Review: Toren – Toen Toren vorig jaar werd aangekondigd, maakte het indruk met zijn uniek ogende stijl. Deze indie-platformer die ontwikkeld werd door het Braziliaanse Swordtales en in samenwerking met Versus Evil wordt uitgegeven, is nu dan eindelijk uitgekomen. Nieuwsgierig als wij waren, haalden we de game binnen en gingen we ermee aan de slag. Tijd om je te vertellen of we van de toren zijn afgevallen of dat we die met veel vreugde hebben beklommen.

Een simpel verhaal met een hoger doel

Te beginnen met het verhaal van Toren wat niet heel uitgebreid is en waarvan je ook niet achterover zal slaan. Het is zelfs zo compact dat het lastig is om geen spoilers weg te geven. We raden iedereen dan ook aan die niet wil weten waar het uiteindelijk om gaat, om dit kleine gedeelte over te slaan. In Toren ben je ‘The Moonchild’ (een klein meisje) en je moet een hele hoge toren beklimmen om eenmaal wanneer je boven gekomen bent het gevecht aan te gaan met een draak. Door het gevecht met deze draak te winnen kan je een oude vloek opheffen en daarmee zal je tevens de wereld redden.

Je begint als heel jong meisje en gaandeweg je reis naar boven zul je ouder en tevens sterker worden. Vrij snel krijg je ook een zwaard tot je beschikking waarmee je de draak kunt bevechten. Tussendoor word je aan de hand genomen door een oude wijsgeer die elke keer weer iets onverstaanbaars brabbelt. Gelukkig heb je dan altijd nog de tekst onderin je beeldscherm om enigszins te kunnen begrijpen waar het over gaat. De momenten dat je met deze oude knakker te maken krijgt komen voor, of wannneer je dood gaat of wanneer je verzeild raakt in een droom, of beter gezegd, een soort visioen.

Visioenen bieden afwisseling

Hierin moet je eerst symbolen systematisch met zand opvullen en vervolgens moet je wat vijanden zien te ontwijken. Elk visioen is eigenlijk een apart stadium en bevat weer wat andere gameplay elementen waardoor ze allemaal uniek lijken te zijn. Dat zorgt weer voor de nodige afwisseling tussen het spelen van het hoofdverhaal door. De gameplay zelf kent een logische opbouw en leidt je ook min of meer door verschillende stadia. Zo leer je al vroeg de aanval van de draak kennen waarmee je versteend kan worden en in latere stadia leer je weer hoe je deze moet ontwijken.

Tevens kom je al vroeg op plekken terecht waar de wind je van sommige platformen af kan blazen, later krijg je hier nog eens mee te maken wanneer je de draak weer tegenkomt. Dan ken je de situatie al en ben je beter voorbereid op wat dan komen gaat. Omdat dergelijke gameplay elementen later wéér op een andere manier worden ingezet ben je nooit echt de weg kwijt in wat je moet doen. Dat komt de opbouw zeker ten goede en daarom voelt de game ook meer als één geheel aan.

Gedichten rapen voegt niks toe

Toch zijn er ook elementen die minder goed werken, zoals de gedichten die her en der verspreid liggen en die je van de grond kan oprapen. Open je zo’n gedicht, dan wordt heel je scherm wit en krijg je wat verschillende woorden in beeld te zien. Dit soort momenten worden echter zo onsamenhangend gebracht dat ze eerder hinderlijk zijn dan dat je er echt iets aan hebt. Het blijken vooral onnodige spelonderbrekingen te zijn en het is dan ook niet raar als je later deze gedichten gewoon links laat liggen.

Een beetje puzzelen en een beetje springen

Naast het betreden van deze alternatieve werelden ben je zoals gezegd jezelf een weg omhoog aan het werken naar de top van de toren. Hierbij word je geleid door ‘The Tree of Life’ waarvan je zelf het zaadje hebt gepland. Je moet op sommige momenten in het spel bepaalde handelingen verrichten om de boom verder te laten groeien zodat jij daardoor weer verder kunt komen. Dit gaat vaak gepaard met wat standaard platformactie, zoals dat je op bepaalde momenten van het ene plateau naar het andere moet springen.

