Review: Coffin Dodgers – Een vredig dorpje dat vooral bestaat uit gepensioneerden wordt lastig gevallen door Magere Hein, want hij duikt op met het bericht dat hij de zielen van de oudsten komt claimen. Dat gaat echter niet zonder slag of stoot, dus er wordt een wedstrijd afgesproken waarin de oudjes tegen elkaar en Magere Hein gaan racen in het stadje op hun vertrouwde scootmobiel. Ja, dat klinkt even bizar als ongeloofwaardig, maar dat is de rode lijn van het flinterdunne verhaal in Coffin Dodgers.

Slechte Mario Kart

Het concept van rondracen op een baan waarbij je anderen kan vertragen door het inzetten van power-ups is niet echt origineel meer. Mario Kart is in dit subgenre binnen racen de leidende game en vele ontwikkelaars gingen Nintendo al achterna met varianten hierop betreffende de gameplay. Helemaal niet verkeerd, want afwisseling in dit soort type games is altijd goed, maar dan moet wel de uitwerking goed zijn. Coffin Dodgers volgt hierin het voorbeeld van Mario Kart, want je krijgt vier verschillende delen van de stad voorgeschoteld waar je telkens drie races kunt rijden.

Door de races te rijden zul je verder kunnen komen in de game, mits je een goede positie behaalt tijdens de races. De laatste twee zullen per serie van drie races namelijk afvallen ofwel geclaimed worden door Magere Hein. Een goede prestatie is dus van belang en dat kun je bewerkstelligen door te racen op je scootmobiel en andere bejaarden van de weg te rammen. Hiervoor krijg je verschillende mogelijkheden, waardoor Coffin Dodgers met de wat merkwaardige doch geinige insteek op papier een leuke partygame kan zijn.

Het is echter allesbehalve leuk en dat zit hem in het feit dat het technisch een drama is. De game schotelt je in totaal 13 verschillende banen voor die gesitueerd zijn in verschillend gebieden in en rond de stad. Deze banen zijn op zich wel oké, maar zo hier en daar tref je slecht leveldesign aan waardoor je vast komt te staan. Elke seconde telt, dus bij een dergelijke situatie kan je de winst op je buik schrijven. Wat dit soort euvels kan overkomen is een eventuele goede balans in de power-ups, maar die is helaas ver te zoeken en tot overmaat van ramp is de besturing ook nog eens niet echt denderend. Kortom, op papier leuk, in uitvoering een puinhoop.

Ongebalanceerde power-ups

Als er iets irritant is in racegames, dan is het rubber-banding wel. In games van dit kaliber is dat ook uit den boze, maar doordat het juist om het ‘vechten’ met elkaar gaat, is het van belang dat je nooit te ver voorop of achterop raakt. Games als een Mario Kart geven je qua power-ups bij een grote achterstand dan vooral boost mogelijkheden, zodat je niet helemaal kansloos ben. Rij je vooraan, dan krijg je te maken met veel aanvallen dus dan is het handiger om een schild in te zetten. Natuurlijk worden de power-ups ogenschijnlijk willekeurig uitgedeeld, maar in de programmatuur zit enige balans.

Dat is nu net het probleem van Coffin Dodgers, want als je achterop raakt door een stukje slecht leveldesign, dan is de kans groot dat je vier keer achter elkaar een schild krijgt waar je dus werkelijk geen reet aan hebt. Ook de wapens, variëren van een EMP tot uzi en van een olievlek tot raketten, hebben een beperkt bereik, waardoor je deze ook lang niet altijd in kan zetten en daardoor zijn ze dus bij vlagen overbodig. Dan is er nog de boost, welke je zo nu en dan krijgt, maar wat blijkt? Als je een boost inzet of een boostpaneel gebruikt, dan krijgen AI gestuurde mederacers ook een boost, zij het in iets mindere mate. Ja, zo werkt het natuurlijk niet en dat brengt dus heel snel flink wat frustratie.

