Review: Tales of Zestiria – De Tales franchise is wellicht de bekendste onder de JRPG’s in het Westen. Bandai Namco wist de westerlingen te intrigeren met de kleurrijke en vaak overdreven personages en wij gingen al gauw overstag. Ook al is de serie in de tussentijd van ontwikkelaar verwisseld, Tales of Zestiria treedt hoe het ook wendt of keert in de voetstappen van haar voorgangers. Het is een hele reputatie om aan te voldoen – en elke game heeft zo haar eigen sterke punten alsook zwakheden – maar de eerste indruk was toch niet teleurstellend en we mochten ons zelfs hoopvol noemen. Hoofdpersonage Sorey neemt in Tales of Zestiria de taak op zich om de wereld te verlossen van boosaardigheden en draagt daarnaast de zware last om de reputatie van de Tales franchise hoog te houden. Zou het hem lukken?

Shepherd, Prime Lord, Sub Lord en Squire

Gelukkig staat Sorey er als hoofdpersoon niet alleen voor, want zoals in elke Tales game wordt hem hulp aangeboden. Deze hulp bestaat in het begin slechts uit één persoon, een Seraphim genaamd Mikleo, maar dit breidt zich al snel uit. Seraphim beschikt trouwens over bovennatuurlijke entiteiten, die door de gewone mens niet gezien of gehoord kunnen worden, tenzij zij hier een aangeboren aanleg voor hebben. Zij beschikken over de kracht der elementen, maar specialiseren zich in slechts één hiervan. Naarmate het verhaal vordert, wordt de groep uitgebreid met mensen zoals Seraphim en zij hebben allen hetzelfde doel; het bijstaan van de Shepherd. De eerst zo doodgewone Sorey blijkt plots ineens de reddende engel te zijn die de wereld moet redden van het kwaad. Dit blijkt wanneer hij zich een heuse Arthur waant en het zwaard uit de steen trekt in de Sanctuary van Lady Lake, de hoofdstad van het Hyland Kingdom. De omstanders geloven hun ogen niet. Na honderden jaren is er eindelijk weer een Shepherd om de mensheid te beschermen.

En zo ontmoet Sorey de ‘Prime Lord’ Lailah, wiens element vuur is. Lailah kan Seraphim met andere elementen rekruteren voor de party als ‘Sub Lords’ en zij kunnen dan één worden met Sorey voor extra kracht – dit heet de Armata. Daarnaast is er ook plek in het team voor een ‘Squire’, een menselijke bondgenoot die het toelaat extra Seraphim actief te hebben tijdens gevechten. In het begin zal dit de prinses van Hyland Kingdom zijn, maar zij blijkt – ondanks haar aanwezigheid in veel van de trailers – slechts een bijrol te hebben. Sorey en zijn team ontvangen al snel hulp uit onverwachtse hoek: iemand die ook de kracht van de Armata weet aan te wenden. In totaal kun je dus vier personages tegelijk actief hebben tijdens gevechten en dat is er geen één te weinig als je je bedenkt dat sommige bazen (zelfs in het begin van de game) best pittig kunnen zijn.

Hoewel je slechts één personage tegelijk kan besturen, is het wel mogelijk om vooraf (of zelfs tijdens, als een gevecht dat behoeft) strategieën in te stellen voor de personages die je op dat moment niet zelf bestuurt. Deze staan dan op ‘auto’ besturing. Dit kan variëren tot de focus op healen, vijandelijke magie onderbreken of je nergens iets van aantrekken en gewoon aanvallen! Alles heeft zijn voor- en nadelen, maar de manier waarop je kunt combineren, laat niets aan de twijfel over. Er zijn tijdens de gevechten twee manieren van aanvallen: de martial artes aangevuld met mystic artes en de seraphic artes, aangevuld met hidden artes. Wanneer je aanvalt, verbruik je SC (Spirit Chain) en wanneer dat op is, kun je niet meer aanvallen. Het blocken van aanvallen geeft je extra SC en als je een aanval op het juiste moment ontwijkt, geeft dat bonus SC. Je zult dus niet hersenloos de hele tijd kunnen aanvallen, want zonder SC sta je machteloos tegen de Hellions die je op je pad tegenkomt.

