Review: Metal Gear Solid V: The Phantom Pain – Metal Gear Solid V: The Phantom Pain is eindelijk hier. Nadat we vorig jaar al een voorproefje kregen met Metal Gear Solid V: Ground Zeroes, is dit het uiteindelijke slotstuk in het epos van Hideo Kojima; iets waar jaren aan is gewerkt, verhaaltechnisch in alle gebeurtenissen moet passen en qua gameplay een nieuwe benadering kent. Kojima heeft hier al zijn ziel en zaligheid in gestoken en dat is op veel fronten meer dan merkbaar. De laatste Metal Gear Solid van de hand van deze grootmeester is een waar meesterwerk op bijna elk vlak.

Het zit Snake niet mee

De game speelt zich af in 1984, het jaar waarin Snake ontwaakt na een 9 jaar lange coma die ontstaan is door de gebeurtenissen aan het einde van Ground Zeroes. Langzaam maar zeker komt Snake weer helemaal bij kennis en begint hij te realiseren dat het gevaar ook nu nog niet is geweken. Sterker nog, er zijn nieuwe gevaren de kop op gestoken en voor de zoveelste keer trekt hij erop uit om voor eens en altijd af te rekenen met figuren die hem dwars hebben gezeten. Het verhaal is dan ook van begin tot einde een plezier om te volgen en zal je ontzettend lang bezig weten te houden.

Het zit Snake absoluut niet mee, maar deze legendarische strijder weet alles keer op keer weer voor elkaar te krijgen, zij het ternauwernood. Het gehele verhaal na het ontwaken uit zijn coma zul je gaan ontdekken in 50 missies en een shitload aan zijmissies (Side-ops), en dat brengt ruim 50 uur gameplay met zich mee. We gaan niet diep op het verhaal in om spoilers te voorkomen, maar de manier waarop het gebracht wordt, is wel anders dan we gewend zijn en bij vlagen ook niet helemaal bevredigend.

Een plezier om te volgen en niet bevredigend? Dat lijkt een tegenstelling te zijn en dat is het ook, maar laten we dat even nuanceren. De 50 missies die je doorloopt zijn in feite de hoofdmoot van de game. Je speelt deze missies achter elkaar – waarbij je soms de vrijheid hebt ze om te wisselen. Deze missies zijn soms veelzeggend, anderen dienen meer ter opvulling, waar dan een ietwat gemakkelijke reden bij is verzonnen. Dat maakt echter niet veel uit, want het is de gameplay die dit allemaal opvangt.

Naar aanleiding van de missies gebeuren er verschillende dingen in de wereld en dat is hoe het verhaal zich langzaamaan ontwikkelt. In tegenstelling tot eerdere Metal Gear Solid games word je echter niet doodgegooid met ellenlange cut-scènes, maar met meer korte stukken, terwijl cassettebandjes als aanvullend element op het verhaal dienen. Om het geheel goed te begrijpen, is het dan ook ten zeerste aan te raden om alle cassettebandjes (met name diegenen met een gele markering) goed te beluisteren, wil je het geheel kunnen volgen.

Deze structuur zal voor liefhebbers van de franchise en dus de ‘klassieke’ verhaalvertelling misschien een wat minder aangename manier zijn. Desalniettemin is het gedurende de game interessant en boeiend genoeg om je aandacht erbij te houden. Kojima staat erom bekend ontzettend ingewikkelde verhaallijnen door elkaar heen te laten lopen en nog steeds zie je daar de sporen van terug in deze game. Toch is het allemaal net even wat toegankelijker opgezet, waardoor je als nieuwkomer enigszins begrijpt waar het nu allemaal om gaat.

Deze toegankelijke manier van benaderen kent ook gelijk een nadeel, want de game is (let op, kleine spoiler tot het einde van deze alinea) opgedeeld in twee hoofdstukken. Het eerste hoofdstuk kent een logisch gevolg in verhaalontwikkeling, maar het tweede hoofdstuk voelt erg afgeraffeld aan. Opeens worden eerdere missies herhaald met een ietwat andere benadering en ook moet je voor verdere verhaalvertelling ineens wat tussenstappen nemen als je de volgende cut-scène (en dus het verdere verloop) wilt triggeren. Het voelt in dat perspectief ineens wat warrig en zonder structuur aan, en dat is best een beetje zonde.

