Review: Tom Clancy’s Ghost Recon: Wildlands – De oorlog tegen drugs is al tientallen jaren bezig en hoewel er aan de ene kant grote successen worden geboekt, blijft het anderzijds dweilen met de kraan open. Daar waar de ene bende wordt opgerold, ontstaat er weer een andere. Wereldwijd zijn er ongetwijfeld veel criminele organisaties die zich hiermee bezig houden, maar een geheel land veranderen in een narco-staat, dat is wel echt next-level. Het is haast van Pablo Escobar-actige proporties, wat er in Bolivia aan de gang is. El Sueño is de baas van een gigantisch narco-imperium en het is aan de ghosts om hier wat aan te doen.

Stap voor stap het kartel afbreken

Ghost Recon: Wildlands vertelt het verhaal van El Sueño, een machtige kartelbaas die Bolivia in z’n greep heeft. Hij heeft overal coca plantages, en drugslabs, gevarieerde en geavanceerde distributiekanalen, en meer. Deze man zag zijn kans om alles in Bolivia over te nemen en als iemand hem tegenwerkte, moest die persoon in kwestie dat met de dood bekopen. Naarmate zijn macht steeg, heeft hij ook de overheid kunnen corrumperen en zodoende is Bolivia een land geworden waar je liever niet naar op vakantie gaat. Dat heeft wereldwijd dermate grote gevolgen, dat het hoog tijd is om het Santa Blanca kartel van El Sueño aan te pakken.

Het Amerikaanse leger het land insturen is echter een no-go, want dan ontstaat er een groot probleem. Zo is het diplomatisch niet verantwoord, omdat regeringen nu eenmaal niet op inmenging van andere landen zitten te wachten. Daarbij komt nog dat het Santa Blanca kartel alle touwtjes in handen heeft en die zullen sowieso nooit toegeven op Amerikaanse inmenging, dat druist immers precies tegen hun doelstellingen in. Daarom worden de ghosts aangewezen om het land in te trekken om het kartel uit te schakelen. Dat is echter een helse klus en zodoende is Ghost Recon: Wildlands een game waar je vele uren mee bezig bent.

Het Santa Blanca kartel is opgebouwd volgens hiërarchische structuur en dat zit zeer zorgvuldig in elkaar met getrainde, slimme en doodsbange onderdanen van El Sueño. El Sueño is de grote baas van het kartel en dat kartel is opgedeeld in vier belangrijke segmenten, namelijk smokkel, veiligheid, invloed en productie. Aan het hoofd van deze segmenten staan vier onderbazen die direct verantwoording afleggen bij El Sueño. Onder deze vier mensen vallen weer belangrijke medewerkers, die ook zo weer hun eigen rol hebben. Jouw doel is uiteindelijk om het kartel stukje bij beetje af te breken door belangrijke figuren ofwel te doden ofwel gevangen te nemen.

Doordat je met je squad eigenlijk niet in Bolivia mag zijn, worden alle resultaten toegeschreven aan de rebellen, die voor het goede strijden. In feite ben je dus het belangrijkste instrument van de rebellen, want in tegenstelling tot hen beschik je over de kennis, middelen en tactieken om slim aan de slag te gaan. Dat afbreken van het kartel is een omvangrijke zaak, aangezien de ghosts zeer veel sleutelfiguren moeten aanpakken willen ze bij de onderbaas uitkomen, laat staan El Sueño. Zodoende ben je veel informatie aan het verzamelen en missies aan het spelen om zo langzaam maar zeker bij je einddoel te komen.

Tientallen uren op pad

Ghost Recon: Wildlands is allesbehalve een kleine game. Je bent werkelijk tientallen uren bezig om alle belangrijke figuren binnen het kartel uit te schakelen. Al deze figuren verschansen zich ergens in de provincies van het land en het is de bedoeling om per provincie een aantal missies te spelen en zo dichter bij je doel te komen. Dat brengt het aantal hoofdmissies op ver boven de vijftig en pas als je veel van deze missies gedaan hebt, kan je achter El Sueño aan. Kortom, je zult lang zoet zijn met het inwinnen van informatie, het uitvoeren van missies en het uitschakelen van kartelleden. Wat de game tevens erg groot maakt, is de enorme speelwereld. Deze wereld bestaat uit allerlei verschillende gebieden, waardoor het nooit zal vervelen.

Het ene moment sluip je door de jungle en het andere moment sta je bovenop een berg en kijk je neer op een woestijn. Keer op keer verrast een provincie je weer en dat maakt het natuurlijk voor de ervaring erg leuk. De wereld ziet er mooi uit, maar het heeft nooit dezelfde aantrekkingskracht om te verkennen die de wereld van Horizon: Zero Dawn bijvoorbeeld wel heeft. Dat is helemaal niet erg, want Ghost Recon: Wildlands zit werkelijk propvol met activiteiten. Niet alleen de hoofdmissies zullen veel van je tijd opslokken, ook de zijmissies zullen voor genoeg speelplezier zorgen. En dat is eigenlijk op te delen in twee segmenten.

