Review: Assassin’s Creed Chronicles: Russia

Review: Assassin’s Creed Chronicles: Russia – Mensen die het echt niet zien zitten om langer dan een jaar te wachten op een nieuwe dosis Assassin’s Creed, konden de afgelopen maanden reeds aan de slag met twee spin-offs, die zich respectievelijk in China en in India afspeelden. Deze aardige, doch verre van briljante tussendoortjes onderscheidden zich van andere titels in de franchise door je kleurrijke 2,5D levels voor te schotelen waarbinnen de gekende gameplay zich vooral toelegde op stealth. Met Russia bereikt de Assassin’s Creed Chronicles trilogie nu zijn eindpunt. Hieronder lees je of dit sluitstuk in dezelfde valkuilen trapt als zijn voorgangers of er juist eindelijk in slaagt om het potentieel van dit soort zijpaden volledig te benutten.

Nog één keer ertegenaan

Dit keer kruipen we in de huid van Nikolai Orelov, een oude Russische assassijn die na de Oktoberrevolutie van 1918 een poging wil ondernemen om het land (en de orde) te verlaten en zo zijn gezin in veiligheid te brengen. Om zijn desertie te financieren, besluit Orelov nog één laatste opdracht aan te nemen. Hij wordt gevraagd om een mysterieuze doos, mogelijk één van de legendarische ‘pieces of Eden’, te ontfutselen uit de handen van de tsaar, die op dat moment gevangengehouden wordt. Tot zover zo cliché, want we zijn ondertussen de tijden vergeten waarin je als assassijn nog niet enkel achter goud opgloeiende objecten aanrende. Net wanneer je denkt dat Russia op verhaalvlak net als zijn voorgangers de mist in zal gaan…

…kom je Anastasia tegen, de dochter van tsaar Nicholas II, die het plot van de game gedeeltelijk uit het moeras der middelmatigheid trekt. Orelov arriveert net te laat om de wrede executie van Anastasia’s familie te verhinderen, maar kan het op het eerste zicht weerloze meisje wel een gelijkaardig lot besparen. Tot zover nog steeds weinig bijzonders, maar wanneer Anastasia in aanraking komt met de doos die Orelov moest stelen, ondergaat ze een merkwaardige transformatie die de delen van de Chronicles trilogie op een intrigerende manier met elkaar verbindt. Meer zeggen zou zonde zijn, maar fans van het sci-fi aspect van de Assassin’s Creed reeks zullen op zijn minst een zekere fascinatie voelen.

From Russia With love

Begrijp ons niet verkeerd: het plot van Assassin’s Creed Chronicles: Russia gaat geen prijzen winnen en maakt nog steeds niet volop gebruik van de mogelijkheden die de setting met zich meebrengt, maar het is wél een verbetering ten opzichte van de vorige delen. De setting zelf, het prille begin van de communistische Sovjet-Unie, is een stuk grauwer dan die uit China en India, maar weet met zijn in rode en grijze tinten doordrenkte levels toch behoorlijk stijlvol uit de hoek te komen. De levels zijn glorieus in 2,5D opgetrokken en het lijkt erop dat Climax na twee proefstukken dit concept eindelijk helemaal onder de knie heeft. De omgevingen in voor- en achtergrond sluiten naadloos op elkaar aan en wisten ons af en toe zelfs te verrassen.

Het wauw-gevoel blijft nog altijd achterwege, maar de levels zitten doorgaans sterk genoeg ineen om verveling tegen te gaan. De focus ligt, nog meer dan in de voorgaande delen, helemaal op stealth, aangezien één geweerschot van een vijand vaak voldoende is voor een enkeltje richting eeuwige jachtvelden. De plaatsing van vijanden, hun onderlinge diversiteit en de vele opties tot verplaatsing die je voor handen hebt, zorgen ervoor dat elk level aanvoelt als één grote omgevingspuzzel, die je met slechts één – of in zeldzame gevallen: enkele – oplossing tot een goed (lees: ongezien) einde kan brengen. Dit komt de replaywaarde niet meteen ten goede, maar zorgt er wel voor dat je de eerste keer een flinke uitdaging voor je kiezen krijgt.

Met twee is beter dan alleen

Climax probeert geregeld voor wat afwisseling te zorgen door je spectaculair bedoelde (doch door het format niet altijd even boeiende) achtervolgingen voor te schotelen en je zo nu en dan een geweer in je handen te duwen zodat je voor sluipschutter kan spelen. Wanneer Anastasia in het spel komt, blijkt al snel dat ze speciale krachten heeft die op de één of andere manier verbonden zijn met de Helix, oftewel het speltoestel van Abstergo uit de volwaardige Assassin’s Creed delen. Deze krachten – zo kan ze bijvoorbeeld kort onzichtbaar worden – maken haar een iets boeiender personage dan de redelijk stereotype Orelov, al zijn ze niet substantieel genoeg om de gameplay in een andere richting te duwen.

Geen van deze spelvormen vermijden echter de trial & error waarop alle Assassin’s Creed Chronicles delen gebouwd zijn en dat kan wel eens voor frustratie zorgen. Vooral de achtervolgingssegmenten zijn hier schuldig aan, aangezien je hier meermaals tegen een erg goedkoop aanvoelend ‘game over’-scherm zal aankijken. De vrij hoge moeilijkheidsgraad gekoppeld aan het feit dat de besturing en de reacties van vijanden op jouw acties erg inconsistent aanvoelen, draagt hier ook aan bij. Toch vonden we dat Orelov en Anastasia zich een stuk vlotter lieten besturen dan pakweg Arbaaz Mir uit de vorige game. De besturing is nog steeds niet precies genoeg, maar het is alvast een stap in de goede richting.

Audiovisueel op één lijn met de andere delen

De graphics zijn allesbehalve lelijk, maar stijgen toch ook nooit uit boven de onmiddellijke concurrentie. Het grauwere kleurenpalet van de omgeving in de voorgrond zorgt voor een mooi contrast met de brandgloed die steevast in de verte het toneel van een onheilspellende filter voorziet. Stilistisch ziet het er prima uit, al stellen we ons een beetje vragen bij de korrelige grain die over het geheel hangt. De getekende cut-scenes voelen nog even lui aan als voorheen, maar deze tegenslag wordt gecounterd door de stemacteurs, die met hun vertolking dit keer wél overtuigend uit de hoek komen. De opzwepende muziek is niet bepaald opmerkelijk, maar doet wel waarvoor het ontworpen is: je trefzeker door de levels heen jagen.