Enorme vrijheid

Het verhaal speelt in dit deel een belangrijke rol, zoals dat in elk ander deel het geval was. Toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat Kojima dit iets meer naar de achtergrond geschoven heeft om de focus op de gameplay te leggen, die voor iedereen op te pakken moet zijn. Of je dat als die-hard fan zal waarderen, valt moeilijk te zeggen. Aan de andere kant is het natuurlijk ook een kwestie van concessies maken. In ruil daarvoor krijg je wel Afghanistan en Afrika als locaties, wat enorme gebieden zijn waarin je je helemaal kunt uitleven. Ga je met een missie aan de slag? Kies je even voor een Side-ops? Of ga je gewoon lekker aanklooien in deze wereld?

Allerlei mogelijkheden om plezier te beleven in de omgevingen die Kojima je hier voorschotelt en door de structuur van een open wereld krijg je ook bij de missies de complete vrijheid van benaderen. Nu is dat per definitie de essentie van een open wereld game, maar in deze titel voelt het ook echt als vrijheid aan. Zo krijg je voor elke opdracht min of meer alle vrijheid in het benaderen van je doelen. Je kunt als een Rambo naar binnen stormen, wat zeker effectief, maar vooral ook erg moeilijk is. Vijanden schieten met scherp en kunnen hulp inroepen. Stealth kan ook, maar kost soms veel tijd. Of kies voor de tussenweg, waarmee je vlot enigszins ongezien iedereen omlegt.

De stijl van spelen is één ding, maar een ander punt waar de open wereld flink aan bijdraagt, is dat je je eigen route kiest. Voor bijna elke missie kies je zelf het punt waar de helikopter je dropt en nadien kan je geheel vrij je eigen route kiezen. Ga je via de bergrand eerst rustig het lager gelegen dorpje bekijken door je verrekijker, om zo alle vijanden te markeren en vervolgens met een snipergeweer kapot te schieten? Of ren je van de savanne zo het dorp in en leg je iedereen neer met je ‘Tranquillizer’ pistool, om vervolgens alles naar de Mother Base te sturen?

Wil je je enkel richten op het zo snel mogelijk bereiken van je doel en niet al te veel gevaar lopen? Dan heb je buddies waar je op kan rekenen. Quiet positioneert zich automatisch op strategische plekken en zij volgt je dan altijd door het vizier van haar geweer om als het nodig is vijanden met een enkele kogel door het hoofd naar het hiernamaals te sturen. Geen zin in Quiet en haar geneurie en trek je er liever met je hond op uit? Ook dat kan! D-Dog zal je bijstaan door een geluid te maken als hij vijanden, dieren of planten detecteert in de wereld. Komt een vijand iets te dichtbij en is je geluidsdemper op? Dan kan je D-Dog de vijand laten vermoorden of afleiden.

De mogelijkheden zijn onbegrensd en daar waar stealth nog altijd een belangrijke rol opeist, is dat geen beperking, tenzij aangegeven. Je kan alles doen wat je wilt om je doel te bereiken en daarin zijn sommige missies ook dynamisch. Zo is er een missie waarin je een vrachtwagen moet onderscheppen. Je kan ervoor kiezen om de verwachte route af te speuren en toe te slaan zodra deze vrachtwagen passeert. Je kan echter ook naar de locatie gaan waar het startpunt van de vrachtwagen zich bevindt, om vervolgens naar binnen te sneaken en deze via een ‘Fulton-extraction’ naar de Mother Base te sturen. Vrijheid staat centraal in deze game en je kan hier optimaal gebruik van maken, zoveel moet nu wel duidelijk zijn.

Eeuwig speelbaar

Door de vrije benadering die je kan toepassen in de wereld bij de missies loont het zich sowieso om missies opnieuw te spelen. Ook als een bepaalde aanpak niet werkt, kan je ervoor kiezen om een totaal andere manier te gebruiken. Het is het stukje zelf ontdekken en uitzoeken hoe jij het beste tot je resultaat kan komen, en dat is iets wat uitermate goed bevalt en nooit echt gaat vervelen. Ondanks dat sommige missies inhoudelijk niet heel erg van elkaar verschillen, blijft het over het algemeen een plezier om door te spelen. Dan te bedenken dat iedere missie naast de hoofdopdrachten nog een aantal andere doelen kent, welke je moet ontdekken of pas te zien krijgt na het voltooien.

