Review: The Witcher 3: Wild Hunt – Blood and Wine

Review: The Witcher 3: Wild Hunt – Blood and Wine – Met de uitbreiding Hearts of Stone bewees CD Projekt RED het volk dat DLC niet per sé gelijk staat aan op een slinkse wijze nog wat geld uit je zak kloppen. Ongeveer een jaar na de release van het origineel, The Witcher 3: Wild Hunt, komt de ontwikkelaar met het slotakkoord: Blood and Wine. Al in de eerste vijf minuten bewijst deze uitbreiding dat de game een jaar na de release nog steeds tot de beste van deze generatie behoort. Voor slechts twee tientjes krijg je een avontuur langer dan de gemiddelde hedendaagse game. ‘Welcome to Toussaint, the land of Blood, Love and Wine’.

‘Do i smell pâthe?!’

Ons nieuwe avontuur begint in Velen. Daar vindt onze witcher Geralt een oproep van Duchess Anna Henrietta. Er is een ‘Beest’ losgeslagen in de regio en dat heeft inmiddels al twee slachtoffers gemaakt. Dit soort gruwelheden zijn ze in het zonnige Toussaint, een paradijs voor Francofielen, absoluut niet gewend en het moet direct gestopt worden. Geralt besluit een helpende hand te bieden en als speler kom je dan voor het eerst, je protagonist is hier kennelijk al eerder geweest, in aanraking met deze cultuur. Palmerin de Launfal verschijnt met zijn kompaan in een gouden harnas, een even goud bekleed paard en een spreekwijze die zo uit een sprookje lijkt te komen. Wat is dit?

Het wordt hier meteen duidelijk dat CD Projekt RED een nieuwe weg is ingeslagen met dit vermoedelijk laatste avontuur van Geralt of Rivia. Toussaint is niet alleen een stuk kleurrijker en Franser, maar de mensen zijn ook vrolijker, praten alsof ze in een sprookje leven, drinken alleen goede wijn en hebben hier geen last van de woedende oorlog in het noorden. Het hele grimmige van de vorige avonturen is eraf, althans zo lijkt het. Je zou bijna vergeten dat Geralt naar de provincie is afgereisd om een moordenaar te pakken. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste koppen beginnen te rollen, vrouwen hun kleren verliezen en de mooie theatrale zinnen plaatsmaken voor scheldwoorden en kreten. Ah, we mogen weer.

Rijk aan content

Mogen mag je zeker, want alleen de hoofdverhaallijn gaat je al zeker meer dan tien uur kosten. Iemand die The Witcher 3 en eventueel ook Hearts of Stone heeft gespeeld, zal echter weten dat de daadwerkelijke tijd veel langer zal zijn. Ook in dit land van ridders en wijngaarden zijn er weer tal van zijsporen die je vaak per ongeluk begint te bewandelen. Het is werkelijk ongelofelijk hoeveel aandacht er ook aan deze zijmisses is besteed. Van het acteerwerk tot de originaliteit van de situaties; er zitten zeer memorabele momenten tussen. Reken er maar gerust op dat je 25 tot 30 uur verder bent als je Toussaint en Geralt de rug toekeert. Misschien zelfs meer als je alles wilt ontdekken wat deze regio te verbergen heeft, en dat is een hoop.

Misschien wel beter dan het origineel

De rode draad van Blood and Wine is misschien nog wel sterker dan die van het origineel. Dit is mede te danken aan de geweldige cast van acteurs die hebben meegewerkt. Elk personage met enige vorm van betekenis komt geloofwaardig over, met de Duchess Anna Henrietta als absoluut hoogtepunt. Hoewel een voor dood gewaande vriend van Geralt ook behoorlijk de show weet te stelen. De tegenpartij handelt uit vrij basische driften, dat maakt het iets minder gecompliceerd, maar zie dat niet als iets negatiefs. Waar het origineel soms wel erg veel partijen en belangen had, blijft het hier een stuk overzichtelijker.Hoewel het verhaal en de folklore erachter natuurlijk weer zo diep gaan dat J.R.R. Tolkien trots zou zijn. Met een ontzettende sprookjesknipoog op het einde, als je het goed speelt natuurlijk, want er zijn drie verschillende eindes mogelijk; zo hebben we (tot dusver) ontdekt.

