Review: Transformers: Rise of the Dark Spark – Op de beste momenten scheur ik door het luchtruim van een kleurrijke, buitenaards aandoende wereld, om vervolgens naadloos met een druk op de knop te transformeren in een enorme robot en de rijkelijk opgedaagde tegenstand aan gort te knallen. Heerlijk toch, hoe zo’n mechanische reus met een goed gemikte raket gereduceerd kan worden tot een hoopje glinsterend schroot. Op de slechtste momenten gooi ik in frustratie mijn controller door de kamer en vraag ik me af of ik in plaats van mijn PlayStation 4 per ongeluk mijn PlayStation 3 – of maak daar maar de PlayStation Vita van – heb aangezet. Helaas telt Transformers: Rise of the Dark Spark vooral momenten uit die tweede categorie.

Een mix tussen Michael Bay en High Moon Studios

Ik moet eerlijk bekennen dat ik af en toe best te vinden ben voor de Transformers films van Michael Bay. Het stemmetje van de rede dat af en toe in mijn hersenpan de kop opsteekt fluistert me op dit moment toe dat ik die films – en dan vooral de tweede – als “afschuwelijk” hoor te bestempelen, maar ik moet ook gewoon toegeven dat deze bombastische actievehikels met een grote pot popcorn voor je neus best genietbaar zijn. High Moon Studios wist met de ongerelateerde War for- en Fall of Cybertron games dan weer fans van het eerste uur tevreden te houden. Ontwikkelaar Edge of Reality… probeert in Transformers: Rise of the Dark Spark beide universums met elkaar te verbinden.

Op zich is dat een bewonderenswaardige onderneming, ware het niet dat Edge of Reality met hun inspiratieloos relaas over een boosaardige kubus weinig brokken weet te maken. Rise of the Dark Spark speelt zich deels op het verwoeste Cybertron – de thuisplaneet van de Transformers – en deels op de aardbol af, maar beide verhaallijnen zijn flinterdun en staan bovendien iets te los van elkaar om echt voor een volwaardig geheel te zorgen. Fans van de franchise kunnen ongetwijfeld hun hart ophalen aan de knipogen die in het spel verwerkt zitten, maar verwacht nergens een meeslepend narratief zoals je dat in de games van High Moon Studios voorgeschoteld kreeg.

Autobots, move out!

Je krijgt zoals gewoonlijk in elk level een andere Transformer – afwisselend tussen de mensvriendelijke Autobots en de boosaardige Decepticons – onder de duimen. Het siert Edge of Reality dat ze elke robot zijn eigen specialiteit gegeven hebben. Zo kan Soundwave gebruikmaken van Laserbeak, een Transformer op zakformaat die iets weg heeft van een roofvogel. Sideswipe heeft dan weer een grappling hook waarmee hij grote afstanden kan overbruggen, terwijl nieuwkomer Drift met zijn samoeraizwaard moeiteloos sushi maakt van elke vijand die hem iets in de weg legt. Deze persoonlijkheidskenmerken houden de game fris gedurende de relatief lange speelduur.

De gameplay kan je indelen in vier componenten: rijden, vliegen, platformen en schieten. Met een druk op de knop kan je wisselen tussen de robot- en voertuigvorm van de Transformers. Deze voertuigvorm komt in de praktijk altijd neer op een auto of een vliegtuig, en kent tevens elke keer twee verschillende standen. Zo heb je de rijmodus, waarin je over het wegdek scheert, en de gevechtsmodus, waarin je vanuit je voertuigvorm de vijand kan bestoken met allerlei buitenaards wapentuig. Zowel als voertuig als in robotvorm heb je de beschikking over twee wapens, die je bij bepaalde terminals kan aanpassen en upgraden. Rise of The Dark Spark heeft wat dat betreft best veel te bieden.

