Review: LEGO Harry Potter Collection

Review: LEGO Harry Potter Collection – De Harry Potter saga is er één van behoorlijke proporties. Er zijn meerdere boeken, meerdere films en ook meerdere games. Die games richtten zich in het verleden vooral op bepaalde onderdelen uit het universum of waren gelinkt aan een film. Warner Bros. pakte het met haar LEGO franchise ietwat anders aan, want ze deelden het geheel op in twee delen en die vertegenwoordigden respectievelijk de eerste vier en laatste drie jaar van Harry Potter op Zweinstein en omstreken. Nu zijn deze games gebundeld tot één uitgave onder de noemer ‘collectie’ en opnieuw uitgebracht voor de PlayStation 4 – uiteraard geheel geoptimaliseerd.

Twee games voor de prijs van één

Men heeft de originele games voor de PlayStation 4 geoptimaliseerd en dat zorgt ervoor dat beide titels visueel prima te pruimen zijn. Het ziet er netjes uit en als je echt niet beter zou weten, zou je niet direct merken dat het hier om een geoptimaliseerde uitgave gaat. De visuele kwaliteit is niet van het niveau van de meest recente LEGO games, maar het is ook absoluut niet slecht. Dat is op zich ook niet zo heel gek, want de LEGO games zijn nooit een grafisch wonder geweest. Het gelijktrekken van oudere visuele kwaliteiten naar min of meer de huidige standaard mag dus geen probleem zijn en dat is goed te merken.

Men behandelt het geheel ook nog steeds als twee losse games. Bij het opstarten krijg je namelijk de keuze of je jaar 1 tot 4 wilt spelen of jaar 5 tot 7. Je kunt overigens op ieder moment weer terugkeren en het andere deel opstarten, want daarbij is geen enkele beperking. Bijgevolg heeft elke titel ook zo zijn eigen Trophy lijst, waardoor je als verzamelaar flink vooruit kan. Het was misschien leuker geweest als men het geheel tot één doorlopende game had gemaakt. Maar we kunnen ons enigszins voorstellen dat dit best wel wat tijd en energie kost. Er moet immers een directe koppeling aangelegd worden en dat is beduidend meer werk dan wat optimalisatie doorvoeren. Ach, het is een wild idee.

Traditionele gameplay

De games zijn in deze vorm vandaag de dag nog steeds uitstekende speelbaar. De LEGO games hebben door de jaren heen echter wel de nodige veranderingen in gameplay gezien. Dat is mondjesmaat gegaan, waardoor je dat niet uitgebreid kan duiden. Als je deze games echter speelt, zal je toch de verschillen tussen nu en toen merken, maar ook dat maakt op zich niet zo heel veel uit. De gameplay is in de kern immers hetzelfde als waar we door de jaren heen gewend aan zijn geraakt. Enige verschillen zijn natuurlijk wel dat de gameplay deels is afgestemd op de personages en de setting.

Dat levert in dit geval een leuk avontuur op waarbij je vrij Zweinstein kan verkennen, maar ook nauwgezet de momenten uit de films volgt waarop Harry in allerlei lastige situaties komt. In dat kader zijn beide avonturen qua gameplay en ervaring een plezier om te beleven. Als je daarnaast voor 100% voltooidheid gaat in beide games, dan zal de totale speelduur al snel richting de 40 uur of meer gaan, wat financieel waar voor je geld betekent. Wat dat betreft, is deze collectie een uitstekend middel om deze games te ervaren als je ze destijds hebt gemist.

Wat gemakkelijk

Als je de games destijds niet gemist hebt, zal je enkel kunnen genieten van de visuele upgrade. De gameplay, de humor en het plezier heb je eerder al eens kunnen ervaren en dat is waar de game identiek blijft aan het origineel. Je zult niets nieuws aantreffen en dat maakt deze uitgave op bepaalde punten een beetje gemakkelijk. Eén van de zaken die men namelijk juist wel had moeten aanpakken, zijn de bugs en probleempjes die het geheel kent. Diverse klachten uit het origineel komen ook in deze uitgave terug. Als je dan toch de game weer onder handen neemt, pak dan ook gelijk de bugs en problemen aan. Dit is namelijk wel erg gemakzuchtig.

Ook heeft men er niet voor gekozen om het qua sfeer nog wat meer in te vullen. Tegenwoordig beschikken de LEGO games over ingesproken dialogen, wat de ervaring ten goede komt. Toen deze Harry Potter games uitkwamen, konden de personages nog niet met elkaar praten. Althans, er kwam een hoop onzin uit. Dat is nu nog steeds het geval, daar waar het juist een flinke verbetering zou zijn als de personages daadwerkelijke gesprekken zouden voeren met behulp van ingesproken dialogen. Dat is overigens een klein punt, want het verhaal volgen kan je sowieso wel. Ik bedoel, wie heeft de films inmiddels niet gezien? Alles is zo herkenbaar als wat.