Nauwelijks vijanden en een wat stroeve besturing

Gedurende je reis naar boven heb je ook nauwelijks iets te duchten van de weinige vijanden die je op je pad treft. Los van de draak die wel iets pittiger is, kom je kleine beestjes tegen die nog het meest lijken op kevertjes, die tegen je aan springen en je in de afgrond willen duwen. Daarnaast krijg je heel soms met geesten te maken die niks doen, behalve heen en weer bewegen. Je moet er dan alleen voor zorgen dat je tijdig tussen hen doorloopt.

Via dat laatste kunnen we een mooi bruggetje maken naar de besturing die toch wel vaak stroef aanvoelt. Misschien is ‘zweverig’ hier meer op zijn plaats, want als je bijvoorbeeld wilt springen, dan lijkt het net alsof je á la Destiny door de lucht zweeft. Het heen en weer bewegen gaat niet altijd even soepel wat tevens geldt voor wanneer je aan een rand bungelt en ergens op probeert te klimmen. Dit wordt mede veroorzaakt door de camera die af en toe moeite heeft om mee te draaien met je personage.

Een beetje buggy hier en daar

Laten we voorop stellen dat de besturing niet zo stroef aanvoelt dat het echt onspeelbaar is, maar het werkt toch ook niet helemaal lekker. Naast dat het bewegen met je personage wat stroef aanvoelt oogt het allemaal soms ook vrij ‘buggy’. Zo ziet het er raar uit dat bijna je hele lijf in een muur verdwijnt wanneer je aan een rand hangt. Of dat je met je handen in de lucht grijpt terwijl je aan diezelfde rand bungelt, net als wanneer je met je voeten in het luchtledige staat in plaats van echt op een plateau.

Dit soort momenten komen te vaak voor en geven je het gevoel dat de game hier en daar nog wel wat extra afwerking had kunnen gebruiken. Hetzelfde geldt voor het hoofdpersonage, want haar gezicht ziet er wat vaal uit en de rest, zoals haar wapperende haren en haar kleding, ogen vooral vrij hoekig. Dat neemt niet weg dat Toren er door zijn bijzondere artistieke vormgeving bij momenten ook prachtig uit kan zien, maar met iets meer finetuning had er wellicht nóg meer uitgehaald kunnen worden.

Kort maar zweverig

Wees alvast gewaarschuwd, want voordat je weet rolt de aftiteling over je beeldscherm. Wij deden ongeveer vierenhalf uur over het uitspelen van de game en dat is nog aan de wat langzame kant. Toren biedt je een beperkte ervaring voor een toch ook wat beperkte prijs. Want voor €9,99 kan je game al oppikken uit de PlayStation Store en dat is op zich geen bedrag om van achterover te vallen. Dat neemt niet weg dat je voor dit bedrag dus een betrekkelijk korte ervaring voorgeschoteld krijgt. Eén die vooral zweverig aanvoelt en bovendien niet verschoond is van de nodige gebreken.

Conclusie

Toren is in de basis een game met een artistiek zeer unieke setting. Dat de game uiteindelijk amper weet te imponeren ligt met name aan de algehele afwerking die te wensen over laat. Zowel op het gebied van gameplay, verhaalvertelling als op het grafische vlak laat Toren een aantal steken vallen. Het geheel heeft absoluut potentie alleen is het juist zo jammer dat deze potentie niet direct al meer is uitgebuit. Daar komt ook nog eens bij dat de speelduur betrekkelijk kort is, al is de aanschafprijs niet heel erg hoog. Desondanks hebben wij ons toch redelijk vermaakt met Toren al betwijfelen we of deze game tussen alle andere releases echt op zal vallen.

Pluspunten

  • Unieke stijl
  • Logische volgorde van bepaalde gameplay elementen
  • Concept is interessant
  • Visioenen bieden afwisseling

Minpunten

  • Vrij kort
  • Is nog vrij buggy
  • Het geheel mist afwerking
  • Stroeve besturing
  • Verhaal wordt te zweverig gebracht
  • Gedichten die je op kan rapen voegen weinig toe