Review: Metro: Redux – In 2010 verscheen Metro 2033 voor de PC en Xbox 360, maar kwam het helaas niet naar de PlayStation 3. Via Metro: Redux heeft de game toch zijn weg gevonden naar het PlayStation platform en dat samen met Metro: Last Light. Die game kwam vorig jaar nog uit en ligt nog vers in het geheugen, maar het is niet precies dezelfde ervaring, want ontwikkelaar 4A Games heeft beide games op bepaalde onderdelen verbeterd, zoals de graphics en meer. We zijn afgelopen week wederom de Russische metro ingedoken om te zien of de twee avonturen het waard zijn.

Het leven na de nucleaire oorlog

Metro 2033 is gebaseerd op het in 2005 gelijknamige verschenen boek van schrijver Dmitry Glukhovsky en vertelt het verhaal van Artyom die nog net voordat de bommen vielen in Moskou het levenslicht zag . Hij groeit als kind op in de ondergrondse vanwege de nucleaire straling bovengronds en weet niet hoe het leven normaal was. Voor hem is het leven in de ondergrondse normaal al is dat het natuurlijk niet. Een groot deel van de bevolking ziet geen daglicht meer en ze worden daarnaast bedreigd door de Dark Ones. Dit zijn de gemuteerde wezens die boven de grond het grote gevaar zijn. Als Artyom betreed je de metrostelsels om een einde te maken aan de dreiging.

Zo klinkt het verhaal simpel, maar er zijn meer lagen aanwezig, want gaandeweg in de game leer je meer over hoe Artyom en de bevolking omgaan met het leven ondergronds, maar zie je ook hoe langzamerhand de facties groeien. Deze facties vormen het verhaal van Metro: Last Light en daarmee is het verhaal over beide delen interessant te noemen. Als Artyom ga je dus het avontuur beleven en dit is er eentje. Aangezien we Metro: Last Light vorig jaar al hebben gespeeld voelde Metro 2033 vanzelfsprekend aan als een prequel. Het was boeiend om te zien hoe alles is begonnen, maar het geheel kwam wel wat traag op gang.

Geen standaard shooter

Als first person shooter voelt het sowieso een stuk trager aan in vergelijking met andere shooters. Het is niet een shooter waar je de hoek om komt en er op los kan knallen. Net als in Last Light moet je de omgeving eerst verkennen en dan een aanpak kiezen. Je kunt ervoor kiezen om vol te gaan vuren, maar dan zal je op de hogere moeilijkheidsgraad echt in de problemen komen. Dan is de AI nog scherper en zal je via de flanken aangevallen worden. Gelukkig zorgt de game ervoor dat je ook een stiekeme benadering kan kiezen wat ook van toepassing is in Last Light. Je kunt gloeilampen en andere lichtbronnen uitschakelen om vervolgens sneaky met vijanden af te rekenen.

Je kunt er dan voor kiezen om vijanden te doden of knockout te slaan. Het wapenarsenaal en je uitrusting helpen bij beide benaderingen en is voldoende. Wapens, zoals een shotgun, pistool of machinegeweer zijn allemaal aanpasbaar met silencers. Ze hebben stuk voor stuk een industriële en eigen gemaakte feel waardoor ze bij de speelwereld passen. Daarnaast heb je werpmessen waarmee je snel en stiekem vlot vijanden kunt doden. Al het arsenaal en uitrusting werken op zich prima. De wapens knallen lekker weg en het feit dat beide games op 60 frames per seconde draaien zorgt voor een fijne ervaring op dat vlak. Het gooien van granaten gaat echter een stuk minder, want daar kloppen de phyiscs niet helemaal van. Je gooit ze niet in een boog, maar bijna recht vooruit wat nogal lomp is.

Goed, je kunt situaties dus op meerdere manieren benaderen en je hebt ook verschillende routes die je kan kiezen. Dat is terug te zien in beide games. Uiteindelijk zijn beide games toch vrij lineair op veel stukken, maar we hebben er ons niet heel erg aan gestoord. Er zijn afwisselend wat grotere gebieden en vooral in Metro: Last Light ga je meer bovengronds en die game bevat ook meer variatie in de levels. In Metro 2033 ben je vooral in de metrostelsels bezig wat op zich logisch is, maar doordat het wat traag overkomt en je vaak echt alleen van A naar B aan het gaan bent kostte deze game ons meer energie en geduld.

Beheer je uitrusting goed

De meerdere speelstijlen en routes geven beide titels net dat beetje extra waardoor de gehele ervaring leuker is. Je kunt het echt op je eigen manier spelen en het is allesbehalve een run & gun game of althans, dat valt niet aan te raden. Je moet nadenken bij wat je doet en af toe schrik je ook nog flink doordat er een mutant opeens opduikt en je snel moet handelen om te overleven. Soms hadden we ook echt het gevoel alsof ons leven aan een zijden draadje hing, want je moet op veel zaken letten, zoals hoeveel munitie je nog bij je hebt en meer. Dit is trouwens wel afhankelijk van wat je aan het begin van de game in hebt gesteld.

