Review: Batman: The Telltale Series – Episode 3: New World Order

Review: Batman: The Telltale Series – Episode 3: New World Order – Bij Telltale Games zijn ze duidelijk niet bang om heilige huisjes in elkaar te trappen. Wie daar nog van overtuigd moet worden, raad ik alvast aan om de voorbije twee afleveringen van Telltales Batmanreeks een kans te geven. Films, comics en zelfs animatieseries doen er geregeld alles aan om het Bruce Wayne – ook wel bekend als ieders favoriete vleermuisman – zo moeilijk mogelijk te maken. De wijze waarop Telltale het echter tot zijn missie gemaakt heeft om de Wayne familie zo diep de grond in te trappen dat zelfs archeologen hun neus zouden ophalen voor de kosten van de opgravingen, is risicovol en juist daarom zo bewonderenswaardig. Want verdorie toch, de ontwikkelaar slaagt met elke nieuwe aflevering meer in zijn opzet.

Jongleren alsof je leven ervan afhangt

Om met de deur in huis te vallen: ja, deze review bevat spoilers uit de vorige aflevering. ‘Children of Arkham’ bevatte namelijk een aantal sleutelmomenten die deze nieuwste episode richting geven. We keken immers toe hoe Harvey Dent tijdens het laatste debat voor het burgemeesterschap van Gotham gruwelijk verminkt werd door de Penguin en kregen vanop de eerste rij te zien wat voor onmetelijke klootzak Bruce Waynes vader eigenlijk was. De ‘brave’ man heeft immers onschuldige mensen laten opsluiten in Arkham om zo de weg te plaveien naar zijn eigen miljonairsstatus. Zie je wat ik bedoel met heilige huisjes? En als ik goed tussen de lijnen door lees, is dit allemaal slechts het tipje van de ijsberg.

Als de reeks op dit punt één probleem heeft, dan is het wel dat Telltale zoveel verhaallijnen tegelijkertijd in de lucht moet houden, dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet. De ontwikkelaar heeft zich in het verleden reeds meermaals een begenadigd jongleur getoond, maar de snelheid waarmee verschillende personages en plotelementen in ‘New World Order’ opgestapeld worden, is een beetje zorgwekkend. In die mate zelfs dat de helft van deze aflevering vooral de losse eindjes uit ‘Children of Arkham’ aan mekaar knoopt, waardoor de overkoepelende verhaallijn even onhandig tot stilstand komt. Je kan het vergelijken met een puzzel waarvan de stukjes niet helemaal in elkaar passen.

Het helpt ook niet dat de dialogen in het begin van de aflevering de scherpte missen die we inmiddels van Telltale gewend zijn. Bruces eerste gesprek met Harvey Dent post-mutilatie springt van de hak op de tak, de korte cameo van René Montoya – de flik die in de voorbije aflevering onder mind control Carmine Falcone op een enkeltje richting hiernamaals trakteerde – verandert niets aan de status quo en het subplot waarin Wayne de controle over zijn bedrijf verliest, is ongelooflijk voorspelbaar. Het zijn noodzakelijke plotelementen, maar de manier waarop ze aan mekaar gekleefd worden, is op zijn zachtst gezegd onhandig. Het slakkentempo waarmee de aflevering aftrapt, doet er ook geen goed aan.

De vlam in de pan

En dan, net wanneer ik mijn vertrouwen in de schrijvers begin kwijt te raken, weten ze bij Telltale schijnbaar uit het niets de motor weer aan te zwengelen. Een bijzonder suspensevolle aanvaring met de Children of Arkham in het treindepot van Gotham jaagt de hartslag genadeloos de hoogte in. Plots krijgen we weer verbaal vuurwerk voorgeschoteld op het scherpst van de snee en dan vooral in een scène waarin Catwoman op gepaste wijze de show steelt. De voltrekking van Harvey Dents lotsbestemming had in mijn ogen beter gekund, maar de daaropvolgende plottwist en afsluitende cliffhanger zorgen ervoor dat ik na de credits nog een kwartier lang de woonkamervloer moest afspeuren op zoek naar mijn onderkaak.

Rampenplan afgekondigd, Telltale?

En zo flikken de heren en dames van Telltale het toch weer. In een mum van tijd ben je dat saaie eerste uur vergeten en zit je al ongeduldig op je horloge te kijken, wachtend op de releasedatum van de volgende aflevering. Dat enthousiasme wordt mede in stand gehouden door de technische verbeteringen die wel degelijk merkbaar zijn. Het lijkt haast alsof ze bij Telltale geluisterd hebben naar de klachten. Hier en daar verstoort een kleine framerate drop nog wel eens de illusie, maar als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik hier amper last van gehad heb. Dit is een significante stap voorwaarts ten opzichte van het vorige deel; een positieve evolutie die Telltale hopelijk in stand weet te houden naar de toekomst toe.