Review: Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter

Review: Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter – Ontwikkelaar Frogwares heeft de laatste jaren behoorlijk wat Sherlock Holmes games gemaakt. De vorige game in de franchise, Crimes and Punishments, hebben wij destijds bestempeld als ‘een stap in de goede richting’. Dit jaar komt Frogwares weer met een nieuw deel, namelijk Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter. Wordt met deze nieuwe game de juiste lijn doorgetrokken, of weet dit nieuwe avontuur de verwachtingen niet waar te maken? Wij keerden terug naar 221B Baker Street om antwoord te vinden op die vraag.

Lastige (familie)zaken

Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter is opgebouwd uit vijf verschillende zaken die onze bekende detective op moet zien te lossen. Elke zaak is een apart verhaal en is daardoor redelijk op zichzelf staand. Hierdoor worden ze echter niet minder interessant, want de verschillende moorden, verdwijningen en andere voorvallen die Holmes op moet lossen zijn erg vermakelijk en goed uitgeschreven. Omdat de zaken losse verhalen zijn, wordt het geheel ook totaal niet langdradig en dat is natuurlijk fijn. De speelduur is ook netjes te noemen; elke zaak zal je zo’n tweeënhalf tot drie uur kosten om tot een goed einde te brengen.

Holmes krijgt naast deze vijf zaken tussendoor echter ook te maken met een groter, maar vooral persoonlijker probleem. Plotseling staat hij namelijk oog in oog met zijn dochter, Katelyn, die tot Holmes’ verbazing uit het niets is teruggekeerd naar Londen. Zonder het verhaal te spoilen, komt het erop neer dat Holmes een behoorlijk groot geheim voor Katelyn heeft en dit geheim vormt dan ook het overkoepelende verhaal van Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter. Naarmate je vordert in de vijf zaken, zal het verhaal rondom de dochter van Holmes steeds meer op de voorgrond treden en zo wordt het verhaal een stuk emotioneler en menselijker.

Een veelzijdige detective

Iets waar we erg enthousiast over waren in de vorige Sherlock Holmes game was de gameplay en gelukkig stelt The Devil’s Daughter hier over het algemeen niet in teleur. De gameplay draait natuurlijk hoofdzakelijk om het oplossen van de zaken waar Holmes mee te maken krijgt. Dit betekent dat je veel tijd besteedt aan het ondervragen van mensen, het doorzoeken van omgevingen op bruikbare aanwijzingen en het bekijken van verschillende voorwerpen. Holmes kan hierbij zo nu en dan gebruikmaken van zijn speciale vaardigheden, waarmee hij extra informatie kan bemachtigen door bijvoorbeeld geheime voorwerpen te ontdekken.

Alle aanwijzingen worden verzameld in het casebook van Holmes en zullen uiteindelijk tot één bepaalde conclusie moeten leiden. Dit gebeurt door middel van deductie en dit is waar de game echt tot zijn recht komt. Door logisch na te denken, moet je verschillende aanwijzingen aan elkaar koppelen en hier dan een bepaalde conclusie uit trekken, waardoor je weer vordert in de zaak. Wanneer je uiteindelijk verschillende conclusies hebt getrokken, is het tijd om de zaak af te sluiten, door middel van een morele keuze. Het is uiteindelijk aan jou om een verdachte aan te wijzen en te bepalen wat het lot van deze persoon is. Aangezien er binnen deze deductie-gameplay verschillende keuzes mogelijk zijn, moedigt The Devil’s Daughter je echt aan om goed na te denken en jezelf echt in Sherlock Holmes te verplaatsen.

Toch zal je niet de gehele tijd bezig zijn met de speurneus uithangen. Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter bevat behalve de genoemde detective-gameplay ook andere soorten gameplay, die tijdens de zaken nodig zijn. Het ene moment ben je bezig met platform gameplay op de daken van een gebouw, het andere moment zit je midden in een stealth sequentie waarbij je ongezien moet blijven en voordat je het weet, doe je weer mee aan een bowling-minigame of los je een puzzel op die doet denken aan Uncharted. Al met al is de game hierdoor verbazingwekkend divers en verveelt het eigenlijk geen moment.

Een kanttekening daarbij is wel dat sommige sequenties en minigames totaal niet lekker uit de verf komen. Dit komt soms puur door onhandig en onduidelijk level design, maar vooral doordat de besturing verre van optimaal is. De besturing voelt namelijk wat traag en onnauwkeurig aan, waardoor Holmes niet altijd doet wat je van hem verwacht. Dit maakt een actievolle scène, waarbij je allerlei obstakels moet ontwijken, behoorlijk irritant en gewoon niet leuk om te spelen. Als een dergelijke scène ook nog eens behoorlijk lang duurt, is de frustratie compleet. Het resultaat is dat zulke momenten de algehele ervaring niet ten goede komen.

Van hot naar her

We benoemden het al even, de behoorlijk gevarieerde zaken die je in Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter voorgeschoteld krijgt. Bijkomend voordeel is dat je in deze zaken veel verschillende locaties in Londen zal aandoen. Van Baker Street tot het politiebureau Scotland Yard, je zult op een hoop verschillende plekken terechtkomen en waar de ontwikkelaars absoluut een dikke pluim voor verdienen is hoe deze locaties zijn vormgegeven. Wanneer we de straten van Londen even als voorbeeld nemen, kunnen we stellen dat het er allemaal behoorlijk gedetailleerd uitziet, maar vooral ook erg sfeervol. Je krijgt echt het idee dat je je in de negentiende eeuw bevindt. De locaties zijn groter dan in de vorige games, maar eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat er desondanks weinig tot geen interactie mogelijk is en dat er vrijwel niets te doen valt.

De diverse locaties brengen helaas wel een groot minpunt met zich mee en dan hebben we het over de laadtijden. Tijdens een zaak zul je veelvuldig naar een andere locatie moeten en elke keer wanneer je dit doet moet de game weer laden. Deze laadschermen duren ook nog eens behoorlijk lang. Je kunt tijdens het laden wel even in je casebook of in het deductiescherm kijken, maar hier heb je meestal toch niks te zoeken op die momenten. Deze vele en lange laadschermen halen je echt flink uit de ‘flow’ van de game.

Technische wisselvalligheid

Omdat Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter de eerste game uit de serie is die niet op de vorige generatie consoles verschijnt, zou je denken dat het op technisch gebied allemaal even wat beter in elkaar zit. Helaas is dit slechts deels het geval. De locaties zien er gelukkig erg mooi uit en hier is dan ook weinig op aan te merken. Wanneer je echter de personages bekijkt, ziet het er allemaal wel vrij gedateerd uit. Hier is geen verbetering te zien ten opzichte van het vorige deel en met name de lip-sync had veel beter gekund, en gemoeten.

De game laat verder ook nog aardig wat steken vallen als we kijken naar de algemene performance. Er is geregeld sprake van screen-tearing en de framerate daalt ook zo nu en dan. Dit gebeurt met name in actievolle stukken die daardoor, in combinatie met de genoemde problemen met de besturing, soms wel erg vervelend worden. Over het algemeen kunnen we wel zeggen dat de game nog een hoop ruwe randjes heeft op technisch gebied en dus best beter gepolijst had mogen worden.