In actie gezien: Call of Duty: Infinite Warfare

In actie gezien: Call of Duty: Infinite Warfare – Hoe je het ook opvat, de prijs voor meest vredelievende titel zal de nieuwe Call of Duty alvast niet winnen. Meer zelfs, als Infinity Ward het hoesje als kristallen bol zou gebruiken, zouden ze een eindeloze oorlog voorspellen, dreigend als een reusachtige donderwolk aan de horizon op een snikhete zomeravond. Veel goeds heeft ‘infinite warfare’ over de mensheid niet te vertellen, al betwijfelen we of een filosofische insteek en bijbehorende kritische reflectie op onze moderne maatschappij de bedoeling was van de ontwikkelaar. En toch kunnen we het niet helpen om er een vleugje zelfkritiek in te zien; een tijdelijke terugkeer naar de periode waarin Call of Duty nog een duidelijk anti-oorlogsstandpunt innam in plaats van te mikken op een explosieve actiefilmervaring waar Michael Bay trots op zou zijn. Wat het ook wordt, in november trekken wij alvast ons militair uniform weer aan. En onze ruimtehelm.

De Schaduw van Michael Bay

Call of Duty is al jaren het video game equivalent van de bombastische actiefilms die Michael Bay met regelmaat van de klok in de bioscoopzalen dropt. Je kan je hersenen gerust op nul zetten en wordt zo al snel naar een alternatief universum getransporteerd, waar jij de wereld van een zekere ondergang weet te redden – al gebeurt dat nooit zonder slag of stoot; nooit zonder een gesneuvelde Eiffeltoren of platgewalst Singapore. De strijdtonelen van de Tweede Wereldoorlog hebben gestaag plaats geruimd voor modernere oorden en met Infinite Warfare kiest Infinity Ward resoluut voor sciencefiction. Dit keer trekken we de ruimte in, om daar tussen de sterren het virtuele slagveld te betreden. Op de gamescom kregen we exclusief een level te zien waaruit bleek dat Infinity Ward op zijn zachtst gezegd erg origineel uit de hoek zal komen, zonder daarbij het eerder genoemde destructieve spektakel uit het oog te verliezen.

Hoe ze erbij komen? Geen idee, maar wij waren alvast verrast door het unieke scenario dat Infinity Ward ons voorschotelde. Jij speelt kapitein Reyes, die samen met zijn team elitesoldaten de opdracht heeft om een aantal belangrijke burgers van de dood te redden. Hun locatie? Een uit zijn baan geslagen asteroïde die in een rotvaart op de zon af tuimelt. De grootste complicatie? Dat tuimelen mag je letterlijk nemen; de asteroïde draait razendsnel rond zijn as en zorgt zo voor een dag- en nachtcyclus van ongeveer één minuut. ’s Nachts is er geen vuiltje aan de lucht; overdag heeft de nabijheid tot de zon bijzonder schadelijke gevolgen. IJsjes eten behoort niet langer tot de mogelijkheden en dekking zoeken wordt een must voor iedereen die niet ter plekke vloeibaar wilt worden. We horen één van de ontwikkelaars de woorden 900° in de mond nemen en krijgen het spontaan Spaans benauwd.

Toch geen Xenomorphs

Zodra Reyes en zijn team landen op de asteroïde, rennen ze van dekking naar dekking om de zon te ontwijken, in een wanhopige poging om de gestrande burgers op tijd te bereiken. Ze betreden hiervoor een ruimtestation dat ons qua design wel heel erg aan Alien doet denken, misschien wel dé ultieme sciencefiction horrorfilm van Ridley Scott uit 1979. Infinity Ward speelt mooi met elke schaduw en houdt een voor deze reeks onkarakteristiek traag speltempo aan, zodat je niet anders kan dan je slecht op je gemak voelen. Er kleeft bloed aan de muren, de schaarse verlichting doet ons verwoed wensen om een nachtvisiebril en een op het eerste zicht uitgeschakelde robot die plots tot leven komt, zorgt voor een geslaagd schrikmoment. Als er plots een Xenomorph was opgedoken, zouden we eerlijk gezegd niet bijzonder verbaasd geweest zijn. Helaas is de daaropvolgende revelatie minder indrukwekkend.

Op een gegeven moment schakelt de walkthrough die we te zien krijgen over naar een montagefilmpje, waarin nog snel enkele actievolle momenten uit het level aan elkaar geregen worden. Hierin wordt duidelijk dat we geen buitenaardse bedreiging kunnen verwachten, maar wel een legertje van op het eerste zicht redelijk generisch aandoende robots – toevallig ook de saaiste en meest inspiratieloze vijand in Call of Duty: Black Ops III. Het betreft hier uiteraard een eerste (en ietwat persoonlijk getinte) indruk, maar wij hopen alvast dat de finale game niet te veel leunt op dit type vijand. Dat het level ook mét ietwat generische vijanden spannend zal worden, dat staat in ieder geval buiten kijf, aangezien de rond zijn as tollende asteroïde voor heel wat close calls en riskante ondernemingen zal zorgen. Dat scenario alleen al doet ons uitkijken naar de knotsgekke situaties die Infinity Ward nog voor ons in petto heeft.

Geen race naar de finish?

Eerder meldden we al dat Infinity Ward het gebruikelijke helse tempo van de franchise in dit level had ingeruild voor een kalmer, meer methodisch ritme. De spanning werd rustig opgebouwd, wat de uiteindelijke explosie – die we helaas slechts in montagevorm te zien kregen – des te effectiever maakte. Ook leuk om te zien was de manier waarop jouw personage, kapitein Reyes, de tijd nam om met elk teamlid een kort praatje te maken, waarin theorieën over de huidige situatie werden uitgewisseld. Elk personage heeft zijn eigen, duidelijk afgelijnde karakter, wat ons de indruk geeft dat Infinity Ward weer ouderwets de nadruk legt op het verhaal – iets dat in Modern Warfare 3 en Ghosts toch iets minder prioriteit leek te hebben. We weten niet of Reyes’ leidinggevende functie zich zal vertalen in meer tactische gameplay, maar we hopen alvast dat de ontwikkelaar deze uitgelezen kans niet zal laten liggen.

Voorlopige conclusie

Infinity Ward wist ons op de gamescom te verrassen met een even duister als spectaculair level, dat wat ons betreft aantoont dat de ontwikkelaar zin heeft om vernieuwend uit de hoek te komen. De rondtollende asteroïde was een adembenemende setting, de trage opbouw deed ons aan Alien denken en de personages leken zowaar van vlees en bloed gemaakt te zijn, wat toch een vereiste is voor een meeslepende verhaallijn. Grafisch zag het er prima uit – de cut-scènes leunden zelfs aan tegen fotorealisme, een niveau dat in-game nét niet gehaald werd – en een opzwepende soundtrack voegt alleen maar toe aan het actiefilmgehalte dat deze franchise al jaren overeind houdt. We zijn nog niet echt overtuigd van de generische robots die als kanonnenvoer dienst deden en we missen misschien nog wat concrete innovatie, maar vooralsnog kunnen we stellen dat Infinite Warfare zijne eerste indruk niet gemist heeft.