Review: Dishonored Definitive Edition – Al sinds de aankondiging van Dishonored was ik heel erg te spreken over de game. Alle info en beelden die ik zag tot aan de release konden mijn mening daarover niet veranderen en de uiteindelijke game kreeg van mij dan ook een mooi cijfer. Uitgever Bethesda en ontwikkelaar Arkane Studios hebben naar mijn mening de juiste samenhang gevonden tussen interessante gameplay en een mooi verhaal, met daarbij meerdere manieren om de game te spelen. Nu met de release van de PS4-versie begonnen mijn handen toch weer te jeuken, want ik heb enkele jaren geleden veel plezier beleefd aan deze game. Bij het opstarten was het wederom als weleer: de mooie soundtrack was slechts het begin.

Je krachten onder controle krijgen

Ondanks dat ik de game in 2012 meermaals heb uitgespeeld, moest ik toch weer enorm wennen aan de besturing van de game. Afhankelijk van hoe je speelt, kun je ook in één keer veel meer krachten vrijspelen en is er dus meer om aan te wennen. De opbouw van de game is allesbehalve traag. Ik herinner het me weer als de dag van gisteren: je wordt al vrij snel in het diepe gegooid, waarbij sneaken vaak de eerste insteek is, die regelmatig eindigt in een actievolle achtervolging en een grote plas bloed. Oeps, dit was niet de manier waarop ik het wilde aanpakken, maar we gaan gewoon door alsof er niets gebeurd is. Er zijn meerdere manieren om de game uit te spelen, waarvan degene met veel moorden eigenlijk de slechtste is.

Je begint de game als beschermheer van de keizerin en haar dochter. Je naam is Corvo Attano. Al snel slaat het noodlot toe: de keizerin wordt gedood en Emily, haar dochter, wordt ontvoerd. De schuld wordt in jouw schoenen geschoven en nu moet je dus bewijzen dat je de slechtste niet bent. Je onschuld moet bewezen worden en het wordt aangeraden om de game zo mensvriendelijk mogelijk uit te spelen. Natuurlijk is het altijd leuk om een Wall of Light een bewaker te laten electrocuteren (Walls of Light zijn elektrische ‘hekken’ die alles wat leeft onder stroom zetten als je erdoor loopt) en het hacken met de daarvoor bedoelde rewiretool blijft daarom de gehele game wel leuk. Maar dit heeft ook zijn nadelen, namelijk dat de stad Dunwall, waarin de game zich afspeelt, geteisterd wordt door een rattenplaag die ziektes overbrengt op de mens.

Duistere daden bieden duistere uitkomsten

Al die lijken op de grond helpen hier alleen maar aan mee. Binnen de kortste keren vind je overal steeds meer ratten en ‘weepers’, een soort van zombies die alleen maar mensen willen aanvallen en aanvreten. De uitkomst van het spel wordt daardoor ook alleen maar duisterder en er zullen ook meerdere personages in de game zijn die uitwijzen hoe weinig je nog op je oude zelf ‘lijkt’ als gevolg van je daden. Ook al wil je het juiste doen, soms moet iemand het gewoon ontgelden. Gelukkig heb je nadat je de mysterieuze Outsider tegengekomen bent nog altijd de krachten die je helpen op je pad naar een (hopelijk) positieve uitkomst. Wil je echt niemand kwaad doen, speel dan de game uit zonder iemand te vermoorden of überhaupt gezien te worden. Dit kan bijvoorbeeld met ‘Blink’ en ‘Posession’, die respectievelijk teleporteren en het overnemen van dieren of zelfs vijanden (door middel van upgrades) mogelijk maken.

Telt de kracht van de PlayStation 4 ook mee?

Het antwoord hierop is moeilijk, want het is zowel ja als neen. Voor een game die een visuele upgrade heeft ondergaan, is dit niet altijd even duidelijk te zien. In sommige gevallen is het verschil nagenoeg niet merkbaar, waar het in een ander gebied juist heel goed te zien is. Vooral bepaalde oppervlaktes – zoals water, de rook die iemand uitblaast en de horizon – zien er iets mooier uit, maar tijdens het gros van de game zul je weinig verschil merken. Wanneer je wel merkt dat het wel degelijk een PS4 game is, is als je het vergelijkt met de gameplay in nauwe ruimtes met veel vijanden. In vergelijking met de PS3 draait dit gewoon veel soepeler. De rest van de aanpassingen zijn kleine leukigheden, zoals het hart dat je van de Outsider hebt gekregen en tegen je spreekt via de PS4-controller. Wat ik graag had gezien, is een halvering van de laadtijden in de game, maar hieraan blijkt niets veranderd te zijn.

Hoewel de game visueel geen hoogstandje is (dit was het bij de originele release in 2012 ook niet), is het zeker geen game die je zonder blikken of blozen mag overslaan. De Definitive Edition komt met alle DLC inbegrepen, wat dus een leuke deal is voor de prijs die er tegenover staat. Naast het verhaal en de vrij uitgebreide gameplay, zijn er ook voldoende mogelijkheden om jezelf opnieuw uit te dagen door de game op een andere manier uit te spelen. Hoewel er tijdens het verloop van de game vrijwel niets verandert, kun je wel degelijk een ander einde krijgen afhankelijk van hoe je de game speelt. Het is vooral een mogelijkheid voor de mensen die de game indertijd hebben overgeslagen, maar ook voor diegenen die de game gewoon opnieuw willen spelen of nooit de DLC hebben gekocht is dit een goede uitkomst.

Conclusie

De Definitive Edition van Dishonored heeft niets nieuws te bieden als het gaat om content; alles is exact hetzelfde als in de PlayStation 3 versie, maar laat dit je niet tegenhouden om de game aan te schaffen (vooral als je de game nog nooit hebt gespeeld). Deze game is de adviesprijs van €39,98 dubbel en dwars waard door alle bijgesloten downloadbare content. Er zit ook genoeg replaywaarde in, vooral omdat de game erg moeilijk kan zijn als je er bijvoorbeeld voor kiest om als een schaduw te leven die nóóit gezien mag worden. Kortom: het verhaal is top, de gameplay en alle upgrades zorgen voor veel verschillende mogelijkheden en de prijs valt ook best mee. In ieder geval is de PS4 versie van Dishonored een mooi opwarmertje voor het jongste project van Arkane dat volgend jaar moet verschijnen, namelijk Dishonored 2.

Voor meer inhoudelijke informatie over de game verwijzen we je graag door naar de review van de PlayStation 3 versie van Dishonored.