Review: Batman: Arkham Knight – Wie op een dag voor zichzelf beslist om gekleed als een vleermuis criminelen tot pulp te gaan slaan, heeft ze eigenlijk niet meer alle vijf op een rij. Een massa geld en een tragisch achtergrondverhaal zorgen echter voor verzachtende omstandigheden die miljonair Bruce Wayne maar al te graag bovenhaalt. De roofmoord op zijn ouders luidde weliswaar het begin van een nieuw tijdperk in, maar de lijdensweg van de vleermuisman eindigt daar allerminst. Wie de vorige Arkham games gespeeld heeft, kan zich voorstellen wat voor zorgen zich tussen de puntige oortjes van Bruce Wayne schuilhouden. En zelfs zij kunnen zich niet voorbereiden op de bij vlagen ronduit schokkende nachtmerries die Scarecrow voor hem in petto heeft. Welkom in Batman: Arkham Knight.

Terreur, terreur en nog eens terreur

Rocksteady keert terug naar Gotham City om nog één keer een Batman avontuur om U tegen te zeggen in elkaar te boksen. Dat ze hierin zouden slagen, stond eigenlijk vooraf al buiten kijf. Nu de assen van de Joker ergens op de begraafplaats van een plaatselijke gevangenis uitgestrooid zijn, ziet het ernaar uit dat de geplaagde stad van Bruce Wayne een periode van rust en vrede tegemoet gaat. Dat is echter buiten Jonathan Crane, a.k.a. Scarecrow gerekend, die met een welgemikt dreigement erin slaagt om een gehele evacuatie van Gotham City teweeg te brengen. Eens te meer lopen de straten vol met gespuis dat dringend getrakteerd dient te worden op een langdurig verblijf achter de tralies en wanneer er dan ook nog eens een gloednieuwe snoodaard opduikt, wordt duidelijk dat dit geen sinecure zal zijn.

Batman komt namelijk tegenover de Arkham Knight te staan, een op het eerste zicht nobele onbekende die Batman als zijn aartsvijand beschouwt. Hij heeft zich elke gevechtstechniek van de vleermuisman eigen gemaakt en deinst niet terug om de smerige middelen boven te halen. Samen met Scarecrow stampte de Arkham Knight een samenzwering van superschurken uit de grond met slechts één doel: een enkeltje richting hiernamaals voor ieders favoriete superheld, en als het even kan met zoveel mogelijk onschuldige slachtoffers. Dat kunnen Batman en co. – o.a. Oracle, Robin en Nightwing maken hun voorspelbare opwachting – uiteraard niet zomaar laten gebeuren. Het resultaat is een narratief dat verbaast, shockeert en pleziert, maar als puntje bij paaltje komt helaas ook een beetje teleurstelt. Ik leg even uit waarom.

Laten we positief beginnen. Rocksteady profileert zich met Batman: Arkham Knight nog maar eens als een superfan van het bronmateriaal en zorgt er dan ook moeiteloos voor dat liefhebbers van de comics geregeld zullen kraaien van plezier. Het verhaal waar ze dit keer mee op de proppen komen, bevat voldoende bochten en uitstapjes richting een kleine eeuw aan Batman mythologie om zelfs een leek zover te krijgen dat hij even Wikipedia opzoekt. Wie zichzelf niet als een kenner beschouwt, hoeft zich evenwel geen zorgen te maken. Rocksteady voorziet voldoende achtergrondinfo om Arkham Knight ook voor het grote publiek verteerbaar te maken, al neemt dat niet weg dat fans de overduidelijke knipogen naar A Death In The Family en The Killing Joke zullen waarderen. Knap werk, zoals altijd.

Wie zich de twist op het einde van Arkham City nog voor de geest kan halen, weet dat Rocksteady er als geen ander in slaagt om gamers op het verkeerde spoor te zetten. De ontwikkelaar probeert ook dit keer enkele interessante raadsels op te zetten, al zijn die nu iets doorzichtiger van aard. Ik schrok wel geregeld van de duistere, volwassen toon die bovengehaald wordt. Stellen dat mijn kin een aantal keer in ongeloof de vloer aantikte, zou eigenlijk een understatement zijn. De puzzelstukjes zijn er dus zeker om de voorgaande games op verhaalvlak te overtreffen, al schiet Arkham Knight op dat vlak nét te kort. Daarvoor is het plot soms iets te fragmentarisch en voelt de manier waarop de verschillende schurken voor de camera gesleurd worden iets te geforceerd aan. Ach, je kan niet alles willen, toch?