Tales of Zestiria heeft net zoals haar voorgangers een heel uitgebreid aanvals- en verdedigingssysteem, wat heel simpel kan worden uitgelegd, maar vrij ingewikkeld wordt zodra je alles op de manuele besturing moet onthouden. En als je er dan echt even niet meer uitkomt, zul je zelfs alle besturing op ‘auto’ kunnen zetten. Hierdoor kijk je in essentie toe naar hoe je team de vijand voor je verslaat, naar aanleiding van hoe jij de strategie vooraf hebt aangegeven. Dit is een beetje vreemd te noemen, want waarom zou iemand een game niet zelf willen besturen? Maar goed, het kan wellicht handig zijn voor gamers die net de wereld van de JRPG’s in stappen en het geheel een beetje overweldigend vinden.

Dat kan ik zelf beter!

Ondanks dat de AI zelf al het werk doet wanneer je de besturing op ‘auto’ zet, zal het je opvallen dat je zelf soms dingen anders/beter gedaan zou hebben. Zo koos ikzelf er al snel voor om enkel de healers te besturen, aangezien de AI niet heel goed de focus weet te leggen op wanneer healen nodig is. In bepaalde baasgevechten is dat heel ergerlijk, omdat je niet van speelbaar personage kunt wisselen tijdens een gevecht. Daardoor mis je kansen die je eigenlijk heel goed had kunnen benutten, omdat het te gevaarlijk is. Als je HP laag is, maar een eindbaas is tijdelijk verdoofd, kan het daardoor te gevaarlijk zijn om uit je verdediging te komen, want je wil natuurlijk niet doodgaan. Dat heeft namelijk een negatief effect op je ‘Grade’, het cijfer dat je krijgt voor goede en slechte handelingen tijdens een gevecht. Een hoge Grade brengt op den duur namelijk een hoop extra’s met zich mee, zoals de gunst van de Lord of the Land. Deze gunsten variëren van het quick travelen tussen save-points tot het item drop-rate met 50% verhogen. Geen dingen die je wilt missen dus!

Hoewel je in Tales of Zestiria gebruik kunt maken van een quick save, heb je ook nog steeds de standaard save punten door de wereld verspreid. Deze bieden je toegang tot het menu van de Lord of the Land. In dit menu kan je ook je Normins instellen. Deze beestjes verhogen de kans dat een item dropt met een bepaalde naam, bijvoorbeeld Difens (Defense). Dit komt je weer ten goede voor jouw wapens en armor, want deze kun je gebruiken om ze te fusen en dus sterker te maken. Fusion is een nieuw element in Tales of Zestiria en zorgt ervoor dat je de uitrustingen van je team kunt upgraden door een wapen te vinden met dezelfde naam. Hierdoor worden ook bonus skills toegevoegd, die je op zijn beurt weer kunt gebruiken om bestaande skills te versterken in de ‘Skill Sheet’. Hoe meer je van een zelfde skill hebt, hoe hoger de bonus. Of, hoe meer je in dezelfde categoriegroep hebt, hoe beter de effecten. Hierdoor kun je zelf aan de zwakke punten van je personages werken, zonder dat je veel hoeft te grinden. Wapens en dergelijke kun je namelijk ook gewoon bij de lokale wapensmid kopen.

P-p-p-pokerface!

Tales games zijn van nature heel kleurrijk en mooi, maar het is te merken dat Zestiria toch echt nog een beetje een PS3 game is. De omgevingen zijn vrij simpel, er zijn heel veel ‘invisible walls’ en de personages – waaronder zelfs de hoofdpersonages – zijn vrij matig in afwerking. De meesten hebben allemaal een pokerface waarbij nagenoeg geen emotie te bekennen is. Hierdoor kon ik het niet laten om Sorey een zonnebril op te zetten, om zijn look zo compleet te maken. De animaties tijdens gevechten zijn ook niet je van het en de game is al helemaal niet vies van clipping. Ook tijdens de gevechten kan de camera heel erg tegenzitten door bijvoorbeeld vast te zitten in muren of doordat gevechten in kleine ruimtes de camera krampachtig achter je personage plaatst, waardoor deze begint te schudden. Gelukkig zijn dit maar kleine dingetjes die te maken hebben met de algehele afwerking, maar het doet niet af aan de algehele kwaliteit van het de game die zich vooral uit door de kwaliteit van de gameplay (gevechten) en het verhaal.

