killingfloor2
Review: Killing Floor 2 – Laat ik voor de verandering eens beginnen met de hamvraag: is er, in een wereld waar Left 4 Dead en de Zombies modus uit de Call of Duty games de plak zwaaien, nog wel plaats voor een gelijkaardige, doch kleinschaligere game als Killing Floor 2? Naar mijn bescheiden mening niet echt. Enige nuance is hier op zijn plaats: uiteraard is er wel degelijk plek, zeker gezien de populariteit van coöperatieve multiplayermodi die gebruikmaken van golven aan vijanden. Wanneer echter zowat elke game die in de winkelrekken van de lokale gameboer ligt een gelijkaardige spelmodus als extra aanbiedt, moet je verdomd uniek uit de hoek komen om boven het gros uit te komen. En eerlijk? Dat doet Killing Floor 2 nooit. Wat de game echter wél doet, is een dosis hersenloze fun op je beeldscherm toveren die geen weerga kent.

Gezocht en niet gevonden: een verhaalmodus

Killing Floor 2 bouwt onmiddellijk verder op zijn voorganger, wat betekent dat de Zed nog altijd een gigantisch probleem vormen voor de bevolking van onze aardbol. De Zed zijn een stel gedrochten die voortgekomen zijn uit de mislukte experimenten van het sinistere Horzine Biotech en nu Europa overspoelen, genadeloos gehakt makend van iedereen die ze op hun pad treffen. Daar blijft het verhaaltechnisch echter zo’n beetje bij. In Killing Floor 2 word je telkens met een groep van maximum zes spelers in een omgeving gedropt waar je golven aan Zed van je af moet slaan, terwijl een monotone vrouwenstem verveeld commentaar geeft. Wie tussen de lijntjes doorleest, merkt op dat er wel wat context gegeven wordt, maar zelfs na zorgvuldig gepuzzel is het me niet gelukt om een coherent plot aan elkaar te lijmen.

killingfloor1

De Zed zijn kwaadaardig en moeten gestopt worden. Punt. Daar blijft het bij. Jammer, aangezien de uiterst diverse omgevingen en dito personages – elk voorzien van een kleurrijke achtergrond die je kan doornemen in het pauzescherm – schreeuwen om een op zichzelf staande verhaalmodus. Er wordt regelmatig gehint naar een behoorlijk extensieve lore, die wel degelijk de rode draad doorheen Killing Floor 2 vormt, maar net als in Call of Duty’s Zombies modus blijft het allemaal erg vaag. Misschien dat liefhebbers er wel kop of staart aan kunnen vastknopen, maar ik bleef tijdens het spelen vooral hunkeren naar verhaalgedreven missies die het bonte allegaartje karakters en de tot op het bot geruïneerde wereld van een emotionele laag zouden voorzien. Helaas blinken die missies dus vooral uit door hun afwezigheid.

Log en ongemakkelijk, maar het werkt wél!

Goed. Dan maar golven Zed van me afslaan tot ik een ons weeg. Solo of met zijn zessen maakt wat dat betreft weinig uit, aangezien Killing Floor 2 slim genoeg is om de hoeveelheid vijanden te baseren op het aantal spelers dat zich in de arena bevindt. Ik was na het spelen van de gamescom demo behoorlijk kritisch over deze game en merkte nu al snel dat de gameplay nog steeds erg log aanvoelt. Mikken gaat niet altijd even lekker, mijn grootmoeder van tweeënnegentig herlaadt sneller een shotgun dan de heren/dames in dit spel en het is véél te gemakkelijk om in een hoekje gedrukt te worden, waarna je al snel tegen een ‘game over’-scherm aankijkt. Wie Killing Floor 2 wil spelen, dient zich één ding erg goed in de oren te knopen: Call of Duty, this ain’t. Deze shooter laat zich minder makkelijk besturen.

killingfloor2

En toch… toch werkt het allemaal op de één of andere manier prima. Dit merk je het beste wanneer je de levels uit het hoofd kent en samenspeelt met een stel gedreven gamers die er alles aan doen om heelhuids de eindstreep te halen. Met een groep vreemdelingen (of nog beter: een aantal vrienden met een headset) een met ingewanden bezaaid plein bezetten, rug tegen rug vechtend terwijl de lijken van de Zed zich rondom je opstapelen tot duizelingwekkende hoogten, wordt een haast transcendente ervaring. Het uitdagende – en soms wel erg oneerlijk aanvoelende – baaslevel vormt vervolgens onmiskenbaar de kers op de taart. Wanneer je zo’n reusachtige griezel na een lange uitputtende strijd tegen de vlakte legt, is het gevoel van euforie dan ook navenant. Of hoe hersenloos knallen ook zijn meerwaarde kan hebben.