De Batman-simulator

Kort samengevat: op verhaalvlak maken de verschillende onderdelen indruk, maar de som der gehelen klinkt iets minder overtuigend. Diezelfde bedenking hoef ik gelukkig niet te maken wat gameplay betreft. Rocksteady heeft de inmiddels meermaals geteste formule geperfectioneerd en zet met Arkham Knight een Batman-simulator pur sang neer. In stealth modus een stel gewapende bandieten één voor één uitschakelen voelt door een stel nieuwe moves nu nog intuïtiever aan en ook het reeds sublieme gevechtssysteem werd passend getweakt, met een betere ervaring als gevolg. Ook de manier waarop je geregeld de speurneus mag uithangen, verdient een eervolle vermelding. Rocksteady neemt je niet langer bij het handje, maar geeft je de mogelijkheden om alles zelf uit te zoeken. Bewonderenswaardig, vind ik dat.

Om ervoor te zorgen dat je als gamer steevast uitgedaagd wordt, krijg je dit keer ook een aantal nieuwe types vijanden voorgeschoteld. Zo lopen er geregeld medics rond op het slagveld, die hun kameraden terug bij bewustzijn brengen en soms zelfs van een gevaarlijke elektrische lading voorzien. Rondvliegende drones en om hun as draaiende sentry guns bemoeilijken daarnaast bijna elke stealth sectie, terwijl er nu ook snoodaards rondlopen die Batman kunnen opsporen wanneer hij zijn detectivevisie te lang aan laat staan. Gelukkig heeft de vleermuisman een aantal nieuwe of geüpdate gadgets tot zijn beschikking, zodat hij op zijn minst de middelen heeft om elke situatie aan te pakken. Denk dan bijvoorbeeld aan een apparaatje dat de stem van een superschurk kan nabootsen, zodat je de routes van vijanden kan beïnvloeden.

Batman zou Batman niet zijn zonder zijn vaste kliek aan bondgenoten en Rocksteady heeft Robin en Nightwing (en nog enkele anderen die we hier niet gaan spoilen) nu een iets actievere rol in het verhaal gegeven. Op vaste punten in de game kan je met hen samenwerken, wat leidt tot dubbele finishers en enkele leuke scenario’s waarin je beide helden onder je duim krijgt. Helaas is Arkham Knight qua gameplay niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zo durft de camera wel eens tegen te werken, waardoor de anders visueel bijzonder aantrekkelijke ‘dual takedowns’ heel wat aan kracht moeten inboeten. De hoeveelheid opties is daarnaast soms eerder overweldigend dan aanmoedigend, terwijl we het gebrek aan bossfights als een ernstig gemis ervaren met enkele leuke confrontaties uit de vorige games in het achterhoofd.

Het is een auto! Het is een tank! Neen, het is…

Ook de manier waarop je je door Gotham City heen beweegt, draagt bij aan dat oh zo belangrijke gevoel dat jij – en niemand anders! – de enige echte Batman bent. Wie Arkham City en Arkham Origins gespeeld heeft, weet reeds hoe heerlijk het is om door het luchtruim van de stad te zweven. Het zal hen dan ook plezieren om te horen dat Rocksteady dit systeem nog meer getweakt heeft, zodat je nu praktisch van het ene eind van Gotham naar het andere kan vliegen zonder ooit de grond te raken. De belangrijkste toevoeging aan de Arkham franchise is echter niets minder dan de Batmobiel, die een heel nieuwe soort gameplay aan het totaalpakket toevoegt. De eerste minuten in dit monsterlijke vervoermiddel zijn een verademing, maar helaas blijft die dronken roes na dat eerste ritje niet lang duren.

De Batmobiel laat zich besturen als de gemiddelde wagen in een arcade racer, maar voelt heerlijk log aan, zodat je het gewicht van dat ding haast in je controller voelt. Het is iets te gemakkelijk om uit de bocht te vliegen, maar wanneer je merkt dat de Batmobiel zich haast letterlijk door niets of niemand laat tegenhouden, wil je eigenlijk niets anders meer. Dit ding boort zich probleemloos door bakstenen muren heen, heeft absoluut geen genade voor de lokale flora en blaast eventuele voorbijgangers uit de weg met een pijnlijke elektrische lading. Het is telkens weer een genot om op hoge snelheid de achtervolging op een stel bandieten in te zetten en het bij elke bocht opnieuw bakstenen te laten regenen. Batman vermoordt weliswaar geen mensen, maar heeft duidelijk geen moeite met een gezonde dosis vandalisme.

