Gespeeld: Rainbow Six: Siege – Opeens barst het geweld los, de houtsplinters vliegen in het rond en door mijn headset klinkt paniekerig geschreeuw. Nog voordat ik goed en wel kan beseffen wat er aan de hand is, valt mijn eerste teamgenoot met een lelijke schotwond door het hoofd op de grond. Even verderop achter een bank schreeuwt een andere teamgenoot in het Frans dat ik dekking moet zoeken. Ik ren naar het bureau voor mij, maar nog voor ik het kan bereiken, hoor ik de doffe dreun van een shotgun en ook in mijn ogen dooft het licht. Welkom in de tactische chaos die Rainbow Six: Siege heet.

Eindelijk weer Rainbow Six

Al sinds de eerste gameplay presentatie van deze nieuwe tactische shooter uit de stal van Ubisoft ben ik laaiend enthousiast. Rainbow Six: Vegas 2 blijft nog altijd één van mijn favoriete games ooit en ligt volgens mij nog steeds ergens uit te puffen in de kast van al mijn intense schietpartijen. Het leek er dan ook sterk op dat Rainbow Six een sterke terugkeer ging maken na het geannuleerde Patriots.

In de eerste instantie zou de beta maar een lang weekend duren, maar door serverproblemen en dergelijke bleef deze langer open, wat voor enthousiaste gamers zoals mijzelf alleen maar mooi meegenomen was. Nu is het helaas echt afgelopen en is het wachten op de volledige game. De rook is tijdelijk opgetrokken en de wapens liggen in de kast; tijd voor een kritische terugblik op deze ambitieuze game.

Ambitieuze shooter

En ambitieus is Rainbow Six: Siege zeker en niet in de laatste plaats omdat de game verschrikkelijk veel tactische inzet van jou als speler verwacht. Daarmee bedoel ik niet alleen individueel, maar eigenlijk vooral als team. Je moet de game spelen met een headset; zonder is gewoon onmogelijk als je met wildvreemde mensen heel tactisch een ander team probeert uit te schakelen. Tijdens de beta was dit goed merkbaar, wat dit zowel gelijk tot het grootste plus- als minpunt maakt.

De game zit namelijk echt goed in elkaar; je hebt verschillende toffe classes die allemaal hun eigen specialiteit hebben. Als deze ook van tevoren gekozen worden, is er maar eentje van beschikbaar. Dat betekent dat als iemand de zwaarbewapende Fuze operator kiest, deze voor een andere speler niet meer beschikbaar is. Hij of zij moet dan bijvoorbeeld de IQ of Bandit kiezen. Uiteraard is dit afhankelijk van je speelstijl en voorkeur.

Vervolgens krijg je een bepaalde map aangewezen en weet je meteen of je moet gaan verdedigen of aanvallen. Zo moet bijvoorbeeld het ene team een bom bewaken, terwijl het andere team probeert de bom op tijd te ontmantelen. Dit zorgt er meteen voor dat de gameplay flow altijd vooruit blijft gaan, omdat er één team is wat sowieso in de aanval zal moeten gaan voordat de tijd voorbij is en om überhaupt hun doel te bereiken. Daarnaast heb je ook nog het hele toffe Terrorist Hunt, een modus die je misschien nog kent uit het voorgaande deel. Hierin moet je met een team computergestuurde vijanden uitschakelen en gijzelaars bevrijden.

Wel willen spelen, maar niet kunnen is altijd vervelend

Even terug naar de beta: ik heb net als vele anderen behoorlijk wat connectieproblemen gehad. Het is zelfs voorgekomen dat ik een avondje wilde spelen, maar het na twee uur maar gewoon heb opgegeven omdat ik er niet doorheen kwam. Dit is een groot minpunt, maar ik neem aan dat dit bij het lanceren van de volledige game gewoon opgelost zal zijn. Dus ik laat dit voor nu verder even achterwege. Mochten deze problemen wel optreden bij de release, dan heeft Ubisoft overigens wel een fors probleem.

Heerlijk soepel, maar vereist een tactiek

Wat mij vooral erg opviel, is hoe soepel de game loopt en daarmee bedoel ik het bewegen van je personage, het vuren van je wapen, dekking zoeken, enzovoort. Je voelt je daardoor ook meteen meer een echte Special Forces, iemand die verstand van zaken heeft. Springstof aanbrengen op de muur en je vijand direct aanvallen vanuit de andere ruimte? Geen probleem voor deze getrainde professionals. Daarnaast loopt de game lekker smooth en ziet alles er strak en verzorgd uit.

Wat ik al eerder zei: het samen moeten spelen is tegelijkertijd het grootste minpunt als pluspunt. Het is iets waar ik al een klein beetje bang voor was toen ik de gameplay demo op de E3 2014 zag. Daar werd een soort toneelstukje opgevoerd tussen de spelers waarbij ze perfect communiceren en dan lijkt Rainbow Six: Siege een geweldig goed werkende game te zijn. In de praktijk blijkt dit toch iets minder goed te werken. Tijdens mijn eerste online game (waarin ik een bom moest beschermen) overigens niet.

Ik had geen idee van de daadwerkelijke speelwijze, startte de game op en belandde in een team van Franse spelers. Ik werd meteen uitgenodigd in een voice-chat party en er werd mij direct geïnstrueerd wat er van mij verwacht werd, ook al vonden ze het wel een beetje jammer dat ik geen Frans kon. Doordat ik voor de eerste keer speelde, volgde ik de bevelen maar gewoon op en verkende ik de mogelijkheden. Niet geheel onverwacht wonnen we de speelsessie. Maar, als ik eerlijk moet zijn, dat was niet geheel door mijn optreden; al na een halve minuut lag ik met een schot hagel in m’n kont in de hoek.

Met de bijzonder fanatieke Fransen heb ik uiteindelijk een aantal sessies gespeeld en ik waande mij vaak bijna in een actiefilm, zoals The Rock met Sean Connery. Nadat ik de volgende dag na een drukke studiedag mezelf weer op de bank positioneerde om verder te gaan knallen, draaide de ervaring echter helemaal om. Ik zat constant met mensen in mijn team die totaal niet tactisch aan de slag gingen, niet in een voice-chat party wilden en meer in Call of Duty stijl het alleen ‘even’ wilden oplossen.

Dan wordt Rainbow Six: Siege ineens een best wel frustrerende game. De destructie van een hele wand, het soepele vuren en de toffe maps zijn dan ineens een stuk minder leuk. Structuur is in deze game echt van levensgroot belang. Als het lukt, is het geweldig, maar als je geen goed funtionerend team hebt, voelt Rainbow Six: Siege aan alsof een chaoot de kamer van iemand met dwangneurose door de war schopt.

Voorlopige conclusie

Voor een eerste indruk heeft Rainbow Six: Siege het in mijn ogen wel goed gedaan, ondanks de connectieproblemen. Als je er eenmaal in zit, dan speelt het heel lekker weg, maar let er dus wel op dat je met mensen speelt die de game ten eerste begrijpen en ten tweede bereid zijn hun headset aan te zetten om samen te werken. Vervolgens ga je jezelf afvragen of de game uiteindelijk wel genoeg spelers heeft om het tot een succes te laten worden, met name omdat een singleplayercampagne ontbreekt. Ik hoop ten zeerste van wel en ga waarschijnlijk een groepje mensen samenbrengen om in teamverband te spelen. Dan komt Rainbow Six: Siege immers echt goed tot zijn recht en kan het zomaar eens mijn game van het jaar worden.