Review: Onechanbara Z2: Chaos – Onechanbara (of eigenlijk Oneechanbara) is al een lang lopende franchise in Japan, maar in het Westen heeft het bijlange na niet dezelfde bekendheid. Zij die deze game wel kennen, weten waarschijnlijk van zichzelf dat dit komt door de zeer charmante (doch grof gebekte) hoofdpersonages in nietsverhullende kleding. Kagura, Saya Aaya en Saki maken hiermee dan ook een interessante, maar vooral onvergetelijke indruk op vooral de mannelijke gamers onder ons. Dat mocht voor mij echter de pret niet drukken. Daarom drenkte ik mezelf zonder enig aarzelen in ontelbare liters digitaal zombiebloed om zo mijn eigen oordeel te kunnen vellen over de schaarsgeklede dames van D3 publishers zombie hack ‘n slash game.

De über Japanse Lolipop Chainsaw

Kun je je Lolipop Chainsaw nog herinneren? Natuurlijk was dit ook van Japanse makelij, maar deze game was net wat meer aangepast aan de Westerse markt en sprak daarom de meeste gamers in de eerste instantie meer aan. Kon jij je helemaal vinden in die game? Dan is Onechanbara Z2: Chaos misschien ook wel wat voor jou. In plaats van één mooie meid (die per slot van rekening zelfs al bezet was), heb je nu de controle over vier van deze bloeddorstige dames die zich inzetten tegen de zombie apocalypse. Eén van de zussen (Saaya) heeft zelfs een kettingzaag als wapen, voor het geval dat je heimwee krijgt naar die lieve Juliet Sterling. In Onechanbara hebben alle zussen hun eigen speciale wapens, trucs en aanvalstechnieken. Zo kunnen de Vampirics (Kagura en Saaya) health terugkrijgen door het opnemen van bloed en de Banefuls (Saki en Aya) hebben enorm efficiënte counteraanvallen en kunnen zelfs vijanden die immuun zijn voor ‘normale’ aanvallen een koekje van eigen deeg geven op een echte Baneful manier – daar kunnen de Vampirics nog wat van leren!

De game begint direct goed en smijt je midden in de actie, zonder enige vorm van uitleg waarom. De dames hakken naar hartenlust op elkaar in, omdat zij – zo blijkt later door de dialoog – deel uitmaken van verschillende clans. De Vampirics en de Banefuls willen niets van elkaar weten, maar al gauw hebben ze geen andere keuze dan met elkaar samen te gaan werken. Een mysterieus personage daalt neer in de arena en valt de meiden aan. Door de immense kracht waarmee dit gebeurt, begint de vloer te scheuren en de dames vallen de duisternis van een ondergronds labyrint in. Nog tijdens het vallen wordt er geschreeuwd dat zij het gezicht van hun aanvaller zullen onthouden en dat er wraak zal komen – vroeg of laat.

Zei er iemand hier cliché? Hey!

Eenmaal beneden aangekomen na een lange val, zijn de clanleden gescheiden geraakt (hoe kan het ook anders) en zijn de zussen nu met hun tegenhangers gepaard. Natuurlijk gaat dit samen met een hoop gevloek, getier en katachtig uithalen naar elkaar, maar het samenwerken gaat in principe best goed. Al gauw worden we overvallen door hordes zombies en er komen hekken omhoog om ervoor te zorgen dat niemand ontsnapt; in ieder geval niet levend! In het begin van de game zag je even vluchtig een menu waarin alle aanvallen en combinaties stonden aangegeven en je wenste nu dat je daar meer aandacht aan had besteed. De game kent namelijk geen tutorial en legt je helemaal niets uit. Gaandeweg zul je zelf wat dingen uit moeten vogelen, maar het is niet logisch genoeg om het zonder internet te doen als je de games niet kent.

Je hebt namelijk heel veel aanvalscombinaties die je kunt doen, variërend van light attacks (met vierkantje) tot heavy attacks (met driehoekje) en combinaties van beiden. Je kunt van wapen wisselen door middel van L2 (dit merkte ik pas op de helft van de game) en je kunt je secundaire wapen gebruiken om je combo’s af te maken (met rondje). Je hebt ook een ‘chase’ optie, waarmee je in de lucht aanvallen kunt ontwijken. Deze optie kun je ook gebruiken om snel dichtbij vijanden te komen en ze zelfs de lucht in te schoppen! Wanneer je zombies vermoordt, pik je gele ‘orbs’ op, welke je kunt gebruiken voor het upgraden van je personages. Dit moet per personage, dus alvorens je alles kunt kopen, zul je de game meermaals moeten uitspelen. Het upgraden bestaat uit het krachtiger maken van je aanvallen en het simpeler maken van je combo’s. Daarnaast kun je ook ringen kopen die je meer verdediging, aanvalskracht of meer van die gele orbs geven bij het verslaan van vijanden.

De game wordt door middel van upgrades ineens (heel) gemakkelijk

Oh, en je hebt ook nog een cheat-ring (zo noem ik hem) die het uitvoeren van de extra efficiënte COOL-combo’s 100% gemakkelijker maakt. In deze game is het niet enkel button bashen dat loont wanneer je een goede score wilt behalen. Timing is bij de COOL-uitvoering van groot belang. Met de cheat-ring zijn deze combo’s echter niet meer te missen en ga je dus weer terug naar button bashen. Een geluk bij een ongeluk is dus dat deze ring vrij duur is en je deze dus pas tegen het einde van de game kunt aanschaffen. Het nadeel is wel dat je ongetwijfeld een zere duim eraan zult overhouden, maar je aanvallen zien er wel ineens heel cool uit. Daarnaast wordt de game hierdoor ook ineens erg simpel.

