Review: Valkyria Chronicles Remastered

Review: Valkyria Chronicles Remastered – De afgelopen consolegeneratie zijn we flink verwend met allerlei prachtige games. Games als Uncharted, The Elder Scrolls V en BioShock zijn enkele games die gaan dagen. Stuk voor stuk pareltjes, maar er werden er ook een hoop snel vergeten. Valkyria Chronicles is één van die games. Hoewel deze game het qua verkopen niet heel slecht heeft gedaan, wordt er nog maar weinig over gesproken. Gelukkig heeft SEGA besloten het origineel opnieuw uit te geven als remaster, om zo de mensen eraan te herinneren hoe goed deze game eigenlijk wel niet was én om mensen alvast warm te laten lopen voor Valkyria: Azure Revolution. De grote vraag is natuurlijk of Valkyria Chronicles goed met zijn tijd is meegegaan.

De plicht roept!

Valkyria Chronicles vertelt een verhaal over een oorlog tussen twee fronten, namelijk de East European Imperial Alliance in het oosten en de Atlantic Federation in het westen. We volgen een man genaamd Welkin, die zijn zus komt helpen met het ontvluchten van haar dorp, Bruhl. Hier ontmoet hij Alicia Melchiott, de leidster van de stadswacht. Na een klein misverstand tussen beiden, wordt het dorp aangevallen door eenheden vanuit het oosten en hierna wordt het al gauw duidelijk dat Welkin de zoon is van de legendarische generaal Belgen Gunther. Samen met Alicia voegt hij zich bij het leger en wordt Welkin al snel luitenant van zijn eigen eenheid.

Dit geheel wordt begeleid door prachtige tekeningen en cut-scènes. De presentatie van de game is nog altijd indrukwekkend, mede door de Canvas Engine die wordt gebruikt in deze game. De gehele game lijkt op een doek te zijn getekend, waardoor de gehele ervaring aanvoelt alsof je naar een animé zit te kijken. Dit soort grafisch werk in een game kan op zichzelf al een kunstvorm worden genoemd. Het hele grafische aspect van de game draagt namelijk erg bij aan hoe jij als speler betrokken raakt bij het verhaal. De cut-scènes zorgen er vervolgens nog voor dat de game een mooi compleet geheel wordt. Een prachtig, verzorgd geheel met het hart op de juiste plaats.

Tactiek, schieten en een beetje RPG

Valkyria Chronicles speelt als een tactische RPG waarin jij zelf de controle hebt over je aanvallen. Alles in de game vergt een tactisch inzicht: hoe jij jouw personage door het level heen beweegt, de locatie waar jij jouw personage plaatst en de manier waarop jij je tegenstanders wil uitschakelen. In tegenstelling tot klassieke RPG’s, waarbij je simpelweg een aanval uit een menu kiest, mag je als speler zelf richten en het schot openen op de vijand. Dit houdt in dat jij zelf de controle hebt over waar je de tegenstander raakt en dus ook of je hem op een kritiek punt raakt om zo meer schade te veroorzaken. Dit zorgt voor meer diepgang in de gameplay en dat komt de game dan ook ten goede. Desondanks voelt het wel ietwat houterig aan. Deze remaster had de perfecte kans geweest om dit soort kleinigheidjes te verbeteren, maar helaas heeft SEGA deze kans niet gegrepen.

Alle karakters in jouw eenheid vervullen een bepaalde rol. Denk hierbij aan rollen zoals standaardinfanterie, snipers, anti-tank geschut en tank commandanten. Tijdens het spelen zal je ook merken dat er veel manieren zijn om je karakters te plaatsen. Je kan een sniper op een dak zetten om zo nietsvermoedende tegenstanders uit te schakelen, je kan jouw anti-tank eenheden een omweg laten nemen om hen zo vanuit een steegje toe te laten slaan op de tank van de tegenstander, en ga zo maar door. Dit zorgt ervoor dat de gameplay van Valkyria Chronicles een hoog niveau van diepgang kent, omdat het zoveel variatie in aanpak biedt.

Een goede remaster, maar…

Het geluid van Valkyria Chronicles is ongewijzigd gebleven, want dezelfde stemacteurs zijn nog steeds van de partij. Helaas wordt ook deze game geplaagd door de eeuwige vloek die over Japanse games hangt, namelijk dat de Engelse stemmen afschuwelijk zijn. Nu neem ik zelf altijd genoegen met de Japanse stemmen, gezien nasynchronisatie vaak slecht is in games. Toch kan dit een groot struikelblok zijn voor gamers die graag hun game in het Engels willen spelen en dat is helaas niet veel soeps. De omgevingsgeluiden en geluidseffecten daarentegen zijn voor de rest prima verzorgd. Geweren en explosies klinken gewoon goed en dit hangt samen met een leuk visueel effect, namelijk dat deze effecten begeleid worden door een ‘Tatata’ en een ‘Blam!’ op z’n tijd. Een geinige toevoeging aan een game die van zichzelf al wat weg heeft van een manga, waardoor het goed aansluit.

Zoals je mag verwachten van een remaster, bevat deze heruitgave natuurlijk het volledige pakket, waarbij alle downloadbare content wordt meegeleverd. De functionaliteiten van de PlayStation 4 worden overigens verder niet echt benut. Het touchpad van de controller heeft geen functie en ook de speaker op de controller speelt geen rol. Echt heel erg is dat niet, want de game laat zich met de ‘klassieke’ besturing nog steeds prima besturen. Hier tegenover staat dat SEGA wel enorm veel moeite heeft gedaan rondom het optimaliseren van de game. Het ziet er namelijk erg goed uit, het draait als een zonnetje en speelt erg fijn. Tijdens het spelen heb ik ook geen last gehad van technische mankementen, waardoor de heruitgave in technisch opzicht geslaagd genoemd mag worden.