Het jaar 2002

Veertien jaar geleden speelden we op onze PlayStation 2. De games die toen verschenen waren prachtig, omdat de stap van de PlayStation 1 naar de PlayStation 2 behoorlijk groot was. Anno 2016 zien veel games er uit 2002 erg beroerd uit, maar blijkbaar is de ontwikkelaar van Coffin Dodgers nog in dat jaartal blijven hangen. Coffin Dodgers ziet er namelijk bijzonder slecht uit. Het oogt als een matige PlayStation 2 game – en nee, dat is niet om te overdrijven. Sterker nog, niet alleen is het visueel dramatisch, de game heeft ook nog eens last van haperingen, framedrops en meer rare fratsen, waardoor het allesbehalve genieten is.

De ontwikkelaar zal ongetwijfeld plezier hebben gehad bij het maken van de game en dat is ze ook gegund, maar als we kritisch naar Coffin Dodgers kijken… Tja, dan is het wel erg treurig gesteld met de kwaliteit. Men zou zich moeten schamen dat de game in deze kwaliteit is uitgebracht, want het is van een bedenkelijk niveau. Dat is pijnlijk, zeker als je ziet dat er op zich nog best wel wat geinige dingen in de game zitten. Zo kan je door te racen geld sparen en daarmee kan je je scootmobiel aardig opkalefateren, zowel visueel als op technisch vlak.

CoffinDodgers_11

Je bent er zo doorheen…

Even alle technische beperkingen en de eigenlijk belachelijke vertoning buiten beschouwing gelaten, weet de game nog best wel wat te bieden. De campagne van dertien races is met een uur tot twee uur te voltooien en als je daar klaar mee bent kun je in split-screen aan de slag. Ook heeft men de gehele wereld als open-wereld beschikbaar gesteld, zodat je vrij rond kan rijden. Nu is dat niet heel spannend, maar hier hangt een extra modus aan vast, waarbij je binnen de tijd zo snel mogelijk van hot naar her rijdt om objecten op te pikken.

Dit zijn best geinig gameplay elementen, maar het kan niet verbloemen dat de game nogal aan de korte kant is. Als je de singleplayer hebt uitgespeeld unlock je Magere Hein, waarmee je nogmaals de singleplayer kan spelen. Dit is alleen interessant als je een Trophy jager bent, maar dit rekt wel de speelduur enigszins op. Als je überhaupt het doorzettingsvermogen hebt, dan kan de game je ongeveer drie uur bekoren. Maar dan heb je alle Trophies wel verzameld, heb je alle banen gezien en ben je de gameplay kotsbeu omdat het technisch zo slecht in elkaar steekt.

Conclusie

Racen in scootmobielen om aan Magere Hein te ontsnappen slaat natuurlijk nergens op, maar in de context van Coffin Dodgers is het op zich best geinig gevonden. Het jammer is dat de game in deze staat nooit uitgebracht had mogen worden, want het is technisch een puinhoop en grafisch een drama. Het ziet er als een matige PlayStation 2 game uit, heeft framedrops, hapert, de balans is compleet zoek en de besturing is ook niet denderend. Wat eens te meer bewijst dat de ontwikkelaar heeft liggen slapen is dat verschillende menuopties niet eens werken. Druk je op pauze om een race te herstarten in de singleplayer, dan kan je drukken tot je een ons weegt, er gebeurt niets. Verschijnt de continu knop in het laadscherm, dan kan je eveneens zinloos blijven drukken. Man, wat een drama dit. Vermijden dus!

Pluspunten

  • Makkelijke Platinum Trophy
  • Het idee is best geinig...

Minpunten

  • ...de uitvoering een ramp
  • Technisch waardeloos
  • Grafisch beschamend slecht
  • Niet functionerende menuopties
  • Relatief lange laadtijden
  • De power-up balans is zoek

2.5