Gespeeld: Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter – Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter is de eerstvolgende game in de inmiddels welbekende franchise van Frogwares. De ontwikkelaar heeft door de jaren heen de franchise naar een hoger niveau weten te tillen, waardoor de laatste delen best wel de moeite waard zijn. Met nog een week te gaan tot de release kregen we de kans om alvast even met de game aan de slag te gaan en de eerste indruk is altijd het belangrijkste. Dus? Hoe was die eerste indruk? Best wel oké; sterker nog, de game wist mij als leek binnen de franchise aardig te verrassen.
Vijf zaken en…
In Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter krijg je te maken met een rode draad die het verhaal door de game heen voert. Hieraan zijn vijf zaken gehangen waar je de speurneus op los mag laten en hoewel de ontwikkelaar aangeeft dat deze zaken geheel los van elkaar staan, bestaat het vermoeden dat men dit op de één of andere manier richting het einde aan elkaar zal knopen. Een misschien wat klassiek pad, maar wel eentje dat je als speler geboeid zal houden. Deze vijf zaken zullen per stuk een uur of drie tot vier duren, waardoor je best wel even bezig bent.
Het mooie hiervan is dat dit nieuwe deel zich niet meer beperkt tot alleen sleutellocaties voor het onderzoek, maar dat je met Sherlock meer vrijheid krijgt. Dat beperkt zich niet alleen tot meer bewegingsruimte voor Sherlock, in het verlengde daarvan krijg je ook andere personages onder de knoppen, zodat je het hele avontuur op de best mogelijke manier kan volgen en dat siert tegelijkertijd de ontwikkelaar. Ze proberen namelijk een compleet geheel aan je voor te schotelen, waarbij ze zich niet beperken tot de veilige route die Sherlock Holmes heet.
Dat levert dus een veel meer open benadering op voor de game. Natuurlijk zal je veel tijd spenderen aan het uitpluizen van omgevingen die er toe doen, evenals dat je je uitzonderlijke didactische skills erop los kunt laten. Tegelijkertijd krijg je verschillende stukken van Londen voor je kiezen waar je geheel vrij in rond kan lopen. Vol trots vertelde de aanwezige 3D artist bij de presentatie dat je van Baker Street zonder problemen naar Schotland Yard kan lopen in de game en dat schijnt een aardig stuk te zijn. Een leuk detail hierbij is dat men ook echt de stad levendig probeert te maken.
Natuurlijk is het geen game van het kaliber Assassin’s Creed: Syndicate, maar in zijn compacte vorm voelt Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter toch redelijk uitgebreid aan. Lang niet overal is wat te vinden, maar het geeft je wel meer bewegingsruimte, wat meer bij het open karakter van de game past. Dat samen met de mogelijkheid dat je wisselt tussen personages die je onder je controle hebt, wekt de indruk dat je best wel een uitgebreide game mag verwachten. De speelduur telt hier absoluut in mee, maar ook deze mogelijkheden zijn vrij divers en maken het qua gameplay interessant.
Klassieke gameplay met vernieuwing
Sherlock Holmes moet het vooral hebben van zijn skills waarmee hij dingen ziet die elk ander mens over het hoofd ziet. Dat keert vanzelfsprekend ook in deze game terug, maar hij doet meer dan dat alleen. Zo krijgt hij te maken met dialogen waarbij bepaalde antwoordkeuzes een effect kunnen hebben op het verhaal. Tevens zal hij geconfronteerd worden met allerlei morele dilemma’s, die ook enigszins een effect hebben op hoe de game zich ontwikkeld en in het beste geval jouw emotionele betrokkenheid – iets dat op basis van een halfuur spelen lastig in te schatten is, maar volgens de ontwikkelaar tracht de game daar wel mee te spelen.
De gameplay biedt buiten deze zaken echter meer; zo krijg je ook te maken met platformelementen. Hoewel dat minimaal aanwezig is, presenteert de titel dit wel gelijk aan het begin, waardoor je gedurende het spelen vooral de indruk van afwisseling moet krijgen. Allemaal positieve zaken, maar of dat uiteindelijk ook goed uitpakt voor de game is natuurlijk een kwestie van afwachten tot de uiteindelijke review. Als je de indruk krijgt dat Sherlock Holmes de klassieke gameplay laat varen door de benoeming van al deze elementen, hoef je je geen zorgen te maken, want ook die is van de partij.
Het onderzoeken van bepaalde locaties gebeurt vanuit een first person perspectief, alwaar je met de cursor over bepaalde objecten heen moet gaan. Zodra deze oplichten, moet je het selecteren om een nieuwe aanwijzing te vinden. Zo werk je eigenlijk de ene locatie na de andere af, om zo uiteindelijk tot een globaal verhaal te komen van wat er eventueel gebeurd zou kunnen zijn. Ondertussen krijg je ook te maken met close-ups van sleutelfiguren in de betreffende zaak, waarbij je hun uiterlijk evenals kledij goed moet inspecteren om ze eventueel te kunnen betrappen op een leugen in een opvolgend gesprek of om juist die vragen te stellen die nodig zijn.
Inschatten wat er gaat gebeuren
Een interessante feature die hier nog eens bij komt kijken is dat Sherlock over de optie ‘Imagination Mode’ beschikt om een situatie goed in te schatten. Dat vertaalt zich naar gameplay, waarbij je bepaalde acties moet verrichten om een soort kettingreactie op gang te brengen. Dit werd gedemonstreerd in een soort rokershol waar paffende mannen een kaartspel aan het spelen waren. Sherlock diende in een andere kamer uit te komen, maar die werd beschermd door een beveiliger. Een afleiding creëren is in deze situatie dan de beste oplossing en juist door zijn voorspellende vermogen in te schakelen, zagen we hoe hij deze kettingreactie op gang bracht.
In eerste instantie gebruikte Sherlock een mes om de mauw van een vals spelende kaartspeler open te snijden, waardoor z’n kaarten op de grond vielen. Door snel door te lopen, had de cheater in kwestie niet door waar het vandaan kwam. De andere spelers staan ondertussen op en eentje pakt zelfs een stoel die hij kapot slaat. Dat is voor de beveiliger weer reden genoeg om in te grijpen en zodoende was de doorgang ineens open voor onze speurneus om doorheen te gaan. Dit is een voorbeeld uit één van de zaken, maar de game belooft dit vaker toe te passen gedurende het totale avontuur.
Voorlopige conclusie
Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter biedt verschillende gameplay-elementen die zich bij het speuren richten op omgevingen onderzoeken, verbanden leggen, mensen onderzoeken en dialogen voeren. In aanvulling hierop mag je platformelementen verwachten en afwisseling met betrekking tot lastige situaties, waarbij je meer creatief te werk moet gaan. Dat alles in een meer open omgeving dan voorheen en met een eigenlijk best wel prettige manier van spelen, doet ons positief stemmen voor het eindresultaat. Het laden van een level bij de start duurde overigens best wel lang, maar het ziet ernaar uit dat laadtijden minimaal voorkomen. Visueel is het niet van de bovenste plank, maar wellicht dat de game op vlak van gameplay hier een hoop goed maakt. Binnenkort meer in onze review.
Vorig deel is mij goed bevallen. Heb dus ook wel zin om dit deel te spelen 🙂 Review valt niet tegen.