Het gevolg is natuurlijk dat je rustig weer opnieuw gaat spelen om ieder objective te volbrengen en de meest fanatieke speler kan ook nog eens voor een S-rank gaan, wat natuurlijk mooi om mee te pronken is en tevens voor de trophies telt. Alleen al die 50 missies doorspelen kost je dik 30 tot 40 uur en dan is er nog het stukje Side-ops. Met meer dan 150 van deze kleine (bij vlagen inhoudelijk repetitieve missies) ben je ook wel even zoet en dat is lang niet alles wat er te doen is. De wereld zit ook nog eens vol met prachtige vergezichten die je wilt ontdekken, losse infiltraties die je tegenkomt voor grondstoffen (zo meer), enzovoort.

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain kent een open benadering en open wereld en maakt daar op een dermate goede wijze gebruik van dat het niet snel zal vervelen. Ook zijn de dingen die je in deze wereld doet nooit zonder reden en hebben ze allemaal een effect. Met name het Mother Base principe speelt hier een belangrijke rol in, waardoor verkenning sowieso altijd de moeite waard is. De aanvulling op deze open benadering zit hem ook deels in de mogelijkheden die je tot je beschikking hebt, want als je ergens een tank spot en die naar de Mother Base stuurt, dan kan je die doodleuk de volgende keer bij een missie inzetten om zo alle vijanden te overdonderen met je zware materieel.

Wordt het te heet onder je voeten? Roep dan je collega’s in voor een bombardement, een rookgordijn of schakel je helikopter in om de patrouillerende helikopter van de vijand uit te schakelen. Iets subtieler maar alsnog krachtig voor de dag komen? Neem een D-Walker mee naar het gevecht, een soort eenmanstank die zonder pardon alles verrot schiet waar je op richt. De wereld en de benadering, maar ook de wapens en bijkomende aspecten als buddies, voertuigen en extra functionaliteiten zorgen voor een keer op keer andere belevenis, ondanks dat sommige missies inhoudelijk niet zoveel van elkaar verschillen. Juist die belevenis is wat het open-wereld concept uitstekend uit de verf laat komen en na dik 70 uur spelen heb ik er nog lang geen genoeg van. Dat is in andere games wel eens anders…

Mother Base is je thuishaven

Eerder lieten we de naam ‘Mother Base’ al even vallen, evenals ‘Fulton-extraction’. Dit is niet zonder reden, want beide aspecten spelen een belangrijke rol in de game. Gedurende je avonturen in Afghanistan en Afrika zul je veel vijanden omleggen of verdoven. Ook kom je veel objecten tegen, zoals voertuigen, wapentuig, containers en meer. Gaandeweg zul je je ‘ballon’ upgraden en deze dient als een snelle manier om objecten naar de Mother Base te sturen. In Ground Zeroes had je deze optie bijvoorbeeld niet en diende je dus iedereen en alles continu naar de helikopter te brengen. Dat is nu wel anders, want met een druk op de knop stuur je alles wat je hebben wilt naar je thuisbasis dankzij de Fulton-extraction.

Dat is nog belangrijk ook, want de voertuigen die je als het ware meeneemt, zijn vervolgens van jou en kan je laten droppen bij aanvang van een missie. Als je ervoor kiest om D-Dog of Quiet mee te nemen op een missie, dan kan het zijn dan je vanaf het droppunt naar de doellocatie een aardig stuk moet overbruggen. Heb je toevallig een missie eerder een jeep naar de Mother Base gestuurd? Dan staat deze (bij selectie) gewoon voor je klaar en kan je jezelf alsnog snel verplaatsen. Dit is weliswaar een voorbeeld, want het meest essentiële dat je gedurende je avontuur op zult pikken, zijn grondstoffen en soldaten.

