Review: Infinity Runner – Weerwolven en ruimteschepen, niet bepaald de meest alledaagse combo, maar Infinity Runner brengt ons dit. Jij bent een gevangen in het ruimteschip Infinity waar allerlei rare experimenten op je uitgevoerd zijn, met als gevolg dat je buitenproportionele vormen aan kan nemen, waar Jan en alleman snel voor wegrent. Na jaren van opsluiting is daar een mysterieuze stem die je gebied wakker te worden en te ontsnappen. Hoe gaan we dat doen? Wel, door te rennen totdat we het licht aan het einde van de tunnel zien.

Rennen en maar rennen

Infinity Runner is in de kern eigenlijk een oersimpele game. Je dient level na level af te werken waarin je van het begin naar het einde toe rent. In de tussentijd krijg je van een mysterieuze vrouw te horen wat zo’n beetje het achtergrondverhaal is, maar echt heel duidelijk wordt het nooit. Dat verklaart het einde ook, maar daar zullen we nu niets over los laten. Het verhaal an sich is dan ook niet direct heel boeiend, maar dat kan op termijn nog verande.

De gameplay is boeiender en weet door zijn simpelheid toch op de één of andere manier te overtuigen. Infinity Runner schotelt je in totaal zeven verschillende locaties voor en per locatie dien je twee levels af te werken. Dit doe je door simpelweg van het begin naar het einde te rennen en hetgeen dit concept bemoeilijkt, is het feit dat je onderweg vijanden en obstakels treft die ineens het einde van jouw leven kunnen betekenen. Ja, dat klinkt weinig indrukwekkend en uitdagend, maar vergis je niet.

Springen, glijden en wisselen

In hoog tempo volgen de obstakels zich op en ook dien je nog eens goed op te letten op de route die je neemt, wil je überhaupt het einde van een level bereiken. Om deze obstakels te ontwijken, dien je vliegensvlug – zeker in latere levels – te reageren met de besturing. Deze besturing is zelf erg gemakkelijk. Je hebt een middenbaan waar je op rent en je kan tevens uitwijken naar links en rechts. Ook kan je nog springen en glijden, en dat is het dan wel. Tref je een object op de middenbaan in een gang aan, dan druk je de linker analoge stick naar links of rechts om als het ware op een baan ernaast te gaan rennen en zo het object te ontwijken.

Tref je lasers op de grond aan? Dan gebruik je de springknop. Lasers in de lucht? Dan dien je te glijden. Dit is zeer gemakkelijk uitvoerbaar en het voornaamste wat voor de uitdaging zorgt, zijn je eigen reflexen, want uiteraard worden verschillende obstakels op den duur met elkaar gemixt en afgewisseld op een hoog tempo. Vergeet daarbij niet de bochten in gangen in de gaten te houden, want als je rechtdoor rent en niet een bocht instuurt (door de juiste richting op te kijken met de rechterstick), dan ren je hopeloos tegen een muur op en is het einde oefening.

Vrije val

De uitdaging zit hem dus in het gegeven dat je zeer snelle reflexen moet hebben wil je het einde van een level bereiken. Kijk er dan ook niet raar van op dat je een level een keer of tien opnieuw moet doen voordat je alles doorhebt. De kunst is ook een beetje om te onthouden waar welke objecten zich bevinden en hoe je dit kan ontwijken. Alleen op die manier kan je het geheel tot een goed einde brengen. Naast dat je als gevangene erop los aan het rennen bent, is er ook nog een afwisseling qua gedaante. Door de vele experimenten zul je zo nu en dan de vorm van een weerwolf aannemen en die heeft net even wat andere capaciteiten. Die gaat nog een tikkeltje sneller, slaat vijanden zonder pardon overhoop en treft ietwat andere obstakels aan op z’n pad.

Deze afwisseling is prima voor de gameplay, want dat maakt het net even wat leuker. Ook de afwisseling in omgevingen doet de game goed en naarmate je verder komt, wordt ook de uitdaging opgeschroefd, wat positief bijdraagt aan de ervaring. Een ander punt waar ook de uitdaging in terug te vinden is, is dat je per level maar een beperkt aantal levens hebt. Ga je dood? Dan start je bij een recent checkpoint – waar er veel van zijn – en dan kun het stuk opnieuw doen. Red je het alsnog niet, dan zal je het gehele level opnieuw moeten doen. Wel kan je zo hier en daar een extra leven oppikken, maar die zijn alsnog erg schaars.

