knipsel
Special: Assassin’s Creed – Heft dit peperdure Hollywood-spektakel dan eindelijk de vloek op? – Al jaren proberen de grote productiemaatschappijen een goede game-verfilming op het witte doek te krijgen, maar het wil maar niet lukken. Grote franchises als Resident Evil, Mortal Kombat, Max Payne en Hitman hebben het geprobeerd. Alleen regisseur Mike Newell slaagde er met zijn enorme vehikel, Prince of Persia: The Sands of Time, in om een redelijke film af te leveren, zowel in kwaliteit als opbrengst aan de box office. Warcraft deed het overigens ook goed aan de box office, maar moest het in de recensies behoorlijk ontgelden. Een echte kwaliteitsfilm is er dus nog nooit echt geweest. Kan Assassin’s Creed eindelijk de game-verfilming vloek opheffen? PSX-Sense mocht langskomen bij Warner Bros. om de film te checken.

Een snelle opzet, misschien wel iets te snel

Het verhaal begint met een kennismaking voor het publiek; we kijken namelijk mee met de inwijding van een nieuwe assassin. Ik gebruik hier overigens de Engelse bewoording en geen ‘huurmoordenaar’ of ‘Assassijn’, want die zijn in beide gevallen niet correct met de context. Maar goed, we maken dus kennis met de Spaanse Aguilar (Michael Fassbender), een nieuw gezicht binnen het universum, die het opneemt tegen de Tempeliers gedurende de Spaanse Inquisitie. Daartegenover maken we ook kennis met een jonge Cal Lynch (Angus Brown), de directe afstammeling van Aguilar. Die door een traumatische ervaring al veel te jong in aanraking komt met de Tempeliers. Gelukkig weet hij te ontsnappen, maar door een bijzondere gebeurtenis – die gek genoeg niet in de film zit – wordt hij uiteindelijk op een redelijk originele manier toch gevangen, al is dat pas dertig jaar later in 2016. In volwassen vorm zien we dan wederom een Michael Fassbender als Cal Lynch.

acm1

De bestemming van Cal blijkt Abstergo te zijn, de organisatie van de Tempeliers waar onderzoek wordt gedaan naar het verleden. Al snel maken we kennis met de filmvariant van de Animus, het apparaat waarmee Abstergo via het DNA van een proefpersoon het verleden in duikt. Ubisoft en regisseur Justin Kurzel hebben ervoor gekozen om de Animus helemaal te veranderen, wat gelukkig goed uitpakt. Het apparaat ziet er tof uit, en hoewel totaal onwaarschijnlijk, kun je meegaan in het idee van de film tot dan toe. In deze introductie krijg je echter sterk het gevoel dat de makers wel heel snel terug willen naar Aguilar en ze vergeten hierdoor belangrijke personages goed te introduceren. Onderzoekster Sofia (Marion Cotillard) en professor Rikkin (Jeremy Irons) lijken uit het niets te verschijnen; de twee personages en tevens dochter en vader, zijn echter zeer belangrijk voor het plot.

Huppakee, de Animus in en zoek die appel

Het jaar is 1492 als Cal de Animus induikt en levensecht meemaakt hoe zijn voorvader tijdens de Spaanse Inquisitie het verschil probeert te maken. De gedeeltes met Aguilar zijn veruit de sterkste van de gehele film en de actie is bij vlagen verbluffend. Hoewel we eigenlijk niets te weten komen over de assassin zelf, mogen we wel genieten van zijn klauter- en vechtkunsten. Hier is de film duidelijk op zijn sterkst en krijg je ook echt het gevoel naar Assassin’s Creed te kijken. Dit merk je aan de filmstijl, de choreografie van de gevechten, de outfits, de wapens, de muziek en uiteraard een adelaar die door de lucht vliegt. Ook een echte leap of faith ontbreekt uiteraard niet. Het is jammer dat Kurzel en consorten niet meer hebben gedaan met het personage zelf. Net zoals in de games zijn de gedeeltes buiten de Animus gewoonweg niet zo sterk als die in het verleden.

acm2

De enige reden waarom we in connectie worden gebracht met Aguilar blijkt al snel de Apple of Eden te zijn. Dit artefact uit de games heeft grootste krachten, die ik jullie niet zal verklappen, mocht je daar niet van op de hoogte zijn. Klein puntje van kritiek van de echte kenners: er zijn meerdere appels en in de film doen ze alsof er maar eentje bestaat. Het kan misschien zijn dat dit in een eventueel vervolg – het einde geeft zeker ruimte voor een Assassin’s Creed II – nog wordt ontdekt of iets dergelijks. Hoe dan ook, Aguilar is volgens Sofia de laatste die met de Appel is gezien volgens hun data. Cal is de laatste link die kan uitvogelen waar het artefact is gebleven, en van daaruit volgen de scènes elkaar in twee uur tijd in rap tempo op. Scriptschrijvers Michael Lesslie, Adam Cooper en Bill Collage lijken tijd te kort te komen.

Een complete game in een film proppen, dat is lastig

Misschien kun je het al een beetje opmaken uit de tekst dat de heren scriptschrijvers duidelijk met een probleem kampen. Dat probleem is dat ze een complete Assassin’s Creed game in een film van twee uur proberen te proppen. Hierdoor vergeten ze een fatsoenlijke introductie van alle karakters, vallen er plotgaten in het geheel en voel je je als kijker niet of nauwelijks verbonden met het verhaal. Zelfs als de film op het einde echt probeert de emotionele banden aan te trekken, is dat voor de kijker veel te laat. Gelukkig weten Michael Fassbender, Marion Cotillard en Jeremy Irons er door hun acteerkwaliteiten nog een geloofwaardig geheel van te maken. En dat is best knap, want mensen die niet bekend zijn met de games, zullen heel wat niet uitgelegde ‘ongeloofwaardigheid’ moeten slikken.

acm3

Het is jammer dat de makers niet iets meer rust hebben genomen met het script om het ontzettend toffe universum echt tot leven te laten komen. Er is zoveel materiaal om dieper op in te gaan; de moderne tempeliersorde zit bijvoorbeeld in de film. Charlotte Rampling speelt een hele indrukwekkende rol als tempeliers-oudste Ellen Kaye. Helaas heeft ze zo weinig speeltijd in de film, dat haar karakter compleet wegvalt op de achtergrond. Hier had ik graag meer van willen zien, om de verhoudingen binnen de Tempeliersorde beter te leren kennen. Desnoods hadden we pas in Assassin’s Creed II meer elementen die in deze film zaten gezien. Er is tenslotte na zoveel games en boeken, zoals Assassin’s Creed: Underworld, genoeg materiaal om uit te putten.

Een rommeltje met een glimp van grootsheid

Assassin’s Creed is een rommeltje, veel leuker dan dat kunnen we het niet maken. Het is jammer om te zien dat, na zoveel jaren van ontwikkeling en een budget van maar liefst 130 miljoen, de film niet is geworden wat het had moeten zijn. De scènes in het verleden zijn absoluut de sterkste van allemaal, de geest van Assassin’s Creed wordt hier goed gevangen. Helaas laten ook hier de onderontwikkelde karakters dat niet helemaal tot hun recht komen. Toch word je in deze momenten echt meegenomen in het moment, een glimp van grootsheid is eventjes te bewonderen. Het hak-op-de-tak gedoe tussendoor doet de serie echter geen eer aan, en zeker op het einde worden de eindjes met moeite aan elkaar geknoopt. Het beste werd Assassin’s Creed samengevat door een man buiten de filmzaal bij Warner Bros.: ‘ik had het idee dat de film ergens op tijd moest komen’. Bedankt meneer.