FIFALogo
Gespeeld: FIFA 17 – Ik heb een complexe relatie met de FIFA-games die ik volledig wijt aan mijn bijzonder matige spelniveau. Als het geluk aan mijn kant staat, voel ik me al snel een virtuele goalgetter en tactisch meesterbrein. Winnen van vrienden met het nationale team van San Marino zijn nu eenmaal dingen die je niet vaak meemaakt en dan durft de arrogantie het wel eens over te nemen van het gezonde verstand. Vaker wel dan niet mag mijn doelman zich echter om de haverklap omdraaien om nog maar eens een bal uit zijn netten los te wrikken. En zoals elke zichzelf respecterende vakman leg ik dan, inclusief gepast kleurrijk taalgebruik, de schuld maar al te graag bij de game. Dié complexe relatie en het feit dat ik sinds FIFA 13 gezworen heb om geen nieuw deel meer te kopen tot mijn favoriete team weer in de Belgische eerste klasse speelt, hielden me echter niet tegen om toch EA’s FIFA-stand op de gamescom op te zoeken.

Elk jaar is wat teveel van het goede

Voor wie na die als bekentenis van mijn eigen onkunde gecamoufleerde inleiding nog niet doorheeft dat dit geen gebruikelijke FIFA-preview wordt, geef ik hier met plezier nog wat meer uitleg. Ik ben namelijk geen FIFA-expert, allesbehalve zelfs. Oh, ik weet best wel hoe de game in elkaar steekt; FIFA blijft immers hét spel bij uitstek om hier thuis met vrienden op de bank te spelen en het is tevens de enige reden dat mijn PlayStation Vita soms nog eens afgestoft wordt. Als je echter zoekt naar iemand die elke kleine aanpassing en elk bijgevijld detail uit de game kan halen op basis van een korte speelsessie van een halfuur, ben je aan het verkeerde adres. Ik ben die ene kerel die het wel degelijk te gek voor woorden vind om elk jaar een nieuwe FIFA te kopen aan volle prijs voor wat in mijn ogen toch echt wel neerkomt op een aantal kleinschalige tweaks en een stel naamsveranderingen. Zo, nu weet je hoe ik er tegenaan kijk.

FIFA1

Doelpunten zijn overrated

En nog een ietwat beschamende bekentenis: de twee wedstrijdjes FIFA die ik speelde, werden beiden roemloos én doelpuntenloos verloren. Tegen de computer, ingesteld op de professionele moeilijkheidsgraad dankzij een vlaag van grootheidswaanzin vooraf, ging ik jammerlijk met het kleinste verschil ten onder. Met een beetje zelfkennis had ik me de daaropvolgende 0-2 nederlaag kunnen besparen, maar ik moest per se mijn zelfwaarde testen en de man naast mij uitdagen. Grote woorden, kleine daden. Roemloos en doelpuntenloos betekent echter niet kansloos, want eerlijk is eerlijk: ik had het geluk dit keer echt niet aan mijn kant. Ik heb beide palen én de lat geraakt, stootte keer op keer weer op een doelman uitgerust met bovenmenselijke reflexen en merkte ergens halverwege het tweede partijtje dat mijn verdediging last had van het Chronische Vermoeidheidssyndroom. En waarom blijf ik in godsnaam met Valencia spelen?

Mens Erger Je Niet

Persoonlijke verhalen over gefaalde heldendaden even terzijde, valt het op dat EA echt wel de nodige aanpassingen heeft doorgevoerd. Je team positioneert zich een stuk geloofwaardiger op het veld, wat zich vertaalt naar realistisch op de loer liggende aanvallers en een verdediging die zich als een cordon sanitaire om je doel heen sluit. Uiteraard speelt je opstelling en de hieraan verbonden tactieken hierbij een essentiële rol. Passen, trappen en stilstaande fases verlopen ook een stuk preciezer. Zo kan je bij een corner dit keer veel beter aangeven waar je de bal precies heen wil trappen. Ondanks die aanpassingen, bleef ik me toch ergeren aan dezelfde zaken als in eerdere games. Je passes komen immers lang niet altijd uit bij de persoon die je voor ogen had, waardoor je strategie wel eens de mist in durft te gaan. Spelers die centraal staan te slapen terwijl je flankspeler richting cornervlag spurt, zijn dan weer onvergeeflijk.

FIFA2

De Twaalfde Man

De beste aanpassing die EA dit keer doorvoert, vinden we ongetwijfeld terug op het grafische domein. De spelers zien er, vooral wat hun gelaatsuitdrukkingen betreft, stuk voor stuk haast fotorealistisch uit, al moet gezegd worden dat dit vooral geldt voor supersterren als Ronaldo en Messi, en al een stuk minder voor de lokale pottenstamper. Het publiek wist me daarnaast echt aangenaam te verrassen. Tot enkele jaren geleden zag je daar bij wijze van spreken antropomorfe stukken karton de macarena dansen, terwijl je nu getuige bent van een massa individuele supporters die zich echt wel van elkaar onderscheiden. De twaalfde man vormt een belangrijk onderdeel van de sport en ik ben blij om te zien dat EA echt serieuze vorderingen maakt in hun weergave hiervan. Auditief zit het wat mij betreft ook goed, al kan ik me niet uitspreken over de kwaliteit van het Duitse commentaar. Het klinkt allemaal prima, maar buiten het woord bratwurst zegt het me allemaal weinig.

Voorlopige conclusie

Ondanks mijn eerder besproken vastbeslotenheid om geen FIFA meer te kopen tot mijn favoriete team weer in de Belgische eerste klasse speelt, begon het na mijn speelsessie toch weer te jeuken om een eenmalige uitzondering te maken. Als ik eerlijk ben, kan ik immers stellen dat het best nog even kan duren voor het elftal in kwestie weer zijn opwachting maakt op het hoogste niveau. EA maakt op dat vlak een stuk meer vorderingen, met een realistischer aanvoelend spelverloop en graphics die echt wel tot een stilaan duizelingwekkend niveau opgetrokken worden. Ik heb me, ondanks mijn dubbel verlies, te pletter geamuseerd met FIFA 17. Het spelverloop staat, zelfs na een haast ontelbaar aantal iteraties, nog altijd als een huis en zal met gemak nog wel enkele jaartjes overeind blijven. Fans van de reeks – en wat mij betreft ook nieuwkomers – weten in ieder geval wat hen binnenkort te doen staat.