In zijn totaliteit verbeterd

Voor de mensen die een half jaar na hun laatste speelsessie, of misschien wel langer, terugkeren naar The Witcher 3, zal de game in zijn geheel een aangename en bijzonder verbeterde verrassing zijn. New Game+ stelt je in staat meteen level 30 te worden met de juiste gear. Levelen om dit te spelen is dus niet nodig, aangezien de uitbreiding dit level minimaal aanraadt. De verbeterde of soms totaal vernieuwde lay-out in menu’s, button-mapping, algehele performance en bijbehorende uitleg laten zien dat de game in zijn geheel gegroeid is. Daarnaast kun je nu als nieuwe features bijvoorbeeld je uitrusting een eigen kleur geven, jezelf muteren om nog krachtiger te worden, een wijngaard beheren, tal van nieuwe items vinden… het lijkt niet op te houden. Wie dacht alleen een nieuw verhaaltje te spelen, zit er behoorlijk naast.

Geralt de Wijngaardenier

We lieten het inderdaad al even vallen: een wijngaard. Al vrij vroeg in de game krijg je de beschikking over je eigen wijngaard. Hoewel de aanpasmogelijkheden redelijk beperkt zijn, geeft dit een mooie nieuwe dimensie aan de game. Geralt heeft een thuis. En ja, witchers zijn inderdaad normaal gesproken nomaden, maar het is ook niet echt dat hij een vrije keus heeft in het wel of niet aannemen van het aanbod. Eigenlijk zijn nog wel de mooiste opties dat je die arme Roach eindelijk een keer een stal geeft en dat je al je gebruikte harnassen en wapens kunt ophangen. Zo staan er paspoppen en rekken waaraan je zwaarden kunt ophangen. Inmiddels zullen de meeste spelers er ook al behoorlijk wat uren op hebben zitten en heeft dit een grote sentimentele waarde.

Sprookjesachtig, maar met een Witcher-basis

Wat het mooie is aan Blood and Wine, is hoe goed de uitbreiding ook dicht bij de identiteit van The Witcher 3 blijft. Natuurlijk wordt er gespeeld met het blije sprookjesidee, maar daaronder ligt een laag die de game maakt tot wat het is. Bijzonder sfeervol, rauw, hard, bij vlagen bijzonder moeilijk en natuurlijk keiharde seksscènes. Net als de speler zelf wordt Geralt hiermee geconfronteerd. Het is een optie, maar klik niet alleen maar de gele tekstjes door om verder te gaan; je zal zien dat The White Wolf ook bijzonder zelfbewust is en een bijzondere kijk op zijn eigen leven heeft. Als je hem daar dan ziet zitten op een steen, gehavend en wijzer geworden door de tijd, weet je als speler van het eerste uur dat dit zo’n moment is dat je bij blijft. Blood and Wine raakt je waar het zou moeten.

Adembenemend mooi, twee kleine smetjes

Een jaar later is The Witcher 3 nog steeds een prachtige game. Toussaint knalt bijna uit elkaar van sfeer, prachtige muziek, de wereld leeft. Riviertjes, uitgestrekte bossen, boerderijen, maar ook een grote stad en een elvenkasteel inclusief tuinen, donkere grotten, een mysterieuze begraafplaats. Ook hier is de mooie bovenlaag en de duistere onderlaag weer heerlijk te merken. Zoals eerder gezegd heeft er een geweldige cast aan meegewerkt en is het totaal gewoon spot-on. Wat absoluut nog genoemd moet worden, zijn de laatste twee hoofdmissies; deze zijn namelijk onwaarschijnlijk goed in elkaar gezet. Qua sfeer en ontwerp zijn we zelden zoiets tegengekomen. Zijn er dan ook minpuntjes? Slechts twee: het is een paar keer voorgekomen dat de game vastliep tijdens het laden van een tussenfilmpje en soms doet de camera even moeilijk om een goed punt vinden, maar dat wordt overschaduwt door de pure kwaliteit die de rest van de content je biedt

Nvdr: Normaliter geven wij geen cijfers aan een uitbreiding, maar dit is een uitzonderlijk geval. CD Projekt RED levert bijkans een compleet nieuwe game af, waarbij we met een cijfer eens te meer willen benadrukken wat de kwaliteit is van de content die men je voorschotelt. In dit uitzonderlijke geval hebben we deze uitbreiding dus als een review opgesteld.