Review: Skullgirls 2nd Encore – Weinig games lenen zich zo goed tot je reinste krankzinnigheid als fighting games. Enkel in een spel als Tekken kan je een disco’er die zo weggelopen lijkt te zijn uit de jaren zeventig, een ninja met een Robin Hood complex en een letterlijke duivel tegenover elkaar zetten zonder meteen gezichtsverlies te lijden. Wat zei je? Wil je er nog een wandelende boomstam bij die de moves van andere vechtersbazen imiteert? There you go, en speciaal voor jou gooien we er nog een worstelende panda bij om het helemaal af te maken. Ook spellen als Mortal Kombat en Street Fighter genieten ervan om zo nu en dan heerlijk over-the-top te gaan. En waarom ook niet? In principe hoort het gewoon bij het genre. Al moet ik daar meteen bij vertellen dat al het bovenstaande verbleekt bij de waanzin die Skullgirls 2nd Encore op mijn scherm toverde.

Even terugspoelen, alstublieft

Tegenwoordig hebben alle vechtspellen een verhaallijn, die in de meeste gevallen zodanig van de pot gerukt is dat zelfs Uwe Boll spontaan zou weigeren om er een film van te maken. Skullgirls 2nd Encore maakt het echter wel erg bont. De opzet van het spel is nochtans erg rechttoe rechtaan. In Canopy Kingdom bestaat er een mythisch object dat men ‘skull heart’ gedoopt heeft. Dit leuke hebbedingetje laat elke zeven jaar een wens van een vrouw in vervulling gaan. Net als zowat elk artefact waar Indiana Jones mee in aanraking komt – ja, ook die achterlijke kristallen schedel uit de laatste film – is er aan het skull heart echter een nare kanttekening verbonden. Als de ziel van de wensende vrouw niet puur genoeg is, wordt ze getransformeerd in een titulaire ‘skullgirl’, die vervolgens vol jolijt de buren gaat teisteren. Zoals je vast al geraden had, is dit precies wat tot dusver altijd gebeurd is.

De meest recente in het ellenlange rijtje skullgirls heet Marie – gek hoe je je bij het horen van die naam direct een lieve en vriendelijke vrouw voorstelt, of ligt dat aan mij? – en zij dient gestopt te worden. Elk van de veertien personages die Skullgirls 2nd Encore rijk is, heeft zo zijn of haar eigen reden om Marie van het strijdtoneel te verwijderen en zelf het skull heart in handen te krijgen. Zo zag ik een verpleegster die in haar vrije tijd bijklust als een soort ninja haar uiterste best doen om vanonder het juk van Marie uit te komen, terwijl een door zijn makkers verraadde ex-inspecteur een persoonlijke rekening te presenteren heeft aan de skullgirl. De verhalen worden verteld via statische tekeningen aan het begin en einde van een campagne, en enkele ingesproken dialogen tussen de gevechten door. Geen grootse inspanningen zoals bij Mortal Kombat dus, maar dat hoeft eigenlijk ook niet.

Waar ik wel een probleem mee heb, is dat – zelfs naar de normen van fighting games, die in mijn ogen al lager liggen dan het wrak van de Titanic – het plot bijzonder moeilijk te volgen is. Ik had continu het gevoel dat ik een rechtstreeks vervolg aan het spelen was zonder dat ik het origineel een kans had gegeven. De ontwikkelaars goochelen met allerlei moeilijke termen waar zelfs een logopedist spontaan van begint te stotteren en gaan er heel de tijd vanuit dat je zelf wel zal uitvogelen wat er nu precies aan de hand is. Personages komen uit het niets het verhaal binnenwaaien, hinten naar bepaalde plotontwikkelingen en verborgen geschiedenissen die vaag interessant klinken en verdwijnen even snel als ze gekomen zijn. Ik ga ervan uit dat je door alle verhaallijnen uit te spelen wel een algemeen beeld zal krijgen, maar tegen die tijd had mijn aandacht allang andere oorden opgezocht.

Wait… Did that just happen?

Gelukkig zijn daar nog de compleet gestoorde personages zelf, die – zoals reeds aangegeven in de inleiding – zo compleet over-the-top zijn dat je brein na een paar minuten spelen niet goed meer weet hoe het alles moet verwerken wat op het scherm verschijnt. Dit bedoel ik positief; zelden heb ik zo hard gelachen met een videogame als met de volstrekt schaamteloze onzin die Skullgirls 2nd Encore op me afvuurde. Neem bijvoorbeeld Big Band, de ex-inspecteur waar ik het eerder over had. Deze gozer werd vroeger vakkundig in elkaar getimmerd door zijn corrupte collega’s en werd weer opgelapt met – hou je vast – onderdelen van verschillende instrumenten. Dit maakt hem letterlijk een eenmansorkest, waarin hij elke rol zelf opeist. In de praktijk geef je de vijand dus een oplawaai met een goed getimede paukenslag, een uitzinnige saxofoonsolo of een lichte streling van de triangel.

