Review: Battleborn

Review: Battleborn – Gearbox Software kennen we allemaal van Borderlands en Brothers in Arms. Deze lente zijn ze echter met een volledig nieuwe IP gekomen die luistert naar de naam Battleborn. 25 verschillende prominente strijders slaan de handen ineen om te vechten om de laatste ster in het heelal, alvorens deze ook opgeslokt wordt door de kwade vijand die niets anders dan vernietiging in de zin heeft. Dat klinkt echter gemakkelijker dan het daadwerkelijk is.

Knallen alsof je leven er vanaf hangt

Battleborn bestaat uit drie belangrijke onderdelen. Het eerste onderdeel is de campagne, de tweede de multiplayer en als derde zien we daar een overkoepelend systeem in de vorm van Commander Rank. Jij zal als speler diverse Battleborn onder de duimen nemen om zo al het kwaadaardige gespuis naar het hiernamaals te knallen. Dat kan je alleen doen, maar het is veel leuker om dit met vrienden of een vast groepje spelers te doen, want dan zal je echt veel resultaat kunnen boeken. Laten we beginnen bij het begin en naar de campagne kijken, welke voor veel speelplezier zal zorgen door de flinke opzet die het brengt.

In totaal zijn er naast een proloog acht verhalende missies die je kan doorlopen. Tussen de missies door krijg je in toffe tekenfilmstijl nadere toelichting op de situatie, de laatste stand van zaken en tevens fungeren deze video’s als een inleiding op de volgende missie. De missies die je zal doorlopen, zijn per stuk al snel goed voor veertig tot zestig minuten gameplay, wat verderop in de game meer zal toenemen. In elke missie krijg je diverse doelstellingen voor je kiezen, maar de bottom-line is dat je vooral als een idioot op werkelijk alles aan het schieten bent dat je tegenkomt.

Hoewel schieten, dat hangt natuurlijk van de Battleborn af die je kiest, want hierin zit de primaire variatie. De één is een tank en wandelt rond met een minigun. De ander is behendig met zwaarden en is daarom vooral effectief in close combat. Weer een ander schiet pulsen af en levert een ondersteunende rol. Het is maar net welk personage je kiest, want de gameplay varieert voornamelijk op basis van de speelbare figuren die de game rijk is. Ja, de missies blijven in grote lijnen gelijk en je primaire doelstelling zal niet veranderen, maar wel de manier van spelen.

Lang speelbaar, maar…

De verhalende missies kan je in je eentje spelen, maar wat je al snel zal merken, is dat de game heel erg leunt op het coöperatieve aspect. De campagne is namelijk vanuit dit oogpunt ontwikkeld en bij voorkeur ga je met vier andere Battleborn aan de slag, want dan zal je het snelst resultaat boeken. Dat is niet alleen omwille van het level design en de toenemende mate van uitdaging, maar ook omdat het na een paar missies verdomd moeilijk wordt om jezelf staande te houden tegen een flinke overmacht van vijanden als je in je eentje bent.

Juist die coöp is waar de game erg geslaagd te noemen valt, want het is op één of andere manier erg verslavend om weer even een missie op te starten en met je vrienden lekker te gaan knallen, hakken en meer. Enige nuance is wel dat het in dat perspectief weer leuker is om juist met vrienden te spelen dan met onbekenden. Dat laatste kan nog wel eens voor problemen zorgen; zo hebben we een paar keer ervaren dat sommige spelers geen flauw benul hadden wat ze nu eigenlijk aan het doen waren met grote gevolgen.

Dat is gelijk ook een minpunt dat we moeten aanstippen, want hoewel je over levens beschikt en elkaar kan healen, kan het voorkomen dat iedereen hopeloos verloren gaat door geklungel van één of meerdere spelers. Het risico dat je daarbij loopt, is dat je dan de missie faalt en de game hanteert niet in elke situatie een handig checkpoint systeem, waardoor je de hele missie opnieuw mag beginnen. Dat zou op zich geen issue mogen zijn; dat zien we immers vaker in games. Maar in het geval van Battleborn zijn de missies behoorlijk lang, en als je dan de dood vindt en alles opnieuw moet doen, dan is de lol er vrij snel vanaf – voornamelijk omdat je weet dat je nogmaals die relatief lange tocht opnieuw mag afleggen.