Net zolang als een film

De Story modus heeft genoeg om handen om je te vermaken en aan het spelen te houden. Het kent enige vorm van verslaving, waarbij je na elke keer doodgaan toch nog eventjes opnieuw probeert om het level te voltooien. Met 14 levels die tussen een minuut en vijf minuten duren is de game in zijn totaliteit echter behoorlijk aan de korte kant. Een beetje geoefende speler rent in een uurtje of twee – inclusief meerdere malen opnieuw beginnen na het vinden van de dood – door de game heen en dat is nu niet bepaald een lange speelduur.

Dit wordt echter opgerekt door het bieden van uitdagingen, waarmee je nieuwe weerwolf levels kan bereiken. Of je hier ook echt mee aan de slag gaat, hangt van je eigen doorzettingsvermogen af, maar anders is er nog de Arcade modus waarin je wat andere varianten qua modi aantreft. Zo is er een time trial met leaderboards, daarnaast kan je in een Infinity modus aan de gang waarin je oneindig kan blijven rennen voor een hoge score enzovoort. De fanatieke speler zal hier absoluut veel plezier mee hebben, want ondanks dat de Story modus aan de korte kant is heeft de game enige aantrekkingskracht wat moeilijk te omschrijven is.

Technische tekortkomingen

Infinity Runner is niet direct de meest in het oog springende game. Grafisch is het opgeleukt voor de PlayStation 4, maar het oogt nog steeds als een PC game uit 2002. Het is heel erg simpel ingevuld, het ontbreekt een beetje aan een claustrofobische sfeer en de verschillende kleurstellingen per level voelen vooral voor de afwisseling bedoeld aan. De audio daarentegen klinkt al een stuk beter (dankzij de soundtrack), al is het wel irritant dat je bij het herstarten van een level elke keer hetzelfde geleuter aan moet horen. Dat is bij een eerste playthrough niet erg, maar als je voor de tiende keer opnieuw begint en hetzelfde te horen krijgt, dan gaat dat vervelen. Sterker nog, soms moet je even een introductiemoment afwachten alvorens je kan spelen, wat onnodige tijdverspilling is.

Goed, dat zijn details waar ons oog op viel tijdens het spelen, maar het voornaamste probleem wat we in deze game aantroffen is dat het soms niet rechtvaardig werkt. Je moet soms zo extreem accuraat zijn dat je onnodig het loodje legt omdat je game je geen strobreed in de weg legt. Dat is op een hogere moeilijkheidsgraad met zeer weinig levens eerder frustrerend dan een uitdaging en dat is jammer. Ook in de Arcade modus kwamen we wat stomme fouten tegen. Zo troffen we een level met bewegende objecten aan, waarbij het de bedoeling is deze te ontwijken. De game plaatst echter ook vijanden in dat gedeelte, die je in slow-motion verslaat, maar als je dan verder rent ren je direct tegen een object aan. Kortom, oneerlijk doodgaan en dat is niet leuk.

Conclusie

Infinity Runner is een simpele, maar vooral vermakelijke game. Van het verhaal en de graphics moet de game het niet hebben. Van de uitdaging, lekkere soundtrack en simpelheid wel. De game is aan de korte kant, maar dat wordt enigszins leuk opgevangen met wolflevels en een arcade modus. In die zin is het een perfecte titel voor tussendoor, aangezien de levels nooit veel langer dan vijf minuten duren, wat het pick up and play gehalte fors opvoert. Grafisch is het te simpel en ouderwets wat best jammer is, maar als we puur naar de fun kijken dat we hadden, dan kunnen we stellen dat Infinity Runner – ondanks haar gebreken – een hoop plezier heeft gebracht.

Pluspunten

  • Lekker hoog tempo
  • Arcade modus
  • Ideaal voor tussendoor
  • Enige vorm van verslavende werking
  • Uitdaging…

Minpunten

  • …die soms meer frustrerend dan uitdagend is
  • Grafisch erg ouderwets
  • Soms wat rare bugs die de gameplay belemmeren