PreyLogo
In actie gezien: Prey – De originele Prey, toen nog een Microsoft exclusive en inmiddels al tien jaar oud, wist best indruk te maken. Zoveel zelfs dat het licht op groen gezet werd voor een vervolg, dat ongeveer evenveel te maken had met het origineel als een glas cola met een alcoholverslaafde. Prey 2 zag er desalniettemin spectaculair uit, met zijn Blade Runner vibe en buitenaards aandoende open wereld. Het feit dat de titel naar de top van menig verlanglijstje teleporteerde, mocht echter niet baten. Na een beangstigend lange radiostilte, kondigde Bethesda aan dat het de game voor goed in de prullenbak gekeild had. Einde verhaal, zou je denken. Mis. Enter Arkane Studios, bekend van het fantastische Dishonored en nu ook met het roer van de Prey franchise in handen. Het zal niemand verbazen dat de studio voor een reboot opteert die ook al helemaal los staat van de rest van de reeks. Wat je misschien wel zal verbazen, is dat de game er verdomd goed uitziet.

Een grote stap voor de mensheid

In de eerste Prey kroop je in de huid van een indiaan die samen met zijn geliefde werd opgezogen door een gigantische UFO met een wel erg apart zwaartekrachtsysteem. De tweede Prey liet die verdoken horrorvibe voor wat het is en had voor spelers een rol als intergalactische premiejager in petto – of dat zou toch zo geweest zijn als de game ooit het levenslicht had gezien. Deze reboot zoekt het allemaal iets dichter bij huis. Je komt terecht op een ruimtestation dat in een baan rond de maan draait. Het station is, hoe kan het ook anders, volledig ingenomen door een buitenaards ras dat niet zo gek is op de mensheid. Jouw doel? Overleven. Wat meteen opvalt, is dat het ruimtestation er grafisch best indrukwekkend uitziet. Donkere, onheilspellende gangen vol rommel werden gekruist met licht gestileerde omgevingselementen. Zo zou het kind van Alien: Isolation en BioShock: Infinite er volgens mij wel eens kunnen uitzien.

Prey1

Diversiteit alom

Bij Arkane Studios weten ze alvast hoe ze een presentatie moeten inleiden. De ontwikkelaar haalde de bijzonder catchy slogan “simulation and narration” boven en voegde daaraan toe dat ze, weliswaar binnen de grenzen van hun verhaallijn, spelers de kans willen geven om de game precies zo te spelen als ze zelf willen. Dat betekent concreet dat je druk om je heen schietend te werk kan gaan, maar tevens kan terugvallen op stealth als dat meer jouw ding is. Hoe gevarieerd de verschillende wapens ook zijn, kogels blijven schaars, waardoor je ongetwijfeld geregeld zal moeten rekenen op hak-en-slag wapens als een moersleutel. Door jezelf met een vervaarlijk uitziende naald in je oog te steken (zei iemand daar Dead Space 2?) kan je jezelf daarnaast ook speciale krachten aanleren. Puzzelelementen, een crafting systeem en segmenten zonder zwaartekracht maken het bijzonder diverse plaatje compleet.

Multifunctioneel

Naast standaard schietijzers als pistolen en shotguns – nog altijd bijzonder effectief vanop korte afstand – telt Prey uiteraard ook een aantal meer buitenaardse designs. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een granaat te zien die voor korte tijd een zwart gat creëert dat alles in de directe omgeving naar binnen zuigt. Nog leuker was de ‘gloo gun’, een krakkemikkig bouwsel dat een soort schuim produceert waar je op verschillende manieren gebruik van kan maken. Vijanden tijdelijk bevriezen om ze vervolgens in de fik te steken? Check. De uiteinden van pijpleidingen met hete stoom even afdekken zodat je kan passeren? Check. Jezelf een weg bouwen naar een hogere verdieping? Dubbel check. De mogelijkheden zijn schier eindeloos en bovendien ziet het ernaar uit dat Prey zichzelf niet al te serieus neemt, wat uiteraard de creativiteit van de ontwikkelaar al helemaal de vrije hand geeft. Denk Ratchet & Clank, maar dan iets grimmiger.

Prey2

Het leven zoals het is: koffiemok

Ik had nooit gedacht dat ik uitgerekend tijdens de voorstelling van Prey iets zou zien dat zo oprecht grappig was, dat het wel erg moeilijk werd om mijn lach in te houden. Dat is overigens niet denigrerend bedoeld; het gameplay mechanisme dat de ontwikkelaar “mimic” genoemt heeft, zit wel degelijk ingenieus in elkaar. Sommige aliens op het ruimtestation kunnen van gedaante veranderen en als jij jezelf met de vooraf genoemde naald die gave inspuit, kan jij dat ook. Ik zat stomverbaasd op mijn stoel wanneer het hoofdpersonage van Prey zichzelf plots transformeerde in een koffiemok. Jawel, een koffiemok. Handig om je te verstoppen, zou je denken, maar het heeft gelukkig ook een praktisch nut. De koffiemok werd gebruikt om, onhandig op en neer hoppend, door een bijzonder lage opening te glippen. Later in het level veranderde de man zich in een stuk platgedrukt metaal om langs een buitenaardse dreiging te glippen.

De mogelijkheden lijken opnieuw redelijk eindeloos te zijn en dat doet ons hopen dat Arkane Studios met zijn “simulation and narration” speech geen loze beloftes maakt. Ik kreeg nog een bijzondere kracht te zien, maar deze was iets minder origineel. Zware dingen opheffen en naar een tegenstander keilen, is nu eenmaal iets minder boeiend dan jezelf in je moeders keukentafel veranderen en luid “verrassing!” brullen als ze binnenkomt. Als ik nog een kritische noot mag kraken, is het wel dat de buitenaardse wezens zelf er niet bijzonder interessant uitzagen. De mimic heeft wel erg veel weg van de head crab uit Half-Life 2, maar weet door zijn kleurloze uiterlijk niet bepaald dezelfde angst op te roepen. Ook de andere, iets grotere griezels lijken compleet uit schaduwen opgetrokken te zijn en zien er dus uit als een stel onderling inwisselbare, inktzwarte silhouetten. Misschien verandert dat nog in de finale versie.

Prey3

Voorlopige conclusie

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed wist wat ik moest verwachten van Prey. Arkane Studios heeft me echter aangenaam verrast; niet weggeblazen zoals met Dishonored 2, maar toch indruk gemaakt. Prey belooft een leuke sciencefiction shooter te worden, met origineel wapentuig en een aantal bizarre krachten die het navigeren door de levels interessanter moeten maken. Niet alles zag er even geslaagd uit – ik werd bijvoorbeeld niet meteen warm van de redelijk eendimensionaal aandoende vijanden – maar dat hoort misschien wel zo wanneer de game in kwestie nog best ver van ons verwijderd is. Mijn interesse is in ieder geval gewekt, al is het maar omdat overleven in een verlaten ruimtestation altijd wel de juiste zenuwuiteinden van de horrorfan in mij weet aan te tikken. Prey verschijnt in 2017 en in het beste geval hebben we er dan een klassieker bij; in het slechtste geval kan je je toch eens uitleven als koffiemok.