Review: A.W.: Phoenix Festa

Review: A.W.: Phoenix Festa – Er zijn soms games die uit het niets opeens in de (digitale) winkel liggen. Eén van deze titels voor dit jaar is A.W.: Phoenix Festa. Aan deze PS Vita-exclusive is weinig tot geen aandacht gegeven door Bandai Namco, maar de game is nu wel te vinden in de PlayStation Store. Betekent de ‘stiekeme’ release dat er niet al teveel van het spel wordt verwacht, aangezien de anime waarop het is gebaseerd voornamelijk populair is in Japan, of is het een ‘hidden gem’? Het antwoord op deze vraag zullen we je in deze review geven.

Het groentje

In A.W.: Phoenix Festa ben jij de nieuweling op school. In de game doe je dan ook hetzelfde als je in het echte leven zou doen als student die net om de hoek komt kijken, namelijk nieuwe vrienden maken en een baantje zoeken om wat geld te verdienen. Buiten de normale gang van zaken op je nieuwe school is er ook een groot jaarlijks evenement, waar studenten van verschillende scholen tegen elkaar vechten. Jij besluit hier ook aan mee te doen, alleen heb je dan wel een partner nodig. Je moet dus niet alleen zelf trainen om sterker te worden, maar ook een goede band opbouwen met iemand die je geschikt lijkt om een team mee te vormen.

De keuze is aan jou

Voordat je aan de campagne van Phoenix Festa kunt beginnen, krijg je eerst een keuze voorgeschoteld: wil je spelen als Ayato Amagiri of wil je zelf een personage aanmaken? Dit is natuurlijk niets nieuws, maar nu is deze keuze ook bepalend voor welke campagne je voor je neus krijgt. Die van Ayato is namelijk korter, maar heeft wel een meer verhalend karakter. Als je je eigen personage maakt, dan is de campagne een stuk langer, alleen is het qua verhaal een stuk beperkter dan wanneer je voor keuze één gaat. Dat wil echter niet zeggen dat beide campagnes verschrikkelijk veel van elkaar verschillen. De bedoeling is nog steeds om uiteindelijk de Phoenix Festa te winnen en dat doe je op dezelfde manier.

Hoewel beide keuzes dus op hetzelfde neerkomen, komt de één toch beter uit de bus dan de ander. Als je je eigen personage maakt, dan heb je wel meer tijd om te trainen voor het festival, maar het is ook een stuk eentoniger dan als je voor Ayato kiest. Dit komt vooral door het veelvuldig herhalen van dezelfde scènes. Als je bijvoorbeeld wilt rusten, komt er negen van de tien keer een schoolgenootje aan je bed om te vragen of alles wel goed met je gaat. Alleen komen op een gegeven moment steeds dezelfde opdagen en zij zeggen ook steeds hetzelfde. Zo zijn er nog een aantal scènes die zich meerdere malen herhalen en dat wordt op een gegeven moment heel vervelend. In Ayato’s campagne zijn er tenminste nog extra scènes waarin het verhaal uit de doeken wordt gedaan.

Ik ben blij

Het trainen op zich is wel heel slim gedaan. Hier schakelt Phoenix Festa naar een soort management game. Elke dag bestaat uit twee delen en jij bepaalt wat je in elk dagdeel wilt doen. Buiten het trainen om je verschillende stats sterker te maken, zijn er ook andere dingen te doen, zoals shoppen of een afspraak maken met iemand voor een date of om mee te vechten. Dit kun je echter niet ongelimiteerd doen. Alles wat je doet kost namelijk energie en als iemand uit het niets met je wilt vechten, ben je de pisang als je hier weinig van hebt. Je zult dus af en toe moeten rusten. Tevens moet je in de gaten houden hoe je je voelt. Als je niet blij bent, omdat je bijvoorbeeld een gevecht verloren hebt of bent afgewezen door een meisje, zullen je trainingen weinig zin hebben en is je voortgang heel erg beperkt.

Het rekening moeten houden met je energie en gemoedstoestand zorgt ervoor dat het managementgedeelte niet te eentonig wordt. Het wikken en wegen wanneer te rusten, te trainen of even te winkelen laat je strategisch denken en dat is heel tof. Ook het op zoek moeten gaan naar een teamgenoot en het opbouwen van een band met haar is leuk, mede omdat er een aantal zeer leuke personages met een geheel eigen karakter in de game zitten. Het is alleen zo jammer dat het eerder aangehaalde veelvuldig herhalen van scènes weer roet in het eten gooit. Als hier (flink) wat meer variatie in was geweest, dan was dit gedeelte van het spel heel sterk geweest. Nu loop je vaak met je ogen te rollen, omdat je voor de zoveelste keer naar dezelfde scène zit te kijken.

Eén, twee, drie… één, twee, drie

Een ander belangrijk gedeelte van Phoenix Festa is het vechten. Alleen komt dit helemaal niet goed uit de verf. Het is al jammer dat je weinig vechttechnieken hebt, maar het ergste is nog dat je alleen een basiscombo nodig hebt om te winnen. Je kunt namelijk, in het verhaal als je zelf een personage aanmaakt, drie zwakke slagen achter elkaar uitdelen met je wapen. Aan het einde van deze combo valt je tegenstander naar achter op de grond. Als je weer naar hem of haar toegaat en je deze bewegingen weer inzet als je vijand net opstaat, dan krijg je hem weer op zijn gat. Dit kun je eindeloos herhalen. Ditzelfde geldt als je als Ayato speelt, maar dan gebruik je een combo van vier slagen. De gevechten hadden de hoogtepunten van de game moeten zijn, maar zijn nu het slechtste wat Phoenix Festa te bieden heeft.

Battle Mode

Buiten de verhalende campagnes heeft Phoenix Festa ook nog een Battle Mode. Hierin kun je alleen maar vechten tegen verschillende tegenstanders en kun je zelf ook een ander personage kiezen. Dat er een extra modus is, is natuurlijk tof, maar zoals je al hebt kunnen lezen, zijn de gevechten niet het hoogtepunt van de game. Dit wil je dus niet nog meer gaan spelen. De Battle Mode zorgt dan ook niet voor meer speelplezier. Er is ook nog een geheime modus te ontgrendelen als je het spel uitspeelt, maar ook deze doet Phoenix Festa niet naar een hoger niveau tillen. Ook hiervoor geldt namelijk dat het juist de minpunten van de game aanstipt.