Zo zijn er verschillende zijmissies die puur dienen voor grondstoffen en de uitbreiding van de capaciteiten van de rebellen. Hieronder vallen zoal konvooien markeren, voertuigen stelen, radiosystemen uitschakelen en meer. Anderzijds richten de zijmissies zich meer op het verzamelen van collectibles. Nu is Ubisoft niet vies van hun games volproppen met allerlei objecten die je bij elkaar kunt zoeken, maar ditmaal heeft het ook echt een praktisch nut. Zo vind je in elke provincie een aantal hulpstukken en een aantal wapens en zodra je die gevonden hebt, kan je je huidige wapen omwisselen voor een mogelijk beter schietijzer.

De hulpstukken zijn dan weer onderdelen van de wapens die je kunt modificeren, zodat je de perfecte loadout samen kunt stellen. Het lijkt misschien wat oppervlakkig in eerste instantie, maar vergis je niet. De mogelijkheden om zelf de ideale loadout samen te stellen gaan best diep en naarmate je meer wapens en hulpstukken weet te vinden, kan je steeds creatiever te werk gaan. Nu is het verzamelen van deze objecten niet per se heel interessant, maar het bevindt zich altijd in vijandelijk gebied. Het gevolg is dat je ook voor het bemachtigen van deze items tactisch te werk moet gaan en keer op keer is de situatie weer wat anders, waardoor het een leuke afwisseling biedt.

Jezelf ontwikkelen

Eerder las je al even dat de zijmissies onder andere goed zijn voor grondstoffen. Deze grondstoffen zijn belangrijk, want ze dienen namelijk als middel om je skills uit te bouwen. Door te levelen, missies te voltooien en ervaringspunten te vinden, kan je verschillende aspecten van je soldaat verbeteren. Het kan zijn dat je meer granaten mee kunt nemen, maar bijvoorbeeld ook infrarood zicht voor je drone. Deze kosten een bepaalde hoeveelheid ervaringspunten, maar altijd is hier een bepaalde volume van grondstoffen aan gekoppeld. Die grondstoffen verkrijg je door de zijmissies, maar ook kun je ze hier en daar in kleinere hoeveelheden vinden, waardoor ieder dorpje doorzoeken per definitie loont.

Het upgradesysteem voor je soldaat is best uitgebreid en naarmate je vordert, zal de goed geoefende ghost over dermate veel skills en mogelijkheden beschikken, dat hij zowat superieur te noemen is. Wat ook wel nodig is, want naast dat het Santa Blanca kartel stevige tegenstand kan bieden, heb je ook nog te maken met elitesoldaten van Unidad, het leger van Bolivia. Die beschikken over meer geavanceerd materiaal en bijgevolg vormen zij bij momenten een nog grotere uitdaging. Maar gelukkig ben je niet alleen, want of je nu in coöp speelt of alleen, je hebt altijd hulp en dat is de kern van de gameplay, wat dit tot een bijzonder leuke game maakt.

Coöp is een must

Ghost Recon: Wildlands kan je van A tot Z in je eentje spelen. Je krijgt dan hulp van door AI gestuurde soldaten, die je wat opdrachten kan geven. Deze soldaten zijn zeker nuttig en met hen kan je een hoop missies zonder al te veel problemen klaren. Bovendien kan je het verhaal dan echt goed volgen, omdat er niemand is die je afleidt. Toch kunnen we ons niet aan de indruk ontrekken dat de gameplay van deze game best wel repetitief is opgebouwd. Keer op keer moet je een gebied binnenvallen en daar iemand uitschakelen, ondervragen of kidnappen. Hetzelfde geldt voor de zijmissies, want die zijn afgezien van de omgeving niet bijster gevarieerd.

Repetitieve gameplay kan funest zijn voor de ervaring, maar daar gaan we Ghost Recon: Wildlands niet op afrekenen. Dat is namelijk te danken aan de coöperatieve mogelijkheid die de game je biedt. Dat is namelijk echt een must en maakt de game honderdmaal beter en leuker om te spelen. Sterker nog, het repetitieve karakter van veel missies verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ja, de doelstelling blijft gelijk, maar als je met drie andere menselijke spelers aan de slag gaat, kan je zoveel malen creatiever te werk gaan, dat het een wereld van verschil biedt ten opzichte van solo spelen. Met vier echte spelers kan je een doel van vier kanten benaderen, met door AI gestuurde soldaten wordt dat lastig, aangezien je hun niet uitgebreid kunt commanderen.

In solo ben je dus continu met een groepje van vier op dezelfde plek bezig daar waar dat in coöp absoluut niet aan de orde is. De één kan in de bergen liggen met een sluipschuttersgeweer, en twee anderen hangen in de lucht waar de ene persoon de helikopter bestuurt en de ander de turret. Weer een ander kan met stealth de afgeleide vijanden stilletjes op de locatie zelf één voor één uitschakelen en het daadwerkelijke doel voltooien. Het is slechts een schets van één van de mogelijkheden om een locatie aan te vallen. In de praktijk zijn er onnoemelijk veel variaties mogelijk door het open karakter van de game en de vrijheid die de wereld je daarin geeft.