Je kunt twee moeilijkheidsgraden kiezen met normaal en moeilijk, maar je kunt ook nog eens Survival of Spartan kiezen. Bij de eerste moet je echt bewust omgaan met je kogels, items en filters (voor te ademen bovengronds met gasmasker). Deze zijn namelijk beperkt beschikbaar en te vinden in de wereld, waardoor je het moet managen. Als je Spartan kiest dan hoef je niet zo te letten op de kogels en dergelijke. Dit is meer voor degene die de game als shooter benaderen. Volgens ons wat zonde, want zo komt de charme van het sluipen, wat prima werkt, niet naar voren. Stealth te werk gaan is naar onze mening het meest vermakelijke en bovendien geeft het veel voldoening.

De geweldige en grimmige sfeer

Als je de diehard ervaring wilt hebben kun je ook nog voor de Ranger modus kiezen waardoor items nog schaarser zijn en je echt bijna onzichtbaar moet handelen. Over het algemeen werken de speelstijlen prima en het schieten werkt fijn, maar wat voor beide titels als een groot pluspunt geldt is de sfeer zowel ondergronds als bovengronds. In de review van Metro: Last Light benadrukten we al dat de sfeer, die werkelijk fantastisch is neergezet. Je merkt aan alles dat je in een post-apocalyptische wereld zit. Denk dan aan het verwoeste en verwilderde Moskou, maar ook aan de ondergrondse dorpjes waar het echt leeft.

De wereld zit vol met details en vooral Metro: Last Light bevat veel afwisseling hierin, zoals de grote shoot-outs en filmische momenten waarbij we op het puntje van onze stoel zaten. Toch bevat Metro 2033 die kenmerkende sfeer waardoor we meteen ook in die game zaten. We werden vooral gegrepen door de donkere metro´s waar een grimmige sfeer hangt, waardoor we elke hoek gingen verkennen om te kijken of er wat te vinden was. Het is een wereld die je – terwijl het gruwelijk oogt – maar al te graag wilt ontdekken door de juiste toon en sfeer dat op een intrigerende wijze op je scherm vertoond wordt.

Audiovisueel erg verzorgd

Op de PlayStation 3 was Metro: Last Light grafisch gezien al een verzorgde game, maar op de PlayStation 4 ziet de game er nog fraaier uit en bevat het minder de kleine foutjes dan in de andere versie. 4A Games heeft de textures verbeterd alsook de belichting en de NPC´s bevatten tevens meer details. Metro 2033 draait ook op de nieuwe engine en dat is duidelijk te zien, want deze doet niet onder voor diens opvolger. Zo heeft men de skybox, zoals dat heet, overgezet waardoor de belichting en de lucht er beter uitziet bovengronds. Bepaalde effecten ogen nog wel wat simpel, zoals vonken en vuur, maar in onze optiek is dat niet iets wat afbreuk doet aan het grafisch aspect.

Aangezien het verhaal in beide games zich afspeelt in Moskou hoor je overduidelijk Russische accenten bij de personages. Je kunt de gesproken taal zelfs instellen in het Russisch voor wat extra sfeer. De voice-acting is in het algemeen goed te noemen. Geluidseffecten zijn verder ook prima, want je kunt op grote afstand al vijanden horen praten of mutanten horen schreeuwen. Sommige wapens klinken wat hol, maar dat heeft ook te maken met dat het soms zelfgemaakte wapens zijn. Over het algemeen scoren allebei de titels een voldoende, maar het had beter geweest als je Artyom wat vaker zelf hoorde praten buiten de laadschermen om in plaats van dat je notities van hem moet zoeken en deze leest. De laadschermen zijn ook een beetje jammer, want hoewel je niet lang hoeft te wachten haalt het toch de flow uit de game.

Conclusie:

Er zijn al aardig wat remakes verschenen dit jaar en 4A Games had de makkelijke weg kunnen kiezen om alleen Metro: Last Light iets te verbeteren en het daar bij te laten. Ze hebben echter ook Metro 2033 op grafisch vlak verbeterd evenals qua gameplay. Audiovisueel is het erg verzorgd met nette textures en belichting waardoor de bijzondere post-apocalyptische sfeer en wereld (in 1080p nu) nog beter naar voren komen. Beide games spelen vlot en fijn op 60 frames per seconden en de verschillende opties in hoe je het speelt bevielen prima. Het verhaal is daarnaast erg interessant. Metro 2033 is een wat trage game terwijl bij Metro: Last Light het tempo wat hoger ligt. Die game bevat ook wat meer variatie, maar als bundel is dit voor de schappelijke prijs een aanschaf die we zeker kunnen aanraden.

Pluspunten

  • Verhaallijn
  • Verschillende speelstijlen
  • Sfeervol en vol details
  • Fijne besturing
  • Audiovisueel netjes

Minpunten

  • Actie in Metro 2033 wat eentonig
  • Granaten gooien gaat lomp