Met een druk op de knop verandert de Batmobiel transformersgewijs in een soort tank, waarmee je (rubberen) kogels en raketten kan afvuren op het legertje drones dat de Arkham Knight meegebracht heeft. Deze vuurgevechten – waarbij je steevast zijwaarts beweegt om inkomende aanvallen te ontwijken, terwijl je geduldig wacht om zelf je arsenaal te kunnen inzetten – bieden aanvankelijk een leuke afwisseling, maar blijken uiteindelijk zo alomtegenwoordig te zijn dat je op den duur begint te zuchten wanneer je nog maar eens gedwongen wordt om de tankmodus aan te zetten. Hetzelfde geldt voor een aantal stealth secties waarin je met de Batmobiel ongemerkt achter vijandige tanks moet zien te geraken, zodat je het vuur kan openen op hun zwakke plek: tof wanneer je het de eerste keer doet, na de derde keer gewoon vervelend.

Tel daar nog eens een aantal ronduit frustrerende platform segmenten bij, waarin je de Batmobiel over daken moet zien te manoeuvreren, en je begrijpt dat we eigenlijk een stuk minder te spreken zijn over Batmans legendarische vervoermiddel dan we gehoopt hadden. Rocksteady heeft de look en feel van de Batmobiel mooi weten te vertalen naar een videogame, maar blijft er zodanig de nadruk op leggen, dat het niet anders kan dan opvallen dat dit ding helemaal niet zo lekker in de hand ligt als je aanvankelijk dacht. Om de haverklap word je gedwongen om opnieuw een tankgevecht aan te gaan en die segmenten voelen – hoe je het ook draait of keert – een beetje misplaatst aan in een Batman game. Meer sporadisch of optioneel gebruik van de Batmobiel was de game ongetwijfeld ten goede gekomen.

Het wauw-gevoel

Qua level design heeft Rocksteady zichzelf moeiteloos overtroffen. In Arkham Knight ligt heel Gotham City aan je voeten en deze stad zit zo tjokvol zijmissies en easter eggs, dat je niet anders kan dan onder de indruk zijn. Het helpt ook dat het er visueel allemaal gewoonweg verbluffend uitziet. De regen druipt haast levensecht van je scherm af, terwijl je de hitte van een ontploffing bijna kan voelen tot in je woonkamer. De audio ondersteunt het visuele huzarenstukje dat Rocksteady hier presenteert, met een heerlijk sfeervolle soundtrack en voice-acting die zich moeiteloos kan meten met de top. Kevin Conroy is zoals altijd bijzonder overtuigend als Batman, John Noble is heerlijk intimiderend als Scarecrow en Mark Hamill zorgt voor de kers op de taart als de Joker, die ook na zijn dood nog berichten weet na te laten.

Conclusie

Batman: Arkham Knight is een zeer sterke Batman game, maar als je het mij vraagt, slaagt Rocksteady er niet in om het sublieme Arkham City te overtreffen. Op audiovisueel vlak kan de game zich meten met het beste wat er momenteel bij de lokale gameboer in de winkelrekken ligt, het verhaal maakt – ondanks een zeker gebrek aan een coherent geheel – indruk, en de gameplay werd op alle vlakken uitgebreid en intuïtiever gemaakt, maar nieuwe toevoegingen als de Batmobiel weten niet altijd de indruk na te laten die we eigenlijk verwacht hadden. Batmans vervoermiddel laat zich niet altijd even goed besturen en dat is vooral irritant omdat Rocksteady je maar blijft dwingen om achter het stuur plaats te nemen. Spijtig, al is dit geenszins een reden om een aankoop niet te rechtvaardigen.

Pluspunten

  • Interessant verhaal
  • Getweakte gameplay
  • Het gevoel dat je Batman bent
  • De eerste paar keer dat je in de Batmobiel kruipt
  • Gotham City
  • Grafisch indrukwekkend
  • Subliem stemmenwerk

Minpunten

  • Verhaal beetje fragmentarisch
  • Camera beetje tegendraads
  • Gebrek aan baasgevechten
  • Nadruk op onhandige Batmobiel segmenten