We hebben tijdens de vele uren in coöp spelen ontzettend veel leuke, hilarisch, spannende en intense momenten kunnen beleven, zodat je de game eigenlijk niet eens meer solo wilt spelen. Samen een gesynchroniseerd schot uitvoeren op exact hetzelfde moment door goede communicatie geeft een fantastisch gevoel. Sterker nog, de game weet het gevoel op te wekken dat je echt een soldaat bent. Communicatie, tactische aanpak, nadenken over de te hanteren strategie in crisis, creatief te werk gaan… het is een heerlijke combinatie van dit alles. Kortom, coöp is volledig optioneel, maar voor de beste ervaring absoluut een vereiste.

Technische tekortkomingen

Coöp is duidelijk het sterkste element van de game en we moeten daarbij ook melden dat het even kan duren voordat je de echte waarde van het geheel in gaat zien. Het lijkt in eerste instantie een weinig diepgaande, repetitieve ervaring, maar dat lost zich vanzelf op zodra je de mogelijkheden van de gameplay door begint te krijgen. Dat betekent natuurlijk niet dat alles koek en ei is, want er zijn wel degelijk wat punten van kritiek. Deze kritiekpunten zijn uiteindelijk onderhevig aan het plezier dat je kan hebben en dat zal ook zijn effect hebben op het eindcijfer. Dat neemt echter niet weg dat je hier wel degelijk rekening mee moet houden.

Te beginnen bij het verhaal. De game leent zich uitstekend voor een boeiend en diepgaand verhaal, maar daarvoor zal je waarschijnlijk bij de Ghost Recon live-action film moeten zijn. Het geheel wordt wat rommelig en oninteressant aan elkaar geknoopt en doordat iedereen in coöp met elkaar aan het ouwehoeren is, mis je veelal de helft van wat de game je probeert te vertellen. Buiten dat is het verhaal sowieso niet echt interessant. Sterker nog, het is best wel een cliché, wat natuurlijk deels te danken is aan het feit dat je op voorhand al weet waar het gaat eindigen. Goed, dat is niet eens een groot minpunt, maar het is wel wat jammer dat hier niet iets meer uitgehaald wordt.

Veel kritischer zijn we op de prestaties van de game. Daar waar het op veel momenten in coöp vooral plezier beleven is, zul je wel regelmatig geplaagd worden door een matige tot slechte performance. Er kan ontzettend veel screan-tearing optreden, de framerate dropt regelmatig en bij momenten kan het erg schokken. Dat is op kritieke gameplaypunten wat vervelend, want het kan het resultaat van je actie beïnvloeden. Verder heeft de game last van verschillende bugs en slordige (visuele) glitches. Ook zijn we niet te spreken over de physics van de voertuigen, want dat is nogal aan de simpele kant. Laat staan de besturing van deze voertuigen. In welke auto of vrachtwagen je ook rijdt, het voelt als een zwabber aan. De helikopters en vliegtuigen besturen daarbij ook niet optimaal en verder moet Ubisoft echt ophouden met motoren in games stoppen. Althans, niet voordat ze leren hoe je dat op een fatsoenlijke manier doet. In Watch_Dogs 2 waren de motoren qua besturing en physics al een ramp en het is in deze game niet veel beter.

Conclusie

Ghost Recon: Wildlands slaagt in haar bedoeling om een ultieme coöp game te zijn. Niets is heerlijker dan het gevoel krijgen dat je echt een elitesoldaat bent. Dat kan je enkel bereiken door samen met anderen te spelen, goed te communiceren en na te denken over je acties. In die opzet is het spelen van de missies en zijmissies een ongekend plezier, ondanks dat de doelen wat repetitief zijn. Solo de game spelen is ook zeker geen straf, maar bij lange na niet zo boeiend als hetzelfde in coöp beleven. Uiteindelijk is Ghost Recon: Wildlands nergens grensverleggend of origineel in gameplay, maar doordat de coöp zo goed werkt kijk je daar zonder problemen langs. Ubisoft moet wel de performance gaan optimaliseren, want de game presteert regelmatig onder de maat. Ook qua verhaal is het niet zo interessant, maar gelukkig maakt de coöperatieve gameplay ontzettend veel goed.

Pluspunten

  • In coöp spelen is fantastisch
  • Veel variatie in wapens
  • Game biedt je alle vrijheid en creativiteit in aanpak
  • Gevarieerde en grote wereld
  • Ontzettend veel te doen

Minpunten

  • Besturing en physics van voertuigen erg matig
  • Verhaal wat oppervlakkig
  • Performance problemen en bugs en glitches
  • Als je alleen speelt wordt het snel repetitief

8.0