Battleborn vrijspelen

Een belangrijk punt om in acht te houden is dus dat de game op coöp leunt en dat je het meeste uit de game kan halen door met een groepje vrienden te spelen. Beschik je daar niet over? Dan is er nog een alternatief in de vorm van split-screen, wat overigens een welkome toevoeging is. Dat maakt de game bij gebrek aan online vrienden alsnog speelbaar, want je bent minder afhankelijk en het is samen met iemand spelen een stuk leuker. Geen zin om de campagne in split-screen te spelen? Dan kan je ook de multiplayer nog in split-screen spelen, waardoor Gearbox wel een compleet plaatje levert en dat komt de game ten goede.

Wat de game ook ten goede komt, is de noodzaak om de campagne door te spelen, want die is naast gevarieerd ook behoorlijk vermakelijk. Hoewel frustratie toeslaat als iedereen tegen het einde het loodje legt en je opnieuw moet beginnen, zoals net al aangehaald. Dat vermakelijke zit hem in de flauwe Gearbox humor, de uitermate vlotte gameplay en de genietbare visuele stijl. Bovendien is het doorspelen van de campagne in meerdere opzichten nuttig. Zo zal je gaandeweg nieuwe Battleborn vrijspelen, want sommigen zijn nog tegen jou gekeerd, maar door een missie succesvol af te sluiten, krijg je de beschikking over de Battleborn in kwestie, waardoor het rooster van speelbare personages na verloop van tijd groeit.

Een bijkomend voordeel is dat je elke keer de vrije keuze hebt in welke Battleborn je kiest voorafgaand aan een missie, waardoor je in theorie alle Battleborn goed kan uitproberen om te zien welke het beste bij je passen. Tegelijkertijd levert het spelen van de campagne je subonderdelen op, waaronder ervaringspunten die weer optellen bij het personage waar je mee speelt, evenals de overkoepelende Commander Rank. Nu maakt de keuze van een Battleborn per missie op zich niet zo heel veel uit, aangezien het vooral neerkomt op vijanden uitschakelen. Als je echter dezelfde campagne missies op Hardcore of een hogere moeilijkheidsgraad gaat spelen, dan kan de samenstelling van je team wel veel uitmaken.

Maar met de mogelijkheid om alles uitgebreid te proberen kan je dit gaandeweg het spelen makkelijk uiteenzetten en als je dan een vast team hebt, dan komt daar vanzelf een dreamteam samenstelling uitrollen. Een nadeel dat hier wel bij komt kijken, is dat je op geen enkel moment in een match van personage kan wisselen. Als je een keer wat nieuws wilt proberen, maar na tien minuten merkt dat het absoluut niet in jou straatje past qua speelstijl, dan ben je verplicht het level of de multiplayer match uit te spelen alvorens je weer met een ander aan de slag kan. En dat kan wat impact op het speelplezier hebben.

Diepgang en eeuwig speelbaar

We noemden aan het begin van deze review al de drie onderdelen waaruit Battleborn bestaat. Eén hiervan was de Commander Rank, maar of dat per se heel accuraat is, is discutabel. Waar het eigenlijk op neerkomt, is een verzamelnaam voor alle mogelijkheden en bijkomende diepgang. Battleborn onderscheidt zich van andere games door natuurlijk 25 speelbare personages aan te bieden, maar dat is lang niet alles. Door veel te spelen, bouw je in-game valuta op waarmee je gearsets kan kopen, die je vervolgens weer kan toepassen op een load-out, waardoor je personages op bepaalde manieren voordelen kunnen behalen. Dat gaat behoorlijk diep, want de opties zijn bijzonder uitgebreid.

