Gespeeld: Tom Clancy´s Rainbow Six: Siege – In 2008 verscheen het laatste deel van de serie op console en met Rainbow 6: Patriots leek er een comeback aanstaande, maar deze werd geannuleerd. Gelukkig kondigde Ubisoft tijdens haar persconferentie een nieuw deel aan voor volgend jaar. In Rainbow Six: Siege ligt de focus nog meer op close quarters combat met daarbij veel destructie in de omgeving. We moeten toegeven dat we een beetje sceptisch werden toen we dat te horen kregen, want blijft de kern van de welbekende gameplay dan nog overeind? We gingen hands-on met de game om daar achter te komen.

Het draait nog meer om tactiek

Wat de langlopende Rainbow Six serie zo sterk maakte was de zeer tactische gameplay die vereist was om missies succesvol af te ronden. Bij elke actie moest je nadenken over wat voor gevolg het kon hebben. Een missie kon zo fout aflopen als je niet eerst een kamer of ruimte had onderzocht om vervolgens tot uitvoering over te gaan. Door de vele mate van destructie die in Rainbow Six: Siege wordt geïntroduceerd waren we bang dat dit de kern van de gameplay zou verstoren, maar dit lijkt vooralsnog niet het geval te zijn. Het lijkt erop dat je juist nog meer tactiek moet gebruiken en vooral teamplay is erg belangrijk.

De studio achter de nieuwe installatie heeft de focus op de multiplayer gelegd, want ze willen een uitgebreide en gebalanceerde ervaring gaan bieden waarin samenwerking noodzakelijk is. Je moet echt als een team samenwerken. De eerder genoemde destructie moet je eigenlijk zien als een muur tussen de aanvallende partij (speciale eenheid) en de verdedigende partij wat de criminelen zijn (5 vs. 5). Deze moet je als je aanvalt zien te doorbreken. Het is echter niet alleen even een aantal gaten in de muren schieten wat je kan doen, maar ook erachter komen waar de zwakke punten zitten van de verdedigende partij.

Constant reageren op een golf aan ontwikkelingen

We konden drie rondes spelen in de demo waarin we tweemaal als SWAT en één keer als criminelen konden spelen. Als SWAT team zijnde moesten we proberen een vrouwelijke gijzelaar te bevrijden uit een huis. Aan het begin kregen we voor een korte tijd een kleine op afstand bestuurbare rijdende drone. Hiermee kun je een omgeving (in dit geval het huis) verkennen en kijken waar de gijzelnemers barricade´s opzetten bij ramen en deuren, maar ook waar zij en de gijzelaar zich bevinden. Zo kun je inzicht krijgen in wat het andere team van plan is en met je team een tactiek afspreken en bepalen wie laag of hoog het huis probeert te betreden.

Dit lijkt echt van groot belang te worden en zo het huis in rennen is er dus niet bij. De verdedigende partij kan terwijl de agenten met de drones het huis verkennen de barricades opzetten en ook met een eigen tactiek komen. Het toffe hieraan is dat constant de dynamiek veranderde toen we het aan het spelen waren. We kozen een bepaalde tactiek, maar door de ontwikkelingen moesten we snel anticiperen en bedenken wat de volgende stap zou zijn. Even rustig zitten en nadenken hierover is niet mogelijk, want door de opzet met de destructie ben je werkelijk nergens veilig.

Volop actie, explosies en rondvliegend hout

Tijdens de drie rondes was er volop actie en de kogels vlogen om onze oren net als allerlei brokstukken van het eerst nog mooie en burgerlijke huis dat langzaam in een puinhoop veranderde. Door de destructie moesten we elke keer op onze hoede zijn. We werden zelfs een keer door een gijzelnemer neergeschoten die door een gat heen knalde terwijl die aan de andere kant van het huis stond. Het was hectisch en tegelijkertijd erg spannend. Het was knallen op het scherpst van de snede terwijl er nog wel ruimte was voor tactiek. Het schieten werkte overigens al aardig en het geeft echt een kick als je met een shotgun vol door een muur heen loopt te knallen of met C4 een nieuwe doorgang maakt. Hierbij heb je tevens de kans dat je de gijzelaar opblaast en dan is de match meteen afgelopen, oppassen dus.

Beide teams hebben trouwens een eigen loadout waarbij het SWAT team dus C4 heeft, maar ook bepaalde wapens heeft op basis van de classes. Zo heb je een klasse bij de verdedigende partij die een shotgun hanteert, maar ook een schild kan plaatsen en vanachter dit object kan vuren. Het huis bood echter genoeg mogelijkheden om te flanken en zoals we eerder zeiden kun je hoog of laag de woning benaderen. Als je boven het huis in wilt gaan kun je ervoor kiezen om een haak naar boven te schieten en via het touw naar boven te klimmen. Dit deden wij een aantal keer en bliezen zo een barricade op bij een raam. Hier zit wel een risico aan vast, omdat je jouw positie gelijk verraad.

Voorlopige conclusie:

Je bent in Rainbow Six: Siege constant keuzes aan het maken qua tactiek met oorzaak en gevolg en dat zorgde voor een hele toffe spanning. Eerder gaven we al aan dat de wapens prima werkten en dat kunnen we ook zeggen over de gadgets. Het bleef tof om elke keer C4 ergens te plaatsen en naar binnen te duiken. Dat laatste deden we vaak net iets te enthousiast waardoor we al snel de dood vonden. De gameplay was tot dusver voldoende en grafisch oogde de game al best fraai. De destructie viel dan vooral op wat er in eerste instantie voor zorgt dat het tij zo voor elk team kan keren in luttele seconden, maar ook nog eens een tof effect heeft op visueel vlak. Alles bij elkaar kan Rainbow Six: Siege een hele gave en erg tactische shooter worden en we moeten zeggen dat het een andere ervaring is dan we van vroeger kennen, maar wel een hele toffe.