Het nadeel is dat je upgraden tijdens de game alleen kunt doen bij de heilige standbeelden door de game heen (het is ook een trophy om deze allemaal te vinden en te gebruiken), maar vaak zie je deze over het hoofd, omdat ze opgaan in de onduidelijke en grauwe omgeving van sommige levels. Je zult wellicht wel gezien hebben dat de game geen grafisch hoogstandje is en dit merk je in dat soort gevallen alleen maar meer. Gelukkig is er nog een manier om te upgraden, welke ik jammer genoeg pas vond nadat ik de game al had uitgespeeld. Je kunt in het hoofdmenu (waar je ook practice mode hebt) gewoon je gele orbs uitgeven en de zusjes voorzien van upgrades, welke in effect zijn zodra je weer terug gaat naar je savegame. Simpel! Maar dit wordt wederom nergens uitgelegd.

Eindbazen en quick time events

Te midden van alle chaos loop je ook regelmatig eindbazen tegen het lijf. De Baneful en Vampiric meiden zijn tijdens die gevechten erg spraakzaam, maar vaak kun je hier niet teveel op letten. Ik kan me voorstellen dat ik hierdoor nogal wat van het verhaal heb gemist, maar het verhaal is sowieso al erg vaag voor nieuwe instappers in de franchise (en net zo schaars als de kleding van de meiden). Om alles te snappen, zul je toch even de Wiki moeten lezen. Zo worden meerdere eindbazen bij naam genoemd die de bikini squad maar al te goed kent, maar bij mij riep het enkel vraagtekens op. De eindbazen zijn vaak moeilijker te vellen dan de standaardzombies en de gevechten gaan altijd gepaard met quick time events. Zodra je een bepaalde mate van schade hebt toegebracht, kun je een speciaal QTE aangaan waarbij je de touchpad van de controller moet gebruiken. Dit is erg goed geïmplementeerd en met korte uithalen van je vingers hak je de ledematen af tot er niets meer van de baas over is.

Sommige bazen zijn erg gemakkelijk om te verslaan, waar andere weer erg wendbaar zijn en dus moeilijk om te raken. De standaard ‘focus’ is te vervelend om te gebruiken (R1 ingedrukt houden), dus dit heb ik al snel aangepast naar deze knop slechts één keer indrukken (zoals de targeting in Dark Souls met R3). Herinner je je nog de speciale aanvallen waar ik het eerder over had? Deze gebruik je het beste voor de eindbazen. Beide clans gebruiken nog steeds het ‘Stain’ systeem uit de voorgaande games. Hoe meer vijanden ze verslaan, hoe meer ze met bloed doordrenkt zijn en als die meter vol zit, kun je transformeren naar je ultieme vorm. Combo’s gaan gemakkelijker, richten meer schade aan en je aanvalssnelheid is ineens een stuk hoger – oftewel: de ultieme tegenaanval voor moeilijke eindbazen.

Korte stages, snelle opbouw naar het einde van de game

De game bestaat uit korte stages, met een ietwat repetitieve opbouw. De meeste vijanden kom je vaker tegen en je hoeft – vooral naar het einde van de game toe – niets speciaals te doen om deze een kopje kleiner te maken. Je hebt doorheen de gehele game kleine, afgesloten arena’s die pas openen zodra je de laatste vijand hebt verslagen. Soms kan een zombie vastzitten in een hek, waardoor het level langer duurt dan nodig is, omdat je deze vijand moet gaan zoeken. Je ziet ook al heel snel het einde van de game in zicht, op de normale moeilijkheidsgraad zo’n 6 á 7 uur maximaal. Je speelt hogere moeilijkheidsgraden vrij na het uitspelen van de game en ook de Japanse voice-acting, andere kleuren bloed en nieuwe sexy outfits. Nu is de voice-acting in het Engels erg goed en ben ik er voor het eerst meer over te spreken dan de Japanse, waarin de dames veel te ‘zielig’ en vooral heel onschuldig klinken. Laten we wel wezen: dat zijn ze absoluut niet!

Conclusie

Onechanbara Z2: Chaos is een leuke game voor de liefhebber, maar erg duidelijk een budgetgame. Ontwikkelaar D3 Publisher heeft getracht een heel diepgaand vechtsysteem te creëren en dat lukt ze op meerdere vlakken. De gameplay is vloeiend en uitgebreid, maar naarmate je meer upgrades ontvangt, wordt het toch weer button bashen. De implementatie van het touchpad tijdens eindbaasgevechten is erg goed gelukt en komt niet te vaak voor, waardoor het vervelend zou worden. Jammer genoeg is de uiteindelijke presentatie van de game maar matig en repetitief, en de stages zijn kort, net als de game. Je bent waarschijnlijk langer bezig met het lezen van deze review dan met de content in de game. En dat terwijl deze game juist erg veel potentie heeft om heel goed te zijn. Een arena/dungeon crawler/hack ‘n slash/fighting cross-over à la Dynasty Warriors, maar dan met wat meer flair. Wat we wel weer heel goed vinden, is de Engelse voice-acting, die enorm goed bij de personages past, alsook de algemene audio en goede muziek die perfect aansluit bij de game. Dit is niet genoeg om de game aan eenieder die ontvankelijk is aan te raden, maar het mag zeker wel gezegd worden.

Pluspunten

  • Vloeiende gameplay
  • Goede soundtrack
  • Engelse voice-acting heel netjes
  • Goed gebruik van DualShock 4 touchpad

Minpunten

  • Bazen soms pushovers, soms niet te raken
  • Erg repetitief
  • Japanse voice-acting is best slecht
  • De game is heel kort
  • Weinig uitleg over de besturing en het verhaal