Of dat helemaal bij een shooter/actiegame als Battleborn past, is een beetje de vraag, want het gaat op de achtergrond eigenlijk bijzonder diep, daar waar de game toch enigszins een oppervlakkig uiterlijk kent. Als je dan specifieke gear upgrades hebt, dan is het een beetje de vraag in hoeverre je daar echt iets van merkt in de gameplay, aangezien dat meer naar het Helix systeem neigt. Dat Helix systeem is natuurlijk hetgeen waardoor je gaandeweg in een match je Battleborn van upgrades voorzien wordt en die lijken direct veel meer effect te hebben. Desalniettemin kunnen we niet ontkennen dat Gearbox een absurde hoeveelheid mogelijkheden in de game gestopt heeft, waardoor fans een lange tijd vooruit kunnen.

Die lange speelduur zit hem in de campagne die al snel richting de tien uur gaat, maar nadien interessant blijft door de coöperatieve insteek en de beschikbare personages. Daarnaast kan je elk personage individueel levelen, waardoor ze allemaal steeds interessanter worden qua persoonlijke mogelijkheden. Zo kost elk personage levelen tot het maximale level een hoop tijd en dan is er nog de Commander Rank die een levelcap van 100 heeft. Kortom, alles uit de game halen zal je rustig richting de 100 uur kosten en om verveling te voorkomen, kan je natuurlijk in de multiplayer duiken die het gameplay spectrum nog wat breder open trekt.

Ja en nee

De multiplayer is op termijn hetgeen wat het belangrijkste is voor Battleborn, aangezien dat het meest dynamische element in de game is. Deze multiplayer beschikt over drie modi met elk twee maps, waarbij Capture de meest simpele is en Incursion de meest complexe. Dat zijn tegelijk ook de twee leukste modi, aangezien Capture eigenlijk een soort Domination is dat bijzonder snel kan gaan, maar ook zeer uitdagend is bij momenten als de teams aan elkaar gewaagd zijn. Incursion hebben we in previews uitgebreid toegelicht, maar wat de uiteindelijke conclusie is die we hieraan kunnen hangen, is dat het heerlijk chaotisch is en vooral heel erg vermakelijk.

Meltdown is toch een wat vreemd eend in de bijt, waarbij je de minions van A naar B moet begeleiden om punten te scoren. Dat concept werkt in Battleborn op zich prima, zolang iedereen weet wat hij of zij moet doen. Dat geldt natuurlijk ook voor Incursion, daar waar Capture voor zichzelf spreekt. Het lijkt alleen alsof iedereen in Meltdown echt van alles en nog wat aan het doen is, behalve zich focussen op de primaire doelstellingen. Dat kan voor wat minder leuke potjes gameplay zorgen, waardoor het eens te meer aan te raden is om met een eigen vriendengroep te spelen. Meltdown heeft zeker potentie en kan erg vermakelijk zijn, maar puur op eigen ervaring moet ik aangeven dat Capture en Incursion leuker zijn.

De multiplayer is in dat opzicht vooral een grote “ja”, omdat het enorm veel extra speelplezier brengt en de variatie in de potjes is voornamelijk te danken aan het gegeven dat elke match anders is door de forse verscheidenheid aan personages. De maps waarop je speelt zijn hierbij over het algemeen erg gebalanceerd, waardoor het prima vertoeven is in dit segment van de multiplayer. Maar vanwaar dan de ‘nee’ in het kopje boven deze alinea’s, hoor ik je denken. Wel, Meltdown is voorlopig gewoon nog niet echt vlot speelbaar, omdat in teveel potjes iedereen aan het aanklooien is. Daarnaast vind ik het aantal maps – twee per modi – aan de karige kant. Als je veel Batltleborn speelt in multiplayer, dan zal je relatief snel de maps van binnen en buiten kennen, en wil je meer. Hiervoor zijn we echter afhankelijk van de DLC en dat is jammer, want iets meer maps hadden niet misstaan.