Deze grondstoffen zijn van belang voor het ontwikkelen van je Mother Base, evenals het ontwikkelen van nieuwe wapens, items en meer. Als je dus kistjes met grondstoffen ziet, neem je deze best gelijk mee. Idem dito voor containers, die natuurlijk een veel grotere hoeveelheid bevatten. Ook al is dit in het begin niet veelzeggend, je zult er op termijn altijd wat aan hebben. Hetzelfde geldt voor soldaten die je verdooft; die kun je ook allemaal naar de Mother Base sturen en daar zullen ze dan voor jou aan de slag gaan als strijder, ontwikkelaar, ter ondersteuning en nog veel meer. Bovendien zul je door de ontwikkeling van je verrekijker later in de game de mogelijkheid krijgen om vijanden te scannen en te zien wat hun sterke punten zijn, zodat je wat meer selectief te werk kan gaan en enkel de mensen meeneemt waar je ook wat aan hebt.

Dit alles is puur en alleen bedoeld om je thuisbasis verder uit te breiden met nieuwe platformen en dat geeft je weer de mogelijkheid om nieuwe (sterkere en betere) wapens te ontwikkelen, je voertuigen beter te maken, je buddies efficiënter in te zetten, enzovoort. Hoe beter en groter je Mother Base is, des te meer mogelijkheden je hebt tijdens de missies en Side-ops, waardoor het sowieso van cruciaal belang is om dit goed te onderhouden. Je wordt bovendien overdonderd door een idioot aantal opties in het ontwikkelscherm, waardoor je uren zult spenderen aan het upgraden en uitbouwen van alles wat je tot je beschikking hebt. Een voordeel hiervan is dat het goed en duidelijk is ingericht en dat het zeer soepel en gemakkelijk werkt.

De afsluitende woorden

Ik tik zelden reviews die langer zijn dan 2000 woorden, want dat is nu eenmaal een flinke lap tekst. Toch is het in het geval van Metal Gear Solid V: The Phantom Pain iets waar ik niet echt omheen kan. Voornamelijk omdat ik tot zover met name even de belangrijke punten aangeduid heb en dit heb voorzien van voorbeelden. Weet echter dat de game zo diep gaat en dat er voor elk dingetje – hoe klein het ook is – wel een nut is, en je begrijpt dat ik hier nog rustig tien pagina’s over vol kan schrijven. Waar het uiteindelijk domweg op neerkomt, is dat Kojima je meer dan een avontuur voorschotelt. Aan alles is gedacht, het zit goed in elkaar en het blijft continu leuk om te spelen, en daarmee kunnen we concluderen dat de visie van Kojima ook in deze context van een game (open wereld) tot een goed resultaat komt.

Is het dan echt zo’n ontzettend goede game? Ja, wat mij betreft wel. Natuurlijk zijn er wat punten die beter hadden gekund. Zo voelt de verhaalvertelling richting het einde wat wrang aan. Ook heeft Snake soms moeite om kleine rotsblokken op te klimmen, waardoor je onbedoeld in benarde situaties terecht komt, wat vrij irritant kan zijn. Ook het wachten bij het ophalen en droppen via de helikopter duurt op een gegeven moment zo lang dat je je telefoon er maar bij pakt om wat nieuws te lezen. Dat zijn toch wat kleine dingen die op de zenuwen kunnen werken, maar als je dit in perspectief plaatst met wat je hier als game voorgeschoteld krijgt, valt het eigenlijk in het niet.

Conclusie

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain is voor iedereen die ook maar een klein beetje interesse in het universum van Snake en co heeft de moeite waard. De wereld, de gameplay, de ongekende mogelijkheden en het soms bizarre oog voor detail maken het tot een weergaloze game. In alles straalt de game uit dat hier lang aan is gewerkt, dat hier goed over na is gedacht en dat het leuk is om te beleven en te spelen. Kojima levert hier absoluut een meesterwerk af, waardoor je zonder moeite langs de paar kleine aanwezige minpunten heenkijkt. Enkel de verhaalvertelling in de structuur met de missies voelt (naar het einde toe) wat goedkoop aan en dat is jammer. Desalniettemin is dit werkelijk waar een fenomenale game die je ontzettend veel te bieden heeft.

Pluspunten

  • Open wereld
  • Je eigen benadering toepassen op missies
  • Mother Base managen en uitbouwen
  • Ontzettend lang speelbaar
  • Buddies
  • Verhaal

Minpunten

  • Einde voelt qua missies gemakzuchtig aan