Ook al komt het verhaal langzaam op gang, het wordt steeds interessanter. Na een uurtje of 15 groeien ook de personages enorm in hun karakter en bepaalde personages maken het geheel alleen maar leuker, zoals Edna, de Aarde-Seraphim. Er wordt op den duur, ook al ziet de toekomst er grimmig uit, heel wat humor toegevoegd en dit houdt de game en het verhaal amusant. De game is ook voorzien van interessante skits en tussenfilmpjes, die niet met de in-game engine zijn gemaakt, maar getekend. Deze zijn heel mooi en leuk om te volgen, de implementatie van deze stukken voegen enorm veel toe aan het verhaal en de personages en ze leren je af en toe ook nog goede tips en trucs over de gameplay tijdens de game. Daarnaast geven de skits ook AP cadeau, welke je kunt gebruiken voor grote aantallen handigheden die je kunt gebruiken tijdens gevechten.

Het verhaal wordt nog eens extra ondersteund door de sublieme kwaliteit van zowel de Japanse als de Engelse voice-acting, welke je bij het opstarten van de game gewoon kunt veranderen. Ik vond de Engelse voice-acting zelfs zo goed gedaan, dat ik ervoor heb gekozen om het Engels als hoofdtaal te gebruiken. De geluidseffecten tijdens de gevechten worden dan wel een beetje irritant, aangezien de personages constant de naam van hun aanvallen blijven roepen. De muziek die je hoort in de verschillende gebieden van de grote wereld van Zestiria klinkt erg mooi, maar kan soms wel wat abrupt eindigen als je in een cut-scène terecht komt of van plaats wisselt. Overigens, de wereld van Tales of Zestiria is slechts semi-open, aangezien je af en toe niet van een bepaalde plek weg mag en pas later in de game wordt het aangeraden om meer te gaan backtracken.

Conclusie

Tales of Zestiria is weer een grote en vooral uitgebreide game, die langzaam aan met de personages en degene die het speelt meegroeit. De game komt veel langzamer op gang dan bijvoorbeeld Tales of Xillia 1 en 2, maar weet ons toch te bekoren op de lange termijn. De toegevoegde humor raakt ons precies op de lachspieren en dat terwijl de game toch geen supervrolijk plot kent. Ook is er ditmaal Japanse voice-acting toegevoegd, wat voor de echte fan een groot verschil kan maken, maar ditmaal vond ik de Engelse voice-acting ook zeker niet mis en passend bij de personages. De nieuwe toevoegingen, zoals Fusion, de Normins en de Lord of the Lands extra’s zorgen ervoor dat het levelen en verbeteren van je uitrusting niet aanvoelt als een lange, eindeloze grind en dat maakt de game ook een stuk toegankelijker en minder repetitief. De enige grote minpunten zitten hem in de matige grafische afwerking, waaronder emotieloze gezichten en vreemde animaties, de camera die niet goed is afgesteld voor gevechten in kleine afgesloten ruimtes en de, met vlagen, domme AI.

Pluspunten

  • Toevoeging Japanse voice-acting
  • Engelse voice-acting is ook goed!
  • De humor raakt ons op de lachspier
  • Lord of the Land extra’s
  • Fusion van armor en wapens
  • Personages groeien naarmate de game vordert
  • Geen repetitieve gameplay

Minpunten

  • Verhaal komt traag op gang
  • Klungelige camera hoeken tijdens gevechten
  • Af en toe zeer domme AI
  • Grafische afwerking onder de maat
  • Slechts een semi-open wereld
  • Backtracken komt pas vrij laat