Review: Resident Evil Zero HD

Review: Resident Evil Zero HD – Een prequel is van nature een beetje ‘tricky business’, en al helemaal als het om een prequel van een horrorgame gaat. Een overdaad aan expositie kan immers nefast werken voor het centrale mysterie van de game in kwestie, dat toch een belangrijke – zo niet dé belangrijkste – rol speelt in het bang maken van de speler. Het raadsel is altijd interessanter dan de oplossing; de willekeurige met een bijl zwaaiende maniak op straat is een stuk enger dan de moordenaar met een duidelijk omkaderd motief. Capcom probeerde indertijd met Resident Evil 0 meer context te geven aan het T-virus dat op dat moment reeds Raccoon City in as had gelegd. Die beslissing begrijpen we, maar of het een noodzakelijke zet was, is een heel ander verhaal.

Een onwaarschijnlijk verbond

Dat gezegd zijnde, berokkent Resident Evil 0 eigenlijk redelijk weinig schade aan de franchise die het voorafgaat. Je komt uiteraard wat meer te weten over de origine van het T-virus, maar door de game te laten plaatsvinden vlak voordat Chris Redfield en Jill Valentine het landhuis uit het eerste deel betreden, blijft voldoende achtergrond in nevelen gehuld. Capcom leek ons destijds ook meer uit te zijn op fanservice, getuige de hoeveelheid levels die qua vormgeving teruggrijpen naar de geteste formules uit de immens succesvolle Resident Evil Remake en uiteraard de keuze voor ieders favoriete medic, Rebecca Chambers, als hoofdpersonage. Na een noodlanding in de ‘middle of nowhere’, belandt dit groentje in een situatie waar ze niet meteen op had gerekend: een op hol geslagen trein vol rottende ondoden.

Rebecca raakt als onschuldige bijstander verzeild in de eenmansoorlog van een man die een serieus ei te pellen heeft met ’s werelds meest kwaadaardige onderzoeksinstelling, Umbrella. Ze krijgt gelukkig hulp van Billy Coen, een jonge luitenant die naar ’t schijnt drieëntwintig mensen om een onbekende reden om zeep geholpen heeft. Het verhaaltje van Resident Evil 0 wringt zich in allerlei bochten om zichzelf een bestaansreden te geven, maar blijft helaas iets te veel aan de oppervlakte om echt zijn stempel op de franchise te drukken. Het sporadische optreden van gekende slechteriken als Albert Wesker en William Birkin helpt, maar nieuwkomers als een androgyne operazanger die een legertje moordlustige bloedzuigers commandeert halen de toch al wankele geloofwaardigheid finaal naar beneden.

Zwijgen is goud, graphics zijn zilver

Nu heeft Resident Evil altijd meer problemen gehad om die geloofwaardigheid aan te houden dan pakweg Silent Hill of Dead Space. De over-the-top creaturen die je om praktisch elke hoek tegenkomt, zijn daar niet zozeer voor verantwoordelijk. De schuldige moet je zoeken in het schrijversdepartement, waar naar ons gevoel iemand met een uitzonderlijk grote tolerantie voor camp zich handenwringend over de scenario’s van de Resident Evil games buigt. De dialogen zijn met andere woorden ook in deze prequel hoogstens acceptabel, hier en daar ronduit slecht en bij vlagen pijnlijk om aan te horen. We nemen als voorbeeld even Billy, die wanneer Rebecca hem herkent als een gezochte misdadiger, zonder ook maar een greintje zelfbesef vraagt of ze “over hem aan het fantaseren is geweest”. Eh sure, buddy. Keep on dreaming.

De bij gebrek aan een betere term, de ‘seksuele spanning’ tussen Rebecca en Billy werkt door de uitwerking van de dialogen enorm op de lachspieren, wat enerzijds erg vermakelijk werkt, maar aan de andere kant ook wel eens de spanning uit de game durft halen. En spanning is er zeker, mede door de minimalistische, maar oh zo effectieve soundtrack en de subtiele geluiden van monsters, die steevast een rilling over je rug jagen. Grafisch mag Resident Evil Zero HD er ook nog best zijn. In-game komen de karaktermodellen een beetje hoekig over, maar de voorgerenderde achtergronden kunnen hier en daar nog verdomd strak uit de hoek komen. Het is een beetje jammer dat Capcom het verzuimd heeft om ook de cut-scènes op te poetsen, want die teleporteerden ons telkens zonder pardon terug naar het PSX-tijdperk.

Oud, onhandig en onweerstaanbaar

Laat ons wel wezen: Resident Evil Zero HD is, meer nog dan de Resident Evil Remake die vorig jaar reeds verscheen, een product uit een vorig tijdperk. Capcom heeft enkele kleine verbeteringen toegevoegd om het geheel beter speelbaar te maken, waaronder een getweakte besturing die de personages vlotter door de levels laat bewegen en de mogelijkheid om objecten permanent achter te laten in kamers naar keuze. Andere beslissingen blijven echter tot op de dag van vandaag vooral voor frustratie zorgen, zoals het voortdurend wisselen tussen Billy en Rebecca en het minutieus managen van inventarissen dat daarbij komt kijken. Wie zich ten tijde van Resident Evil 5 al ergerde aan Sheeva’s onvermogen om in leven te blijven, zal zich bij het spelen van Resident Evil Zero HD overigens meermaals aan de haren trekken.

Dit is Resident Evil pur sang en dat betekent vooral een overdaad aan onhandige controls. Personages blijven om de haverklap hangen achter omgevingselementen die je door de vaste camerastandpunten niet goed ziet, draaien trager om hun as dan de gemiddelde bewoner van het plaatselijke rusthuis en zouden op de schietkraam van de kermis zelfs geen prijs uit de onderste rekken mogen kiezen. Dat klinkt negatief, maar eigenlijk verkiezen we dit helemaal boven de vlottere controleschema’s uit de latere delen. De vaste camera en logge besturing zorgt voor een gevoel van spanning en paniek, dat nagenoeg volledig afwezig was in titels als Resident Evil 6 en Operation Raccoon City. Horror gaat niet om kracht, maar juist om het gebrek daaraan; een les die Resident Evil Zero HD ons maar al te graag opnieuw bijbrengt.