Review: Game of Thrones – Episode 3: The Sword in the Darkness – Ik moet toegeven dat ik een beetje geobsedeerd ben door Game of Thrones. Na het ontdekken van de TV-reeks ben ik snel overgeschakeld op de boeken, en toen ik me realiseerde dat zich op die pagina’s een nog veel rijkere fantasy-wereld bevond, was er geen houden meer aan. Dit betekent helaas ook dat de serie een beetje betekenis verliest. Bepaalde veranderingen aan het plot zorgen ervoor dat logische gebeurtenissen in het boek niet meer aan bod komen en ik vind het ook bijzonder jammer dat kleurrijke figuren als Lady Stoneheart en Young Griff – boeklezers weten over wie ik het heb – wellicht nooit op mijn TV-scherm zullen verschijnen. Telltale hoeft zich daar echter niets van aan te trekken. Zij hebben hun eigen verhaal gecreëerd en eerlijk is eerlijk: ze doen dat verdomd goed.

And now my watch begins

Nu de grafredes afgehandeld zijn, ziet het ernaar uit dat Telltale de reeks snel weer op het juiste pad trekt. Na de nogal makke gebeurtenissen uit de tweede aflevering, wordt er dit keer geen tijd verspild om de speler weer in de actie te betrekken. Al snel blijkt dat elke verhaallijn nog steeds bijzonder interessant is om te volgen, al kunnen we ons nog steeds niet van de indruk ontdoen dat we bepaalde zaken al eerder gezien hebben. Neem bijvoorbeeld Rodrik Forresters verzet tegen de Whitehills die Ironrath bezetten. Wanneer duidelijk wordt dat de man zal moeten kiezen tussen openbaar opstandig gedrag – wat ongetwijfeld levens zal kosten – en een pijnlijke, maar verder vredevolle onderwerping aan het gezag, kregen we onmiddellijk flashbacks naar Bran Starks dilemma toen Theon Greyjoy Winterfell overnam.

Gelukkig roept het misbruik van de Whitehills voldoende verontwaardiging op om dat soort vergelijkingen naar het achterhoofd te bannen. Bovendien krijgt Rodrik in de loop van de aflevering wat belangrijke informatie, die in de toekomst voor behoorlijk wat spanningen zal kunnen zorgen binnen Ironrath. Aan de overkant van de Narrow Sea zorgt Asher nog steeds voor onvervalste QTE-actie. Het verbannen familielid van de Forresters trekt nog steeds met zijn oom en beste vriendin naar Meereen, maar komt daarbij in uiterst gewelddadige aanraking met een vijandige compagnie huurlingen en een… hoe-zeggen-we-dit… ons vaag bekend voorkomend beest dat vuur spuwt. Ashers verhaallijn deed ons op het einde trouwens ook smeken naar meer, maar zeggen waarom zou uiteraard onvergeeflijk zijn.

Inmiddels probeert Mira Forrester vanuit King’s Landing nog steeds haar familie te helpen, maar wanneer Cersei en Margaery erachter komen dat ze in het geheim afgesproken heeft met Tyrion, wordt het een race tegen de klok om de brokken te lijmen. Een gebeurtenis die fans van de reeks kennen als de “purple wedding” gooit nog meer roet in het eten. Game of Thrones wordt tenslotte helemaal fascinerend aan de Wall, waar Gared Tuttle eindelijk zijn eed aflegt als broeder van de Night’s Watch. Hij krijgt vervolgens twee bezoekers, die zijn verhaal telkens een onverwachte richting uitsturen. Gared krijgt de kans om te doen waar nog maar weinig personages in het universum in geslaagd zijn en schrik niet wanneer je je hier laat leiden door je emoties in plaats van door een rationele gedachtegang.

Keuzes, keuzes, keuzes…

Game of Thrones bouwt intrige bovenop intrige en weet daardoor die oh zo kenmerkende sfeer op te roepen die zowel de boeken als de TV-reeks zo interessant maakt. Het is echter opnieuw vooral de belofte van een spectaculaire toekomst die het geheel overeind houdt. Wat er in “The Sword in the Darkness” gebeurt is spannend, goed geschreven en knap in elkaar gestoken, daar bestaat geen twijfel over. Maar nog steeds kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat onze keuzes bijzonder weinig consequenties hebben. Wat je ook doet, Margaery zal sowieso kwaad op je worden. En wie Gared Tuttle de vorige aflevering ook tegen zich in het harnas joeg, deze aflevering zal je die ruzie wel erg gemakkelijk weer kunnen bijleggen. Jammer, maar we hopen dat bepaalde keuzes vooral later belangrijk zullen worden.

Penseelstreken

Op dat vlak kunnen we dus niets anders doen dan afwachten. Wat gameplay en het audiovisuele aspect betreft, kan ik dan weer niet anders dan in herhaling vallen. Je volgt weer het gebruikelijke Telltale-concept waarin je dialogen voert, omgevingen verkent en af en toe deelneemt aan een gevecht vol quick-time events. Het getuigt van de genialiteit van Telltale dat ze deze eenvoudige opzet bijzonder interessant weten te houden. Grafisch zijn we meer en meer onder de indruk van Game of Thrones, al blijf ik bepaalde penseelstreken in de achtergrond erg ruw en bijgevolg nogal afleidend vinden. Tenslotte wil ik nog de soundtrack en het stemmenwerk een pluim geven. Beiden zijn weer van het gebruikelijke hoge niveau en laat ons eerlijk zijn: een IP als Game of Thrones verdient simpelweg niet beter. Knap!

Conclusie

Het lijkt wel alsof ze bij Telltale onze klachten na de vorige aflevering gehoord en ter harte genomen hebben. In “The Sword in the Darkness” ligt het tempo weer vanouds hoog en krijg je als speler de ene na de andere lastige keuze voorgeschoteld. Het blijft jammer dat deze keuzes nog altijd geen onmiddellijk zichtbare gevolgen hebben, maar misschien is dit denken-op-lang-termijn net de charme van de reeks. Wij kunnen na de reeks cliffhangers die deze aflevering afsluit alvast niet wachten op de volgende episode en dat zegt toch ook veel. Het avontuur van de Forresters zit op audiovisueel vlak nog steeds oerdegelijk in elkaar, dus ook daar zal je ons weinig over horen klagen. Het is nog even wachten op het vijfde seizoen van de TV-reeks, maar deze aflevering wist onze honger toch even te stillen.

Pluspunten

  • Knap verhaal
  • Beloftes naar de toekomst toe
  • Audiovisueel prima
  • Keuzes lastig…

Minpunten

  • …maar weinig onmiddellijke gevolgen
  • Penseelstreken nogal ruw