Helaas weten de mogelijkheden die Edge of Reality de gamer voorschotelt nooit volledig te overtuigen. Zo mist Rise of the Dark Spark dat broodnodige snelheidsgevoel dat van racegames een onvergetelijke ervaring kan maken en voelt schieten in voertuigvorm vooral ongemakkelijk aan. De vlieglevels zijn een stuk beter, al is het hier wel erg gemakkelijk om het overzicht te verliezen. Het knallen gaat op zich ook prima, maar het gebrek aan een coversysteem is onbegrijpelijk en kan wel eens voor irritatie zorgen, zeker aangezien de moeilijkheidsgraad op onaangekondigde momenten de hoogte in gaat en Edge of Reality gebruikmaakt van een erg gebrekkig savesysteem.

De platformsegmenten zijn dan weer zwak uitgewerkt, en voelen tegelijk overbodig en nodeloos lang aan. Zo hebben we op een gegeven moment tien minuten lang niets anders gedaan dan met Sideswipe kloven overbruggen, een activiteit die zo hersendodend was dat ik iets van muziek moest opzetten om mijn aandacht erbij te houden. Dit klinkt allemaal erg negatief en in zekere zin is het dat ook. Rise of the Dark Spark is in elk opzicht een bijzonder matig spel dat geenszins het hoge prijskaartje verantwoordt. En toch heb ik me, zoals ik in de inleiding al aangaf, bij vlagen erg goed geamuseerd. Uitzonderlijk vallen de puzzelstukjes op hun plaats en dan is het – even! – genieten geblazen.

Nee, dat is niet Optimus Prime, dat is… Ah, toch wel

Grafisch tapt Transformers: Rise of the Dark Spark uit hetzelfde matige vaatje als de gameplay. De omgevingen missen detail en laten vooral een bijzonder lege indruk achter, al moet ik daar wel bij vertellen dat de levels op Cybertron er dankzij hun kleurrijke samenstelling bij momenten best aardig uit zien. Het design van de robots kan je steevast op een schaal van “ongeïnspireerd” naar “kan ermee door” plaatsen, al slaat de naald wat mij betreft iets te vaak door naar die eerste beoordeling. De explosies zijn lachwekkend, net als de manier waarop vijandelijke Transformers in een felle blauwe waas uit beeld verdwijnen. Na Fall of Cybertron is dit toch echt wel een stap achteruit.

Eigenlijk kan je de graphics nog het beste omschrijven als “flets”. Het lijkt bijvoorbeeld alsof iemand bleekmiddel over Optimus Prime gegoten heeft. De haast goddelijke opperautobot was haast onherkenbaar in zijn haast kleurloze (!) en ongeïnspireerd aandoende robotvorm, en dat mag ik toch wel als heiligschennis bestempelen, niet? Ook de audio gooit geen hoge ogen. Ik moet toegeven dat de wapens bij momenten erg vet klinken, al kan hetzelfde niet gezegd worden over de ongeïnteresseerd klinkende voice-actors en dito soundtrack. Het sound design is bovendien ook erg gebrekkig – iets dat nog het best merkbaar is wanneer de Transformers het geluidloos op een loopje zetten. Hilarisch is dat.

Conclusie:

Edge of Reality is High Moon Studios niet en dat werd in Transformers: Rise of the Dark Spark bij momenten pijnlijk duidelijk. Geen enkel gameplay onderdeel weet echt te overtuigen, de graphics zijn flets en het geluid laat ook heel wat te wensen over. Toch vang je af en toe een glimp op van het sterke product dat Rise of the Dark Spark had kunnen zijn. Soms betrapte ik mezelf erop dat ik als een idioot zat te glimlachen wanneer ik net weer een shoot-out succesvol had afgerond. Een leuke sensatie… die steevast op korte tijd weer teniet werd gedaan door saai level design, frustrerende checkpoints en gameplay features die verzuipen in de middelmatigheid. Laat deze maar links liggen

Pluspunten

  • Af en toe vallen de puzzelstukjes op hun plaats
  • De wapens klinken best vet
  • Veel opties wat wapens en perks betreft

Minpunten

  • Geen snelheidsgevoel
  • Geen coversysteem
  • Platformen voelt overbodig aan
  • Schommelende moeilijkheidsgraad
  • Frustrerende checkpoints
  • Fletse graphics
  • Zwak audio design