantastisch zijn, de missies en randactiviteiten in The Amazing Spider-Man zijn dat niet. De hoofdmissies zijn bijzonder standaard en weten nooit enige opwinding op te roepen, de boss fights zijn veel te gemakkelijk en vereisen weinig denkwerk, en de stukjes waarin je als Peter Parker speelt zijn simpelweg oersaai. Beenox heeft een dialoogwiel voorzien à la Mass Effect, maar aangezien je hiermee eigenlijk enkel kan kiezen in welke volgorde Spider-Man zijn vragen stelt, hadden ze hun tijd beter in iets anders kunnen steken. Het voorzien van meer gevarieerde zijmissies bijvoorbeeld. Deze zijn dit keer verbonden aan een moraalsysteem, dat de nodige gevolgen met zich meebrengt.

Elke zijmissie heeft immers een timer en verdwijnt na verloop van tijd. Als je een zijmissie faalt of je geraakt er gewoon niet op tijd, krijg je negatieve moraalpunten en wordt er een Task Force team op je afgestuurd. Deze smeerlappen doen er alles aan om je voortgang door Manhattan te verzieken en zullen meer dan eens voor frustratie zorgen. Des te meer omdat je na enkele zijmissies alle mogelijke varianten wel gezien hebt en er bovendien zoveel van die rotdingen tegelijkertijd opduiken dat je onmogelijk alles binnen de gewenste tijdspanne kan voltooien. Zelfs de geweldige Spider-Man kan immers niet overal tegelijk zijn. Door deze zet saboteert Beenox daadwerkelijk het spelplezier dat het webslingeren oplevert.

Dertien-in-een-dozijn actiegame

Wat de rest van de gameplay betreft, staan we ook niet bepaald ter plaatse te trappelen van enthousiasme. Zowel het vechtsysteem als de stealth missies zijn klakkeloos overgenomen uit de Arkham-games van Rocksteady, maar missen finesse en worden bovendien erg snel eentonig. De camera doet meer dan eens zijn best om Spider-Man de dood in te jagen en talloze bugs zorgen voor een vermoeiende ervaring. De game duurt niet zo heel lang, maar slaagt er op de één of andere manier toch in om repetitief aan te voelen, en dat is nooit een goed teken. Ja, er zijn opnieuw honderden collectibles te vinden in de stad, maar met die verdomde Task Force haast continu op je hielen, ga je daar niet echt naar op zoek.

Conclusie:

Dit is overduidelijk een product dat Beenox snel-snel uit zijn mouw moest schudden, zodat de game samen met de gelijknamige film uitgegeven kon worden. De gevolgen laten zich raden: de game voelt onafgewerkt aan, bevat talloze bugs en doet niets dat we nog niet eerder (en beter) gezien hebben. De game biedt een fantastische ervaring door het webslingeren van Spider-Man perfect te tweaken, maar saboteert dit pluspunt dan weer door je constant met belagers op te zadelen die er telkens weer in slagen om het momentum uit je bewegingen te halen. Saaie en overbodige extra’s als het dialoogwiel en een frustrerend moraalsysteem zorgen voor nog meer irritatie. Zoals ik eerder al zei: Spider-Man verdient beter.

Pluspunten

  • Webslingeren
  • Slim geschreven dialogen

Minpunten

  • Verhaal hangt met haken en ogen aan elkaar
  • Overbodige features
  • Frustrerend moraalsysteem
  • Gebrek aan diepgang
  • Zwakke graphics