Derderangsvijanden van den Aldi

Waar doe je het allemaal voor? Wel, elk potje levert je XP op, dat ervoor zorgt dat je de klasse waarmee je net gespeeld hebt sterker maakt. De hoeveelheid klassen is bewonderenswaardig en komt de speelduur van Killing Floor 2 zeker ten goede. Je kan kiezen uit de vanzelfsprekende medic, support (met shotgun) of doordeweekse kerel met assault rifle klassen, maar de durvers krijgen ook andere opties voor hun kiezen. Gunslinger bijvoorbeeld, waarin je met een pistool in elke vuist als een volleerde held uit het wilde westen door de levels trekt. Of wat dacht je van Firebug, die – je raadt het nooit – een vlammenwerper in zijn knuisten krijgt. Elke klasse kan een bepaalde taak voor het team uitvoeren en zo essentieel zijn voor het al dan niet behalen van de eindoverwinning. En dat is op geen enkel moment een sinecure.

killingfloor3

Het is jammer dat Killing Floor 2 ondanks al deze mogelijkheden toch regelmatig verzandt in een clusterfuck waar zelfs de meest doorgewinterde pornoster vriendelijk voor zou bedanken. Het spawnen van vijanden lijkt me volledig willekeurig en het gebruik van strategie is de Zed ook vreemd. Ze werpen zich vaak met tientallen tegelijk voor je loop en dat wordt na verloop van tijd wat repetitief. Het design van de gedrochten laat ook heel wat te wensen over. In het beste geval meen je één van die griezels te herkennen van je laatste passage door Walibi met Halloween, in het slechtste geval vraag je je af waarom iemand hier in ’s hemelsnaam voor betaald werd. De excentriek ontworpen bazen vormen een lichtpuntje, maar de hordes vijanden zijn ongeïnspireerd en bevatten slechts het absolute minimum aan variatie. Jammer.

Mooier dan verwacht

In mijn hands-on vanaf de gamescom schreef ik nog dat ik Killing Floor 2 een lelijke game vond. Dit zijn woorden waar ik, na het eindproduct gespeeld te hebben, voorzichtig op moet terugkomen. Dit ligt deels aan de gigantische levels, die onderling én intern erg gevarieerd uit de hoek komen. Van een gecrasht vliegtuig in het woud via een ondergesneeuwd onderzoekscentrum naar een spookachtig landhuis? Het kan allemaal. De grootte van de maps zorgt ervoor dat je in één potje heel wat verschillende scenario’s kan beleven. Eén van mijn wedstrijdjes vond bijvoorbeeld plaats in een brandend Parijs, waar we eerst de straten onder een vervaarlijk overhellende Eiffeltoren onveilig maakten, om vervolgens de strijd naadloos verder te zetten in de onheilspellend duistere metrotunnels. Zo blijft het wel interessant.

killingfloor4

Dit klinkt allemaal behoorlijk indrukwekkend en dankzij de bij vlagen uitstekende graphics is het dat ook. Begrijp me niet verkeerd: Killing Floor 2 is geen Triple-A titel en ziet er dan ook niet zo uit, maar wat ontwikkelaar Tripwire Interactive op ons schermt tovert, mag er zeker zijn. De belichting zorgt geregeld voor een ongemakkelijk Halloweensfeertje, terwijl het rijkelijk in het rond sproeiende bloed ons meer dan eens met heimwee deed terugdenken aan de eerste F.E.A.R.-game. Sommige elementen in de levels zijn zelfs vernietigbaar! Het is dan ook oh zo jammer dat het gehoor minder verwend wordt. De soundtrack is clichématig en leunt constant op gezichtsloze metaldeuntjes die je na afloop onmiddellijk weer vergeten bent. En dat de stemacteurs zich steendood verveelden tijdens de opnames wordt ook meteen duidelijk.

Conclusie

Killing Floor 2 roept gemengde gevoelens op, maar ik denk dat de weegschaal uiteindelijk toch doorbuigt aan de goede kant van de vergelijking. Killing Floor 2 mist een verhaalmodus, biedt nergens echt innovatie, en komt op vlak van gameplay behoorlijk log en allesbehalve intuïtief uit de hoek. Het gebrekkige – lees: ronduit saaie – design van de vijanden zou dan logischerwijs een doodsteek moeten zijn, maar gek genoeg is dat niet het geval. Wie Killing Floor 2 online speelt – en dan nog het liefst met vrienden of kennissen – zal merken dat dit spel uitermate verslavend kan zijn. De euforie die je voelt na een geslaagd partijtje is haast tastbaar en dat alleen al zorgt ervoor dat ik Killing Floor 2 niet met een eerlijk geweten een onvoldoende kan geven. En daar zitten die verdomd knap ontworpen levels zeker voor iets tussen.

Pluspunten

  • Behoorlijk verslavend
  • Veel verschillende speelstijlen
  • Erg leuk om met anderen te spelen
  • Knap ontworpen levels met aardige graphics

Minpunten

  • Geen verhaalmodus
  • Logge gameplay
  • Saaie vijanden
  • Ongeïnspireerde soundtrack en dito stemmenwerk

7.0