De andere personages moeten niet onderdoen voor Big Band. Zo heb je Filia, een meisje met een uiterst dodelijk kapsel waar zelfs Bayonetta jaloers op zou zijn. Of wat dacht je van Valentine, de hierboven ergens reeds vernoemde ninjaverpleegster die haar tegenstanders belaagt met infusen, scalpels en botzagen. Na een overwinning komt er steevast een thermometer tevoorschijn uit haar omvangrijke boezem, die vervolgens door de hitte uit elkaar spat. Dat soort onnodige (en achterhaalde) seksualisering mag wat mij betreft stilaan uit videogames gaan verdwijnen, maar dat even terzijde. De personages zien er niet alleen allemaal anders uit, maar variëren ook duidelijk in speelwijze. Sommige vechtersbazen houden met projectiel aanvallen vooral graag afstand, terwijl anderen meer mikken op een intieme tête-à-tête bij kaarslicht zonder kans op een tweede date.

Button bashen vs. uitgekiende combo’s

Wat variatie en originaliteit betreft, zit het dus zeker goed met Skullgirls 2nd Encore. Ook op de gameplay heb ik weinig aan te merken. Het ‘easy to learn, hard to master’-principe is namelijk zoals bij veel fighting games van toepassing, al komt dat ‘easy to learn’-gedeelte hier vooral neer op het als een malle op allerlei knopjes rammen en hopen dat er iets gebeurt. Deze aanpak werkt, maar wie lange tijd met de game aan de slag wil gaan, zal van het diepgaande vechtsysteem wensen gebruik te maken dat achter dat kleurrijke mangastijltje schuil gaat. Als je de combo’s van Skullgirls 2nd Encore onder de knie wil krijgen, kijk je echter wel tegen een relatief steile leercurve aan dankzij het onhandige helpmenu en een focus op complexe bewegingen met de linkerjoystick die mij deed terugdenken aan Street Fighter IV. Fighting fans die zich willen verdiepen, krijgen heel wat lekkers op hun bord.

Oog en oor

Visueel doet Skullgirls 2nd Encore weinig indrukwekkends, al heeft het getekende mangastijltje zeker zijn charmes en zijn de 2D-arena’s gevuld met een massa bewegende details in de achtergrond. Het spektakel komt van de actie op de voorgrond en zo hoort het uiteindelijk ook. De aantrekkingskracht van de game zit dan ook overduidelijk in de over-the-top moves die de personages op elkaar afvuren en deze zorgen gelukkig voor een explosie van kleuren om U tegen te zeggen. De soundtrack van de game is stevig geworteld in sfeervolle jazz met piano- en saxofoonaccenten die het geheel naar een hoger niveau tillen. Het stemmenwerk is dan weer hit-and-miss. Sommige acteurs doen hun uiterste best om hun personages van het scherm te laten springen, terwijl anderen klinken als gefrustreerde tieners en de overenthousiaste presentator al vanaf het eerste partijtje flink op mijn zenuwen werkte.

Conclusie

Ik besef net dat ik het nog niet over de modi in Skullgirls 2nd Encore heb gehad, maar daar is een goede reden voor. Deze zijn namelijk erg standaard voor het genre (story, arcade en survival), al is de optie om met een team van tot drie personages de strijdbijl op te graven zeker het vermelden waard. De standaard modi zijn eigenlijk best symptomatisch voor Skullgirls 2nd Encore in zijn geheel. De game biedt niet al te veel opties, heeft een diepgaand vechtsysteem dat de directe concurrenten in het genre echter niet meteen in verlegenheid brengt en het onderscheidt zich ook op grafisch vlak, ondanks het toffe stijltje, niet. Skullgirls 2nd Encore moet het echter hebben van zijn compleet gestoorde personages, die met hun krankzinnige moves menig gamer met een verzadigde grijns op het gezicht aan het scherm zullen kluisteren. Fighter fans met een zwak voor dit soort waanzin weten wat hen te doen staat.

Pluspunten

  • Krankzinnige personages met ditto moves
  • Diepgaand vechtsysteem, al werkt button bashen ook
  • Tof mangastijltje
  • Leuke Jazz soundtrack

Minpunten

  • Verwarrend verhaal
  • Standaard modi
  • Stemmenwerk hit-and-miss
  • Onhandig helpmenu