Review Dead To Rights: Retribution – We hebben de afgelopen tijd al zoveel goede games gepeeld. Denk maar aan Uncharted 2: Among Thieves, Modern Warfare 2 en Red Dead Redemption. Deze games hebben allemaal een redelijk sterk verhaal en de gameplay is vrij afwisselend. Om dan toch gelijk met de deur in huis te vallen, Dead to Rights: Retribution heeft alles behalve een sterk verhaal en na een uurtje ben je de game al meer dan zat. Of we de game nog meer de grond in ga trappen lees je in deze review.

Pijnlijke momenten

Ikzelf heb nooit zoveel gehoord van Dead to Rights: Retribution, dus toen ik de game in mijn handen kreeg gedrukt begon ik vol goede moed te spelen. De game begint midden in de nacht op een verlaten haven. Langzaam vaart er een bootje de haven binnen en stapt hoofdpersonage Jack Slate uit. Hij is ernstig gewond en twee bendeleden van de Union komen op je afgelopen. Ze willen Slate verder in elkaar beuken, maar dan komt daar de verrassing voor ze; Shadow, de hond van Jack Slate springt uit de boot en maakt de twee leden van de Union op een gruwelijke manier af. Vanaf dat moment krijg je de controle over Shadow. Het eerste level was leuk om te spelen, de ene na de andere pijnlijke kill volgde. Shadow kan de vijanden op een ongelofelijk brute manier doden. De ene keer bijt hij de ballen van je tegenstander eraf en de andere keer bijt hij in het hoofd om vervolgens nog ermee heen en weer te schudden.

De verveling slaat keihard toe!

Na het eerste level zit de lol erop. Het verhaal gaat terug in de tijd en daar maak je voor het eerst kennis met de Union. De bende heeft de hardwerkende mensen van een TV-studio gegijzeld. Jij als dappere man gaat naar binnen om ervoor te zorgen dat de gegijzelde mensen veilig uit het gebouw komen. Al snel heb je jouw eerste wapen in handen. Als je iemand in het hoofd raakt is diegene gelijk neergehaald en gaat de game heel even over in een slow motion modus. Daardoor weet je dat de vijand morsdood is. Natuurlijk is het ook gedaan om de bloedspetters langzaam te zien rondvliegen. Links onderaan in beeld heb je een balkje waardoor je nog langer in de slow motion modus kan blijven. De kogels hebben in deze modus nog meer impact en je kan gemakkelijk op hoofden mikken. Je kunt de slow motion balk vullen door headshots te maken of een combo.

Geloof het of niet maar Jack Slate kan ook cover zoeken, al gaat dat niet altijd even makkelijk. Soms wilt je personage niet schuilen, waardoor je als een malle op kruisje blijft drukken en gebeurt het ook wel eens dat hij over een muurtje springt terwijl daar juist de Union zit. Nadat het meerdere malen gebeurd is ga je jezelf enorm irriteren aan het coversysteem. Het coversyteem had zeker nog verder ontwikkeld moeten worden. De verveling in de TV-studio slaat al snel toe, de omgevingen zijn niet mooi en er gebeurt steeds hetzelfde. Lopen, schieten, mensen bevrijden en weer schieten. Omdat ik me begon te vervelen heb ik mijn wapen aan de kant gegooid om op de vuist te gaan.

Met driehoekje en vierkantje sla je en met vierkantje is het mogelijk om te ontwijken. Als je een paar rake klappen hebt uitgedeeld kan je met een finishing move een einde maken aan het gevecht. Wat me trouwens opviel is dat iedereen verdwijnt tijdens zo’n finishing move en daar komt nog eens bij kijken dat de camera niet altijd goed meedraait om de move goed in beeld te brengen. Soms had ik zelfs last van een bug. Zodra een vijand tijdens het gevecht in de buurt kwam van een stoel of bank verdween hij. Paar seconden later kwam hij dan aan de andere kant weer tevoorschijn.

Waar blijven mijn tranen?

Nadat de vader van Jack vermoord is ben je helemaal niet meer te houden. Jack huilt en schreeuwt dat zijn vader weer tot leven moet komen. Tijdens deze “emotionele” scene leef je totaal niet mee met het hoofdpersonage. Dat komt onder andere omdat de vader maar heel even in de game zat. Hij liep in een level mee met Jack en knuffelde Shadow eventjes. Denkt de ontwikkelaar dat je met de dood van z’n vader dan een brok in je keel krijgt? Absoluut niet dus! De stemacteur van Jack Slate is trouwens ook niet wat het moet zijn. Zijn stem is eentonig en er is tevens een irritante echo over de stem gegooid. Alsof hij de volledige game in een holle ruimte staat.

Het verhaal komt simpelweg totaal niet uit de verf. Het enige wat je steeds moet doen is sleutels zoeken, bommen uitschakelen, mensen redden en schieten. Dat is voor even leuk maar daarna snap je natuurlijk wel dat het gaat vervelen. Er komen zo vaak nieuwe vijanden waardoor je afvraagt waar ze steeds vandaan komen. Heb je met Shadow net het hele terrein gecontroleerd en de sleutel aan Jack gegeven. Staan er alweer tientallen Union leden. Je hebt vrijwel nooit een rustig moment in Dead to Rights: Retribution.

Licht aan het einde van de horizon

Opeens gebeurde het, na veel verveling kwamen er nieuwe opties voor Shadow. Je kon opeens commando’s geven aan Shadow. Met het bovenste pijltje op de controller stuur je Shadow eropuit om onder andere de ballen van de vijanden te “masseren” en om wapens voor je te pakken, regelmatig doet hij dat al vanuit zichzelf. Met het onderste pijltje kan je Shadow bij je roepen of ergens naartoe sturen. Als je voor de tweede keer in de huid kruipt van Shadow kan je met L2 sluipen. Daarmee kan je iemand uitschakelen zonder dat een ander Union lid daar achterkomt. Het dode lichaam moet je uiteraard wel wegslepen, anders komen de overige bad guys erachter.

Tijdens deze sluip acties betrapte ik mezelf erop dat ik er echt van genoot. Door zowel in de huid te kruipen van Jack als Shadow blijft het net afwisselend genoeg om door te spelen. Verder in het spel komen er zelfs nieuwe tegenstanders, genaamd GAC, bij. Ze lijken nogal op de helghasts van Killzone en brengen nieuwe wapens met zich mee. Maar deze nieuwe tegenstanders zijn maar voor korte duur leuk. Want al snel volgt hetzelfde tafereeltje.

Conclusie:

Dead to Rights: Retribution is leuk om een uurtje per dag te spelen zodat je de Union en GAC kan afslachten. Daarna begint de game in herhaling te vallen. De vijanden lijken allemaal op elkaar en steeds dezelfde opdrachten doen is geen pretje. Gelukkig is Jack’s trouwe hond Shadow er, hierdoor is er ook maar net genoeg afwisseling om door te spelen. Tenslotte is het verhaal, wat je een verhaal kan noemen, erg voorspelbaar en is de stemacteur van hoofdpersonage Jack beneden pijl. Ik had graag een beter cijfer gegeven, maar door het niet goed afwerken van de game kan ik dat helaas niet doen.

Pluspunten:

  • Shadow
  • Slow motion modus
  • GAC wapens
  • Het sluipen
  • Finishing moves

Minpunten:

  • Veel te weinig afwisseling
  • Geen goed verhaal
  • Slecht werkend coversysteem
  • Grafisch matig
  • Camera werkt niet altijd mee