infinite air

Review: Mark McMorris Infinite Air – In het tijdperk van de PlayStation 2 werden snowboard games opeens heel erg populair. Dit was vooral te danken aan de SSX-serie van Electronic Arts. Helaas werd deze reeks stopgezet en er is daarna ook geen spel in dit genre meer geweest die de kwaliteit haalde van SSX. Mark McMorris Infinite Air probeert nu onder andere op de PlayStation 4 weer de gloriedagen van het snowboard genre te doen herleven.

Plat op je bek

Als je de game opstart kom je meteen in de tutorial terecht. Dat is natuurlijk prima, want zo krijgt de speler te weten welke mogelijkheden hij of zij heeft en hoe de besturing in elkaar steekt. Het laat echter ook meteen zien wat voor spel je te spelen krijgt, namelijk één met een extreem hoge moeilijkheidsgraad. Het besturen van je personage gaat prima en een simpele sprong en een helikopter maken is ook goed te doen. Wil je echter de wat complexere ’tricks’ doen, zoals salto’s en dergelijke, dan wordt het een heel ander verhaal. Dan steken er problemen de kop op, die het gehele spel beïnvloeden.

infinite-2

Het is natuurlijk niet erg als een game de speler uitdaagt of dat de besturing wat aandacht vraagt om onder de knie te krijgen, maar Mark McMorris slaat echt compleet door. De kleinste miscalculatie zorgt ervoor dat je languit in de sneeuw komt te liggen. Eventuele fouten kun je niet herstellen, want je kunt de snelheid van je truc niet beïnvloeden als je eenmaal in de lucht bent. Om de besturing volledig onder de knie te krijgen, heb je letterlijk meerdere uren nodig. En dan nog zul je regelmatig de mist in gaan. Het is een beetje te vergelijken met sommige 2D-platformers van vroeger, die zo verschrikkelijk moeilijk waren doordat je precies op het goede moment moest springen, oftewel het ‘pixel perfect jumping’-syndroom. Ook het springen op een railing om te ‘grinden’ vraagt uiterste precisie.

Geblokkeerd

Infinite Air gaat ook op een andere manier de fout in en wel met de singleplayer campagne. Tijdens elk evenement zijn er verschillende uitdagingen aanwezig die je kunt volbrengen. Je moet dan denken aan als eerste over de finish komen, een bepaalde score halen of een bepaalde ’trick’ uitvoeren. Normaal zitten dit soort uitdagingen in een game om de speler bijvoorbeeld meer items of XP te laten verdienen, maar in Infinite Air worden deze gebruikt om meer evenementen te ontgrendelen. Dus als je de finishlijn van een evenement haalt, dan wil dat niet zeggen dat je door kunt gaan naar het volgende level. Als je niet genoeg uitdagingen hebt ontgrendeld, word je toegang geblokkeerd.

infinite air

Dit is een vreemde keuze, want het zorgt er al heel vroeg in de game voor dat je levels meerdere malen opnieuw moet spelen en dus wordt het al snel repetitief. Tevens zijn de uitdagingen niet altijd duidelijk. Soms moet je ook een truc doen, maar staat alleen de naam er. Als je thuis bent in de snowboard-wereld dan is dat waarschijnlijk geen probleem. Ben je dat niet, dan heb je geen idee welk kunstje dat dan precies is en ook dat zorgt er voor dat je weer hetzelfde level moet herspelen. Ook moet je soms een bepaalde score halen, maar door de eerder genoemde problemen met de besturing is dat vaak een extreem moeilijke opgave. Je zal op een gegeven moment wel moeten blijven proberen, anders kom je niet verder. Daar word je natuurlijk niet vrolijk van.

Best wel aardig

Het is heel erg jammer dat de extreem moeilijke besturing en het progressiesysteem het spel heel erg in de weg zitten, want je kunt zien dat er wel potentie in Infinite Air zit. Zo is met het snowboarden an sich niets mis. Je kunt er bijvoorbeeld ook voor kiezen om gewoon ‘in het wilde weg’ te snowboarden en dan kies je zelf een punt waar je wilt beginnen. Als je dan eenmaal lekker bezig bent om van een hoge berg af te boarden, zonder enige verplichting, dan is dat best wel vet. Tevens kun je zelf je eigen parkoers bouwen en deze delen met anderen en natuurlijk kun je de creaties van anderen spelen en ook online tegen elkaar racen is best leuk.

infinite air

Plopper-de-plop

De game ziet er over het algemeen ook best aardig uit. Het is bij lange na niet het mooiste spel ooit, maar het doet zijn ding. De sneeuw is mooi weergegeven en de animaties van je personage zijn naar behoren. Alleen heeft Infinite Air wel heel erg last van pop-in en dat leidt best wel af. Constant zie je bomen uit het niets verschijnen of je ziet de textures hiervan veranderen als ze dichterbij komen. De actie wordt voorzien van een aardige muziekkeuze, maar in plaats van een opzwepende soundtrack krijg je nu melodieën te horen die heel ‘mellow’ zijn. Dat past prima bij de serene omgeving waarin je aan het snowboarden bent. Het is dan ook zo jammer dat deze vredige en relaxte situatie om zeep geholpen wordt door de extreme moeilijkheidsgraad.

Conclusie

Er gaat een best aardige snowboard simulatie schuil achter Mark McMorris Infinite Air, alleen wordt deze tegengehouden door een extreem hoge moeilijkheidsgraad. Er wordt constante perfectie van je gevraagd en elk foutje wordt genadeloos afgestraft. Ook de vreemde keuze van progressie doet het spel een flinke deuk oplopen. Had dit beter geweest, dan had je je best wel kunnen vermaken met de campagne. Vind je het niet erg om echt uren te spenderen om de besturing een beetje onder de knie te krijgen, dan kun je je op zich wel vermaken met Infinite Air. Val je niet in deze categorie, dan zal je al snel de game vervloeken. Het enige waar dan nog wat lol mee te beleven valt, is het in het wilde weg snowboarden en het maken van eigen parkoersen.

Pluspunten

  • Delen en downloaden van eigengemaakte parkoersen is tof
  • Het snowboarden zelf is prima
  • Goede soundtrack

Minpunten

  • Salto's en dergelijke extreem moeilijk om goed uit te voeren
  • Heel veel pop-in
  • Veelvuldig herhalen van levels door het progressiesysteem

5.0